Krie e katërtë
1 Pra andaj si kemi këtë shërbesë nevet, sikundrë u eleism, nukë përtojëmë.
2 Po urrejmë të fshehurat’ e turpit, e nuk’ ecëjmë me dinakëri, as prishjëmë fjalën’ e Perndisë, po me të çfaqurë të së vërtetësë rekumandarjëmë vetëhenë tënë ndë çdofarë fiqir të njerëzet përpara Perndisë.
3 E nd’ësht mbuluarë Ungjilli inë, për ata që humbasënë është mbuluarë.
4 Ature të pabesëvet Perndia e kësaj jetet u ka verbuarë mëntë, që të mos u ndritjë ature drit’ e Ungjillit së nderit së Krishtit, që është konism’ e Perndisë.
5 Sepse nevet nukë dhidhaksjëmë vetëvetëhenë, po Iisu Hristonë Zotnë tënë, e vetëhenë tënë pa, shërbëtorë tuaj për Iisunë.
6 Sepse ajo Perndia që tha: Të llampsjë nga errëcira dritë, ajo vetë na llampsi ndë zëmëra tona, për të ndriturë të së njohurit të nderit së Perndisë ndë faqe të Iisu Hristoit.
7 Ma këtë hazine e kemi nd’enë të balta, që të jetë nga Perndia të tepëruarit’ e kësaj fuqiet, e jo nga nevet.
8 Mbë çdo anë helmonemi, po nukë jemi shtrënguarë ndë Shpirt. Jemi të pabesuarë, po nukë biemë fare.
9 Ndiqemi, po nukë jemi të lënë. Jemi të shtirë poshtë, po jo të humburë.
10 E biemë kurdo nevet mbë kurm tënë vdekëjën’ e Iisuit, që të çfaqetë edhe jet’ e Iisuit ndë kurm tënë.
11 Sepse nevet që rrojëmë gjithënjë ipemi mbë vdekëjë për Iisunë, që të çfaqetë edhe jet’ e Iisuit ndë kurm tënë të paduruarinë.
12 Le të mundjë adha vdekëja mbë nevet, e jeta mbë juvet.
13 Ma kur kemi të tillënë Shpirt të besësë, sikundr’ është shkruarë: Besova, pra andaj fola. Edhe navet besojëmë, pra andaj flasëmë.
14 Sepse e dimë se ai që ngjalli Zotnë Iisunë, do të ngjalljë edhe nevet me anë të Iisuit, e do të na nxjerë të na apë vënd përpara si bashkë me juvet.
15 Sepse gjithë punëtë janë për juvet, që dhurëtia të tepëroj fort shumë për nder të Perndisë me efharisti të së shumëvet.
16 Pra andaj nukë lodhemi, ma ndonëse ai njeriu inë që është përjashta prishetë, po ai që është brëndazi përtërihetë ditë për ditë.
17 Sepse shtrëngimi i sorm i lehu inë, bën mbë nevet nder të rëndë të pasosurë, shumë pa masë.
18 Sepse nukë vështrojëmë nevet ato që dukenë, po ato që nukë dukenë, sepse ato që dukenë, sosenë. Ato pa që nukë dukenë, janë të pasosura.
1 Përandaj tuke pasurë këtë shërbesë, sikundrë u përdëllyem, s’lodhemi.
2 Po mohuam të fshehurat’ e turpërisë, e s’ecëjmë me dinakëri, as nukë prishmë fialën’ e Perëndisë me kobim, po me të shpërfaqurit’ e së vërtetësë ndorëzojmë vetëhenë tonë mbë çdo ndërgjegjëje njerëzish, përpara Perëndisë.
3 Edhe ndë qoftë se është ungjilli ynë mbuluarë, është mbuluarë për ata që janë të humburë;
4 Sepse Perëndia i kësaj jetë u verboj mendimet’ atyreve që s’besonjënë, që të mos ndriçonjë mb’ ata drita e ungjillit lavdisë Krishtit, i cili është shëmbëlles’ e Perëndisë.
5 Sepse s’leçismë vetëhenë tonë, po Zotinë Jisu Krisht, edhe vetëhenë tonë shërbërtorëtë tuaj për Jisunë.
6 Sepse ay Perënduia që tha të ndriçonjë dritë nga errësira, ay ndriçoj ndë zemërat tona, për të ndriturit’ e së njohurësë lavdisë Perëndisë ndë faqet të Jisu Krishtit.
7 Edhe kemi këtë thesar ndë enë të baltta, që të jetë tepërica e fuqisë nga Perëndia, edhe jo nga ne.
8 Mbë çdo gjë acaronemi, po nukë shtrëngonemi; jemi të ngatëruarë, po s’na hiqetë shpëresa;
9 Ndiqemi, po nukë jemi të lënë; jemi të hedhurë poshtë, po s’jemi të humburë.
10 Kurdo biemë rreth vdekëjen’ e (Zotit) Jisu mbë trupinë tënë, që të shpërfaqet’ edhe jeta e Jisujt mbë trup tënë.
11 Sepse neve që rrojmë gjithënjë epemi mbë vdekëje për Krishtinë, që të shpërfaqet’ edhe jeta e Jisujt ndë misht tënë të morçëminë.
12 Kaqë sa vdekëja punonetë mbë ne, e jeta mbë ju.
13 Edhe tuke pasurë po atë frymën’ e besësë, pas të shkruarit: “Besova, përandaj fola”, dhe neve besojmë, përandaj edhe flasmë.
14 Tuke diturë, se ay që ngjalli Zotinë Jisu, do të na ngjallë edhe neve me anë të Jisujt, edhe do të na nxierrë përpara ati bashkë me ju.
15 Sepse të gjitha janë për ju, që ay hiri i tepërë të tepronjë mbë lavdin’ e Perëndisë për të faluritë ndersë më të shumëvet.
16 Përandaj s’lodhemi; sepse ndonëse ay njeriu që është përjashta nesh prishetë, po ay që është përbrënda përtërihetë dita për ditë.
17 Sepse shtrëngimi ynë i lehëtë që është për pak kohë punon për ne tepër së tepërmi një lavdi të rëndë të pasosurë.
18 Sepse neve nukë shtiemë sytë mb’ ato që shihenë, po mb’ ato që nukë shihenë; sepse ato që shihenë janë për pak kohë, po ato që nukë shihenë janë të pasosura.