Krie e ditë
1 E unë kur arçë ndër juvet, vëllazër, erdha jo me fjalë të larta, a me sofi, t’u dëftojë juvet martirin’ e Perndisë.
2 Sepse nukë silloisa të dijë gjë tjatër ndë juvet, përveçe Iisu Hristonë, edhe këtë të mbërthierë ndë Kruq.
3 E unë ndënja mbë juvet me shumë t’unjurë, e me shumë frikë e të dredhurë.
4 E fjala ime, edhe dhidhahia ime qenë jo fjalë të dërtuara me të dijturit’ e njerëzet, po me të dëftuarë të Shpirtit e të fuqisë.
5 Që të mos jetë besa juaj ndë sofi të njerëzet, po ndë fuqi të Perndisë.
6 Nd’ata që janë të tamamtë nevet flasëmë sofi. Ma sofi jo të kësaj jetet, as sofi të arhondëvet të kësaj jetet që prishenë.
7 Po flasëmë sofin’ e Perndisë ndë mistirio, do të thom për atë sofin’ e fshehurë, që pat qënë urdhëruarë nga Perndia pa dhe bërë jetëtë, për lëvdim tënë.
8 Atë sofi nuk’ e njohu ndonjë nga arhondët’ e kësaj jetet, sepse ta kishnë njohurë nukë kishnë mbërthierë ndë Kruq Zotn’ e nderit.
9 Po, sikundr’ është shkruarë: Ato që siu nuk’ i pa, e veshi nuk’ i digjoi, e ndë zëmërë të njeriut nukë hinë, ato i bëri gati Perndia për ata që e duanë atë.
10 Po ndë nevet Perndia i çfaqi me anë të Shpirtit së tij, sepse Shpirti i ksetaks gjithë punëtë, edhe të thellat’ e Perndisë.
11 Sepse cili nga njerëzitë njeh punët’ e njeriut, përveçe Shpirti i njeriut që rri mbë të? Kështu edhe punët’ e Perndisë ndonjë s’i di, përveçe Shpirti i Perndisë.
12 E nevet s’kemi marrë Shpirtin’ e kësaj jetet, po Shpirtinë që është nga Perndia, që të shohëmë punëtë që na janë dhëruarë nevet nga Perndia.
13 Për ato edhe kuvëndojëmë jo me fjalë që dhidhaks sofia e njerëzet, po me fjalë që dhidhaks Shënti Shpirt; e ujdisjëmë punët’ e Shpirtit ndë punëra të Shpirtit.
14 Po njeriu kafshës nukë kupëton punët’ e Shpirtit së Perndisë, sepse për atë janë marrëzi e nukë mund t’i njohë, sepse njihenë me shpirt.
15 Ma njeriu i Shpirtit gjukon për gjithë punëra, e ai nukë gjukonetë nga ndonjë.
16 Sepse kush ka njohurë mëndien’ e Zotit, që të dhidhaksjë atë? E nevet kemi mënd të Krishtit.
1 et ego cum venissem ad vos fratres
veni non per sublimitatem sermonis aut sapientiae
adnuntians vobis testimonium Christi
2 non enim iudicavi scire me aliquid inter vos
nisi Iesum Christum et hunc crucifixum
3 et ego in infirmitate et timore et tremore multo fui apud vos
4 et sermo meus et praedicatio mea
non in persuasibilibus sapientiae
verbis
sed in ostensione Spiritus et virtutis
5 ut fides vestra non sit in sapientia hominum sed in virtute Dei
6 sapientiam autem loquimur inter perfectos
sapientiam vero non huius saeculi
neque principum huius saeculi qui destruuntur
7 sed loquimur Dei sapientiam in mysterio quae abscondita est
quam praedestinavit Deus ante saecula in gloriam nostram
8 quam nemo principum huius saeculi cognovit
si enim cognovissent numquam Dominum gloriae crucifixissent
9 sed sicut scriptum est
quod oculus non vidit nec auris audivit nec in cor hominis ascendit
quae praeparavit Deus his qui diligunt illum
10 nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum
Spiritus enim omnia scrutatur etiam profunda Dei
11 quis enim scit hominum quae sint hominis
nisi spiritus hominis qui in ipso est
ita et quae Dei sunt nemo cognovit nisi Spiritus Dei
12 nos autem non spiritum mundi accepimus
sed Spiritum qui ex Deo est
ut sciamus quae a Deo donata sunt nobis
13 quae et loquimur non in doctis humanae sapientiae verbis
sed in doctrina Spiritus
spiritalibus spiritalia conparantes
14 animalis autem homo non percipit ea quae sunt Spiritus Dei
stultitia est enim illi
et non potest intellegere quia spiritaliter examinatur
15 spiritalis autem iudicat omnia
et ipse a nemine iudicatur
16 quis enim cognovit sensum Domini qui instruat eum
nos autem sensum Christi habemus