Krie e ditë
1 Qenë, pa, ndë llao edhe profitër të rrem, sikundrë do të jenë edhe ndër ju dhaskalë të rrem, ata do të kllasënë erese të humbëjësë, që do të arnisjënë atë Zot që i ka blerë, e do të heqëjnë ndë vetëhe të ture një humbëjë të shpejtë.
2 E shumë do të venë pas humbëjësë ture; për aformi t’ature do të shahetë udha e së drejtësë.
3 E do t’u robërojënë juvet me fjalë të faikuara për lakëmi. Dëmi i këture që motit nukë mënon, e humbëja e këture nukë flë.
4 Sepse ndë mos kurceu Perndia Ëngjëjtë kur fëjienë, po i shtiu ndë Tartaro, e lidhurë me zinçirë të errëcirësë i dha të ruhenë për gjuq.
5 E botën’ e marrë nuk’ e kurceu, po ruajti Noenë vetë të tetë për të dëftuarë të drejtë e pru të mbiturë ndë jetë të së pabesëvet.
6 E qutetet’ e Sodhomësë edhe Gomorrësë i dëmëtoi me të prishurë e i bëri hi, e i bëri ksomblë mb’ata që duanë të bënenë të pabesë.
7 E shpëtoi të drejtinë Llot që qe mbiturë nga të sharatë e nga jeta e ligë e njerëzet të panom.
8 Sepse kij i drejti si rri brënda ndë ta, dit për dit mundon Shpirtinë tij të drejtinë, me të parë e me të digjuarë punërat’ e panome.
9 Di Zoti të shpëtojë të drejtitë nga piraksia, e të shtrëmbëritë t’i ruajë ndë ditë të gjuqit për të munduarë.
10 E më tepërë ata që venë pas kurmit, e ecëjnë udhënë me dëshërim të pëgërit, e ksenderojënë zotëritë, të guxuarë, që duanë vetëmë vetëhenë, nukë trëmbenë të kllasënë eresë mallëkeësh.
11 Tek ëngjëjtë ndonëse janë më të mëdhinj ndë të fortë e ndë fuqi, nukë durojnë kondr’ ature dhoksëvet gjuqit t’urrierë mbanë Zotit.
12 Ma këta posi kafshë të pamënde, bërë nga fisi për të zënë e për të prishurë, shajënë punëratë që nukë njohënë, do të humbasënë nga prishëja e ture.
13 E do të marrënë pagën’ e adhiqisë, ata që silloisjënë të pëlqierë zefqetë që bëjënë përditë, të zhierë e të sharë, tuke ksefandosurë ndë gënjeshtra të ture, kur gostitenë me juvet bashkë.
14 Kanë sitë plot me kurvëri, e me faje të pasosura, tuke gënjierë Shpirtëra të pastereosura, kanë zëmërënë mpsuarë ndë lakëmira, djelm të mallëkimit.
15 Si lanë udhën’ e drejtë, u pllanepsnë, e vanë ndë udhë të Vallaamit, të birit Vosorit, atij që deshi pagë të shtrëmbërësë.
16 Po u qërtua për paranomi të tij nga mushkë pa mënd e pa fjalë, që foli me zë njeriut, e mbodhisi marrëzin’ e Profitit.
17 Këta janë kronjer të paujë, re që i ndjek thëllimi, për ata ruhetë mjergullë e zezë për jetë.
18 Sepse tuke thënë fjalë të majme të gënjeshtrësë, gënjejënë ndë dëshërime të kurmit e ndë kurvërira ata që ikëjnë me të vërtetë prej asuresh që vijënë rrotullë ndë gënjeshtrë.
19 Tuke taksurë ature lefterinë, tek janë ata skllevt’ e prishëjësë, sepse nga ajo punë që mundetë gjithëkush, mb’atë bënetë edhe skllav.
20 Sespe nd’është që iknë molit’ e jetësë me anë të së njohurit së Zotit e atij që shpëtoi nevet, Iisu Hristoit, ndë këto pa janë mbërdhepsurë e mundurë, ature të pastajmetë bënenë më të liga se të paratë.
21 Sespe më mirë qe për ata të mos kishnë njohurë udhën’ e së drejtësë, se si e njohnë, të kthenenë prapë nga porsia e Shënjtëruarë, që qe dhënë mbë ta.
22 Ma u gjau ature këjo e parimisë vërtetë: Qeni u kthe mbë të vjellë të tij; e: Dosa si u la, u kthe ndë lucë të qilisej.
1 Po ishin edhe profitërë të rrem ndër llauzinë, sikundrë edhe ndër ju do të jenë mësonjësa të rrem, të cilëtë do të fusënë fshehurazi eresia humbëje, tuke mohuar’ atë edhe Zotërinë që i bleu ata, edhe tuke hequrë pas vetëhesë tyre humbëje të shpejtë.
2 Edhe shumë vetë do të venë pas humbëjes’ atyreve, që nga ata do të vllasfimiset’ udha e së vërtetësë.
3 Edhe për lakëmim do të bënjënë tregjeti prej jush me fialë të shpifura; gjykimi i atyreve që moti nukë mënon, edhe humbëja e atyreve nukë flë.
4 Sepse Perëndia ndë mos kurseu ëngjëjtë që fëjyenë, po i hodhi ndë tartar lidhurë me hekura errësire, e i dha të ruhenë për gjyq.
5 Edhe nukë kurseu botën’ e vietërë, po pruri përmbytëje ndë botët të pabesëvet, edhe ruajti Noenë vetin’ i tettë, leçitësin e drejtërisë.
6 Edhe gjykoj për të prishurë qytetet’ e Sodhomës’ e të Gomorësë, edhe i bëri hi, edhe vuri shëmbëllesë mb’ata që kanë për të punuarë pa besë.
7 Edhe shpëtoj Llotin’ e drejtë që shtrëngonej prej jetësë ndyrë të panomëvet;
8 (Sepse kyj i drejti, tuke ndenjurë ndërmest atyreve, ditë për ditë mundonte shpirtin’ e drejtë nga të parët’ e nga të dëgjuarët’ e punëravet pa nom.)
9 Di Zoti të shpëtonjë besëtarëtë nga të ngarëtë, e të ruanjë të shtrembëtëtë për ditën’ e gjyqit që të mundonenë;
10 Edhe më fort ata që venë prapa mishit me dëshërim ndyrësire, edhe bënjënë për asgjë urdhërinë; janë kuximtarë, asish që duanë vetëmë vetëhen’ e tyre, s’kanë frikë tuke vllasfimisurë lavduarshëmitë.
11 Kur ëngjëjtë që janë më të mëdhenj ndë forcatë e ndë fuqi nukë bienë gjykim vllasfimie kundrë atyreve përpara Zotit,
12 Po këta posi shtësë pa mënt bërë nga fisi, që kanë lindurë për të zënë e për të prishurë, vllasfimisnjënë për punëra që nuk’ i dinë, edhe do të prishenë ndë prishëjet të tyre, edhe do të marrënë pagën’ e së shtrëmbëtësë.
13 Të cilëtë kujtonjënë për gëzim të kënaqurit’ e përditëshim; janë të shgërryer’ e të fulliqurë; gëzonenë ndë kobimet të tyre, kur han’ e pinë bashkë me ju;
14 Kanë sytë plot me kurvëri, edhe që nukë pushonjënë nga faji; kobonjënë shpirtëra të paforcuarë, kanë zemërë të stërviturë ndë lakëmime, janë diemt’ e mallëkimit.
15 Lanë udhën’ e drejtë, edhe u kobuanë, e vanë pas udhësë Vallaamit, të birit Vosorit, që deshi pagën’ e së shtrembëtësë.
16 Po u qërtua për panomin’ e ti; sepse kafsha pa gojë foli me zë njeriu, e ndaloj marrësin’ e profitit.
17 Këta janë kronj pa ujë, re që shtyhenë prej erësë fortë, për ata është ruajtur’ errësir’ e zezë për gjithë jetënë.
18 Sepse tuke folurë fialë shumë të mëdha të kotësirësë, kobonjënë me dëshërimet’ e mishit e me ndyrësirat’ ata që vërtet shpëtuanë nga ata që e shkoninë jetënë ndë kobim;
19 Tuke zotuar’ atyreve të lirë, që ata vetë janë shërbëtorët’ e prishëjesë; sepse prej ati që të mundetë ndonjë, ati i bënetë shërbëtuar.
20 Sepse ata që shpëtuanë nga të ndragurat’ e botësë me anë të së njohurësë Zotit edhe Shpëtimtarit Jisu Krisht, ndë u ngatërrofshinë përsëri mbë këto, edhe të mundenë, u bënë të pastajmet’ e atyre më të këqia se të paratë.
21 Sepse më mirë ishte për ata të mos e kishinë njohur’ udhën’ e drejtërisë, se si e njohnë, të këthenenë nga porosia e shënjtëruarë që u la mb’ ata.
22 Edhe gjajti mb’ ata ajo parimia e vërtetë: “Qëni u këthye mbë të viellë të ti”, edhe: “Dosa si u la u shkarxye ndë llucët”.