Krie e dhjetëtë
1 E paçë një tjatër Ëngjëll të fortë, që zbrit nga qielli, e i pështjellë me një mjergullë, e kish mbë kokë të tij një ilibe; e faqea e tij posi dielli, e këmbët’ e tij posi kollona të flakta.
2 E kish mbë dorë të tij një kartëzë të hapëtë; e vuri këmbën’ e tij të djathëtënë ndë det, e të mëngjërënë mbë dhe.
3 E thirri me zë të madh posi liondari kur thërret, e kur thirri, nxuarrë jashtë zën’ e ture të shtatë gjëmimetë.
4 E kur krienë jashtë zën’ e ture të shtatë gjëmimetë, unë rrijë për të shkruarë; e digjova një zë nga qielli që më thosh: Vulos ato që thanë të shtatë gjëmimetë, e mos i shkruaj ato.
5 E Ëngjëlli që paçë të qëndruarë mbi det edhe mbi dhe, ngrijti dorën’ e tij ndër qiell.
6 E u përgjërua mb’atë që rron ndë jetë pas jetet, që bëri qielltë edhe sa janë mbë të, edhe dhenë edhe sa janë mbë të, edhe detnë edhe sa janë mbë të, që do të mos jetë më kohë.
7 Ma ndë ditë të zërit t’ëngjëllit së shtatë, kur do të nisjë t’i bjerë zurnasë, do të teliosetë mistiri i Perndisë, sikundr’ evangjelisi ndë rop të tij ndë profitë.
8 E zëri që digjova përsëri nga qielli kuvëndon me mua, e më thosh: Hajde e merr kartëzën’ e hapëtë që është ndë dorë të ëngjëllit që rri mbi det edhe mbi dhe.
9 E vajta tek ëngjëlli, e i thaçë atij: Nëmë kartënë. E ai më thotë: Merre, e hae atë; e do të të pikëllojë barkunë tënd, ma ndë gojë tënde do të jetë e ëmblë posi mjaltë.
10 E mora kartëzënë nga dor’ e ëngjëllit, e e hangra atë; e qe ndë gojë time e ëmblë posi mjaltë; e kur e hangra atë, m’ u pikëllua barku im.
11 E më thotë mua: Duhetë që të profitepç ti përsëri mbë llaora, e mbë filira, e mbë gjuhëra, e mbë shumë mbretër.
1 et vidi alium angelum fortem
descendentem de caelo amictum nube
et iris in capite eius et facies eius erat ut sol
et pedes eius tamquam columna ignis
2 et habebat in manu sua libellum apertum
et posuit pedem suum dextrum supra mare
sinistrum autem super terram
3 et clamavit voce magna quemadmodum cum leo rugit
et cum clamasset locuta sunt septem tonitrua voces suas
4 et cum locuta fuissent septem tonitrua
scripturus eram
et audivi vocem de caelo dicentem
signa quae locuta sunt septem tonitrua
et noli ea scribere
5 et angelum quem vidi stantem
supra mare et supra terram
levavit manum suam ad caelum
6 et iuravit per viventem in saecula saeculorum
qui creavit caelum et ea quae in illo sunt
et terram et ea quae in ea sunt
et mare et quae in eo sunt
quia tempus amplius non erit
7 sed in diebus vocis septimi angeli cum coeperit tuba canere
et consummabitur mysterium Dei
sicut evangelizavit per servos suos prophetas
8 et vox quam audivi de caelo
iterum loquentem mecum et dicentem
vade accipe librum apertum de manu angeli
stantis supra mare et supra terram
9 et abii ad angelum dicens ei ut daret mihi librum
et dicit mihi accipe et devora illum
et faciet amaricare ventrem tuum
sed in ore tuo erit dulce tamquam mel
10 et accepi librum de manu angeli
et devoravi eum
et erat in ore meo tamquam mel dulce
et cum devorassem eum amaricatus est venter meus
11 et dicunt mihi
oportet te iterum prophetare
populis et gentibus et linguis et regibus multis