Krie e tetëmbëdhjetëtë
1 E pas këturevet paçë një ëngjëll që cbriti nga qielli, e kish urdhër të madh; e dheu u ndrit nga të llampsurit’ e tij.
2 E thirri fort me zë të madh, e tha: Ra, ra Vavillona e madhe, e u bë të ndënjurë të dhemonëvet, e hapsanë e çdo shpirtit të pëgërë, e çdo shpezet së pëgërë e së urrierë.
3 Sepse nga vera e urgjisë së kurvërisë saj pinë gjithë miletetë; edhe mbretëret’ e dheut me atë kurvëruanë; e reshperët’ e dheut u zotëruanë nga bollëku i huzurevet së saj.
4 E digjova tjatër zë nga qielli, që thosh: Deli nga ajo llaoi im, që të mos kini pjesë nga fajet’ e saj, e të mos goditi nga plagat’ e saj.
5 Sepse arrijtinë fajet’ e saj ngjera mbë Qiell, e kujtoi Perndia adhiqit’ e saj.
6 Epni asaj sikundr’ ua ka dhënë juvet, e dhipllosiani asaj mbë di, sikundrë ka bërë punët’ e saj; me atë kupë që u qerasi juvet, qerasnie di herë.
7 Sa madhëcoi vetëhen’ e saj, e rroi ndë bolluk, e gëzim, e kaqë t’i epni asaj mundim e të qarë; sepse thotë ndë zëmërë të saj: Rri mbretëreshë, e nukë jam e ve, as do të di se ç’është të qarëtë.
8 Pra andaj ndë një ditë të shquarë do të vijënë plagët’ e saj, vdekëjë, të qarë, edhe u; do të digjetë me zjar, sepse i fortë është Zoti Perndia që gjukon atë.
9 E do ta qajënë atë, e do të çirenë për të mbretëret’ e dheut, ata që kurvëruanë e bënë asotite me të, kur të shohënë timnë të djegurit’ së saj.
10 Tuke ndënjurë për së mërguarit, për frikë të mundimit së saj, e të thonë: Ve, ve, o qutet i madh, o Vavillonë, o quteti i fortë, që për një sahat t’erdhi gjuqia jote.
11 E reshperët’ e dheut qajënë e helmonenë për të, sepse do të mos blejë më njeri reshperín’ e ture.
12 Reshperín’ e arit, e ërgjëndit, e gurit së pançmuarë, e vishnjesë, e porfirësë, e sirmësë, e së kuqesë, e gjithë druvet prej Thinosë, e çdofarë enë të fildishta, e çdo enë prej drurit së pançmuarë, e prej bakërit, e hekurit, e marmarit.
13 E qinamomonë, e thimjamëtë, e mironë, e livanë, e verënë, e vajtë, e simidhalë, e grurëtë, e kafshëtë, e dhëntë, e kuajtë, e koçitë, e skllevtë, e Shpirtërit’ e njerëzet.
14 E pemëtë që dëshëron shpirti it, iknë nga teje, e gjithë të majmetë e të feksuratë humbnë për tij, e do të mos i gjeç më ato.
15 Reshperët’ e këture që u zotëruanë nga ajo, do të rrinë mërguarë për frikë të mundimit së saj, tuke qarë e tuke mbiturë.
16 E do të thonë: Ve, ve, quteti i madh i veshurë me vishnjë, e me porfire, e me të kuqe, e i lieri me ar e me gurë të pançmuarë, e me margaritarë, qish humbi mbë një çast kaqë gjë!
17 E çdo qivernit, e gjithë turma që është ndë karave, e nafatrëtë, e sa punojënë detnë, qëndruanë për së mërguarit.
18 E thërrisnë kur panë timnë të djegurit së saj, tuke thënë: Cila ish si kij qutet i madh?
19 E shtinë pluhur mbi kokëra të ture, e thërrisnë tuke qarë e tuke çjerë, e thoshnë: Hei, hei, quteti i madh, që mbë të u bënë të pasurë gjith’ ata që kishnë karave ndë det, nga të mirat’ e saj, qish mbë një çast u shkretua.
20 Qiell hidhu për të, e ju shënjtorët’ apostoj edhe profitëtë, sepse bëri Perndia gjuq juvet kondr’ asaj.
21 Atëherë një Ëngjëll i fortë ngrijti një gur të madh si gur mollirit, e e shtiu ndë det, e tha: Kështu shpejt do të gremisetë Vavillona quteti i madh, e do të mos gjëndetë më.
22 E do të mos digjonetë më tek ti zëri i qitharavet, i musikovet, i flloereçivet, i zurnavet, as do të mos gjëndetë më tek ti zanatçi i çdofarë zanatit; e do të mos digjonetë më tek ti gjëmimi mullirit.
23 E dritë fotiet do të mos feksjë më tek ti; as zë dhëndërit e nuse do të digjonetë më tek ti; sepse reshperët’ e tua qenë megjistanët’ e dheut, sepse me magjira të tua u pllanepsnë gjithë miletetë.
24 E mbë të u gjënd gjak i profitëvet, e i Shënjtorëvet, e i gjithëvet ature që qenë therturë mbi dhe.
1 Edhe pastaj pashë një ëngjëll tuke sbriturë nga qielli, që kishte pushtet të math; edhe dheu u ndrit prej lavdisë ati.
2 Edhe bërtiti (fort) me zë të math, e tha: “Ra, ra Vavyllona” e madhe, edhe u bë të ndenjurit’ e diajvet, edhe burgu i çdo fryme të ndyrë, edhe burgu i çdo farë shpese të ndyrë e të mëriturshëme.
3 Sepse gjithë kombetë pinë nga vera e zemërimit kurvërisë asaj, edhe mbëretërit’ e dheut kurvëruanë bashkë me atë, edhe tregjetarët’ e dheut u bënë të pasurë nga fuqia e dëshërimit asaj.”
4 Edhe dëgjova një tiatërë zë nga qielli që thoshte: “Dilni prej asaj, llauzi im, që të mos keni shoqëri bashkë ndër fajet t’ asaj, edhe të mos merrni nga plagët’ e asaj;
5 Sepse fajet’ e asaj arrinë gjer mbë qiell, edhe Perëndia kujtoj paudhërit’ e asaj.
6 Paguani asaj, sikundrë edhe ajo ua pagoj juve , edhe ia paguani për një dy pas punëravet asaj; me atë kupënë që shtyri, shtini asaj për një dy.
7 Sa lavdoj vetëhen’ e saj edhe nxori dëshërimnë, kaqë mundim e vajë epni asaj; sepse thotë me zemërën’ e saj: “Po rri mbëretëreshë, edhe nukë jam e ve, edhe s’kam për të bërë vaje.”
8 Përandaj për një ditë do t’i vinjënë plagët’ e asaj, vdekëje edhe vajë edhe zi buke ; edhe do të digjetë ndë ziarr, sepse Zoti Perëndi, që gjukon atë ësht’ i fortë.
9 Edhe do të klanjënë për atë e do të ndukenë për atë mbëretërit’ e dheut, ata që kurvëruan’ edhe nxuarnë dëshërimnë bashkë me atë, kur të shohë tymin’ e të diegurit asaj.
10 Ndenjurë ata prej së largu, nga frika e mundimit asaj, tuke thënë: “Mjer, mjer qyteteja e madhe, Vavyllona, qyteteja e fortë, sepse gjyqi yt erdhi për një orë.
11 Edhe tregjetarët’ e dheut klanjën’ e bënjënë vajë për atë, se asndonjë nuk’ u blen më barrët’ e atyreve;
12 Barrë ari e argjëndi, e gurësh të nderëshëm, e margaritarësh, e pëlhure të hollë, e porfire, e mëndafshi, e të kuqeje; edhe çdo dru thyjne, e çdo enë elefandineje, e çdo enë prej druje fort të nderëshëme, e rami, e hekuri, e marmari;
13 Edhe kanellë, e qemëra, e vall ere, e livan, e verë, e val, e semidhall, e grurë, e bagëti, e dhën, e kuaj, e qerre, e shërbëtorë, e shpirtëra njerëzish.
14 Edhe pemët’ e dëshërimit shpirtit tënt iknë prej teje, edhe gjithë të majmet’ edhe të ndrituratë iknë prej teje, edhe nukë do t’i gjenjç më.
15 Tregjetarët’ e këtyreve, që u bënë të pasurë nga ajo, do të rrinë prej së largu nga frika e mundimit asaj, tuke klarë e tuke bërë vajë,
16 E do të thonë: “Mjer, mjer qyteteja e madhe, që ishte veshurë me vishnje e me porfirë e me të kuqe, edhe përaruarë me ar e me gurë të nderëshëm e me margaritarë; sepse për një orë u shkretua gjithë këjo gjë.”
17 Edhe çdo qivernitar, edhe çdo shumicë që është mbi lundrat, e detarë, e gjithë sa punonjënë detinë, ndënjnë për së largu.
18 Edhe bërtisninë, kur shihninë tymin’ e të diegurit asaj, tuke thënë: “Cila qe posi këjo qyteteja e madhe?”
19 Edhe hothnë pluhër mbi krerët të tyre, edhe bërtisninë tuke klarë e tuke bërë vajë, e thoshinë: “Mjer, mjer qyteteja e madhe, që nd’ atë u bënë të pasurë nga nderi asaj gjith’ ata që kishinë lundra ndë det, sepse për një orë u shkretua.”
20 Gëzonu për atë, o qiell, edhe ju apostojt’ e shënjtëruarë edhe profitëritë, sepse Perëndia gjukoj gjyqinë tuaj kundrë asaj.”
21 Edhe një ëngjëll i fortë ngriti një gur mulliri të math, edhe e hodhi ndë det, tuke thënë: “Kështu do të hidhetë me fërtymë Vavyllona, qyteteja e madhe, edhe nukë do të gjëndetë më.
22 Edhe zë qitharorësh e musikorësh e fyellorësh e trumbetarësh nukë do të dëgjonenë më te ti; edhe çdo mieshtrë prej çdo farë mieshtrie nukë do të gjëndetë më te ti; edhe zë mulliri nukë do të dëgjonetë më te ti.
23 Edhe dritë kandili nukë do të ndrisnjë më te ti; edhe zë dhëndërri e nuseje nukë do të dëgjonetë më te ti; sepse tregjetarët’ e tu ishinë të mëdhenjt’ e dheut, sepse gjithë kombet’ u kobuanë nga magjia jote.
24 Edhe nd’atë u gjënt gjak profitërësh e shënjtorësh, edhe gjith’ atyreve që janë therurë mbë dhet.