Krie e pestëtë
1 E pas këture qe e krëmpte e çifutet, e Iisui vate ndë Ierusalim.
2 E atje ndë Ierusalim është kolimvithrë e pishqet, që thuhetë çifutërisht Vithesdha. Këjo ka pesë kubera.
3 E mb’ato dergjej turm’ e madhe të sëmurë, të verbëret, të çalëvet, të mbajturet, që prisnë të luan ujëtë.
4 Sepse Ëngjëlli zbrit mbë një kohë ndë kolimvithrë e nakatos ujëtë, e cilido që të zbrit i pari mbë të pas të nakatosurit së ujit, shëronej nga çdo sëmundë që të qe mbajturë.
5 E atje qe një njeri që kish shkuarë tridhjet’ e tetë vjet ndë sëmundë të tij.
6 E Iisui si e pa këtë që dergjej, e si e njohu që kish shumë kohë, i thot’ atij: Do ti të shëroneç?
7 Ju përgjegj atij i sëmuri: Zot, nukë kam njeri që të më hedhjë ndë kolimvithrë kur të nakatosetë ujëtë, sepse kur qasem unë, tjatër zbret më përpara nga meje.
8 I thot’ atij Iisui: Ngreu, e mer shtratnë tënd, e hajde.
9 E atë çast u bë i shëndoshë njeriu, e ngrijti Shtratthin’ e tij, e ecën. E ajo ditë ishte e Shëtunë.
10 E andaj i thoshnë çifutë njeriut që u shërua: Ësht’ e shëtunë, e nuk’ është ndëjierë që të ngrëç shtratnë.
11 E ai ju përgjegj ature: Ai që më shëroi mua, ai më tha mua: Ngre shtratthinë tënd, e hajde.
12 E pietnë dha atë: Cili është kij njeri që të tha tij: Ngre shtratnë tënd, e ecë?
13 E njeriu që u shërua, nuk’ e dij cili ish, sepse Iisui qe shtëmëngurë nga turma që qe mb’atë vënd.
14 Pasandaj e gjen atë Iisui ndë Iero, e i thot’ atij: Vështro, u shërove; mos bëç më faje, që të mos të të vijë ndonjë tjatër më e keqe.
15 E njeriu vate e u rrëfeu çifutet, se Iisui është ai që e shëroi atë.
16 Pra andaj e ndiqnë Iisunë çifutë, e kërkoijnë ta vrisnë atë, sepse bën këto të Shëtunë.
17 E Iisui u përgjegj ature: Babai im ngjera mbë sot punon, edhe unë punoj.
18 Pra andaj kërkoijnë çifutë më tepër ta vrisnë atë, sepse nukë prish vetëmë të Shëtunënë, po thosh më tepërë baba të tijnë Perndinë, e bën vetëhenë bara me Perndinë.
19 U përgjegj dha Iisui, e u thot’ ature: Vërtet, vërtet u thom juvet, nukë mund i biri të bëjë ndonjë punë vetiut, ndë mos paftë babanë të bëjë; sepse ato që bën babai, ashtu edhe i biri këto bën.
20 Sepse babai e do të birë, e gjith’ ato që bën ai, ja dëfton atij; edhe më të mëdha punëra do t’i dëftojë atij, që të çuditeni juvet.
21 Sepse sikundrë ngjall babai të vdekuritë, e i bën të rrojënë, kështu edhe i biri bën të rrojënë ata që do.
22 Sepse babai nukë gjukon ndonjë, po gjithë gjuqnë ja ka dhënë së birit.
23 Që të nderojënë të gjithë të birë, sikundrë nderojënë edhe babanë. Ai që nukë nderon të birë, nukë nderon babanë që e dërgoi atë.
24 Vërtet, vërtet u thom juvet, se ai që digjon fjalënë time e beson nde ai që më dërgoi mua, ka jetë të pasosurë, e mbë gjuq nukë vjen, po shkon nga vdekëja mbë jetë.
25 Vërtet, vërtet u thom juvet, që vjen kohë, edhe ndashti është, që kur të digjojënë të vdekuritë zën’ e birit së Perndisë; e ata që të kenë digjuarë do të rrojënë.
26 Sepse sikundrë e ka babai jetënë mbë vetëhe, kështu ja dha edhe së birit ta ketë jetënë mbë vetëhe.
27 E i dha urdhër atij të bëjë edhe gjuq, si biri njeriut që është.
28 Mos u çuditni mbë këtë, se vjen kohë kur gjith’ ata që janë ndë varre do të digjojënë zën’ e tij.
29 E do të dalënë jashtë ata që kanë bërë punëra të mira, të ngjallënë për të rruarë. E ata që kanë bërë të këqiatë, të ngjallënë për të dëmëtuarë.
30 Nukë mund unë të bëj ndonjë punë nga vetiu. Sikundrë digjoj gjukoj, e gjuqi im ësht’ i drejtë, sepse nukë kërkoj atë që dua unë, po atë që do babai im që më dërgoi mua.
31 Nd’është unë që t’ap martiri për vetëhe time, martiria ime nuk’ ësht’ e vërtetë.
32 Tjatër ësht’ ai që ep martiri për mua, edhe e di që është martiri e vërtetë ajo martiri që ep ai për mua.
33 Juvet patë dërguarë të piesët’ Ioannë, e ai dha martiri mbë të vërtetë.
34 Ma unë nukë marr martiri nga një njeri, po këto u thom, që të soseni juvet.
35 Ai ishte llambadha e dhezurë që fekste. E juvet deshtë të gëzonishtë për pak kohë mbë dritë të tij.
36 Po unë kam një martiri më të madhe se të Ioannit, sepse punëratë që më dha babai mua të telios, ato punëra që bëj unë vetë, dëftojënë për mua, që më ka dërguarë babai.
37 Edhe Babai që më ka dërguarë mua, ai vetë dha martiri për mua. E juvet as ja kini digjuarë zën’ e tij kurrë, as ja kini parë faqen’ e tij.
38 E fjalën’ e tij nuk’ e kini të ndënjurë mbë juvet, sepse atë që dërgoi ai juvet, nde ai nukë besoni.
39 Hajdeni, e viri re kartëratë, sepse juvet thoi të kini mbë to jetën’ e pasosurë. E ato janë që martirisjënë për mua.
40 E nukë doi të vini tek meje që të kini jetë.
41 E unë nukë dheksem nderë që vjen nga njerëzitë.
42 Po u kam njohurë juvet që nukë kini ndë vetëhe tuaj dashurin’ e Perndisë.
43 Unë arçë nd’ëmër të babait sim, e nukë më dheksni mua. Nd’artë ndonjë tjatër mbë ëmër të tij, atë do të mirri.
44 Qish mundni juvet të besoni, kur kërkoni nder njeri nga jatëri, e nukë kërkoni atë nder që vjen vetëmë nga Perndia?
45 Mos thoi se unë do t’u kallëzoj juvet përpara babait. Ka kush t’u kallëzojë juvet, ai Moisiu që juvet kini omuthnë nde ai.
46 Sepse të keshëtë besuarë nde Moisiu, edhe tek meje do të keshëtë besuarë; se ai për mua pat shkruarë.
47 E ndë mos besoni mb’ato që ka ai shkruarë, qish do të besoni mbë fjalë të mia?
1 Pas këtyreve ishte e kremteja e Judhenjet; edhe Jisuj hipi ndë Jerusalim.
2 Edhe ndë Jerusalim afër derësë dhënet është një banjë që qjuhetë Evraisht Vithesdha, e cila ka pesë kamare.
3 Ndër këto dirgjej shumë shumicë të sëmurësh, të verburish, çalash, të thatësh, që pritinë të luajturit’ e ujit.
4 Sepse kohë mbë kohë sbriste një ëngjëll mbë banjët, edhe trazonte ujëtë; cili të hynte pra më përpara, pas të trazuarit ujit, bënej i shëndoshë prej çdo farë sëmundëje që të kishte.
5 Edhe atie ishte një njeri, që ishte i sëmurë tri-dhiet’e tetë viet.
6 Jisuj kur pa këtë se po dirgjej, edhe mori vesh se kishte shumë mot ndashti, i thotë:
7 “Do të bënesh i shëndoshë?” I sëmuri iu përgjeq: “Zot, s’kam njeri të më vërë ndë banjët, kur të trazonet’ ujëtë; sepse kur vinj unë, sbret përpara meje një tietrë.”
8 Jisuj i thotë: “Çohu, ngri shtratinë tënt, edhe ecë.”
9 Edhe përnjëherë njeriu u bë i shëndoshë, edhe ngriti shtratin’ e ti, edhe ecënte. Edhe atë ditë ishte e shëtunë.
10 Judhenjtë pra i thoshin’ ati që ishte shëruarë: “Ësht’ e shëtunë; nuk’ ësht’ e udhësë të ngresh shtratinë.”
11 Ay u përgjeq atyre: “Ay që më shëroj më tha:
12 Ngri shtratinë tënt, edhe ecë.” E pyetnë pra: “Cili ësht’ ay njeri që të tha: Ngri shtratinë tënt, edhe ecë?”
13 Po ay që u shërua nuk dinte cili është, sepse Jisuj u shtëmënk prej gjëndëjesë që ishte nd’ atë vënt.
14 Pastaj Jisuj e gjen atë ndë hieroret, edhe i tha: “Na tek u bëre i shëndoshë; mos bëj më faj, që të mos të bënetë ndonjë gjë më e keqe.”
15 Njeriu pra vate, edhe u dha zë Judhenjet, se ay që e bëri të shëndoshë është Jisuj.
16 Edhe përandaj Judhenjtë ndiqninë Jisunë, dhe kërkoninë ta vrasënë, sepse bënte këto për ditë të shëtunë.
17 Po Jisuj u përgjeq atyre: “Im Atë punon gjer ndashti, edhe unë punonj.”
18 Përandaj Judhenjtë më tepërë kërkoninë ta vrasënë, sepse jo vetëmë të shëtunënë prishte, po edhe thoshte, se Perëndia ësht’ i ati, edhe bënte vetëhen’ e ti sinjënjë me Perëndinë.
19 Jisuj pra u përgjeq e u tha atyre: “Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve: Biri s’munt të bënjë asgjë prej vetiu, ndë mos paftë Atinë tuke bërë ndonjë gjë; sepse ato që bën ay, edhe Biri i bën këto po kështu.
20 Sepse Ati do Birinë, edhe i dëften gjith’ato që bën ay; edhe do t’i dëftenjë punëra më të mëdha se këto, që të çuditeni ju.
21 Sepse sikundrë Ati ngjall të vdekuritë edhe ep jetë, kështu edhe Biri u ep jetë atyreve që do.
22 Sepse Ati nukë gjykon asndonjë, po gjithë gjyqinë ia dha Birit,
23 Që të gjithë të nderonjënë Birinë, sikundrë nderonjën’ Atinë. Ay që nukë nderon Birinë, nukë nderon Atinë që e ka dërguarë.
24 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se ay që dëgjon fialënë time, edhe i beson ati që më ka dërguarë, ka jetë të pasosurë, edhe nukë vien mbë gjyq, po shkon prej vdekëjesë ndë jetët.
25 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se vien një orë, edhe ndashti është, që të vdekuritë kanë për të dëgjuarë zërin’ e të Birit Perëndisë, edhe ata që dëgjonjënë do të rronjënë.
26 Sepse sikundrë Ati ka jetë ndë vetëhet të ti, kështu i dha edhe të Birit të ketë jetë ndë vetëhet të ti.
27 Edhe i dha pushtet të bënjë edhe gjyq, sepse është bir njeriu.
28 Mos u çuditni për këtë; se vien një orë, që nd’ atë gjith’ ata që janë ndëpër varret do të dëgjonjënë zërin’ e ati;
29 Edhe do të dalënë jashtë ata që kanë bërë të mira mbë të ngjallurë jete; edhe ata që kanë punuarë të liga, mbë të ngjallurë gjyqi.
30 Unë s’munt të bënj asgjë prej vetëhesë sime. Sikundrë dëgjonj, kështu gjykonj; edhe gjyqi im ësht’ i drejtë, sepse s’kërkonj dashuriminë tim, po dashurimin’ e ati (Atit) që më ka dërguarë.
31 Unë ndë martirisça për vetëhenë time, martiria ime nuk’ është e vërtetë.
32 Tietërë ësht’ ay që martiris për mua; edhe e di, se martiria e ati që martiris për mua ësht’ e vërtetë.
33 Ju dërguatë te Joanni, edhe ay martirisi të vërtetënë.
34 Edhe unë nuk’ e marr martirinë prej njeriu; po them këto, që të shpëtoni ju.
35 Ay ishte kandili që digjet’ e bën dritë; edhe ju deshtë të gëzoneni për pak kohë ndë dritët t’ati.
36 Po un’ e kam martirinë më të madhe se të Joannit, sepse ato punëra që më dha Ati që t’i mbaronj, ato punëra që bënj unë, martirisnjënë për mua, se Ati më ka dërguarë.
37 Edhe ay Ati që më dërgoj, ay martirisi për mua. As zërin’ e ati s’e keni dëgjuarë kurrë, as faqen’ e ati s’e keni parë.
38 Edhe fiala e ati s’ka ndenjurë ndër ju, sepse ju nuk’ i besoni ati që dërgoj ay.
39 Vëshgoni shkronjatë, sepse ju kujtoni se keni jetë të pasosurë ndër ato; edhe ato janë që martirisnjënë për mua.
40 Po s’doni të vini tek unë, që të keni jetë.
41 Nukë marr lavdi prej njerëzish,
42 Po u njoha juve, se s’keni dashurin’ e Perëndisë ndër vetëhenë tuaj.
43 Unë kam ardhurë mb’ emërit të tim eti, e nukë më prisni; nd’ ardhtë ndonjë tiatrë mb’ emërit të ti, do të prisni atë.
44 Qysh munt të besoni ju që të merrni lavdi njëri prej tiatrit, edhe nukë kërkoni lavdinë që është prej të vetëmit Perëndi?
45 Mos kujtoni, se unë do t’u përflas juve tek Ati; ka kush u përflet juve, Mojsiu, që ju shpëryetë mb’ atë.
46 Sepse ndë i besonit Mojsiut, do të më besonit’ edhe mua; sepse ay shkroj për mua.
47 Po ndë qoftë se nuk’ u besoni shkronjavet ati, qysh do t’u besoni fialëvet mia?”