Krie e njëzetë
1 E ndë një nga ato dit, tek dhidhaks ai llaonë ndë Iero, e vangjelis, u mbëjuadhë të parët’ e priftëret edhe grammatejtë me pleqësinë bashkë.
2 E e pietnë atë e i thanë: Thuajna nevet me ç’urdhër bën ti këto punëra? A cili ësht’ ai që të dha ti këtë urdhër?
3 E u përgjegj, e u tha ature: Do t’u pies edhe unë juvet një fjalë, e të më thuani.
4 Pagëzimi i Ioannit nga Qielli qe, a nga njerëzitë?
5 E ata mëndonishnë me vetëhe të ture, e thoshnë, se: ndë thafçim nga Qielli, do të na thotë: Pse adha nuk’ i besuatë atij?
6 E pa ndë thafçim nga njerëzitë, do të na vrasë navet gjithë llaoi me gurë, se u ishte mbushurë koka se Ioanni ish profit.
7 E u përgjegjnë: Nukë dimë se ngaha është.
8 Edhe Iisui u tha ature: As unë u thom juvet me ç’urdhër i bëj këto.
9 E nisi të thosh llaoit këtë paravoli: Një njeri vuri një vështë, e ua dha atë bujqet, e ai vate ca vjet ndë tjatër vënd.
10 E mbë kohë dërgoi një kopil ndë bujq që t’i ipnë atij nga pemët’ e vështit. E bujqtë, si e rrahnë atë, e dërguanë me duar mbrazëtë.
11 E përsëri dërgoi edhe një tjatër kopil; e ata si e rrahnë edhe atë, e e ksenderuanë, e dërguanë me duar mbrazëtë.
12 E përsëri dërgoi edhe një të tretë. Edhe ata si e plagosnë edhe këtë, e nxuarë jashtë.
13 E tha i zoti i vështit: Ç’të bëj? Do të dërgoj birë tim të dashurinë; mbase si të shohënë këtë, do të turpëronenë.
14 E bujqtë, si e panë atë, silloisishnë me vetëhe të ture, e thanë: Kij ësht’ i zoti vështit, që i bie pjesë. Ejani ta vrasëmë atë, të na mbetetë nevet klironomia.
15 E si e nxuarë atë jashtë nga vështi, e vranë. Ç’do t’u bëjë dha ature i zoti vështit?
16 Do të vijë, e do të shuajë këta bujq, e do ta apë vështënë së tjerëvet. E ata si digjuanë këtë, thanë: Mos qoftë kurrë këjo punë!
17 Edhe ai si u kthie e vështroi mbë ta, u tha: Ç’është dha këjo që është shkruarë: Gur që e shtinë poshtë mjeshtrëtë që bëijnë shtëpitë, kij u bë quç i qoshesë?
18 E cilido që të bjerë mbi atë gur, do të thërmonetë, e mbi cilinëdo që të bjerë ai, do ta bëjë pluhur.
19 E të parët’ e priftëret edhe grammatejtë kërkoijnë të shtijnë duartë mbi të atë çast, po u trëmbnë nga llaoi, sepse e njohnë që për ata e tha këtë paravoli.
20 E si rrijnë tuke ruajturë dërguanë kullauzë, që dëftoijnë vetëhen’ e ture se janë njerëz të drejtë, që ta zijnë atë ndë ndonjë fjalë, e ta ipnë atë ndë duar të zotërisë, edhe ndë duar të mbretit.
21 E e pietnë atë, e i thanë: Dhaskal, navet e dimë që ti flet e dhidhaks të drejtënë, e nukë mban hatër njeriut, po dëfton udhën’ e Zotit me të vërteta.
22 Është ndëjierë t’apëmë navet pagë nde Qesari, a jo?
23 E si u kupëtoi ature dreqëzinë, u tha ature: Pse më gucitni?
24 Dëftomëni një dhinar. E kuja është kona, edhe ëmëri që ka kij sipër? Ju përgjegjnë e i thanë: E Qesarit.
25 Edhe ai u tha ature: Epni adha ato që janë të Qesarit te Qesari, e ato që janë të Perndisë nde Perndia.
26 E nukë mundnë ta zijnë mbë fjalë përpara llaoit. E si u çuditnë ndë të përgjegjurë të tij, pushuanë.
27 E si duallë përpara ca nga Sadhuqejtë (ata që nukë besojënë se do të jetë të ngjallturë) e pietn’ atë.
28 E i thanë: Dhaskal, Moisiu na la navet shkruarë, që ndë i vdektë ndonjëit vëllai, që ësht’ i martuarë, e të mos lërë djelm, të marrë gruan’ e tij i vëllai tij, e të lërë farë vëllait së tij.
29 Qenë dha shtatë vëllazër, e i pari mori grua, e vdiqi pa djelm.
30 E mori i diti gruanë, edhe kij vdiqi pa djelm.
31 E e mori atë edhe i treti, e kështu edhe të shtatë, e nukë lanë djelm, e vdiqnë.
32 E pastaje nga të gjithë vdiqi edhe gruaja.
33 E ndë të ngjallturë dha të së vdekuret, cili nga ata do ta ketë grua? Se që të shtatë e patnë atë për grua.
34 Edhe Iisui u përgjegj, e u tha ature: Djelmt’ e kësaj jetet martojënë edhe martonenë.
35 Ma ata që janë gjukuarë për nd’atë jetë të zotë e të ngjallenë nga vdekëja, as martojënë as martonenë.
36 Se as të vdesënë mundjënë më, po janë baraj me Ëngjëjtë, e janë bijt’ e Perndisë, kur janë të bijt’ e së ngjallturit.
37 E pa që ngjallenë të vdekuritë, edhe Moisiu e dëftoi mb’anë të ferrësë, kur thotë: Zotnë, Perndin’ e Avraamit, e Perndin’ e Isaakut, e Perndin’ e Iakovit.
38 E Perndia nuk ësht’ i së vdekuret, po i së gjallëvet, sepse për atë janë të gjithë të gjallë.
39 E u përgjegjnë ca nga Grammatejtë, e i thanë: Dhaskal, mirë the.
40 E nukë guxon më ta piet atë njeri gjë.
41 E u tha ature: Qish thonë Krishtinë që është biri i Dhavidhit?
42 E vetë Dhavidhi thotë ndë kartë të Psallmovet: Tha Zoti, Zotit sim: Rri mb’anë time të djathëtë.
43 Ngjera sa të vë armiqt’ e tua posi frone ndënë këmbë të tua.
44 Dhavidhi dha e thot’ atë: Zot. E qish ësht’ ai i biri tij?
45 E tek digjonte gjithë llaoi, u tha mathitivet së tij:
46 Ruajuni nga Grammatejtë, që duanë të ecëjënë me rroba të gjata, e duanë t’i përshëndetjënë bota mb’udhëra, edhe vëndet’ e para ndë të mbëjedhura, e të rrinë ndë krie të mësallëvet ndë gostira.
47 E ata që me sebep që falenë shumë hanë shtëpit’ e së vavet; këta do të marrënë mundimnë më të tepërë.
1 Edhe ndë një nga ato dit, ay lur po mësonte llauzë ndë hieroret, edhe epte zën’e mirë, kryeprifitërit’ edhe shkronjësitë bashkë me pleqt erdhë siprë ati.
2 Edhe i folnë, tuke thënë: “Na thuaj, me çfarë pushteti bën këto? Cili ësht’ ay që të ka dhënë këtë pushtet?”
3 Edhe ay u përgjeq e u tha atyre: “Edhe unë do t’u pyes juve një fialë, edhe më thoni:
4 Pagëzimi i Joannit prej qielli ishte, a prej njerëzish?”
5 Edhe ata mendoneshinë me vetëhe, tuke thënë, se: “Ndë thënçim: Prej qielli, do të thotë:
6 Përse s’i besuatë pra? Edhe ndë thënçim: Prej njerëzish, gjithë llauzi do të na rrahë me gurë, sepse u është mbushurë mëndëja, se Joanni është profit.”
7 Edhe u përgjeqnë, se nukë dinë nga ishte .
8 Edhe Jisuj u tha atyre: “As unë nuk’ u them juve me çfarë pushteti bënj këto.”
9 Pastaj zuri t’i thoshte llauzit këtë paravoli: “Një njeri mbolli një vështë, edhe e dha ndër bujq, edhe vate ndë dhe të huaj e ndenji atie mjaft kohë.
10 Edhe ndë kohët të pemëvet dërgoj një shërbëtuar te bujqitë, që t’i epinë prej pemësë vështit; po bujqit’ e rrahnë, edhe e dërguanë sbrazëtë.
11 Edhe përsëri dërgoj një tiatrë shërbëtuar; po ata edhe atë e rrahnë, edhe e turpëruanë, edhe e dërguanë sbrazëtë.
12 Edhe përsëri dërgoj një të tretë; po ata edhe këtë e bënë me plagë edhe e dbuanë.
13 Edhe i zoti vështit tha: “Ç’të bënj? Le të dërgonj tem bir të dashurinë; mbase, kur të shohënë këtë, do të kenë turp.”
14 Po bujqitë kur e panë atë, mendoneshinë me vete, tuke thënë: “Kyj është trashëgimtari; ejani, le ta vrasmë, që të na mbesë trashëgimi.”
15 Edhe e nxuarnë jashtë vështit, edhe e vranë. Ç’do t’u bënjë atyre i zoti vështit?
16 Do të vinjë e do t’i prishnjë këta bujqitë, edhe vështinë do t’ua apë të tierëve.” Po ata kur ndigjuanë, thanë: Qoftë lark!
17 Edhe ay shtyri sytë e u tha atyre: “Ç’është pra këjo që është shkruarë: “Atë gur që nuk’ e pëlqyen’ ata që ndërtonjënë, kyj u bë për krye cepi?”
18 Gjithëkush të bierë mbi atë gur do të copëtonetë; edhe mbi atë që të bierë, do t’e dërrmonjë.
19 Edhe kryepriftërit’ e shkronjësitë kërkuanë të vënë duartë mbi atë nd’ atë orë; po patnë frikë nga llauzi; sepse e muarrë vesh, se për ata e tha këtë paravoli.
20 Edhe ata si ruajtnë, dërguanë përgjonjës, që shtiheshinë se janë të drejtë, që ta zijnë me fialë për të dhënë ndë dorë të urdhërit, edhe ndë pushtet të qivernitarit.
21 Edhe e pyetnë, tuke thënë: “Mësonjës, e dimë se flet edhe mëson drejtë, edhe nuk’ i mban anë ndonjëu, po mëson udhën’ e Perëndisë me të vërtetë.
22 Ësht’ e udhësë t’i apëmë nave Qesarit pagë, apo jo?”
23 Edhe ay si mori vesh dinakërin’ e atyreve, u tha atyreve: “Përsë më gucitni?
24 Dëftemëni një dhinar. Fytyrën’ e kujt, edhe përmbishkronjën’ e kujt ka këjo ?” Edhe ata u përgjeqnë e thanë:
25 “Të Qesarit.” Edhe ay u tha atyre: “Epni pra Qesarit ato që janë të Qesarit, edhe Perëndisë ato që janë të Perëndisë.”
26 Edhe nukë muntnë t’e zijnë me fialë përpara llauzit; edhe u çuditnë për të përgjegjurit’ e ati, edhe s’bënë zë.
27 U afruan’ edhe disa prej Sadhuqenjet që flasënë kundrë, se s’ka të ngjallurë, edhe e pyetnë, tuke thënë:
28 “Mësonjës, Mojsiu na ka shkruarë: Ndë i vdektë ndonjëjt vëllaj që ka grua, edhe kyj të vdesë pa lënë djem, i vëllaj i ati të marrë gruanë, edhe të ngjallnjë farë për të vëllan’ e ti.
29 Ishinë pra shtatë vëllezërë; edhe i pari mori grua, edhe vdiq pa djem.
30 Edhe i dyti mori gruanë; edhe kyj vdiq pa djem.
31 Edhe i treti mori atë; kështu edhe të shtattë; edhe nukë lanë djem, edhe vdiqnë.
32 Edhe pas të gjithëve vdiq edhe gruaja.
33 Ndë të ngjallurit pra cilit nga këta do të jetë gruaja, sepse të shtattë e patnë atë grua.”
34 Edhe Jisuj u përgjeq e u tha atyre:
35 “Të bijt’ e kësaj jete martonjën’ edhe martonenë; po ata që bënenë të zotritë të fitonjën’ atë jetë, edhe të ngjalluritë prej së vdekurish, as martonjënë, as martonenë.
36 Sepse as të vdesënë nukë muntnjënë më; sepse janë posi ëngjëj; edhe janë të bijt’ e Perëndisë, kur janë të bijt’ e të ngjallurit.
37 Edhe se ngjallenë të vdekuritë, edhe Mojsiu e dëfteu ndë ferrët, kur thotë: Zot Perëndin’e Avraamit edhe Perëndin’ e Isaakut edhe Perëndin’ e Jakovit.
38 Sepse ay nuk’ është Perëndi të vdekurish, po të gjallësh; sepse të gjithë rronjënë nd’atë.”
39 Edhe disa nga shkronjësit’ u përgjeqnë, e thanë: “Mësonjës, mirë the.”
40 Edhe nukë kuxoninë t’e pyetinë më për ndonjë tiatrë gjë .
41 Edhe ay u tha atyre: “Qysh thonë, se Krishti ësht’ bir’ i Dhavidhit?
42 Edhe ay Dhavidhi vetë thotë ndë vivlit të psallmëvet: “I tha Zoti Zotit tim:
43 Rri prej së diathtësë sime, gjersa të vë arëmiqt’ e tu ndënëkëmbje të këmbëvet tua.”
44 Dhavidhi pra qjuan atë Zot, e qysh ësht’ i bir’ i ati?”
45 Edhe gjithë llauzi kur po ndigjonte, u tha nxënëset të ti:
46 “Ruhi nga shkronjësitë që duanë të ecënjënë të stolisurë, edhe duanë të përshëndetura ndëpër tregjet, edhe vëndet’ e parë ndëpër sinagogjit, edhe kryemësalla ndëpër darkat;
47 Të cilëtë hanë shtëpit’ e të vavet, tuke shtyrë shkajk se falenë shumë. Këta do të marrënë më teprë mundim.”