Ndëshkimet e Perëndisë
Alef
1 Ah, Zoti e nxiu bijën e Sionit
me zemërimin e vet.
E plandosi nga qielli në tokë
bukurinë e Izraelit.
Nuk iu kujtua shtroja e këmbëve
në ditën e zemërimit të vet.
Bet
2 Banishtat e Jakobit i përpiu Zoti,
të tëra pa mëshirë.
I shkatërroi me zemërim
fortesat e bijës së Judës,
shembi përtokë e fëlliqi
mbretërinë e krerët e saj.
Gimel
3 Goditi me furinë e zemërimit të vet
fuqinë e Izraelit.
E rrudhi të djathtën e vet përballë armikut,
ndezi te Jakobi diçka si zjarr flakërues,
që përpin rreth e rrotull.
Dalet
4 Dora e djathtë e tij porsi ngucësi,
si armiku e ndehu harkun.
Ata që na i kënaqnin sytë, i vrau
në tendën e bijës së Sionit.
E zbrazi tërbimin porsi zjarr.
He
5 Hasëm u duk se u bë Zoti,
e përpiu Izraelin,
ia përpiu të gjitha ndërtesat,
ia rrënoi fortesat,
shtoi vajtimin e ankimin
te bija e Judës.
Vau
6 Vathën ia dhunoi, sikurse kopshtin,
ia rrënoi vendtakimin.
Zoti e fshiu në Sion festën e të shtunën,
poshtëroi mbretin e priftin
me zemërim të furishëm.
Zain
7 Zoti e braktisi altarin e vet,
hoqi dorë nga shenjtërorja e vet,
i la në dorë të armiqve
muret e godinave së saj.
Në tempullin e Zotit dhanë kushtrimin
si në ditën e festës.
Het
8 Hollësisht e mendoi Zoti
rrënimin e mureve të bijës së Sionit:
e mati me pe
e s'hoqi dorë nga rrënimi.
Bëri të vajtueshëm ledhin e murin,
njëherësh ata u shembën.
Tet
9 Toka i përpiu dyert e saj,
shulat ia shkatërroi e ia copëtoi.
Mbreti i saj dhe princat mbetën ndër kombe,
nuk kanë më udhëzime,
deri edhe profetët s'kanë ku të gjejnë
asnjë vegim prej Zotit.
Jod
10 Janë ulur përtokë të heshtur
pleqtë e bijës së Sionit.
Kanë mbuluar kokën me pluhur
e janë veshur me grathore.
Kanë ulur kryet përtokë
vashat e Jerusalemit.
Kaf
11 Kroi i lotëve m'i shteroi sytë,
m'u pështjelluan zorrët,
mëlçia m'u zbraz përtokë
prej thyerjes së bijës së popullit tim,
se u mekën foshnja e ferishtja
në sheshin e qytetit.
Lamed
12 Nënave të veta u thoshin:
«Ku është drithi? Po vera?»,
tek flashkeshin si të lënduar
nëpër sheshet e qytetit
e jepnin shpirt në prehrin e nënave.
Mem
13 Me çfarë të të krahasoj? Me çfarë përngjan,
o bijë e Jerusalemit?
Me çfarë të të përafroj për të të ngushëlluar,
o vashë, bijë e Sionit?
Se i madh sa deti është rrënimi yt,
prandaj kush mund të të shërojë?
Nun
14 Ngatërrueshëm e mashtrueshëm
veguan për ty profetët e tu.
Nuk e zbuluan fajësinë tënde,
që të ta kthenin begatinë,
por panë për ty kumte të rreme e mashtruese.
Samek
15 Sëra e kalimtarëve përplas duart për ty,
fërshëllejnë e tundin kokën
për bijën e Jerusalemit:
pse, ky është qyteti për të cilin thoshin:
«Bukuria e përsosur,
ngazëllimi i mbarë dheut!»?
Fe
16 Fërshëllejnë e kërcëllijnë dhëmbët,
hapin gojën kundër teje armiqtë e tu
e thonë: «E përlamë!
Këtë ditë prisnim,
ia arritëm dhe e pamë!».
Ain
17 Atë që e kishte vendosur,
e bëri Zoti,
e mbajti fjalën e vet
që e kishte dhënë si urdhër kaherë.
Rrënoi pa mëshirë,
e gëzoi armikun,
ngasësit i dha fuqi.
Cade
18 Curril le të derdhen lotët ditë e natë,
le ta thërrasë Zotin zemra jote,
o muri i bijës së Sionit.
Mos pusho e të mos prehet
bebja e syrit tënd.
Kof
19 Këndellu, klith natën,
natën kur fillon ndërresa,
zbraze zemrën si ujë
para fytyrës së Zotit.
Ngriji duart drejt tij
që të marrin frymë fëmijët e tu,
ata që i mundon uria
në krye të çdo rruge.
Resh
20 Ruajna, o Zot, e shiko!
Me kë u solle kështu?
A duhet të përpijnë gratë pjellën e vet,
fëmijët plot shëndet?
A duhet të vriten në shenjtëroren e Zotit
priftërinjtë e profetët?
Sin
21 Shtrihen përtokë rrugëve të rinj e pleq,
vashat e djelmoshat i këputi shpata.
Vrave ditën e zemërimit tënd,
there pa mëshirë.
Tau
22 Ti i mblodhe tmerruesit e mi përreth
si për festë.
Në ditën e zemërimit të Zotit
askush nuk mbeti gjallë.
Ata që kisha lindur e mëkuar
armiku i shfarosi.
1 אֵיכָה֩ יָעִ֨יב בְּאַפּ֤וֹ ׀ אֲדֹנָי֙ אֶת־בַּת־צִיּ֔וֹן הִשְׁלִ֤יךְ מִשָּׁמַ֨יִם֙ אֶ֔רֶץ תִּפְאֶ֖רֶת יִשְׂרָאֵ֑ל וְלֹא־זָכַ֥ר הֲדֹם־רַגְלָ֖יו בְּי֥וֹם אַפּֽוֹ׃ ס
2 בִּלַּ֨ע אֲדֹנָ֜י ְלֹ֣א חָמַ֗ל אֵ֚ת כָּל־נְא֣וֹת יַעֲקֹ֔ב הָרַ֧ס בְּעֶבְרָת֛וֹ מִבְצְרֵ֥י בַת־יְהוּדָ֖ה הִגִּ֣יעַ לָאָ֑רֶץ חִלֵּ֥ל מַמְלָכָ֖ה וְשָׂרֶֽיהָ׃ ס
3 גָּדַ֣ע בָּֽחֳרִי־אַ֗ף כֹּ֚ל קֶ֣רֶן יִשְׂרָאֵ֔ל הֵשִׁ֥יב אָח֛וֹר יְמִינ֖וֹ מִפְּנֵ֣י אוֹיֵ֑ב וַיִּבְעַ֤ר בְּיַעֲקֹב֙ כְּאֵ֣שׁ לֶֽהָבָ֔ה אָכְלָ֖ה סָבִֽיב׃ ס
4 דָּרַ֨ךְ קַשְׁתּ֜וֹ כְּאוֹיֵ֗ב נִצָּ֤ב יְמִינוֹ֙ כְּצָ֔ר וַֽיַּהֲרֹ֔ג כֹּ֖ל מַחֲמַדֵּי־עָ֑יִן בְּאֹ֨הֶל֙ בַּת־צִיּ֔וֹן שָׁפַ֥ךְ כָּאֵ֖שׁ חֲמָתֽוֹ׃ ס
5 הָיָ֨ה אֲדֹנָ֤י ׀ כְּאוֹיֵב֙ בִּלַּ֣ע יִשְׂרָאֵ֔ל בִּלַּע֙ כָּל־אַרְמְנוֹתֶ֔יהָ שִׁחֵ֖ת מִבְצָרָ֑יו וַיֶּ֨רֶב֙ בְּבַת־יְהוּדָ֔ה תַּאֲנִיָּ֖ה וַאֲנִיָּֽה׃ ס
6 וַיַּחְמֹ֤ס כַּגַּן֙ שֻׂכּ֔וֹ שִׁחֵ֖ת מוֹעֲד֑וֹ שִׁכַּ֨ח יְהוָ֤ה ׀ בְּצִיּוֹן֙ מוֹעֵ֣ד וְשַׁבָּ֔ת וַיִּנְאַ֥ץ בְּזַֽעַם־אַפּ֖וֹ מֶ֥לֶךְ וְכֹהֵֽן׃ ס
7 זָנַ֨ח אֲדֹנָ֤י ׀ מִזְבְּחוֹ֙ נִאֵ֣ר מִקְדָּשֹׁ֔ו הִסְגִּיר֙ בְּיַד־אוֹיֵ֔ב חוֹמֹ֖ת אַרְמְנוֹתֶ֑יהָ ק֛וֹל נָתְנ֥וּ בְּבֵית־יְהוָ֖ה כְּי֥וֹם מוֹעֵֽד׃ ס
8 חָשַׁ֨ב יְהוָ֤ה ׀ לְהַשְׁחִית֙ חוֹמַ֣ת בַּת־צִיּ֔וֹן נָ֣טָה קָ֔ו לֹא־הֵשִׁ֥יב יָד֖וֹ מִבַּלֵּ֑עַ וַיַּֽאֲבֶל־חֵ֥ל וְחוֹמָ֖ה יַחְדָּ֥ו אֻמְלָֽלוּ׃ ס
9 טָבְע֤וּ בָאָ֨רֶץ֙ שְׁעָרֶ֔יהָ אִבַּ֥ד וְשִׁבַּ֖ר בְּרִיחֶ֑יהָ מַלְכָּ֨הּ וְשָׂרֶ֤יהָ בַגּוֹיִם֙ אֵ֣ין תּוֹרָ֔ה גַּם־נְבִיאֶ֕יהָ לֹא־מָצְא֥וּ חָז֖וֹן מֵיְהוָֽה׃ ס
10 יֵשְׁב֨וּ לָאָ֤רֶץ יִדְּמוּ֙ זִקְנֵ֣י בַת־צִיּ֔וֹן הֶֽעֱל֤וּ עָפָר֙ עַל־רֹאשָׁ֔ם חָגְר֖וּ שַׂקִּ֑ים הוֹרִ֤ידוּ לָאָ֨רֶץ֙ רֹאשָׁ֔ן בְּתוּלֹ֖ת יְרוּשָׁלִָֽם׃ ס
11 כָּל֨וּ בַדְּמָע֤וֹת עֵינַי֙ חֳמַרְמְר֣וּ מֵעַ֔י נִשְׁפַּ֤ךְ לָאָ֨רֶץ֙ כְּבֵדִ֔י עַל־שֶׁ֖בֶר בַּת־עַמִּ֑י בֵּֽעָטֵ֤ף עוֹלֵל֙ וְיוֹנֵ֔ק בִּרְחֹב֖וֹת קִרְיָֽה׃ ס
12 לְאִמֹּתָם֙ יֹֽאמְר֔וּ אַיֵּ֖ה דָּגָ֣ן וָיָ֑יִן בְּהִֽתְעַטְּפָ֤ם כֶּֽחָלָל֙ בִּרְחֹב֣וֹת עִ֔יר בְּהִשְׁתַּפֵּ֣ךְ נַפְשָׁ֔ם אֶל־חֵ֖יק אִמֹּתָֽם׃ ס
13 מָֽה־אֲעִידֵ֞ךְ מָ֣ה אֲדַמֶּה־לָּ֗ךְ הַבַּת֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם מָ֤ה אַשְׁוֶה־לָּךְ֙ וַאֲנַֽחֲמֵ֔ךְ בְּתוּלַ֖ת בַּת־צִיּ֑וֹן כִּֽי־גָד֥וֹל כַּיָּ֛ם שִׁבְרֵ֖ךְ מִ֥י יִרְפָּא־לָֽךְ׃ ס
14 נְבִיאַ֗יִךְ חָ֤זוּ לָךְ֙ שָׁ֣וְא וְתָפֵ֔ל וְלֹֽא־גִלּ֥וּ עַל־עֲוֺנֵ֖ךְ לְהָשִׁ֣יב שְׁביּתֵ֑ךְ וַיֶּ֣חֱזוּ לָ֔ךְ מַשְׂא֥וֹת שָׁ֖וְא וּמַדּוּחִֽים׃ ס
15 סָֽפְק֨וּ עָלַ֤יִךְ כַּפַּ֨יִם֙ כָּל־עֹ֣בְרֵי דֶ֔רֶךְ שָֽׁרְקוּ֙ וַיָּנִ֣עוּ רֹאשָׁ֔ם עַל־בַּ֖ת יְרוּשָׁלִָ֑ם הֲזֹ֣את הָעִ֗יר שֶׁיֹּֽאמְרוּ֙ כְּלִ֣ילַת יֹ֔פִי מָשֹׂ֖ושׂ לְכָל־הָאָֽרֶץ׃ ס
16 פָּצ֨וּ עָלַ֤יִךְ פִּיהֶם֙ כָּל־א֣וֹיְבַ֔יִךְ שָֽׁרְקוּ֙ וַיַּֽחַרְקוּ־שֵׁ֔ן אָמְר֖וּ בִּלָּ֑עְנוּ אַ֣ךְ זֶ֥ה הַיּ֛וֹם שֶׁקִּוִּינֻ֖הוּ מָצָ֥אנוּ רָאִֽינוּ׃ ס
17 עָשָׂ֨ה יְהוָ֜ה אֲשֶׁ֣ר זָמָ֗ם בִּצַּ֤ע אֶמְרָתוֹ֙ אֲשֶׁ֣ר צִוָּ֣ה מִֽימֵי־קֶ֔דֶם הָרַ֖ס וְלֹ֣א חָמָ֑ל וַיְשַׂמַּ֤ח עָלַ֨יִךְ֙ אוֹיֵ֔ב הֵרִ֖ים קֶ֥רֶן צָרָֽיִךְ׃ ס
18 צָעַ֥ק לִבָּ֖ם אֶל־אֲדֹנָ֑י חוֹמַ֣ת בַּת־צִ֠יּוֹן הוֹרִ֨ידִי כַנַּ֤חַל דִּמְעָה֙ יוֹמָ֣ם וָלַ֔יְלָה אַֽל־תִּתְּנִ֤י פוּגַת֙ לָ֔ךְ אַל־תִּדֹּ֖ם בַּת־עֵינֵֽךְ׃ ס
19 ק֣וּמִי ׀ רֹ֣נִּי בַלַּ֗יְלָ לְרֹאשׁ֙ אַשְׁמֻר֔וֹת שִׁפְכִ֤י כַמַּ֨יִם֙ לִבֵּ֔ךְ נֹ֖כַח פְּנֵ֣י אֲדֹנָ֑י שְׂאִ֧י אֵלָ֣יו כַּפַּ֗יִךְ עַל־נֶ֨פֶשׁ֙ עֽוֹלָלַ֔יִךְ הָעֲטוּפִ֥ים בְּרָעָ֖ב בְּרֹ֥אשׁ כָּל־חוּצֽוֹת׃ ס
20 רְאֵ֤ה יְהוָה֙ וְֽהַבִּ֔יטָה לְמִ֖י עוֹלַ֣לְתָּ כֹּ֑ה אִם־תֹּאכַ֨לְנָה נָשִׁ֤ים פִּרְיָם֙ עֹלֲלֵ֣י טִפֻּחִ֔ים אִם־יֵהָרֵ֛ג בְּמִקְדַּ֥שׁ אֲדֹנָ֖י כֹּהֵ֥ן וְנָבִֽיא׃ ס
21 שָׁכְב֨וּ לָאָ֤רֶץ חוּצוֹת֙ נַ֣עַר וְזָקֵ֔ן בְּתוּלֹתַ֥י וּבַחוּרַ֖י נָפְל֣וּ בֶחָ֑רֶב הָרַ֨גְתָּ֙ בְּי֣וֹם אַפֶּ֔ךָ טָבַ֖חְתָּ לֹ֥א חָמָֽלְתָּ׃ ס
22 תִּקְרָא֩ כְי֨וֹם מוֹעֵ֤ד מְגוּרַי֙ מִסָּבִ֔יב וְלֹ֥א הָיָ֛ה בְּי֥וֹם אַף־יְהוָ֖ה פָּלִ֣יט וְשָׂרִ֑יד אֲשֶׁר־טִפַּ֥חְתִּי וְרִבִּ֖יתִי אֹיְבִ֥י כִלָּֽם׃ פ