Krie e njëzeteditë
1 Njerëz vëllazër e baballarë, digjoni përgjegjëjënë time që bëj unë ndashti përpara juvet.
2 (E poqë digjuanë që u flit ature Çifutërisht, e kaqë më tepër pushuanë. E u thotë:)
3 Unë jam njeri çifut, lerë ndë Tarso të Qiliqisë, ma jam rriturë ndë këtë qutet, e mpsuarë ndë këmbë të Gamaliilit, sikundr’ është e vërtet’ e nomit së baballarëvet, ziliar i Perndisë, sikundrë jini edhe juvet të gjithë sot edhe gjithë ditënë.
4 Unë këtë udhë e ndoqa ngjera mbë vdekëjë, tuke lidhurë e tuke vënë brënda ndë hapsanëra burra e gra.
5 Sikundrë më bën mua martiri edhe i pari i priftëret, edhe gjithë pleqësia, që mora prej suresh edhe kartëra për vëllazër, ndë Dhamasko vejë unë për të prurë nd’Ierusalim lidhurë edhe ata që qenë atje, që të mundonishnë.
6 Ma më gjau mua kur vejë udhësë e u afëruaçë ndë Dhamasko, ndë mes të ditësë papandehurë, më vetëtijti nga Qielli rrotull meje një drit’ e madhe.
7 E raçë mbë dhe, e digjova një zë që më thosh: Saull, Saull, përse më ndjek?
8 E unë ju përgjegjçë: Cili je ti, Zot? E më tha mua: Unë jam Iisui Nazarinoi që ndjek ti.
9 E ata që qenë me mua, dritën’ e panë e u drodhë nga frika, ma zën’ e atij që më foli mua, nuk’ e digjuanë.
10 E un’ i thaçë: Ç’të bëj, o Zot? E Zoti më tha mua: Ngreu e hajde ndë Dhamasko, e atje do të të thuhetë ti për gjith’ ato që do të bëç.
11 E si nukë shohë nga të llampsurit’ e asaj dritet, më hoqnë për doret shokëtë, e arçë ndë Dhamasko.
12 E një njeri Anania, i trëmburë Perndisë sikundr’ është nomi, edhe i mburturë prej gjithë Çifutet që rrijn’ atje.
13 Si erdhi tek unë e ndënji përpara, më tha: Saull vëlla, hap sitë. E unë atë çast e paçë atë.
14 E ai më tha: Perndia e baballarëvet sonë të ka ordhinjasurë ti që krie herësë të njohç thelimën’ e tij, e të shohç të Drejtinë, e të digjoç zë nga goja e tij.
15 Sepse do të jeç martir i atij mbë gjithë njerëz, ature që pe edhe ature që digjove.
16 E ndashti pse sillej? Ngreu e pagëzou, e laj fajet’ e tua, tuke thirrë ëmërin’ e Zotit.
17 E kur u kthieçë nd’Ierusalim e faleshë nd’Iero, më gjau të bjerë ndë një të dalë nga vetiu.
18 E paçë atë që më thosh mua: Anangas. Dil me të shpejta nga Ierusalimi, se do të mos dheksenë martirinë tënde për mua.
19 E un’ i thaçë: Zot, ata e dinë që unë jeshë ai që i vërë ndë hapsanë, e i rrahë ndëpër sinagoje ata që besoijnë mbë tij.
20 Edhe kur derdhej gjaku i Stefanit, martirit sit, unë jeshë përpara, e mbë një kshill për vreëlë të tij, e ruajë rrobat’ e ature që e vrisnë.
21 E më tha mua: Hajde, se unë do të të dërgoj ti ndë filira të larga.
22 E e digjoijnë atë ngjera mbë këtë fjalë, ma pastaje ngrijtinë zën’ e ture e thanë: Ngree nga dheu të tillinë, sepse s’ësht’ e udhësë të rrojë ai.
23 E kur thërritn’ ata, e shtijnë rrobatë poshtë, e ngrijnë pluhur nd’erë.
24 Porsiti Hiliarhu ta shpijnë atë ndë kala e u tha ta rrihnë, e ta pietnë, që të mpson për çfarë punë thërrisnë kondr’ atij.
25 E poqë e shtrijtin poshtë e e lidhnë me rripa ta rrihnë, i thotë Pavllua Ekatondarhut që rrij përpara, ndë kini juvet urdhër të rrihni njeri Roman pa gjukuarë?
26 E Ekatondarhu si digjoi këtë fjalë, u qas te Hiliarhu e i rrëfen, e i thotë: Shih mirë ç’do të bëç, sepse kij njeri është Roman.
27 E Hiliarhu ju afërua, e i tha atij: Thuajmë mua ndë je ti Roman. Edhe ai i tha: Jam me të vërtetë.
28 E u përgjegj Hiliarhu: Un’ e kam blerë këtë kasaba shumë shtrejt. Edhe Pavllua i thotë: Unë jam edhe lerë i tilli.
29 E atë çast u larguanë prej si ata që duajnë ta pietnë atë. Edhe vetë Hiliarhu u frikua, se e njohu që është Roman, edhe sepse e pat lidhurë.
30 E ditën’ e nesërme duaj të njih të vërtetënë, për çfarë punë kallëzonej nga çifutë, e e zgjidhi atë nga të lidhuritë, e porsiti të mbëjidhishnë të parët’ e priftëret edhe gjithë sinodhi i ture. E si e nxori jashtë Pavllonë, e vu përpara ature.
1 — “O burra vëllezër edhe atërë, pa më dëgjoni ç’fialë u ap juve tashi.
2 (Edhe kur dëgjuanë, se u fliste atyre ndë gjjuhë Evraishte, pushuanë më tepërë; edhe thotë:)
3 Unë jam një njeri Judhe, lindurë ndë Tarsë të Qiliqisë, edhe rriturë ndë këtë qytet përanë këmbëvet të Gamaliilit, mësuarë shtrënguarshim ndë nomt të atërëvet, edhe ishnjam zilitar për Perëndinë, sikundrë ju të gjithë jeni sot.
4 Edhe këtë udhë e ndoqa gjer mbë vdekëje, tuke lidhurë me hekura e tuke vënë ndë burgje burra e gra;
5 Sikundrë edhe kryeprifti martiris për mua, edhe gjithë pleqësia; prej atyreve mora edhe kartëra për vëllezëritë, e vajta ndë Dhamaskë, që të bie lidhurë ndë Jerusalim edhe ata që ishin’ atie, që të mundonenë.
6 Edhe kur po shkonjam udhësë, edhe ishnjam afër Dhamaskësë, ndë mesditë, papriturë vetëtiti rreth meje një drit’ e madhe nga qielli.
7 Edhe unë rashë përdhe, edhe dëgjova një zë që më thoshte: “Saull, Saull, përse më ndiek?”
8 Edhe un’ u përgjeqçë: “Cili je ti , o Zot?” Edhe ay më tha: “Unë jam Jisu Nazoreasi, të cilinë ti ndiek.”
9 Edhe ata që ishinë bashkë me mua panë dritënë, edhe i mori frika; po zën’ e ati që më fliste nuk’ e dëgjuanë.
10 Edhe unë thashë: “Ç’të bënj, Zot?” Edhe Zoti më tha: “Ngreu edhe shko ndë Dhamaskë; edhe atie do të të flitetë për gjithë sa jan’ urdhëruarë të bënjç.”
11 Edhe passi nukë shihnjam nga ndriçimi i asaj dritësë, erdha ndë Dhamaskë tuke hequrë për dore nga ata që ishinë bashkë me mua.
12 Edhe një farë Ananie, njeri besëtar pas nomit, për të cilin’ epej martiri e mirë nga gjith’ ata Judhenjtë që rrinin’ atie ,
13 Erdhi tek unë edhe ndenji përpara, e më tha: “Saull, o vëlla, hap sytë përsëri”; edhe unë nd’ atë orë hapa sytë, e pash’ atë.
14 Edhe ay tha: “Perëndia i atërvet tanë të sgjodhi të njohç dashurimin’ e ati, edhe të shohç të Drejtinë, edhe të dëgjonjç zë prej gojës’ ati;
15 Sepse do të jesh martir për atë mbë gjithë njerëzitë për sa pe e dëgjove.
16 Edhe tashi ç’sille? Ngreu e pagëzonu, e laj fajet’ e tua, tuke thërritur’ emërin’” (e Zotit).
17 Edhe passi u këthyeçë ndë Jerusalim, kur ishnjam tuke falurë ndë hieroret, u bëç i habiturë, edhe pash’ atë tuke thënë mua:
18 “Nxito, edhe dil shpejt nga Jerusalimi, sepse nukë do të presënë martirinë tënde për mua.”
19 Edhe unë thashë: “Zot, ata e dinë, se unë jeshë ay që vinjam ndë burk, edhe rrihnjam ndëpër sinagogjit ata që besoninë tyj.
20 Edhe kur derdhej gjaku i Stefanit, martirit tënt, edhe unë vetë qeshë ndenjurë përpara, edhe ishnjam me një fialë për vrasëjen’ e ati, edhe ruanjam rrobet’ e atyreve që e vrisninë.
21 Edhe më tha: “Shko, sepse unë do të të dërgonj lark ndër kombe.”
22 Edhe gjer mbë këtë fialë e dëgjoninë; edhe atëhere ngritnë zën’ e tyre, tuke thënë: “Ngrije prej dheut të tillinë njeri ; sepse ay nukë duhetë të rronjë.”
23 Edhe ata kur bërtisninë, edhe shkuntninë rrobetë, edhe hithninë pluhurë ndëpër erët,
24 Kryemijësi urdhëroj të vihetë ndë kastrë, edhe tha ta pyesënë me të rrahura, që të marrë vesh për ç’punë bërtisninë kështu kundrë ati.
25 Edhe si e shtritnë lidhurë me rrypa, Pavli i thot’ urdhërqindësit që ishte ndenjurë përpara: “Vall’ ësht’ e udhësë mbë ju të rrihni një njeri Roman, edhe pa gjykuarë?”
26 Edhe urdhërqindësi kur dëgjoj, vate e i dëfteu kryemijësit, tuke thënë: “(Shiko) ç’je tuke bërë; sepse kyj njeri është Roman.”
27 Edhe kryemijësi erdhi e i tha: “Thuajmë, Roman je ti?” Edhe ay tha: “Po.”
28 Edhe kryemijësi u përgjeq: “Unë kam prishurë shumë aspër të fitonj këtë emërë që të qjuhem Roman.” Edhe Pavli tha: “Po un’ edhe kam lindurë Roman .”
29 Përnjëherë pra u hoqnë prej ati ata që do ta mundoninë. Po edhe kryemijësi u frikësua, si mori vesh, se është Roman, edhe sepse e kishte lidhurë.
30 Edhe mbë të nesërmet kur donte të marrë vesh të vërtetënë, për ç’punë përflitej nga Judhenjtë, e sgidhi (nga të lidhuratë), edhe urdhëroj të vinjënë kryepriftërit’ edhe gjithë bashkëndenjëja e atyreve; edhe sbriti Pavlinë, edhe e vuri përpara atyreve.