Krie e katërtë
1 E tek kuvëndoijn’ ata këto fjalë ndë llao, arrinë mb’ata priftëritë edhe stratigoi i Ieroit, edhe Sadhuqejtë.
2 Sepse u vin likshtë që dhidhaksnë ata llaonë e dëftoijnë mbë Iisunë të ngjallturit’ e së vdekuret.
3 E shtinë duartë mb’ata e i vunë mbë të ruajturë për të nesërmenë, se ahiere qe mbrëmane.
4 E shumë nga ata që digjuanë dhidhahinë besuanë, e u bë nëmuri i burravet ngjera mbë pesë mijë.
5 E tjetërënë ditë u mbëjodhë arhondëtë, e pleqtë, e grammatejtë ndë Ierusalim.
6 Edhe Anna, i Pari priftëret, edhe Ioanni, edhe Aleksandhroi, edhe sa ishnë nga soi i të parëvet së priftëret.
7 E si i vunë ata ndë mes, i pietnë: Me ç’fuqi, a mbë ç’ëmër e bëtë juvet këtë?
8 Ahiere Petrua u mbush nga Shënjti Shpirt, e u tha ature: O arhondë të llaoit edhe pleq të Israilit.
9 E nd’është që pietemi nevet sot për të mirë që bën njëit njeriut së sëmurë, me çfarë punë u shërua kij.
10 Le ta diji gjithë juvet, edhe gjithë llaoi i Israilit, se ndë ëmër të Iisu Hristoit Nazoreut, atij që e mbërthietë ndë kruq, e që Perndia e ngjalli atë nga të vdekuritë, me këtë ëmër kij rri përpara juvet i shëndoshë.
11 Kij është guri që u hodh poshtë nga juvet që dërtoni, e që u bë quç i qoshesë.
12 E as mbë ndonjë tjatër është shpëtimi; sepse as tjatër ëmër është ndënë Qiell dhënë mbë njerëz, që me anë të tij duhetë të sosemi na.
13 E si panë tharosn’ e Petrosë e të Ioannit, e kupëtuanë që janë njerëz pa grammati e idhiotër, çuditishnë, e i njihnë ata që qenë bashkë me Iisunë.
14 E sepse shihnë njerin’ e shëruarë që rrij me ta bashkë mbë këmbë, s’mund të thoshnë gjë kondrë.
15 E si i porsitn’ ata të dilë jashtë nga sinodhi, bëijnë mushavere njeri me jatërinë,
16 E thoshnë: Ç’t’u bëjëmë këture njerëzet? Sepse u bë një e madhe çudi prej suresh, e dinë gjithë sa rrinë ndë Ierusalim, e nukë mundjëmë ta arnisjëmë.
17 Po që të mos përhapetë më tepër ndë llao, le t’i porsitjëmë ata me porsi të rëndë, që të mos flasënë më për këtë ëmër mbë ndonjë njeri.
18 E si i thirrë ata, i porsitnë që të mos flasënë, as të mos dhidhaksjënë farese mbë ëmër të Iisuit.
19 Ma Petrua edhe Ioanni u përgjegjnë mbë ta, e thanë: nd’është e drejtë përpara Perndisë, të digjojëmë më tepër juvet se Perndinë, gjukoni ju.
20 Sepse navet nukë mundjëmë të mos flasëmë për ato punëra që pam e digjuam.
21 E ata si i porsitnë me foveri i lëshuanë ata, sepse nukë gjenë sebep qish t’i mundoijnë prej llaoit, se gjithë lëvdoijnë Perndinë për atë që u bë.
22 Sepse ish më shumë se dizet vjet ai njeri që u bë mbë të këjo thavm’ e shërimit.
23 E si u lëshuanë vanë ndë të turetë, e rrëfienë sa u patnë thënë ature të parët’ e priftëret edhe pleqtë.
24 E ata si digjuanë këtë gjithë me një zëmërë ngrijtinë zënë te Perndia, e thanë: O Zot, ti Perndia që bëre Qiellnë edhe dhenë, edhe Detnë, edhe gjithë sa janë mb’ato.
25 Ti që me anë të gojësë së robit sit Dhavidhit the: Pse u nakatosnë filitë, e llaotë u menduanë pa vëjierë?
26 Duallë përpara mbretërit’ e dheut, edhe arhondëtë u mbëjodhë mbë një vënd kondrë Zotit e kondrë Hristoit së tij.
27 Se me të vërteta u përmbëjuadhë ndë këtë qutet kondrë shënjtit djalit sit Iisuit, që e pate hrisurë, Irodhi edhe Pondio Pillatua bashkë me filitë e llaoit’ e Israilit.
28 Të bëijnë ato që dora jote edhe thelima jote kish bënë urdhër më përpara të bënishnë.
29 E ndashti, o Zot, silloisu për kanosit’ e ture, e ep mbë rob të tua të flasënë me gjithë tharos fjalënë tënde.
30 Tuke shtrijturë ti dorënë tënde të bënenë shërime e thavmëra e çudira me ëmër të shënjtit djalit sit Iisuit.
31 E me të luturë që u lutn’ ata, u tund dheu tek qenë mbëjedhurë; e u mbushnë të gjithë prej Shënjtit Shpirt, e flisnë Fjalën’ e Perndisë me tharos.
32 E turmës’ e ature që kishnë besuarë, ish zëmëra edhe Shpirti një; e s’qe ndonjë që të thosh nga plashkat’ e tij: është imea, po qenë të gjitha të turetë të gjithëvet bashkë.
33 E e bënë apostojtë martirin’ e së ngjallturit të Zoti Iisuit me fuqi të madhe; e ishte dhurëti e madhe mb’ata gjithë.
34 E nukë ish mb’ata ndonjë i papasurë; sepse gjith’ ata që kishnë ara a shtëpira i shitnë, e të çmuarat’ e së shituravet i bijnë.
35 E i vijnë ndë këmbë t’apostojet, e ndahej mbë cilëdo sikundrë kish hrinë.
36 E Iosiu, që e patnë thirrë Apostojtë Varnavë (që domethënë: i biri i parigorisë), Leviti, i leri ndë Qipro.
37 Si pati një arë, e shiti, e pruri asprëtë e i vuri ndë këmbë t’apostojet.
1 Edhe ata kur po i flisninë llauzit, erthnë mbi ata priftërit’ edhe i pari hieroresë edhe Sadhdhuqenjtë,
2 Tuke zëmëruarë, sepse mësoninë llauzinë, edhe epninë zë për të ngjalluritë prej së vdekurish me anë të Jisujt.
3 Edhe vunë duartë mbi ata, e i vunë mbë të ruajturë gjer mbë të nesërmet; sepse atëhere ishte mbrëma.
4 Edhe shumë vetë nga ata që dëgjuanë fialënë besuanë: edhe u mbush numuri njerëzet sindonja pesë mijë.
5 Edhe mbë të nesërmet u mbëlothnë ndë Jerusalim të parët’ e atyreve, edhe pleqt’ edhe shkronjësitë.
6 Edhe Anna kryeprifti e Kajafa e Joanni e Aleksandhri, edhe gjithë sa ishinë nga far’ e kryepriftërisë.
7 Edhe si i vunë ata ndë mest, i pyesninë: “Me çfarë fuqie, a me emërë të kujt bëtë këtë ju?”
8 Atëhere Pietri u mbush me Frymë të Shënjtëruarë, e u tha atyreve: “O të parët’ e llauzit, edhe pleqt’ e Israilit,
9 Ndë qoftë se neve po gjykonemi sot për të mirën’ e një njeriu të sëmurë, me çfarë fuqie u shërua kyj?
10 Le të jet’ e diturë mbë gjithë ju, edhe mbë gjithë llauzin’ e Israilit, se mb’ emërit të Jisu Krishtit Nazoreasit, të cilinë ju e kryqëzuatë, po Perëndia e ngjalli nga të vdekuritë, me anë të këti rri kyj ndashti përpara jush i shëndoshë.
11 Kyj ësht’ ay guri që u hodh poshtë prej jush që ndërtoni, i cili u bë krye cepi.
12 Edhe nukë ka shpëtim as prej ndonjë tiatëri; sepse as tiatër emërë ndënë qiellt nuk’ është dhënë mbë njerëzit, me anë të cilit duhetë të shpëtojmë.”
13 Edhe tuke vështruarë kuximin’ e Pietrit edhe Joannit, edhe kupëtuanë, se ishinë njerës të paditurë shkronja edhe idiotë, çuditeshinë, edhe i njihninë se kishinë qënë bashkë me Jisunë.
14 Edhe si shihninë atë njerinë që ishte shëruarë tuke ndenjurë bashkë me ata, s’kishinë se ç’të thoshinë kundrë.
15 Atëhere urdhëruan’ ata të dalënë jashtë bashkë-ndenjëjesë, edhe dhan’ e muarrë njëri me tietërinë,
16 Tuke thënë: “Ç’t’u bëjmë këtyre njerëze? Sepse se u bë shenjë prej atyreve, ësht’ e diturë edhe është për faqe gjith’ atyreve që rrinë ndë Jerusalim, edhe nukë munt ta mohojmë.
17 Po që të mos hapetë më tepër ndë llaust, le t’u shtiemë frikënë shtrënguarshim, të mos flasënë më asndonjë njeriu mbë këtë emërë.”
18 Edhe i thërritnë e i porositnë të mos lëgjironjënë fare, as të mos mësonjënë mb’ emërit të Jisujt.
19 Po Pietri edhe Joanni iu përgjeqnë atyreve, e u thanë: “Ndë qoftë se ësht’ e udhësë përpara Perëndisë, t’u dëgjojmë juve më tepër se Perëndisë, gjykoni.
20 Sepse ne nukë muntmë të mos flasëmë për sa pam e dëgjuam.:
21 Edhe ata, si i frikësuanë përsëri, i lëshuanë, sepse nukë gjeninë, se qysh t’i mundonin’ ata, për llauzinë; sepse të gjithë lavdoninë Perëndinë për atë që u bë.
22 Sepse ay njeri, mbë të cilinë u bë këjo shenj’ e shërimit, ishte më tepër se dyzet vieç.
23 Edhe si u lëshuanë, erthnë te të tyretë, edhe dhanë zë për gjithë sa u than’ atyreve kryepriftërit’ edhe pleqtë.
24 Edhe ata kur dëgjuanë, ngritnë zënë te Perëndia me një zëmërë, edhe thanë: “O Zotëri, ti je Perëndia, që bëre qiellinë edhe dhenë edhe detinë, edhe gjithë sa janë nd’ ato.
25 Ti që ke thënë me anë të gojësë Dhavidhit shërbëtorit tënt: “Përse çfrytnë kombetë edhe llauzëtë shkuanë ndër mënt punëra të kota?
26 Mbëretërit’ e dheut ndenjnë përpara, edhe të parët’ u mbëlothnë bashkë kundrë Zotit, edhe kundrë të Lyerit ati.”
27 Sepse me të vërtetë u mbëlothnë kundrë shënjtit dialit tënt Jisujt, të cilin’ e leve me vaj , edhe Irodhi edhe Pondiu Pilat bashkë me kombet’ e me llauzet’ e Israilit,
28 Që të bënjënë gjithë sa urdhëroj që ndë krye të herësë dora jote edhe ënda jote të bënenë.
29 Edhe tashi, o Zot, vështro të frikësuarat’ e atyre, edhe epu shërbëtorevet tu të flasënë fialënë tënde me gjithë kuximinë.
30 Tuke ngjaturë dorënë tënde të bënenë shërime e shenje e çudira mb’ emërit të shënjtit dialit tënt Jisujt.
31 Edhe si u lutnë ata, u tunt vëndi tek ishinë mbëledhur’ ata , edhe u mbushnë të gjithë me Frymë të Shënjtëruarë, edhe flisninë fialën’ e Perëndisë me kuxim.
32 Edhe zëmëra e shpirti i shumicësë që kishinë besuarë ishte një; edhe asndonjë nukë thoshte për ndonjë gjë nga pasëjet’ e tyre se ësht’ e ti, po të gjitha i kishinë së bashku.
33 Edhe apostojt’ epninë martirin’ e të ngjallurit Zotit Jisu me fuqi të madhe; edhe hir’ i math ishte mbë gjith’ ata.
34 Sepse asndonjë nuk’ ishte i nevojëshim ndër ata; sepse gjithë sa kishinë ara e shtëpia, i shisin’ e bininë të çëmuarët’ e atyre që shisinë, edhe i vininë ndër këmbët të apostojvet.
35 Edhe i epninë gjithë-secilit sipas nevojësë që të kishte.
36 Edhe Josiu, i cili u qjuajt përmbiemërë Varnavë nga apostojtë (që këjo këthyerë do me thënë: Bir ngushëllimi), ishte Levit, Qyprian nga kombi,
37 I cili shiti arënë që kishte, edhe pruri aspratë e i vuri ndër këmbët t’apostojvet.