Krie e katërmbëdhjetëtë
1 E vura re, e ja një qengj që rrij ndë mal të Sionit, e bashkë me të njëqind e dizet e katër mijë krerë, që kishnë shkruarë ëmërin’ e babait së tij ndë ballëra së ture.
2 E digjova një zë nga qielli si gjëmim të shumë ujëravet, e si një zë bumbullimësë madhe. E zënë që digjova posi t’ature që qitharisjënë me qithara të ture.
3 E që këndoijnë posi një këngë të re përpara fronit, e përpara të katër kafshëvet, e të pleqet. E ndonjë nukë mund të mpson atë këngë, përveçe ature njëqind e dizet e katër mijëvet, ata që qenë blerë nga dheu.
4 Këta janë ata që nukë janë molepsurë me gra; sepse janë partheno. Këta jan’ ata që venë pas qengjit tekdo që vete. Këta janë blerë nga njerëzitë protollogo të Perndisë e të qengjit.
5 Edhe mbë gojë të ture nuk’ u gjënd gënjeshtrë; sepse janë të pafaj përpara fronit së Perndisë.
6 E paçë një tjetër Ëngjëll, që fluturon ndëpërmes të qiellit, që kish ungjill’ e pasosurë, për të vangjelisurë ata që rrijnë mbi dhe, edhe çdo milet, edhe çdo fili, e gjuhë, e llao.
7 E thosh me zë të madh: Kini frikën’ e Perndisë, e lëvdoni atë, sepse erdhi koha e gjuqit së tij, e fali atij që bëri qiellinë, edhe dhenë, edhe detnë, edhe kronjërat’ e ujëravet.
8 E një tjatër Ëngjëll erdhi pas, e tha: Ra, ra, Vavillona, quteti i madh, që potisi me verë të urgjisë kurvërisë saj gjithë miletetë.
9 E një Ëngjëll i tretë u vin pas ature, tuke thënë me zë të madh: Kush të jetë falurë bishësë, a konismësë saj, a të ketë marrë nishanë mbë ballë të tij, a mbë dorë të tij.
10 Edhe ai do të pijë nga vera e urgjisë Perndisë, e nakatosurë me verë shqeto ndë potir t’urgjisë tij; e do të mundonetë me zjar e shqufur përpara Shënjtorëvet ëngjëj, e përpara qengjit.
11 E timi i mundimit së ture ngrihetë lart mbë jetë pas jetet; e nukë kanë të prëjturë dit’ e natë ata që falenë bishësë edhe konismësë saj, edhe kush të marrë nishanë e ëmërit saj.
12 Këtu qëndron durimi i Shënjtorëvet; këtu i aturevet që ruajnë porsit’ e Perndisë, edhe besën’ e Iisuit.
13 E digjova zë nga qielli, që më thosh mua: Shkruaj: Lum të vdekuritë, që vdesënë mbë Zonë që këtej e tutje. Vërtet, thotë Shpirti, që të prëhenë nga zahmetet’ e ture; sepse punët’ e ture venë pas suresh.
14 E vura re, e ja, një mjergullë e bardhë, e sipër mbi mjergullë rrij një që gjan me bir’ e njeriut, që kish mbë krie të tij një kurorë t’artë, e mbë dorë të tij një drapër të prëhurë.
15 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi tuke thirrturë me zë të madh, atij që rrij mbi mjergullë: Dërgo drapërinë tënd, e kuarr. Sepse erdhi koha të kuarrç tij, se u tha të korrët’ e dheut.
16 E ai që rrij mbi mjergullë, vuri drapërin’ e tij mbi dhe; e u kuarr dheu.
17 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi që është ndër qiell, e kish edhe ai një drapër të prëhurë.
18 E një tjatër Ëngjëll dolli nga thisiastiri, e ish që kish urdhër mbi zjar. E thirri me një zë të madh, atij që kish drapërinë e prëhurë, e i tha: Dërgo drapërinë tënd të prëhurinë, e vil rrusht’ e vështit së dheut; sepse u poqnë rrusht’ e tij.
19 E vuri Ëngjëlli drapërin’ e tij ndë dhe, e voli veshtin’ e dheut, e rrusht’ i vuri ndë patitir të madh të urgjisë Perndisë.
20 E patitiri u shkel përjashta qutetit; e dolli gjak nga patitiri ngjera mbë frë të kuajet, ngjera një mijë e gjashtëqind stadhe.
1 et vidi et ecce agnus stabat supra montem Sion
et cum illo centum quadraginta quattuor milia
habentes nomen eius et nomen Patris eius
scriptum in frontibus suis
2 et audivi vocem de caelo tamquam vocem aquarum multarum
et tamquam vocem tonitrui magni
et vocem quam audivi
sicut citharoedorum citharizantium in citharis suis
3 et cantabant quasi canticum novum ante sedem
et ante quattuor animalia et seniores
et nemo poterat discere canticum
nisi illa centum quadraginta quattuor milia
qui empti sunt de terra
4 hii sunt qui cum mulieribus non sunt coinquinati
virgines enim sunt
hii qui sequuntur agnum quocumque abierit
hii empti sunt ex hominibus primitiae Deo et
agno
5 et in ore ipsorum non est inventum mendacium
sine macula sunt
6 et vidi alterum angelum volantem per medium caelum
habentem evangelium aeternum
ut evangelizaret sedentibus super terram
et super omnem gentem et tribum et linguam et populum
7 dicens magna voce
timete Deum et date illi honorem
quia venit hora iudicii eius
et adorate eum qui fecit caelum et terram
et mare et fontes aquarum
8 et alius angelus secutus est dicens
cecidit cecidit Babylon illa magna
quae a vino irae fornicationis suae potionavit omnes gentes
9 et alius angelus tertius secutus est illos
dicens voce magna
si quis adoraverit bestiam et imaginem eius
et acceperit caracterem in fronte sua aut in manu sua
10 et hic bibet de vino irae Dei
qui mixtus est mero in calice irae ipsius
et cruciabitur igne et sulphure in conspectu angelorum sanctorum
et ante conspectum agni
11 et fumus tormentorum eorum in saecula saeculorum ascendit
nec habent requiem die ac nocte
qui adoraverunt bestiam et imaginem eius
et si quis acceperit caracterem nominis eius
12 hic patientia sanctorum est
qui custodiunt mandata Dei et fidem Iesu
13 et audivi vocem de caelo dicentem
scribe beati mortui qui in Domino moriuntur
amodo iam dicit Spiritus ut requiescant a laboribus suis
opera enim illorum sequuntur illos
14 et vidi et ecce nubem candidam
et supra nubem sedentem similem Filio hominis
habentem in capite suo coronam auream
et in manu sua falcem acutam
15 et alter angelus exivit de templo
clamans voce magna ad sedentem super nubem
mitte falcem tuam et mete
quia venit hora ut metatur quoniam aruit messis terrae
16 et misit qui sedebat supra nubem falcem suam in terram
et messa est terra
17 et alius angelus exivit de templo quod est in caelo
habens et ipse falcem acutam
18 et alius angelus de altari qui habet potestatem supra ignem
et clamavit voce magna qui habebat falcem acutam dicens
mitte falcem tuam acutam et vindemia botros vineae terrae
quoniam maturae sunt uvae eius
19 et misit angelus falcem suam in terram et vindemiavit vineam terrae
et misit in lacum irae Dei magnum
20 et calcatus est lacus extra civitatem
et exivit sanguis de lacu usque ad frenos equorum
per stadia mille sescenta