Paul Accepted by the Other Apostles
1 Ἔπειτα διὰ δεκατεσσάρων ἐτῶν πάλιν ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα μετὰ Βαρναβᾶ συμπαραλαβὼν καὶ Τίτον· 2 ἀνέβην δὲ κατὰ ἀποκάλυψιν· καὶ ἀνεθέμην αὐτοῖς τὸ εὐαγγέλιον ὃ κηρύσσω ἐν τοῖς ἔθνεσιν, κατ᾽ ἰδίαν δὲ τοῖς δοκοῦσιν, μή πως εἰς κενὸν τρέχω ἢ ἔδραμον. 3 ἀλλ᾽ οὐδὲ Τίτος ὁ σὺν ἐμοί, Ἕλλην ὤν, ἠναγκάσθη περιτμηθῆναι· 4 διὰ δὲ τοὺς παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οἵτινες παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἣν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα ἡμᾶς καταδουλώσουσιν, 5 οἷς οὐδὲ πρὸς ὥραν εἴξαμεν τῇ ὑποταγῇ, ἵνα ἡ ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου διαμείνῃ πρὸς ὑμᾶς. 6 ἀπὸ δὲ τῶν δοκούντων εἶναί τι, – ὁποῖοί ποτε ἦσαν οὐδέν μοι διαφέρει· πρόσωπον [ὁ] θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει – ἐμοὶ γὰρ οἱ δοκοῦντες οὐδὲν προσανέθεντο, 7 ἀλλὰ τοὐναντίον ἰδόντες ὅτι πεπίστευμαι τὸ εὐαγγέλιον τῆς ἀκροβυστίας καθὼς Πέτρος τῆς περιτομῆς, 8 ὁ γὰρ ἐνεργήσας Πέτρῳ εἰς ἀποστολὴν τῆς περιτομῆς ἐνήργησεν καὶ ἐμοὶ εἰς τὰ ἔθνη, 9 καὶ γνόντες τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι, Ἰάκωβος καὶ Κηφᾶς καὶ Ἰωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι, δεξιὰς ἔδωκαν ἐμοὶ καὶ Βαρναβᾷ κοινωνίας, ἵνα ἡμεῖς εἰς τὰ ἔθνη, αὐτοὶ δὲ εἰς τὴν περιτομήν· 10 μόνον τῶν πτωχῶν ἵνα μνημονεύωμεν, ὃ καὶ ἐσπούδασα αὐτὸ τοῦτο ποιῆσαι.
Paul Rebukes Peter at Antioch
11 Ὅτε δὲ ἦλθεν Κηφᾶς εἰς Ἀντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν. 12 πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν τινας ἀπὸ Ἰακώβου μετὰ τῶν ἐθνῶν συνήσθιεν· ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλεν καὶ ἀφώριζεν ἑαυτὸν φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς. 13 καὶ συνυπεκρίθησαν αὐτῷ [καὶ] οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι, ὥστε καὶ Βαρναβᾶς συναπήχθη αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει. 14 ἀλλ᾽ ὅτε εἶδον ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσιν πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου, εἶπον τῷ Κηφᾷ ἔμπροσθεν πάντων, Εἰ σὺ Ἰουδαῖος ὑπάρχων ἐθνικῶς καὶ οὐχὶ Ἰουδαϊκῶς ζῇς, πῶς τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις Ἰουδαΐζειν;
Jews, like Gentiles, are Saved by Faith
15 Ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι καὶ οὐκ ἐξ ἐθνῶν ἁμαρτωλοί· 16 εἰδότες [δὲ] ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, ὅτι ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ. 17 εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. 18 εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνιστάνω. 19 ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· 20 ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ. 21 οὐκ ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ θεοῦ· εἰ γὰρ διὰ νόμου δικαιοσύνη, ἄρα Χριστὸς δωρεὰν ἀπέθανεν.
1 Pastaj pas katrë-mbë-dhietë vieç përsëri hipa ndë Jerusalim bashkë me Varnavënë, si mora me vetëhe edhe Titonë.
2 Edhe hipa pas sbulesësëPerëndisë, edhe u dëfteva atyreve atë ungjillinë që leçis ndër kombet, po më tepërë ndër ata, që dukeshinë më të nderëshim, se mos breth, a brodha mbë të kotë.
3 Po as Titua që qe bashkë me mua, ndonëse ishte Grek, u shtrëngua të rrethpritetë;
4 Edhe këjo për vëllezër të rrem futurë viedhazë, të cilëtë hynë fshehura të përgjonjënë të liruarëtë tënë që kemi mbë Jisu Krishtinë, që të na bënjënë shërbëtorë.
5 Atyreve as për një orë s’u unjëm kryetë t’u dëgjojmë, që të mbësë te ju e vërteta e ungjillit.
6 Po për ata që u dukej se diç janë, sido që të ishinë, s’kam kujdes fare; Perëndia s’vë re nbë faqe të njeriut; sepse ata që u dukej se diç janë nukë shtuanë gjë tek unë;
7 Po kundrë kësaj, kur panë se m’u zu besë të më epet’ ungjilli i parrethpresëjesë, sikundrë Pietrit ungjilli i rrethpresjesë;
8 (Sepse ay që vepëroj mbë Pietrinë që ta dërgonjë te të rrethprerëtë, vepëroj edhe mbë mua të më dërgonjë ndër kombet.)
9 Edhe si e njohnë hirinë që m’u dha, Jakovi e Qifaj e Joanni, ata që dukeshinë se ishinë shtylla, më dhanë mua edhe Varnavësë duart’ e diathta për shenjë të shoqërisë, që neve të vemi ndër kombet, e ata ndër të rrethprerët.
10 Vetëmë na porositnë të kujtojmë të vobeqtë; edhe këtë punë u nxitova ta bënj.
11 Edhe kur erdhi Pietri ndë Antiohi, i dolla kundrë ati faqe për faqe, sepse ishte për të qërtuarë;
12 Sepse pa ardhurë ca vetë nga Jakovi, hante bashkë me kombetë; po kur erthnë, hiqej edhe ndante veç vetëhen’ e ti; sepse kishte frikë ata që ishinë nga rrethpresëja.
13 Edhe bashkë me atë u hoqnë veç edhe Judhenjt’ e tierë, kaqë sa edhe Varnava u hoq ndë ipokrisi t’atyreve.
14 Po kur pashë unë, se s’ecënjënë drejtë ndë të vërtetën’ e ungjillit, i thashë Pietrit përpara të gjithëve: Ndë qoftë se ti tuke qënë Judhe rron posi kombetë, e jo posi Judhenjtë, përse ngut kombetë të rronjënë posi Judhenjtë?
15 Neve që jemi nga fisi Judhenj edhe jo prej kombesh fajtorë,
16 Tuke diturë, se s’del i drejtë njeri nga punërat’ e nomit, veç me anë të besësë Jisu Krishtit, edhe neve i besuam Jisu Krishtit, që të dalëmë të drejtë prej besësë Krishtit, e jo prej punëravet nomit; sepse asndonjë njeri s’ka për të dalë i drejtë nga punërat’ e nomit.
17 Po ndë qoftë se, tuke kërkuarë të dalëmë të drejtë mbë Krishtinë, u gjëndëm edhe neve fajtorë, vallë Krishti qënëka shërbëtor’ i fajit? Qoftë lark.
18 Sepse ndë ndërtofsha përsëri ato që prisha, bënj vetëhenë time porosi-prishës.
19 Sepse unë me anë të nomit vdiqa ndë nom, që të rronj mbë Perëndinë.
20 U kryqëzuashë bashkë me Krishtinë; edhe unë më s’rronj, po Krishti rron tek unë; edhe ajo që rronj unë ndashti ndë misht, rronj ndë besë të Birit Perëndisë, i cili më deshi edhe dha ndër duar vetëhen’ e ti për mua.
21 Nukë heth poshtë hirin’ e Perëndisë; sepse ndë qoftë drejtëria me anë të nomit, vallë Krishti vdiq mbë kot.