Krie e pesëtë
1 E paçë mb’anë të djathëtë t’atij që rrij mbë fron, një kartë të shkruarë brënda, e jashtë vulosurë me shtatë vula.
2 E paçë Ëngjëll të fortë që thërrit me zë të madh: Cili ësht’ i zoti të hapjë kartënë e të prishjë vulat’ e saj?
3 Ndonjë nukë mund as ndë qiell, as ndë dhe, as ndënë dhe, të hap kartënë, as ta shih atë.
4 E unë qajë shumë shumë, sepse nuk’ u gjënd njeri i zoti ta hap e ta dhiavas kartënë, as ta shih atë.
5 E një nga pleqtë më thotë mua: Mos qaj, ja, që mund leondari që është nga filia e Iudhësë, rrënja e Dhavidhit, të hapjë kartënë e të prishjë të shtatë vulat’ e asaj.
6 E vura re, e ja ndë mes të fronit, e ndë mes të kafshëvet, e ndë mes të pleqet një qengj që rrij mbë këmbë posi i therturë, që kish shtatë brira e shtatë si, që janë të shtatë Shpirtëret’ e Perndisë të dërguaratë mbë gjithë dhe.
7 E erdhi e mori kartënë nga dor’ e atij që rrij mbë fron.
8 E poqë mori kartënë, të katër kafshëtë e të njëzet e katër pleqtë ranë përmbis përpara qengjit e kishnë cilido qithara e kupa t’arta plot me mirudhira. Ato janë të falat’ e Shënjtorëvet.
9 E psalljënë psallmodhi të re, e thoshnë: I zoti je të març kartënë e të hapç vulat’ e saj, sepse u there, e na bleve te Perndia nevet me gjak tënd, nga çdofarë filiet, e gjuhet’, e llaoit, e miletit.
10 E na ke bërë nevet për Perndinë tënë mbretër e priftër, e do të mbretërojmë mbi dhe.
11 E vura re, e digjova zë shumë Ëngjëjet rrotullë fronit, e kafshëvet, edhe pleqet. E nëmuri i ature mijëra miliunit.
12 Ata thoshnë me zë të madh: I zoti është qengji i therturë të marrë fuqinë, e të pasuritë, e sofinë, e kuvetnë, e nderë, e lëvdimnë, edhe bekimnë.
13 E gjithë punërat’ e bëra që janë ndër qiell, e mbi dhe, e ndënë dhe, e ndë det, sa janë e sa gjëndenë ndë këto vëndëra të gjitha i digjova që thoshnë: mb’atë që rri ndë fron e mbë qengjnë bekimi, edhe nderi, edhe lëvdimi, edhe mbretëria, ndë jetë pas jetet.
14 E të katër kafshëtë thoshnë: Vërtet. E të njëzet e katër pleqtë ranë përmbis e u falë atij që rron ndë jetë të jetëvet.
1 Edhe pashë mbë të diathtët ati që ishte ndenjurë mbë front një vivli shkruarë përbrënda e përjashta, vulosurë me shtatë vula.
2 Edhe pashë një ëngjëll të fortë tuke leçiturë me zë të math: “Cili ësht’ i zoti të hapë vivlinë, edhe të sgidhë vulat’ e asaj?”
3 Edhe asndonjë nukë munte ndë qiell, as as mbë dhet, as ndënë dhet, të hapë vivlinë, as ta shohë.
4 Edhe unë klanjam shumë, sepse asndonjë nuk’ u gjënt i zoti të hapë (e të këndonjë) vivlinë, as ta shohë.
5 Edhe një nga pleqtë më thotë: “Mos klaj; ja te mundi leoni që është prej farësë Judhësë, rrënja e Dhavidhit, të hapë vivlinë, edhe të sgjidhë të shtatë vulat’ e asaj.”
6 Edhe pashë, edhe ja ndë mes të fronit edhe të katrë shtësëvet, edhe ndë mes të pleqvet një Qënq që po rrinte posi i therurë, edhe kishte shtatë brirë, edhe shtatë sy, të cilatë janë të shtatë frymat’ e Perëndisë që janë dëshmuarë ndëpër gjithë dhenë.
7 Edhe erdhi e mori vivlinë prej së diathtash’ ati që ishte ndenjurë mbi front.
8 Edhe kur mori vivlinë, të katrë shtësët edhe të njëzet e katrë pleqtë ranë përpara Qëngjit, që kishinë gjithësecili qithara e kupa t’arta mbushurë me qemëra, të cilëtë janë të falurat’ e shënjtorëvet.
9 Edhe këndonjinë një kënkë të re, tuke thënë: “I vëlyerë je të marrç vivlinë, edhe të hapç vulat’ e asaj; sepse u there, edhe na shpërbleve te Perëndia me gjakunë tënt, prej çdo fare e gluhe e llauzi e kombi.
10 Edhe na bëre mbëretër e priftërë te Perëndia ynë; edhe do të mbëretërojmë mbi dhet.
11 Edhe pashë, edhe dëgjova një zë shumë ëngjëjsh përqark fronit edhe shtësëvet edhe pleqvet; edhe numëri atyreve ishte me milëra milërash, e me dhietë milëra dhietë milërash,
12 Që thoshinë me zë të math: “I vëlyer’ është Qëngji i therurë të marrë fuqin’ e pasëjen’ e diturin’ e forcën’ e nderin’ e lavdin’ e bekimnë.” —
13 Edhe çdo kriesë që është ndë qiell, e mbë dhet, e ndënë dhet, e sa janë ndë det, edhe gjithë ato që janë nd’ ata, dëgjova që thoshinë: “Mb’atë që është ndenjurë mbë front edhe mbë Qëngjinë qoftë bekimi e nderi e lavdia e pushteti ndë jetët të jetëvet.”
14 Edhe të katrë shtësëtë thoshinë: Amin; (edhe të njëzet e katrë) pleqtë ranë edhe u falnë (ati që rron ndë jetët të jetëvet).