Krie e katërtë
1 E tek kuvëndoijn’ ata këto fjalë ndë llao, arrinë mb’ata priftëritë edhe stratigoi i Ieroit, edhe Sadhuqejtë.
2 Sepse u vin likshtë që dhidhaksnë ata llaonë e dëftoijnë mbë Iisunë të ngjallturit’ e së vdekuret.
3 E shtinë duartë mb’ata e i vunë mbë të ruajturë për të nesërmenë, se ahiere qe mbrëmane.
4 E shumë nga ata që digjuanë dhidhahinë besuanë, e u bë nëmuri i burravet ngjera mbë pesë mijë.
5 E tjetërënë ditë u mbëjodhë arhondëtë, e pleqtë, e grammatejtë ndë Ierusalim.
6 Edhe Anna, i Pari priftëret, edhe Ioanni, edhe Aleksandhroi, edhe sa ishnë nga soi i të parëvet së priftëret.
7 E si i vunë ata ndë mes, i pietnë: Me ç’fuqi, a mbë ç’ëmër e bëtë juvet këtë?
8 Ahiere Petrua u mbush nga Shënjti Shpirt, e u tha ature: O arhondë të llaoit edhe pleq të Israilit.
9 E nd’është që pietemi nevet sot për të mirë që bën njëit njeriut së sëmurë, me çfarë punë u shërua kij.
10 Le ta diji gjithë juvet, edhe gjithë llaoi i Israilit, se ndë ëmër të Iisu Hristoit Nazoreut, atij që e mbërthietë ndë kruq, e që Perndia e ngjalli atë nga të vdekuritë, me këtë ëmër kij rri përpara juvet i shëndoshë.
11 Kij është guri që u hodh poshtë nga juvet që dërtoni, e që u bë quç i qoshesë.
12 E as mbë ndonjë tjatër është shpëtimi; sepse as tjatër ëmër është ndënë Qiell dhënë mbë njerëz, që me anë të tij duhetë të sosemi na.
13 E si panë tharosn’ e Petrosë e të Ioannit, e kupëtuanë që janë njerëz pa grammati e idhiotër, çuditishnë, e i njihnë ata që qenë bashkë me Iisunë.
14 E sepse shihnë njerin’ e shëruarë që rrij me ta bashkë mbë këmbë, s’mund të thoshnë gjë kondrë.
15 E si i porsitn’ ata të dilë jashtë nga sinodhi, bëijnë mushavere njeri me jatërinë,
16 E thoshnë: Ç’t’u bëjëmë këture njerëzet? Sepse u bë një e madhe çudi prej suresh, e dinë gjithë sa rrinë ndë Ierusalim, e nukë mundjëmë ta arnisjëmë.
17 Po që të mos përhapetë më tepër ndë llao, le t’i porsitjëmë ata me porsi të rëndë, që të mos flasënë më për këtë ëmër mbë ndonjë njeri.
18 E si i thirrë ata, i porsitnë që të mos flasënë, as të mos dhidhaksjënë farese mbë ëmër të Iisuit.
19 Ma Petrua edhe Ioanni u përgjegjnë mbë ta, e thanë: nd’është e drejtë përpara Perndisë, të digjojëmë më tepër juvet se Perndinë, gjukoni ju.
20 Sepse navet nukë mundjëmë të mos flasëmë për ato punëra që pam e digjuam.
21 E ata si i porsitnë me foveri i lëshuanë ata, sepse nukë gjenë sebep qish t’i mundoijnë prej llaoit, se gjithë lëvdoijnë Perndinë për atë që u bë.
22 Sepse ish më shumë se dizet vjet ai njeri që u bë mbë të këjo thavm’ e shërimit.
23 E si u lëshuanë vanë ndë të turetë, e rrëfienë sa u patnë thënë ature të parët’ e priftëret edhe pleqtë.
24 E ata si digjuanë këtë gjithë me një zëmërë ngrijtinë zënë te Perndia, e thanë: O Zot, ti Perndia që bëre Qiellnë edhe dhenë, edhe Detnë, edhe gjithë sa janë mb’ato.
25 Ti që me anë të gojësë së robit sit Dhavidhit the: Pse u nakatosnë filitë, e llaotë u menduanë pa vëjierë?
26 Duallë përpara mbretërit’ e dheut, edhe arhondëtë u mbëjodhë mbë një vënd kondrë Zotit e kondrë Hristoit së tij.
27 Se me të vërteta u përmbëjuadhë ndë këtë qutet kondrë shënjtit djalit sit Iisuit, që e pate hrisurë, Irodhi edhe Pondio Pillatua bashkë me filitë e llaoit’ e Israilit.
28 Të bëijnë ato që dora jote edhe thelima jote kish bënë urdhër më përpara të bënishnë.
29 E ndashti, o Zot, silloisu për kanosit’ e ture, e ep mbë rob të tua të flasënë me gjithë tharos fjalënë tënde.
30 Tuke shtrijturë ti dorënë tënde të bënenë shërime e thavmëra e çudira me ëmër të shënjtit djalit sit Iisuit.
31 E me të luturë që u lutn’ ata, u tund dheu tek qenë mbëjedhurë; e u mbushnë të gjithë prej Shënjtit Shpirt, e flisnë Fjalën’ e Perndisë me tharos.
32 E turmës’ e ature që kishnë besuarë, ish zëmëra edhe Shpirti një; e s’qe ndonjë që të thosh nga plashkat’ e tij: është imea, po qenë të gjitha të turetë të gjithëvet bashkë.
33 E e bënë apostojtë martirin’ e së ngjallturit të Zoti Iisuit me fuqi të madhe; e ishte dhurëti e madhe mb’ata gjithë.
34 E nukë ish mb’ata ndonjë i papasurë; sepse gjith’ ata që kishnë ara a shtëpira i shitnë, e të çmuarat’ e së shituravet i bijnë.
35 E i vijnë ndë këmbë t’apostojet, e ndahej mbë cilëdo sikundrë kish hrinë.
36 E Iosiu, që e patnë thirrë Apostojtë Varnavë (që domethënë: i biri i parigorisë), Leviti, i leri ndë Qipro.
37 Si pati një arë, e shiti, e pruri asprëtë e i vuri ndë këmbë t’apostojet.
1 loquentibus autem illis ad populum
supervenerunt sacerdotes et magistratus templi et Sadducaei
2 dolentes quod docerent populum
et adnuntiarent in Iesu resurrectionem ex mortuis
3 et iniecerunt in eis manus
et posuerunt eos in custodiam in crastinum
erat enim iam vespera
4 multi autem eorum qui audierant verbum crediderunt
et factus est numerus virorum quinque milia
5 factum est autem in crastinum
ut congregarentur principes eorum et seniores et scribae in Hierusalem
6 et Annas princeps sacerdotum et Caiphas et Iohannes et Alexander
et quotquot erant de genere sacerdotali
7 et statuentes eos in medio interrogabant
in qua virtute aut in quo nomine fecistis hoc vos
8 tunc Petrus repletus Spiritu Sancto dixit ad eos
principes populi et seniores
9 si nos hodie diiudicamur in benefacto
hominis infirmi
in quo iste salvus factus est
10 notum sit omnibus vobis et omni plebi Israhel
quia in nomine Iesu Christi
Nazareni
quem vos crucifixistis quem Deus suscitavit a mortuis
in hoc iste adstat coram vobis sanus
11 hic est lapis qui reprobatus est a vobis aedificantibus
qui factus est in caput anguli
12 et non est in alio aliquo salus
nec enim nomen aliud est sub caelo datum
hominibus
in quo oportet nos salvos fieri
13 videntes autem Petri constantiam et Iohannis
conperto quod homines essent sine litteris et idiotae admirabantur
et cognoscebant eos
quoniam cum Iesu fuerant
14 hominem quoque videntes stantem cum eis qui curatus fuerat
nihil poterant contradicere
15 iusserunt autem eos foras extra concilium secedere
et conferebant ad invicem
16 dicentes
quid faciemus hominibus istis
quoniam quidem notum signum factum est per eos
omnibus habitantibus in Hierusalem manifestum
et non possumus negare
17 sed ne amplius divulgetur in populum
comminemur eis ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum
18 et vocantes eos denuntiaverunt
ne omnino loquerentur neque docerent in nomine Iesu
19 Petrus vero et Iohannes respondentes dixerunt ad eos
si iustum est in conspectu Dei
vos potius audire quam Deum iudicate
20 non enim possumus quae vidimus et audivimus non loqui
21 at illi comminantes dimiserunt eos
non invenientes quomodo punirent eos propter populum
quia omnes clarificabant Deum
in eo quod
acciderat
22 annorum enim erat amplius quadraginta homo
in quo factum erat signum istud sanitatis
23 dimissi autem venerunt ad suos et adnuntiaverunt eis
quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent
24 qui cum audissent
unianimiter levaverunt vocem ad Deum et dixerunt
Domine tu qui fecisti caelum et terram
et mare et omnia quae in eis sunt
25 qui Spiritu Sancto per os patris nostri David pueri tui dixisti
quare fremuerunt gentes et populi meditati sunt inania
26 adstiterunt reges terrae et principes convenerunt in unum
adversus Dominum et adversus Christum eius
27 convenerunt enim vere in civitate ista
adversus sanctum puerum tuum Iesum quem unxisti
Herodes et Pontius Pilatus cum gentibus et populis Israhel
28 facere quae manus tua et consilium decreverunt fieri
29 et nunc Domine respice in minas eorum
et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum
30 in eo cum manum tuam extendas
sanitates et signa et prodigia fieri per nomen sancti
Filii tui Iesu
31 et cum orassent motus est locus in quo erant congregati
et repleti sunt omnes Spiritu Sancto
et loquebantur verbum Dei cum fiducia
32 multitudinis autem credentium erat cor et anima una
nec quisquam eorum quae possidebant aliquid suum esse
dicebat
sed erant illis omnia communia
33 et virtute magna reddebant apostoli
testimonium resurrectionis Iesu Christi Domini
et gratia magna erat in omnibus illis
34 neque enim quisquam egens erat inter illos
quotquot enim possessores agrorum aut domorum erant
vendentes adferebant pretia eorum quae vendebant
35 et ponebant ante pedes apostolorum
dividebantur autem singulis prout cuique opus erat
36 Ioseph autem qui cognominatus est Barnabas ab apostolis
quod est interpretatum Filius consolationis
Levites Cyprius genere
37 cum haberet agrum vendidit illum
et adtulit pretium et posuit ante pedes apostolorum