Krie e shtatëmbëdhjetëtë
1 Këto tha Iisui, e ngrijti sit’ e tij lart mbë Qiell, e tha: Baba, erdhi koha, ndero birë tënd, që të të nderojë tij edhe biri it.
2 Sikundr’ i dhe atij eksusi mbi gjithë njerëz, që t’apë jetën’ e pasosurë mbi gjith’ ata që i ke dhënë atij.
3 E jeta e pasosurë është këjo, që të njohënë tij, Perndin’ e vërtetë të vetëmënë, edhe Iisunë Krishtinë që dërgove tij.
4 Unë të nderova ti mbë dhe. Punënë e bëra që më pate dhënë mua për të bërë.
5 E ndashti nderomë mua ti, o baba, afër teje, me atë nder që paçë afër teje pa qënë dhe bota.
6 Dëftova ëmërinë tënd mb’ata njerëz që më pate dhënë mua nga bota. Të tutë qenë e m’i dhe ata mua, e fjalënë tënde e ruajtinë.
7 Ndashti njohnë që gjith’ ato që më pate dhënë, nga teje janë.
8 Sepse fjalëtë që më dhe mua, ua dhaçë ature; e ata i muarrë, e njohnë me të vërtetë që nga teje dolla, e besuanë që ti më ke dërguarë.
9 Unë për ata të lutem. Për botë nukë të lutem, po për ata që pate dhënë mua, sepse janë të tuatë.
10 E gjithë të miatë, të tuatë janë, e të tuatë të miatë; e nga ata jam nderuarë.
11 E unë nukë jam më ndë botë, e këta ndë botë janë, e unë vij tek teje. Baba i shënjtëruarë, ruaj ndë ëmër tënd ata që pate dhënë mua, që të jenë një sikundrë jemi na.
12 Kur jeshë ndë botë bashkë me ta, un’ i ruajë ata nd’ëmër tënd. Ata që më pate dhënë i ruajta e ndonjë nga ata nukë humbi, përveçme atij birit së humbëjësë, që të dalë karta e vërtetë.
13 E ndashti pa vij tek ti, e këto i thom ndë botë, që të kenë mbë vetëhe të ture gëzimnë tim të plotë.
14 Un’ u paçë dhën’ ature fjalënë tënde, e bota i urreu ata, sepse nukë janë nga bota, sikundrë s’jam as unë nga bota.
15 Nukë të lutem që t’i ngrëç ata nga bota, po t’i ruaç ata nga i ligu.
16 Nga bota nukë janë, sikundrë s’jam as unë nga bota.
17 Shënjtëroi ata ndë të vërtetë tënde, fjala ote ësht’ e vërtetë.
18 Sikundrë dërgove ti mua ndë botë, ashtu edhe unë i dërgova ata ndë botë.
19 E për ata unë shënjtëroj vetëhenë time, që të jenë edhe ata të shënjtëruarë ndë të vërtetë.
20 U nukë lutem për këta vetëmë, po edhe për ata që do të besojënë mbë mua me fjalë të këture.
21 Që të jenë të gjithë një, sikundrë je ti, baba, mbë mua, e unë mbë ti, që të jenë edhe ata një mbë nevet, që të besojënë bota se ti më dërgove.
22 E unë nderë që ti më dhe mua, ua dhaçë ature, që të jenë një, sikundrë jemi nevet një.
23 Unë mb’ata, e ti mbë mua, që të jenë teliosurë mbë një, që të njohë edhe bota, se ti më dërgove, e i deshe ata, sikundrë deshe mua.
24 Baba, unë dua, ata që më dhe mua, të jenë edhe ata me mua, atje tek jam unë, që të shohënë nderë tim, që më dhe mua ti, sepse më ke dashurë mua pa bënë edhe bota.
25 Baba i drejtë, bota nukë të njohu ti, ma unë të kam njohurë, edhe këta e kanë njohurë që ti më dërgove.
26 E bëra, e do të bëj të njohënë ata ëmërinë tënd, që të jetë mb’ata dashuria që me të më deshe mua, e unë mb’ata.
1 Këto foli Jisuj; pastaj ngriti syt’ e ti ndë qiell, e tha:
2 “Atë, erdhi ora; lavdo tët Bir, që të të lavdonjë edhe yt Bir. Sikundrë i dhe pushtet mbë çdo mish, që t’u apë jetën e pasosurë gjith’ atyreve që ia ke dhënë.
3 Edhe këjo është jet’ e pasosur, që të njohënë tyj të vetëminë të vërtetinë Perëndi, edhe Jisu Krishtinë që dërgove.
4 Unë të lavdurova mbi dhet; atë punë që më dhe të bënj e mbarova.
5 Edhe ndashti lavdomë ti, o Atë, afërë teje, me atë lavdinë që pata përanë teje përpara se të bënej bota.
6 Emërinë tënt ua dëfteva atyre njerëzet që më dhe prej botësë. Të tutë ishinë, edhe m’i dhe, edhe ruajtnë fialënë tënde.
7 Ndashti e njohnë se gjithë sa më ke dhënë janë prej teje;
8 Sepse ato fialë që më dhe, ua dhashë atyre; edhe ata i muarnë, edhe e njohnë me të vërtetë se dolla prej teje; edhe besuanë se ti më dërgove.
9 Unë lutem për ata; nukë lutem për botënë, po për ata që më dhe; sepse janë të tutë.
10 Edhe gjithë të miatë janë të tuatë, edhe të tuatë janë të miatë; edhe u lavduaçë nd’ato.
11 Edhe nukë jam më ndë botët, po këta janë ndë botët, edhe unë po vinj te ti. At’ i shënjtëruarë, ruaji mb’ emërit t’ënt ata që më dhe, që të jenë një sikundrë neve.
12 Kur ishnjam bashkë me ata ndë botët, un’ i ruanjam mb’ emërit t’ënt; ata që më dhe i ruajta, edhe asndonjë nga ata s’humbi, veç i biri humbëjesë, që të mbushetë shkronja.
13 Edhe ndashti po vinj te ti, edhe flas këto ndë botët, që të kenë gëzimnë tim plot ndë vetëhet të tyre.
14 Un’ u dhash’ atyre fialënë tënde; edhe bota i mori mëri, sepse nukë janë nga bota, sikundrë unë nukë jam nga bota.
15 Nukë të lutem t’i ngresh ata nga bota, po t’i ruanjç nga i ligu.
16 Nukë janë nga bota, sikundrë unë nukë jam nga bota.
17 Shënjtëroi ata ndë të vërtetënë tënde, fiala jote ësht’ e vërteta.
18 Sikundrë më dërgove mua te bota, edhe un’ i dërgova ata te bota.
19 Edhe unë shënjtëronj vetëhenë time për ata, që të jen’ edhe ata të shënjtëruarë ndë të vërtetënë.
20 Edhe nukë të lutem vetëmë për këta, po edhe për ata që do të më besonjënë me anë të fialës’ atyreve,
21 Që të gjithë të jenë një, sikundrë ti, o Atë, je tek unë, edhe unë te ti, edhe ata të jenë një te neve, që të besonjë bota se ti më dërgove.
22 Edhe un’ u dhash’ atyre atë lavdinë që më dhe, që të jenë një, sikundrë edhe neve jemi një.
23 Unë tek ata, edhe ti tek unë, që të jenë të sosurë mbë një, edhe bota ta njohë se ti më dërgove, edhe i deshe ata sikundrë më deshe mua.
24 O Atë, dua të jenë bashkë me mua atie ku jam unë edhe ata që më dhe; që të vështronjën’ atë lavdinë time, që më ke dhënë, sepse më deshe para se të ngrihej bota.
25 O At’ i drejtë, edhe bota nukë të njohu, po unë të njoha, edhe këta e njohnë se ti më dërgove.
26 Edhe u dëfteva atyre emërinë tënt, edhe do ta dëftenj, që të jetë ndër ata ajo dashuri, me të cilënë më deshe, edhe unë tek ata.”