Krie e pesëtë
1 E u bë kur u përmbëjuadh turma të digjoijnë fjalën’ e Perndisë, e ai rrijte mbanë gjolit së Gjennisaretit.
2 E pa di varka që ishnë mb’anë të gjolit, e pishkëtorëtë si duallë nga ato, laijnë rrjetetë.
3 E si hiri ndë një nga ato varka që qe e Simonit, i thotë të largon pakëzë nga dheu, e ndënji e dhidhakste turmëtë nga varka.
4 E si pushoi nga dhidhahia i thotë Simonit: Hikni më brënda ndë gjol, e shtiri rrjetetë tuaj për gja.
5 E ju përgjegj Simoni, e i thot’ atij: Dhaskal, gjithë natënë u munduam, e nukë zum gjë, ndonëse me fjalënë tënde të shtie rrjetinë.
6 E si bënë këtë u mbillë një turm’ e madhe pishqet, e u çirej rrjeti ture.
7 E u bënë isharet shokëvet që qenë ndë tjetërënë varkë, të vijnë, e t’u ndihnë ature; e erdhë e i mbushnë të di varkatë, saqë mbiteshin’ ato.
8 E si pa Simon Petrua, ra ndër këmbë të Iisuit, e i thosh: Dil nga meje, Zot, se jam njeri fajëtuar.
9 Sepse e zuri atë tromara, edhe ata që qenë bashkë me atë, nga gjaja e madhe e pishqet që zunë.
10 Ashtu edhe Iakovonë edhe Ioannë, të bijt’ e Zevedheosë, që qenë shokë të Simonit, e i thot’ Iisui Simonit: Mos u trëmb se sot di e parë, do të zëç njerëz.
11 E si hoqnë varkatë mbë dhe, i lanë të gjitha, e vanë pas sij.
12 E u bë kur gjëndej ai ndë një qutet, ja e vjen një njeri mbluarë me leprë, e poqë pa Iisunë ra përmbis, e i lutej, e i thosh: Zot, ndë daç mund të më qëroç.
13 E ndëri dorënë, e si e zuri atë me dorë, i tha: Dua, qërou. E atë çast iku lepra prej sij.
14 E ai e porsiti atë të mos thosh njeriut. Po haide e dëfto vetëhenë tënde priftit, e shpjerë dhurëtinë për të qëruarë tat, sikundrë porsiti Moisiu për martiri të ture.
15 E zëri përhapej më tepër kudo, e mbëjidheshnë shumë turmë të digjoijnë, e të shëronishnë prej si nga sëmundët’ e ture.
16 Po ai shtëmëngej ndë vënde që s’qenë njerëz, e falej.
17 E u bë një ditë tek dhidhaks ai, e rrijnë farisejtë edhe dhaskalët’ e nomit që kishnë ardhurë nga çdo fshat të Galileësë, e të Iudheësë, e të Ierusalimit, e fuqi e Zotit qe atje, për të dhënë shëndet aturevet.
18 E ja ca njerëz bijnë ndë një shtrat një njeri të mbajturë, e kërkoijnë ta shpijn’ atë brënda, e ta vijnë përpara tij.
19 E si nukë gjenë udhë nga ta klisnë atë, për turmë të madhe që qe, hipnë mbi shtëpi, e e lëshuan’ atë bashkë me shtrat nga qeramidhetë, ndë mes të shtëpisë, përpara Iisuit.
20 E si pa besën’ e ture, i thot’ atij: O njeri, të janë ndëjierë tij fajet’ e tua.
21 E Grammatejtë nisnë të mëndonejnë, e të thoshnë: Ç’është kij që flet vllasfimira? Kush mund të ndëjejë fajetë, përveçme vetëmë Perndisë?
22 E Iisui sepse kupëtoi silloit’ e ture, u përgjegj, e u thot’ ature: Pse mendoneni ndë zëmëra tuaj?
23 Cila është m’e kollajtë, të thom: Të qofinë ndëjierë fajet’ e tua, a të thom: Ngreu, e ecë?
24 Po që të shihni se i biri njeriut ka eksusi të ndëjejë fajetë mbi dhe (i thotë së mbajturit): Ti të thom, ngreu, e merr shtratnë tënd, e hajde ndë shtëpi tënde.
25 E si u ngre atë çast përpara gjithëvet, mori shtratthinë që dergjej mbë të, e vate ndë shtëpi të tij tuke lëvduarë Perndinë.
26 E çuditejnë, e lijnë mëntë të gjithë, e lëvdoijnë Perndinë, e u mbushnë friket, e thoshnë, se pam çudira sot.
27 E pasandaj dolli, e pa një kumerqar, që quhej Levi, që rrijte mbë kumerq, e i tha atij: Eja pas meje.
28 E si la të gjitha, u ngre, e vate pas tij.
29 E i bëri gosti të madhe atij Leviu ndë shtëpi të tij. E ishnë turmë kumerqarëvet e madhe, e botësë tjerë, që qenë me të bashkë ndë mësallë.
30 E mçoijnë Grammatejt’ e ture edhe Farisejtë mbë mathitit’ e tij, e u thoshnë: Pse hai e píi bashkë me kumerqarë e me fajëtorë?
31 Edhe Iisui u përgjegj, e u tha ature: Nukë duhenë të shëndoshëtë jatro, po ata që kanë të keq.
32 Nuk’ arçë të thërres të drejtëtë ndë metani, po fajëtorëtë.
33 Edhe ata i than’ atij: Pse mathitit’ e Ioannit, ashtu edhe ata të Farisejet agjërojënë nëndurë, edhe falenë, e të tutë hanë e pinë?
34 Edhe ai u thot’ ature: Mos mundni juvet të bëni shokët’ e dhëndërit t’agjërojënë kur kanë dhëndërinë mb’anë të ture?
35 Po do të vijënë dit, kur të mirretë dhëndëri nga ata, e ahiere mb’ato dit do t’agjërojënë.
36 E u thosh ature edhe paravoli, që: Ndonjë njeri nukë kolis mbi një rrobë të vjetrë një copë nga rrobë të re; e ndë mos e reja prish të vjetërënë e nuk’ ujdis mballoma e re.
37 E asndonjë nukë vë verë të re ndë kaçupe të vjetëra, ma ndë vuftë do të shpojë vera e re kaçupetë, edhe ajo do të derdhetë, edhe kaçupetë do të humbasënë.
38 Po verën’ e re ndë kaçupe të ra duhetë të vëmë, e të dia do të ruhenë.
39 E asndonjë që pi verë të vjetërë, atë çast do të re, sepse thotë: E vjetëra është m’e mirë.
1 Edhe gjëndëja kur ishte tuke shtrënguar’ atë që të ndigjoninë fialën’e Perëndisë, ay qëndronte përanë lëqerit Gjenisaretit.
2 Edhe pa dy lundra qëndruarë përanë lëqerit; edhe peshkatorëtë duallë nga ato, e laninë rrietatë.
3 Edhe ay hyri mbë njërënë nga ato lundratë, që ishte e Simonit, e iu lut të largonej pak prej tokësë. Edhe si ndenji mësonte gjëndëjenë nga lundra.
4 Edhe si pushoj së foli, i tha Simonit: “Sill lundrënë lart ndë ujrat të-thella, edhe hithni rrietatë tuaja, të ziri pishq.”
5 Edhe Simoni u përgjeq e i tha: “O mësonjës, gjithë natën’ u munduam, edhe nukë zumë gjë; po për fialënë tënde do të heth rrietënë.”
6 Edhe si bënë këtë, mbyllnë brënda një shumicë të madhe pishqesh, edhe rrieta e atyreve po çirej.
7 Edhe u bënë me shenjë shokëvet që ishinë ndë lundrët tiatrë, të vinin’ e t’u ndihinë; edhe ata erdhë, edhe mbushnë të dy lundratë, kaqë sa ato po mbyteshinë.
8 Edhe Simon Pietri, kur pa, ra ndër këmbë të Jisujt, tuke thënë: “Dil prej meje, Zot, sepse jam njeri fajtuar.”
9 Sepse u tmerua ay edhe gjith’ ata që ishinë bashkë me atë, nga gjahu i pishqet që zunë.
10 Kështu edhe Jakovi edhe Joanni, të bijt’ e Zevedheut, të cilët’ ishinë shokë me Simoninë. Edhe Jisuj i tha Simonit: “Mos ki frikë, se paskëtaj do të gjuanjç njerës.”
11 Edhe si suallë lundratë mbë tokët, i lanë të gjitha edhe vanë pas ati.
12 Edhe ay kur ishte ndë një nga qytetetë, javoka një njeri plot me krromë; i cili, kur pa Jisunë, ra përmbys, edhe iu lut, tuke thënë: “Zot, ndë daç, munt të më qërojsh.”
13 Edhe ay ndejti dorënë, e i ciku edhe tha: “Dua, qëronu.” Edhe sakaqëherash krroma iku prej ati.
14 Edhe ay e porositi të mos i thosh ndonjëj; “Po ecë, e dëfte vetëhenë tënde te prifti, edhe bierë dhuratë për të qëruarët tat, sikundrë ka urdhëruarë Mojsiu, për martiri mb’ata.”
15 Po fiala delte më teprë për atë. Edhe shumë gjëndëje përmbëlidheshinë për të ndigjuar’ e për të shëruarë prej ati nga sëmundëjet’ e tyre;
16 Edhe ay shtëmëngej ndë shkretëtirat, edhe falej.
17 Edhe një ditë, tek mësonte, rrijnë Farisenj e nommësonjësa, të cilëtë kishin’ ardhurë nga çdo fshat të Galilesë e të Judhesë e të Jerusalimit; edhe fuqi’ e Zotit ishte për të shëruar’ ata.
18 Edhe javoka, ca njerës tek sillinë një njeri mbë shtrat, që ishte ulok; edhe kërkoninë t’e sillinë brënda, e t’ia vininë përpara ati.
19 Edhe passi s’gjetnë prej ç’ ane t’e bijnë brënda nga gjëndëja, hipnë mbi shtëpit, edhe e sbritnë nga qeramidhetë bashkë me shtratinë ndë mest përpara Jisujt.
20 Edhe ay kur pa besën’ e atyreve, i tha: “O njeri, t’u ndëjenë fajet’ e tu.”
21 Edhe shkronjësit’ e Farisenjtë zunë të mendoneshinë, tuke thënë: “Kush është kyj që flet vllasfimi? Kush munt të ndëjenjë faje përveç vetëmë Perëndisë?”
22 Po Jisuj si kupëtoj mendimet’ e atyreve, u përgjeq e u tha atyre: “Ç’mendoni ndër zëmërat tuaja?
23 Ç’është më kollaj të them: Të janë ndëjerë fajet’ e tu, apo të them: Ngreu edhe ecë?
24 Po që të dini, se i bir’ i njeriut ka pushtet mbi dhet të ndëjenjë faje, (i tha ulogut): Të them tyj, Ngreu, edhe ngri shtratnë tënt, edhe ecë ndë shtëpit tënde.”
25 Edhe përnjëherë u ngrit përpara atyreve, edhe ngriti shtratinë , që dergjej mb’ atë, edhe shkoj ndë shtëpit të ti, tuke lavduarë Perëndinë.
26 Edhe të gjithë duallnë jashtë mënç, edhe lavduroninë Perëndinë; edhe u mblushnë me frikë, tuke thënë, se: “Sot pamë punë të mëdha.”
27 Edhe pasandaj dolli, edhe pa një kumerqar, që e kishte emërinë Levi, tuke ndenjurë ndë kumerq, edhe i tha:
28 “Eja pas meje.” Edhe ay la të gjitha, edhe u ngrit e vate pas ati.
29 Edhe Leviu e priti me nderë të math ndë shtëpit të ti; edhe ishte shumë gjëndëje kumerqarësh edhe të tierë, që kishinë ndenjurë ndë mësallë bashkë me ata.
30 Edhe shkronjësit’ e atyreve edhe Farisenjtë murmurisinë te nxënësit’ e ati, tuke thënë: “Përse hani e pini bashkë me kumerqar’ e me fajtorë?”
31 Edhe Jisuj u përgjeq e u tha atyre: “Të shëndoshëtë s’kanë nevojë për miekës, po ata që kanë keq.
32 S’kam ardhurë të thërres të drejtë ndë pendim, po fajtorë.”
33 Edhe ata i thanë: “Përse nxënësit’ e Joannit agjëronjënë shpesh, edhe lutenë, kështu edhe të Farisenjet. po të tutë han’ e pinë?”
34 Edhe ay u tha atyre: “Mos muntni të bëni djemt’ e shtëpisë dhëndërrit t’agjëronjënë gjer sa të jetë dhëndërri bashkë me ata?
35 Po kanë për t’ ardhurë dit, kur do të merretë dhëndërri prej atyreve; atëhere nd’ato dit do t’agjëronjënë.”
36 Edhe u thoshte edhe një paravoli, se asdonjë nukë vë andërrë rrobeje të re mbi rrobe të vietrë; se tietrazi, çjerr edhe të renë e, edhe andërr’ e re s’vien një me të vietrënë.
37 Edhe asndonjë nukë vë verë të re ndë calikë të vietrë; se tietrazi ver’ e re do t’i plasjë calikëtë, edhe ajo do të derdhetë, edhe calikëtë do të prishenë.
38 Po ver’ e re duhetë të viretë ndë calikë të ri, edhe atëherë të dyja ruhenë.
39 Edhe asndonjë, kur pi verë të vietrë, do sakaqëherash të re, sepse thotë: E vietëra është më e mirë.