Krie e dimbëdhjetëtë
1 E u duk një çudi e madhe ndër qiell: Një grua veshurë diellinë, e hënëza ndënë këmbë të saj, e mbi krie të saj një kurorë me dimbëdhjetë ull.
2 E si qe me barrë thërrit nga të dhëmburat’ e pjellësë, e mundonej për të pjellë.
3 E u duk një tjatër çudi ndër qiell, sepse ja një dhrakon i madh i kuq, që kish shtatë krerë, e dhjetë bri, e mbë krera të tij shtatë korona.
4 E bishti i tij hiq të tretënë pjesë të ullet së qiellit, e i hodhi ata mbë dhe; e dhrakoni qëndroi përpara gruasë që duaj të pill, për të ngrënë djalën’ e saj kur ta pill.
5 E polli djalë mashkull, e ai do të qiverrisjë gjithë filitë me shkop të hekurtë; e u rrëmbie djali i saj te Perndia, e ndë fron të tij.
6 E gruaja shpëtoi nd’erimi, tek kish bërë gati vënd nga Perndia, që ta ushqejnë atë atje një mijë e diqind e gjashtëdhjetë dit.
7 E u bë luftë ndër qiell; Mihaili edhe ëngjëllit’ e tij lëftuanë kondrë dhrakonit, e dhrakoni edhe ëngjëllit’ e tij lëftuanë.
8 Po nukë mundnë, as u gjënd më vënd për ata ndër qiell.
9 E u hodh poshtë ai dhrakoni i madh, ai gjarpëri i lashtë, që quhetë djall edhe Satana, ai që gënjen gjithë dhenë, u hodh mbë dhe; e bashkë me të u hodhë poshtë edhe ëngjëllit’ e tij.
10 E digjova zë të madh ndër qiell që thosh: Ndashti u bë shpëtimi, edhe fuqia, edhe mbretëria e Perndisë sonë, edhe urdhëri i Krishtit së tij; sepse u hodh poshtë kallëzeësi i vëllazëret sonë, ai që i kallëzon ata përpara Perndisë sonë dit’ e natë.
11 E ata e mundnë atë me fuqi të gjakut së qengjit, e me fuqi të fjalësë të martirisë ture; e nuk’ i deshnë shpirtërat’ e ture ngjera mbë vdekëjë.
12 Pra andaj gëzoni, o qiell, edhe ju që rriji mbë ta. Ve mbë juvet që rriji ndë dhe e ndë det; sepse zbriti djalli mbë juvet me zëmërim të madh, sepse edhe që pak kohë ka.
13 E kur pa dhrakoni se u hodh poshtë mbë dhe, ndoqi gruanë që pat pjellë mashkullinë.
14 E gruasë ju dhanë krahë të Aetoit së madh, që të fluturojë nd’erimi ndë vënd të saj, atje tek ushqenetë për një kohë të kohëvet, e për një gjusmë të kohësë lark nga gjarpëri.
15 E gjarpëri kreu jashtë nga goja e tij ujë posi lumë pas gruasë, që ta bën ta mirr lumi.
16 Ma dheu i dha ndihmë gruasë, e hapi dheu gojën’ e tij e piu lumënë, që pat krierë dhrakoni nga goja e tij.
17 E u zëmërua dhrakoni mbë gruanë, e vate të bën luftë me ata që mbenë nga far’ e saj, që ruajnë porsit’ e Perndisë, e që kanë martirin’ Iisu Hristoit.
1 et signum magnum paruit in caelo
mulier amicta sole et luna sub pedibus eius
et in capite eius corona stellarum duodecim
2 et in utero habens et clamat parturiens
et cruciatur ut pariat
3 et visum est aliud signum in caelo
et ecce draco magnus rufus habens capita septem et cornua decem
et in capitibus suis septem diademata
4 et cauda eius trahebat tertiam partem stellarum caeli
et misit eas in terram
et draco stetit ante mulierem quae erat paritura
ut cum peperisset filium eius devoraret
5 et peperit filium masculum
qui recturus erit omnes gentes in virga ferrea
et raptus est filius eius ad Deum et ad thronum eius
6 et mulier fugit in solitudinem
ubi habet locum paratum a Deo
ut ibi pascant illam diebus mille ducentis sexaginta
7 et factum est proelium in caelo
Michahel et angeli eius proeliabantur cum dracone
et draco pugnabat et angeli eius
8 et non valuerunt
neque locus inventus est eorum amplius in caelo
9 et proiectus est draco ille magnus serpens antiquus
qui vocatur Diabolus et Satanas
qui seducit universum orbem
proiectus est in terram et angeli eius cum illo missi sunt
10 et audivi vocem magnam in caelo dicentem
nunc facta est salus et virtus et regnum Dei nostri
et potestas Christi eius
quia proiectus est accusator fratrum nostrorum
qui accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac
nocte
11 et ipsi vicerunt illum propter sanguinem agni
et propter verbum testimonii sui
et non dilexerunt animam suam usque ad mortem
12 propterea laetamini caeli et qui habitatis in eis
vae terrae et mari quia descendit diabolus ad vos
habens iram magnam sciens quod modicum tempus habet
13 et postquam vidit draco quod proiectus est in terram
persecutus est mulierem quae peperit masculum
14 et datae sunt mulieri duae alae aquilae magnae
ut volaret in desertum in locum suum
ubi alitur per tempus et tempora et dimidium temporis a facie serpentis
15 et misit serpens ex ore suo post mulierem aquam tamquam flumen ut eam faceret trahi a flumine
16 et adiuvit terra mulierem et aperuit terra os suum et absorbuit flumen quod misit draco de ore suo
17 et iratus est draco in mulierem
et abiit facere proelium cum reliquis de semine eius
qui custodiunt mandata Dei et habent testimonium Iesu
18 et stetit super harenam maris