Krie e dhjetëtë
1 Sepse tuke pasurë nomi hienë të së miravet që do të vijënë, e jo vetë Ikonën’ e punëravet, s’mund kurrë të teliosjë, me anë të kurbanevet që bënenë për vit gjithënjë, ata që qasenë ndë Iero.
2 Ndrishe deshnë të qëndroijnë nga të bëritë; sepse si të qëronishnë një herë ata që bëijnë kurbanetë do të mos njihnë më ndë vetëhe ndonjë faj.
3 Ma ndë këto (thisira) bënetë kujtim çdo vit për faje.
4 Sepse nukë mund gjaku i Demavet edhe i Cjepet të ngrërë fajetë.
5 Andaj tek hin ndë jetë, thotë: Nukë deshe kurban, as mblatë, po mua më bëre kurm.
6 Nukë të pëlqienë tij të djeguratë që bënenë për faje.
7 Atëherë thaçë unë: Ja tek vij unë (ndë krie të kartësë është shkruarë për mua) për të bërë, o Perndi, thelimënë tënde.
8 Pat thënë sipër, që kurbane e mblatëra, e të djegura për fajëra nuk’ i pate dashurë, as të patnë pëlqierë (ato punëra i bëjënë kurban sikundr’ e ka nomi).
9 Atëherë tha: Ja që vij, o Perndi, të bëj thelimënë tënde; ngrë të parënë, për të stisurë të ditënë.
10 E për këtë thelimë kemi qenë të shënjtëruarë me anë të mblatësë kurmit Iisu Hristoit (që u bë) një herë.
11 E cilido Prift rri gati përditë ndë punë, e tuke bërë shumë herë ato të tilatë kurbane që nukë mundjënë kurrë të ngrëjënë fajetë.
12 Ma kij (Iisui) si pru vetëhen’ e tij një herë për gjithë jetë kurban për fajëra, ndënji mb’anë të djathëtë të Perndisë.
13 Tuke priturë më të pastajmenë kohënë ngjera sa të vihenë armiqt’ e tij fron ndënë këmbë të tij.
14 Sepse me një mblatë vetëmë i bëri telio për jetë ata që janë të shënjtëruarë.
15 Na e martiris nevet edhe Shënjti Shpirt, sepse si pat thënë:
16 Kij është dhiathiqi, që do të bëj unë me ata pas ature ditet, thotë Zoti, tuke dhënë nometë ndë zëmëra të ture, e ndë mënd të ture, do t’i shkruaj ato.
17 E do të mos kujtonem më kurrë fajet’ e ture edhe paranomit’ e ture.
18 Tek është adha ndëjesë këture, nuk’ është më mblatë për faje.
19 Kur kemi adha, o vëllazër, tharos të hijëmë ndë Shënjt të Shënjtorëvet, me anë të gjakut të Iisuit.
20 Udhë thom që na e përtërijti nevet të re e të gjallë, me anë të velësë, domethënë të kurmit së tij.
21 E tuke pasurë një prift të madh ndë shtëpi të Perndisë,
22 Le të afëronemi me zëmërë të vërtetë me të plotë të besësë, qëruarë zëmëratë nga fiqiri i keq.
23 E larë kurminë me ujë të pastruarë, le të ruaj pa luajturë molloin’ e besësë (sepse ësht’ i besësë ai që na ka taksurë).
24 E le të vështrojmë njeri-jatërinë për t’anangasurë ndë dashuri e ndë punëra të mira.
25 Le të mos lëmë të mbëjedhuratë tona, sikundrë kanë adet të bëjënë dica, tuke bërë zëmërë; e kaqë më shumë, sa që shihni që afëronetë ajo ditë.
26 Sepse kur të fëjejmë nevet me thelimë tënë, si e njohm të vërtetënë e pastaje nukë mbetetë më kurban për faje.
27 Ma një pandohi e tromaksurë e gjuqit e të djegurë të zjarit që është për të ngrënë armiqtë.
28 Një që shkel nomn’ e Moisiut, përpara di a tri martirëvet vdes pa ndonjë ndëjesë.
29 Sa më shumë mundim do të pësojë (silloisnie juvet) ai që shkel të bir’ e Perndisë, gjakn’ e dhiathiqit së ri që u shënjtërua mbë të, e e merr si çdo gjak, e shan Shpirtin’ e dhurëtisë?
30 Sepse e dimë cili ësht’ ai që tha: Puna ime është të mundoj, e do të paguaj, thotë Zoti. E për së ditit: Zoti do të gjukojë llaon’ e tij.
31 Pun’ e frikuarë është që të bjerë njeriu ndë duar të Perndisë gjallë.
32 Kujtoni dit’ e para, si qetë ndriturë, duruatë shumë luftë të pësimevet.
33 E ndashti tuke bërë boroli me dhunëra e me pikëllime, e ndashti pa tuke bërë shokë me ata që janë me të tillë shkallë.
34 Sepse pësuatë bashkë me mua ndë hapset’ e mia, e duruatë pa helm të rrëmbierit’ e plaçkavet suaj; sepse e diji që kini të pasurë më të mirë ndë Qiell të vetëhesë suaj, e të patundurë.
35 Mos humbitni adha tharosnë tuaj, që ai ka pagë të madhe.
36 Sepse juvet u duhetë durim, që të bëni thelimën’ e Perndisë, e të mirri të taksuritë.
37 Sepse edhe një çikëzë, e ai që do të vijë, do të vijë, e nukë do të mënojë.
38 Ma i drejti do të rrojë me besë, e nd’u ktheftë mbë të prapë, nukë do të prëhetë Shpirti im mbë të.
39 Ma nevet nukë jemi për të hequrë prapë, për të humburë, po për të besuarë të pohtisjëmë shpëtimn’ e Shpirtit.
1 Sepse nomi, tuke pasurë hien’ e të miravet që vinjënë, e jo atë ikonën’ e kafshavet, kurrë nukë munt të bënjë të kulluarë ata që hynjënë me ato kurbanetë, që bihenë vit për vit përherë.
2 Sepse atëhere do të kishinë pushuarë të biheshinë kurbane , sepse lutësitë, si të qëroneshinë një herë, nukë do të kishinë më asndonjë ndërgjegjëje për faje.
3 Po nd’ ato bënetë kujtim fajesh vit për vit.
4 Sepse gjak demash e ciepësh s’mund të heqënë faje.
5 Përandaj, tuke hyrë ndë botët, thotë: “Kurban e dhuratë nukë deshe, po bëre gati për mua trup.
6 Kurbane të diegura-gjithë edhe dhurata për faje nukë pëlqeve.
7 Atëhere thashë: Na te po vinj (ndë ballët të vivlisë është shkruarë për mua,) për të bërë, o Perëndi, dashuriminë tënt.”
8 Si tha më sipër: “Se kurban edhe dhuratë, edhe kurbane të diegura-gjithë edhe dhurata për fajë nukë deshe, as nuk’ i pëlqeve” (të cilatë bihenë kurban pas nomit.).
9 Atëhere tha: “Na te po vinj, për të bërë, o Perëndi, dashuriminë tënt.” Ngri të parënë, që të vërë të dytënë.
10 Prej ati dashurimit jemi shënjtëruarë me anë të prurit kurban të trupit Jisu Krishtit që u bë kurban një herë.
11 Edhe çdo prift rri përditë tuke shërbyerë, edhe bie përherë po ata kurbane, të cilatë kurrë nukë munt të heqënë faje.
12 Po ay, si pruri një kurban për faje, ndenji për gjithë herënë ndë të diathtë të Perëndisë,
13 Tuke priturë paskëndaj gjersa të vihen arëmiqt’ e ati përposh ndënë këmbët t’ati.
14 Sepse me një dhuratë bëri të shënjtëruaritë të kulluarë për gjithë herënë.
15 Po edhe Frym’ e Shënjtëruarë martiris për ne; sepse passi pat thënë më përpara:
16 “Këjo është dhiata që do të bënj mb’ ata pas atyre ditvet, thotë Zoti, do të vë nomet’ e mi ndë zemërat t’atyreve, edhe do t’i shkruanj ato ndë mendimet t’atyreve.”
17 “Edhe nukë do të kujtonj më fajet’ e atyreve edhe paudhëriat’ e atyreve.”
18 Edhe atie ku është ndëjesë, nukë është më dhuratë për faje.
19 Tuke pasurë pra, o vëllezër, kuxim të hyjmë ndë shënjtëroret me anë të gjakut Jisujt,
20 Prej një udhe të rë edhe të gjallë, që na rëpërtëriti me anë të kurtinësë, do me thënë, të mishit ti,
21 Edhe tuke pasurë një prift të math ndë shtëpi të Perëndisë,
22 Le t’ afronemi me zemërë të vërtetë e të mbushurë mëndëjenë nga besa, tuke pasurë shplarë zemëratë tona prej ndërgjegjëjesë ligë;
23 Edhe tuke pasurë larë trupinë me ujë të këthiellëtë, le të mbajjmë rrëfimin’ e shpëresësë pa pierrë, sepse ay që u zotua është besëtar.
24 Edhe le të vështrojmë të ngacëmojmë njëri tiatrinë ndë dashuri e ndë punëra të mira;
S 25 Mos lëmë të mbëlidhemi bashkë, sikundrë është zakon mbë ca vetë , po tuke shtyturë njëri tiatrinë; edhe kaqë më teprë, sa shihni ditën’ afruarë.
26 Sepse ndë fëjefshim neve tuke dashurë, passi muarëm të njohurit’ e së vërtetësë, nukë mbet më kurban për faje;
27 Po një të priturë gjyqi të frikëshim, edhe një të ndezurë ziarri, që ka për të ngrënë ata që janë kundrë.
28 Një që shkel nomin’ e Mojsiut, përpara dy a tre martirëve vritetë pa përdëllim
29 Sa më teprë mundim, u duketë juve,se do të heqë ay që ka shkelurë me këmbë të Birin’e Perëndisë, edhe e ka kujtuarë se gjaku i dhiatësë është si çdo gjak, që me atë shënjtërua, edhe ka sharë frymën’ e hirit?
30 Sepse e dimë atë që ka thënë: “Shpagimi është puna ime, unë kam për të shpaguarë”, thotë Zoti. Edhe përsëri: “Zoti do të gjukonjë llauzin’ e ti.”
31 Pun’ e frikëshime është të bierë ndonjë ndër duar të Perëndisë gjallë.
32 Bini ndër mënt dit e para, ndë të cilat si u ndriçuatë, duruatë shumë luftë pësimesh.
33 Ndashti tuke bërë lodrë vetëhenë tuaj prej qërtimesh e prej shtrëngimesh, e ndashti duke bërë vetëhen tuaj piesëtarët’ e atyreve që pësuanë këso punërash.
34 Sepse pësuatë bashkë me të lidhurat’ e mia, edhe prittë me gëzim rrëmbesënë e pasëjesë tuaj, tuke diturë se keni për vetëhenë tuaj ndë qiejet një pasëje më të mirë edhe të qëndruarshime.
35 Mos e hirthni teje pra kuximinë tuaj, që ka për të dhënë pagë të madhe.
36 Sepse ju keni nevojë për durim, që të bëni dashurimin’ e Perëndisë, edhe të merrni të zotuarëtë.
37 “Sepse edhe një çikëzë herë, edhe “do të vinjë ay që vien, edhe nukë do të mënonjë.”
38 “Edhe i drejti do të rronjë prej besësë”, edhe “ndë u heqtë prapazëndonjë , shpirti im nukë do ta pëlqenjë atë.”
39 Edhe ne nukë jemi nga ata që hiqenë prapazë për prishëje, po nga ata që besonjënë për shpëtimin’ e shpirtit.