The Parable of the Dishonest Steward
1 Ἔλεγεν δὲ καὶ πρὸς τοὺς μαθητάς, Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος ὃς εἶχεν οἰκονόμον, καὶ οὗτος διεβλήθη αὐτῷ ὡς διασκορπίζων τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ. 2 καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ, Τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου, οὐ γὰρ δύνῃ ἔτι οἰκονομεῖν. 3 εἶπεν δὲ ἐν ἑαυτῷ ὁ οἰκονόμος, Τί ποιήσω, ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρεῖται τὴν οἰκονομίαν ἀπ᾽ ἐμοῦ; σκάπτειν οὐκ ἰσχύω, ἐπαιτεῖν αἰσχύνομαι. 4 ἔγνων τί ποιήσω, ἵνα ὅταν μετασταθῶ ἐκ τῆς οἰκονομίας δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους αὐτῶν. 5 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τῶν χρεοφειλετῶν τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ ἔλεγεν τῷ πρώτῳ, Πόσον ὀφείλεις τῷ κυρίῳ μου; 6 ὁ δὲ εἶπεν, Ἑκατὸν βάτους ἐλαίου. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ, Δέξαι σου τὰ γράμματα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα. 7 ἔπειτα ἑτέρῳ εἶπεν, Σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις; ὁ δὲ εἶπεν, Ἑκατὸν κόρους σίτου. λέγει αὐτῷ, Δέξαι σου τὰ γράμματα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα. 8 καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσιν. 9 Καὶ ἐγὼ ὑμῖν λέγω, ἑαυτοῖς ποιήσατε φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα ὅταν ἐκλίπῃ δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς. 10 ὁ πιστὸς ἐν ἐλαχίστῳ καὶ ἐν πολλῷ πιστός ἐστιν, καὶ ὁ ἐν ἐλαχίστῳ ἄδικος καὶ ἐν πολλῷ ἄδικός ἐστιν. 11 εἰ οὖν ἐν τῷ ἀδίκῳ μαμωνᾷ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ἀληθινὸν τίς ὑμῖν πιστεύσει; 12 καὶ εἰ ἐν τῷ ἀλλοτρίῳ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ὑμέτερον τίς ὑμῖν δώσει; 13 Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶν κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
The Law and the Kingdom of God
(Mt 11.12‑13)14 Ἤκουον δὲ ταῦτα πάντα οἱ Φαρισαῖοι φιλάργυροι ὑπάρχοντες καὶ ἐξεμυκτήριζον αὐτόν. 15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς, Ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. 16 Ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται μέχρι Ἰωάννου· ἀπὸ τότε ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ εὐαγγελίζεται καὶ πᾶς εἰς αὐτὴν βιάζεται. 17 Εὐκοπώτερον δέ ἐστιν τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν παρελθεῖν ἢ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν. 18 Πᾶς ὁ ἀπολύων τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμῶν ἑτέραν μοιχεύει, καὶ ὁ ἀπολελυμένην ἀπὸ ἀνδρὸς γαμῶν μοιχεύει.
The Rich Man and Lazarus
19 Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ εἱλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανεν δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπεν, Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπεν δὲ Ἀβραάμ, Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι. 26 καὶ ἐν πᾶσιν τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπεν δέ, Ἐρωτῶ σε οὖν, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου, 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς, ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει δὲ Ἀβραάμ, Ἔχουσιν Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν, Οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾽ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς μετανοήσουσιν. 31 εἶπεν δὲ αὐτῷ, Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδ᾽ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.
1 U thoshte edhe nxënëset ti:
“Ishte një njeri i pasurë që kishte një qivernitar; edhe i kallëzuanë keq për atë , se shpërndan gjën’ e ati.
2 Edhe ay e thirri e i tha: Ç’është këjo që ndigjonj për ty? Ep llogarin’ e qivernisë sate; sepse nukë do të munç më të qiverniç.
3 Atëhere qivernitari tha me vetëhen’ e ti: Ç’do të bënj, se im zot po më heq nga qivernia? Të rëmonj nukë munt, të lypënj kam turp.
4 U kujtuash ç’të bënj, që të më presënë ndëpër shtëpit të tyre, kur të hiqem nga qivernia.
5 Edhe thirri përanë një nga një detorët’ e të zot, e i thoshte të parit: Sa detyrë i ke tim zot?
6 Edhe ay tha: Një qint bucela vaji. Edhe ay i tha: Merr kartënë tënde, edhe rri e shkruaj shpejt pesë-dhietë.
7 Pastaj i tha një tietri: Po ti sa detyrë i ke? Edhe ay tha: Një qint matësa gruri. I thot’ edhe ati: Merr kartënë tënde, edhe shkruaj tetë-dhietë.
8 Edhe i zoti e lavdoj qivernitarin’ e paudhë, sepse punoj me mënt; sepse të bijt’ e kësaj jete janë më të mënçim ndë brest të tyre, se të bijt’ e dritësë.
9 Edhe unë po u them juve: Ziri miq për vetëhenë tuaj nga mamonaj paudhërisë, që t’u presënë juve ndë tendat të jetësë pasosurë, kur të ngrihi së këtejmi.
10 Ay që është besëtar mbë të pakënë, është besëtar edhe mbë të shumënë, edhe ay që është i paudhë mbë të pakënë, është i paudhë edhe mbë të shumënë.
11 Ndë qoftë pra se s’u bëtë besetarë mbë të paudhinë mamona, kush do t’u zërë besë juve për të vërtetënë gjë?
12 Edhe ndë qoftë, se nuk’ u bëtë besëtarë mbë të huajënë, kush do t’u apë juve tuajënë?
13 Asndonjë shërbëtor nukë munt t’u shërbenjë dy zotërive; sepse a njërinë do t’e mërzitnjë, edhe tiatrinë do t’e dojë; a pas njërit do të ngjitetë, edhe tiatrinë do t’e hedhë tej. Nukë muntni t’i shërbeni Perëndisë edhe mamonajt.”
14 Edhe Farisenjtë që ishinë dorë-shtrenjtë ndigjoninë këto të gjitha, edhe e përqeshinë.
15 Edhe ay u tha atyre: Ju jeni ata që nxirni vetëhenë tuaj të drejtë përpara njerëzish; po Perëndia njeh zemratë tuaja; sepse ajo gjë që ësht’ e lartë ndër njerëzit, përpara Perëndisë ësht’ e ndyrë.
16 Nomi edhe profitëtë kanë qënë gjer ndë kohët të Joannit; që atëhere epetë zër’ i mirë për mbëretërin’ e Perëndisë, edhe gjithësecili nxitonetë të hynjë nd’atë.
17 Edhe më kollaj është të shkonjë qielli edhe dheu, se të bierë poshtë një pikë nga nomi.
18 Kushdo që lëshon gruan’ e ti, edhe martonetë me një tiatrë, kurvëron; edhe kushdo që martonetë me grua të lëshuarë prej burrit, kurvëron.
19 Edhe një njeri ishte i pasurë, edhe vishej me porfirë e me stoli të kuqe, tuke gëzuarë përditë ndriçim.
20 Ishte edhe një i vobek që e kish emrinë Llazar, i cili dergjej përanë derës’ ati plot me plagë.
21 Edhe dëshëronte të nginjej me thërrimetë që bijnë nga truvez’ e të pasurit; po edhe qentë vininë e lëpininë plagët’ e ati.
22 Edhe ay i vobeku vdiq, edhe u pru nga ëngjëjtë ndë gjit të Avraamit. Vdiq edhe i pasuri, edhe u kall ndë varr.
23 Edhe ndë hadhë atie ku ishte ndër mundime, ngriti syt’ e ti, e sheh Avraamnë prej së largu, edhe Llazarinë ndë gjit t’ati.
24 Edhe ay thërriti e tha: “O atë Avraam, përdëlle-më, edhe dërgo Llazarinë, që të ngjyenjë majën’ e gishtit të ti ndë ujë, edhe të më ftohnjë gjjuhënë, sepse po mundonem ndë këtë flakë.”
25 Po Avraami i tha: “O dialë, kujtonu, se ti more të mirat’ e tua ndë jetët tënde, edhe Llazari kështu mori të këqiatë; edhe tashti kyj prëhetë, e ti mundone.
26 Edhe mbi gjithë këto, ndërmest jush e nesh është ngulurë një gropë e madhe, që të mos muntnjën’ ata që duanë të shkonjënë së këtejmi ndër ju, as ata që duanë të shkonjënë së andejmi ndër ne.”
27 Edhe ay tha: “Të lutem pra, o atë, të dërgonjç atë ndë shtëpit të tim et;
28 Sepse kam pesë vëllezërë, që t’u rrëfenjë atyre, të mos vinjën’ edhe ata ndë këtë vënt të mundimit.”
29 Avraami i thotë: “Kanë Mojsinë edhe profitëtë; le t’u ndigjonjën’ atyre.”
30 Edhe ay tha: “Jo, o atë Avraam; po ndë vaftë ndonjë nga të vdekuritë tek ata, do të pendonenë.”
31 Edhe ay i tha: “Ndë qoftë se nukë ndigjonjënë Mojsinë edhe profitëtë, as ndë u ngjalltë ndonjë nga të vdekuritë, s’kanë për të zënë besë.”