Krie e nëntëtë
1 E mbë të shkuarë pa një njeri të verbërë, që nga të lerët’ e tij.
2 E e pietn’ atë mathitit’ e tij, e i thanë: Dhaskal, cili fëjeu, kij, a përinjt’ e tij, që të lehetë i verbërë?
3 U përgjegj Iisui: As kij fëjeu, as përinjt’ e tij, po që të çfaqenë punët’ e Perndisë mbë të.
4 Duhetë të bëj unë punët’ e atij që më dërgoi ngjera sa është ditë; vjen natë, kur s’mund të punojë ndonjë.
5 Ngjera sa jam ndë botë, jam drit’ e botësë.
6 E si tha këto, pështijti mbë dhe, e bëri me pështimë lucë, e leu lucënë mbi si të së verbërit.
7 E i thot’ atij: Hajde, lau ndë Kolimvithrë të Silloamit (që domethënë i dërguarë) e si vate e u la, u kthie tuke parë.
8 Andaj gjitontë edhe ata që e kishnë parë atë përpara që ish i verbërë, thoshnë: Nuk’ është kij që rrij e lipën?
9 Ca thoshnë, që kij është; e të tjerë pa, që tjatër që i gjan atij është; ma ai thoshte, se unë jam.
10 E i thon’ atij: Qish t’u hapnë sitë?
11 U përgjegj ai e tha: Një njeri që thuhetë Iisu, bëri lucë e më leu sitë, e më tha: Hajde ndë Kolimvithrë të Silloamit e lau. E vajta, e u laçë, e shoh.
12 Atëherë i than’ atij: Ku ësht’ ai? U thotë: Nukë di.
13 E prun’ atë që qe njëherë i verbërë ndë Farisej.
14 E kur bëri lucënë Iisui e i hapi atij sitë, ish dit’ e Shëtunë.
15 Përsëri pa edhe Farisejtë e pietn’ atë: Me çfarë lloi punë pohtisi dritënë? Edhe ai u thot’ ature: Lucë vuri mbi si të mia, e u laçë, e shoh.
16 Andaj ca nga Farisejtë thoshnë: Kij njeri, që nukë ruan të Shëtunënë, nuk’ është nga Perndia. Të tjerë thoshnë: Qish mund një njeri fajëtuar të bëjë të tila çudira? E qe mb’ata të shqierë.
17 Andaj i thonë përsëri së verbërit: Ti ç’thua për atë, që të hapi sit’ e tua? Edhe ai tha, se: Profit është.
18 Po çifutë nukë besuanë për atë se qe i verbërë e pohtisi dritënë, ngjera sa thirrë përinjt’ e atij që u shërua nga verbëcira.
19 E i pietn’ ata, e u thanë: Kij është biri juaj, që thoi juvet se leu i verbërë? Qish adha sheh ndashti?
20 Ju përgjegjnë ature përinjt’ e tij, e u thanë: Na e dimë që kij është biri inë edhe që leu i verbërë.
21 Ma qish sheh ndashti, nuk’ e dimë, a kush i hapi sitë, na s’e dimë. Ai është burrë, pietni atë, e ai do t’u thotë për vetëhe të tij.
22 Kështu thanë përinjt’ e tij, sepse kishnë frikë nga çifutë, sepse kishnë bërë kuvënd çifutë, që nd’ e njohtë atë njeri për Krisht, ta nxirë nga Sinagoji.
23 Pra andaj thanë përinjt’ e tij, se është burrë, e pietni atë.
24 E thirrë dha për së ditit njerinë atë që qe i verbërë, e i than’ atij: Ep lëvdim Perndisë. Na e dimë që kij njeri është fajëtuar.
25 U përgjegj ai ature, e u thotë: nd’është fajëtuar, nuk’ e di. Këtë di, që jeshë i verbërë, e ndashti shoh.
26 E i than’ atij përsëri: Ç’bëri tek teje? Qish të hapi sit’ e tua?
27 U përgjegj ature: U thaçë më përpara juvet, e nukë digjuatë. Pse doi ta digjoni përsëri? Mos doi të bëneni edhe juvet mathitit’ e tij?
28 Ma ata e shajtinë e i thanë: Ti je mathitiu i tij, e navet jemi mathitej të Moisiut.
29 Na e dimë që me Moisinë kuvëndoi Perndia, ma këtë nuk’ e dimë nga është.
30 U përgjegj njeriu, e u thot’ ature: Këjo është çudia, që juvet s’e diji nga ësht’ ai, e mua më hapi sitë.
31 Ma e dimë që Perndia nukë digjon fajëtorëtë, po kush nderon Perndinë e bën ato që do Perndia, këtij i digjon.
32 Që kur është jeta, nuk’ është digjuarë të thonë, që të ketë hapurë ndonjë sit’ e atij që ka lerë i verbërë.
33 Ndë mos ish kij nga Perndia, nukë mund të bën gjë fare.
34 Ju përgjegjnë, e i than’ atij: Ti u leve i tërë mbuluarë me faje, e ti na dhidhaks nevet? E e nxuarë atë jashtë.
35 Digjoi Iisui që e nxuarë atë jashtë, e si u poq me të, i tha atij: Beson tij mbë të bir’ e Perndisë?
36 Ju përgjegj ai, e i thotë: Cili është, Zot, që të besoj nde ai?
37 I thot’ atij Iisui: Edhe e ke parë atë, edhe ai që kuvëndon me ti, ai vetë është.
38 Edhe ai i tha: Besoj, o Zot, e ra mbë dhe e ju fal.
39 E thot’ Iisui: Unë kam ardhurë ndë këtë dinia të bëj gjuq, që të shohënë ata që nukë shihnë, e ata që shohënë të verbonenë.
40 E digjuanë ca nga Farisejtë, që qenë me të, e i than’ atij: Mos jemi edhe na të verbërë?
41 U thot’ ature Iisui: Të jeshëtë të verbërë, nukë keshëtë faj. Ma ndashti që thoi se shohëmë, mbetetë adha faji juaj.
1 Edhe tuke shkuarë, pa një njeri të verbërë që prej të lindurit.
2 Edhe nxënësit’ e ati e pyetnë, tuke thënë: “Ravvi, cili fëjeu, kyj apo përint’ e ati, që të lintnjë i verbërë?”
3 Jisuj u përgjeq: “As kyj fëjeu, as përint’ e ati; po që të dëftenenë punërat’ e Perëndisë tek ay.
4 Unë duhetë të punonj punërat e ati që më dërgoj, gjersa të jetë ditë: vien nata, atëhere s’munt të punonjë asndonjë.
5 Sa të jem ndë botët, jam drit’ e botësë.”
6 Passi tha këto, pështyti përdhe, edhe bëri baltë prej pështymësë, edhe leu syt’ e të verbërit me baltënë; edhe i tha:
7 “Shko, e lahu ndë banjë të Silloamit.” (që ajo, këthyerë do me thënë i Dërguarë). Vate pra e u la edhe erdhi tuke parë.
8 Fëqinjtë pra, edhe ata që e shihninë përpara se ishte i verbërë, thoshinë: “Nuk’ është kyj ay që rrinte e lypte?”
9 Të tierë thoshinë: se kyj është; edhe të tierë, se i shëmbëllen; po ay thoshte, se:
10 “Unë jam.” I thoshinë pra: “Qysh t’u hapnë sytë?”
11 Ay u përgjeq e tha: “Një njeri që thuhetë Jisu bëri baltë, edhe më leu sytë, edhe më tha: Shko në banjë të Silloamit, edhe lahu. Edhe si vajta e u laçë, hapa sytë.”
12 I thanë pra: “Ku ësht’ ay?” Thotë: “Nukë di.”
13 E bijenë te Farisenjtë atë që ishte njëherë i verbërë.
14 Edhe ishte e shëtunë, kur bëri baltënë Jisuj, edhe i hapi sytë.
15 Përsëri pra e pyetnin’ edhe Farisenjtë: Qysh hapi sytë? Edhe ay u tha atyre: Vuri baltë mbi syt të mi, edhe u laçë, edhe shoh.”
16 Ca pra prej Farisenjet thoshinë pra: “Kyj njeri nuk’ është nga Perëndia, sepse nukë ruan të shëtunënë.” Të tierë thoshinë: “Qysh munt të bënjë të tilla çudira një njeri fajtuar?” Edhe ishte një shqyerëje ndërmest atyreve.
17 I thonë përsëri të verbërit: “Ti ç’thua për atë, sepse të hapi sytë?” Edhe ay tha: “Se është profit.”
18 Judhenjtë pra nuk’ i zunë besë, se ishte i verbërë, edhe hapi sytë, gjersa thërritnë përint’ e ati që iu hapnë sytë.
19 Edhe i pyetnë, tuke thënë: “Kyj është biri juaj, që ju thoni se ay ka lindurë i verbërë? Qysh sheh pra ndashti?”
20 Përint’ e ati u përgjeqnë atyre, e thanë: “E dimë se kyj është biri ynë, edhe se ka lindur’ i verbërë.
21 Po qysh sheh ndashti nukë dimë; a cili i hapi sytë, neve nuk’ e dimë; ay ka moshë, pyetni atë; ay do të flasë për vetëhen’ e ti.”
22 Këto thanë përint’ e ati, sepse kishinë frikë nga Judhenjtë; se Judhenjtë ishinë bërë ndashti mbë një fialë, se ay që ta rrëfenjë për Krisht, të bënetë jashtë sinagogjisë.
23 Përandaj përint’ e ati thanë, se: “Ka moshë, pyetni atë.”
24 Thirrnë pra për së dyti atë njerinë, që ishte i verbërë, edhe i thanë: “Epi lavdi Perëndisë; neve e dimë se kyj njeri është fajtuar.”
25 Ay u përgjeq pra e tha: “Nd’ është fajtuar, nuk’ e di; po një punë di, se qeshë i verbërë, edhe ndashti shoh.”
26 Edhe i thanë përsëri: “Ç’të bëri? Qysh të hapi sytë?”
27 U u përgjeq atyre: “Ndashti u thashë juve, edhe nukë dëgjuatë; ç’doni të dëgjoni përsëri? Mos doni të bëhi edhe ju nxënësit’ e ati?”
28 E shanë pra, edhe thanë: “Ti je nxënësi ati; po neve jemi nxënësit’ e Mojsiut.
29 Neve e dimë se Perëndia foli me Mojsinë; po këtë nuk’ e dimë nga është.”
30 Njeriu u përgjeq e u tha atyre: “Këjo është pun’ e çudiçime, se ju s’e dini nga është, edhe ay më hapi sytë.
31 Edhe e dimë, se Perëndia nuk’ u dëgjon fajtorëvet; po ndë qoftë ndonjë t’i ketë frikë Perëndisë, edhe të bënjë dashurimin’ e ati, këti i dëgjon.
32 Gjer mbë këtë jetë nuk’ është dëgjuarë, se hapi njeri syt’ e ati që ka lindur’ i verbërë.
33 Ndë mos ishte kyj nga Perëndia, nukë munt të bënte asgjë.”
34 U përgjeqnë e i thanë: “Ti ke lindur’ i tërë ndë faje, edhe ti na mëson?” Edhe e nxuarnë jashtë.
35 Jisuj dëgjoj se e nxuarnë jashtë; edhe si e gjeti, i tha: “I beson të Birit Perëndisë?”
36 Ay u përgjeq e tha: “Cili ësht’ ay , Zot, që t’i besonj?”
37 Edhe Jisuj i tha: “Edhe e ke parë, edhe ay është që flet bashkë me tyj.”
38 Edhe ay tha: “Besonj, o Zot”; edhe iu fal.
39 Pastaj Jisuj tha: “Unë kam ardhurë ndë këtë botë për gjyq, që të shohën’ ata që nukë shohënë, edhe të bënenë të verbërë ata që shohënë.”
40 Edhe sa ishinë prej Farisenjet bashkë me atë dëgjuanë këto, edhe i thanë: “Mos jemi edhe neve të verbërë?”
41 Jisuj u tha atyre: “Nd’ ishitë të verbërë, nukë do të kishitë faj; po ndashti thoni, se: Shohëmë. Faji juaj pra mbet.”