Krie e parë
1 Perndia që shumë herë e shumë lloish foli njëherë baballarëvet, me anë të Profitëvet, më pastaje ndë këto dit na foli nevet me anë të Birit.
2 Atij që e bëri klironomn’ e gjithë punëravet, që me anë t’atij bëri edhe jetëtë.
3 Ai sepse qe drit’ e nderit e haraktiri i së qënit së tij, si pruri të gjitha me fjalën’ e fuqisë tij, tuke bërë me vetëhe të tij të qëruaritë e fajevet sona, ndënji mb’anë të djathëtë të madhëcisë mbë të larta.
4 E u bë kaqë më i lartë nga ëngjëjtë, saqë mori mbë pjesë ëmër më të cgjedhurë nga ata.
5 Sepse mbë cilinë nga ëngjëjtë tha kurrë: Biri im je ti, unë sot të polla ti? E përsëri: Unë do t’i jem atij baba, e ai do të më jetë mua bir?
6 E përsëri, kur të kllasë bir’ e vetëmë ndë jetë, thotë: Le t’i falenë atij gjithë ëngjëjt’ e Perndisë.
7 E sa për ëngjëj pa thotë: Ai që bën ëngjëjt’ e tij shpirtëra, e punëtorët’ e tij flakë të zjarit.
8 E mbë të birë pa (thotë): Froni it, o Perndi, mbë jetë pas jetet; shkop i së drejtësë, shkopi i mbretërisë sate.
9 Ke dashurë të drejtënë e ke urrierë të paudhënë, pra andaj të ka hrisurë Perndia, Perndia ote me vaj të gëzimit mbi shokë të tua.
10 E ti, o Zot, që herën’ e parë e shtive themelinë e dheut, e punët’ e duarvet së tua janë Qielltë.
11 Ata do prishenë, ma ti mbete, e gjithë posi një rrobë do të vjetëronenë.
12 E posi një rrobë do të përmbëjedhç ata, e do të ndërronenë, po ti je ai vetëvetiut, e motetë e tua do të mos lipsenë.
13 E mbë cilinë nga ëngjëjtë tha kurrë: Rri mb’anë time të djathëtë, ngjera sa të vë armiqt’ e tu ndënë këmbë të tua?
14 Nukë janë të gjithë Shpirtëra të shërbesësë, që dërgonenë për të shërbierë, për ata që duanë të klironomisjënë sotirinë?
1 Perëndia si u foli që herë moti atëravet tënë me anë të profitëvet shumë herësh edhe shumë mëndyrësh, na foli edhe neve mbë këto dit të pastajme me anë të Birit,
2 Të cilin’ e bëri trashëgimtarin’ e të gjithave, që me anë t’ ati bëri edhe jetët,
3 I cili, tuke qënë ndriçimi lavdisë edhe karaktiri i së qënësë ati, edhe tuke mbajturë të gjitha me fialën’ e fuqisë ti, si qëroj fajetë tëna prej vetëhesë ti, ndënji mbë të diathtët të madhërisë ndë vënde të larta;
4 Edhe u bë kaqë më i mirë se ëngjëjtë, sa ka trashëguarë një emërë më të çquarë snga ata.
5 Sepse cilit prej ëngjejet i tha ndonjëherë: “Ti je biri im; unë të kam pjellë sot?” Edhe përsëri: “Unë do t’i jem ati atë, edhe ay do të më jetë birë?”.
6 Edhe përsëri, kur të këllasë të paralindurinë ndë botët, thotë: “Edhe le të lusnjën’ atë gjith’ ëngjëjt’ e Perëndisë.”
7 Edhe për ëngjëjt thotë: ”Ay që bën ëngjëjt’ e ti fryma, edhe punëtorët’ e ti flakë ziarri.”
8 Po për të birinë: “Froni yt, o Perëndi, është ndë jetë të jetësë: shkop drejtërie është shkopi mbëretërisë sate.
9 Deshe drejtërinë e more mëri paudhërinë; përandaj të leu Perëndia, Perëndia yt, me vaj gëzimi më tepërë se piesëtarët’ e tu.”
10 Edhe: “Ti, o Zot, që herën e parë themelose dhenë, edhe qiejetë janë punërat’ e duarve tua.
11 Ata do të prishenë, po ti mbete; edhe të gjithë do të vietëronenë si rrobë,
12 Edhe posi të veshurë do t’i pshtiellç ata, edhe do të ndërronenë; po ti je vetë ay, edhe viet’ e tu nukë do të shterenë.”.
13 Edhe cilit prej ëngjëjvet i tha ndonjë herë: “Rri prej së diathtësë sime, gjersa të vë arëmiqt’ e tu ndënë këmbëjen’ e këmbëvet të tua.”
14 Nukë janë të gjithë fryma punëtore, që dërgonenë për punë, për ata që kanë për të trashëguarë shpëtiminë?