Të paudhët i shpëtojnë ndëshkimit
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Dëgjoni me vëmendje fjalët e mia
e ky do të jetë ngushëllim për mua.
3 Duromëni e unë do të flas
dhe, si të kem folur, përqeshmëni.
4 Vallë kundër një njeriu po ankohem?
Pse të mos e humb duresën?
5 Kthehuni kah unë e shtanguni,
Mbajeni gojën me dorë.
6 Tronditem kur kujtohem
e mishi më rrëqethet.
7 Pse vallë rrojnë të paudhët,
madje moshohen e forcohen më shumë?
8 Bijtë pranë tyre zënë vend
me pinjojtë e tyre para syve.
9 Të qeta i kanë shtëpitë e s'tremben,
nuk i godet shkopi i Perëndisë.
10 Mëzati i tyre ndërzen e s'i del huq,
lopa e tyre nuk e dështon viçin.
11 Djemtë e tyre porsi grigja dalin
e valle fëmijët e tyre hedhin.
12 I bien dajres e lirës,
me tinguj fyelli ata kënaqen.
13 I ngrysin ditët në begati
e të qetë zbresin në skëterrë.
14 Perëndisë i kanë thënë: “Larg nesh!
S'duam t'i njohim udhët e tua.
15 Çfarë është i gjithëpushtetshmi, që t'i shërbejmë?
E çfarë fitojmë, po t'i përgjërohemi?”.
16 Ata e kanë vetë në dorë begatinë,
por, larg meje këshilli i të paudhëve!
17 Sa herë u shuhet kandili të paudhëve?
Sa herë i zë zezona?
Sa herë Perëndia i brengos i zemëruar?
18 Mos janë si kashta që e merr era
apo si byku që e përlan furtuna?
19 Thuhet se Perëndia e ruan ndëshkimin për bijtë e të ligut.
Le t'i ndëshkojë, pra, ata, që të marrin vesh!
20 Me sytë e vet ta shohin rrënimin
e zemërimin e të gjithëpushtetshmit të pinë.
21 Për kë lënë pas nuk mërziten,
kur muajt e jetës krejt t'u kenë mbaruar.
22 A i mësohet dija Perëndisë,
atij që gjykon ata që janë lart?
23 Dikush vdes në begati,
fare i qetë e fare i kënaqur,
24 me ijët plot qumësht
e me palcën njomur.
25 Dikush vdes me shpirt të hidhëruar,
të mirën kurrë pa e shijuar.
26 Në pluhur njësoj prehen
e krimbat i mbulojnë.
27 Ah, sa mirë i njoh mendimet tuaja,
shestimet tuaja, për të më mujshuar.
28 Se më thoni: “Ku është shtëpia e fisnikut?
Ku është tenda e banimit të të paudhëve?”.
29 Pse nuk pyetët udhës kalimtarët
e nuk pranoni provat e tyre,
30 se në ditën e mynxyrës shpëton i paudhi,
në ditën e furisë ai e gjen rrugëdaljen.
31 Kush i qorton ndër sy për sjelljen e tyre
e kush ua kthen për çfarë kanë bërë?
32 Pasi ta kenë çuar në varrezë të ligun,
mbi varrin e tij do të vënë rojë
33 e lehtë plisat e dheut mbi të do të prehen.
Pas tij do të shkojë gjithë njerëzia,
e panumërt do të ecë para tij.
34 Si doni të më ngushëlloni me kotësira?
Përgjigjet tuaja janë veç dredhi?».
1 וַיַּ֥עַן אִיּ֗וֹב וַיֹּאמַֽר׃ 2 שִׁמְע֣וּ שָׁ֭מוֹעַ מִלָּתִ֑י וּתְהִי־זֹ֝֗את תַּנְח֥וּמֹֽתֵיכֶֽם׃ 3 שָׂ֭אוּנִי וְאָנֹכִ֣י אֲדַבֵּ֑ר וְאַחַ֖ר דַּבְּרִ֣י תַלְעִֽיג׃ 4 הֶ֭אָנֹכִי לְאָדָ֣ם שִׂיחִ֑י וְאִם־מַ֝דּ֗וּעַ לֹא־תִקְצַ֥ר רוּחִֽי׃ 5 פְּנוּ־אֵלַ֥י וְהָשַׁ֑מּוּ וְשִׂ֖ימוּ יָ֣ד עַל־פֶּֽה׃ 6 וְאִם־זָכַ֥רְתִּי וְנִבְהָ֑לְתִּי וְאָחַ֥ז בְּ֝שָׂרִ֗י פַּלָּצֽוּת׃ 7 מַדּ֣וּעַ רְשָׁעִ֣ים יִחְי֑וּ עָ֝תְק֗וּ גַּם־גָּ֥בְרוּ חָֽיִל׃ 8 זַרְעָ֤ם נָכ֣וֹן לִפְנֵיהֶ֣ם עִמָּ֑ם וְ֝צֶאֱצָאֵיהֶ֗ם לְעֵינֵיהֶֽם׃ 9 בָּתֵּיהֶ֣ם שָׁל֣וֹם מִפָּ֑חַד וְלֹ֤א שֵׁ֖בֶט אֱל֣וֹהַּ עֲלֵיהֶֽם׃ 10 שׁוֹר֣וֹ עִ֭בַּר וְלֹ֣א יַגְעִ֑ל תְּפַלֵּ֥ט פָּ֝רָת֗וֹ וְלֹ֣א תְשַׁכֵּֽל׃ 11 יְשַׁלְּח֣וּ כַ֭צֹּאן עֲוִילֵיהֶ֑ם וְ֝יַלְדֵיהֶ֗ם יְרַקֵּדֽוּן׃ 12 יִ֭שְׂאוּ כְּתֹ֣ף וְכִנּ֑וֹר וְ֝יִשְׂמְח֗וּ לְק֣וֹל עוּגָֽב׃ 13 יְבַלּ֣וּ בַטּ֣וֹב יְמֵיהֶ֑ם וּ֝בְרֶ֗גַע שְׁא֣וֹל יֵחָֽתּוּ׃ 14 וַיֹּאמְר֣וּ לָ֭אֵל ס֣וּר מִמֶּ֑נּוּ וְדַ֥עַת דְּ֝רָכֶ֗יךָ לֹ֣א חָפָֽצְנוּ׃ 15 מַה־שַׁדַּ֥י כִּֽי־נַֽעַבְדֶ֑נּוּ וּמַה־נּ֝וֹעִ֗יל כִּ֣י נִפְגַּע־בּֽוֹ׃ 16 הֵ֤ן לֹ֣א בְיָדָ֣ם טוּבָ֑ם עֲצַ֥ת רְ֝שָׁעִ֗ים רָ֣חֲקָה מֶֽנִּי׃ 17 כַּמָּ֤ה ׀ נֵר־רְשָׁ֘עִ֤ים יִדְעָ֗ךְ וְיָבֹ֣א עָלֵ֣ימוֹ אֵידָ֑ם חֲ֝בָלִ֗ים יְחַלֵּ֥ק בְּאַפּֽוֹ׃ 18 יִהְי֗וּ כְּתֶ֥בֶן לִפְנֵי־ר֑וּחַ וּ֝כְמֹ֗ץ גְּנָבַ֥תּוּ סוּפָֽה׃ 19 אֱל֗וֹהַּ יִצְפֹּן־לְבָנָ֥יו אוֹנ֑וֹ יְשַׁלֵּ֖ם אֵלָ֣יו וְיֵדָֽע׃ 20 יִרְא֣וּ עֵינָ֣ו כִּיד֑וֹ וּמֵחֲמַ֖ת שַׁדַּ֣י יִשְׁתֶּֽה׃ 21 כִּ֤י מַה־חֶפְצ֣וֹ בְּבֵית֣וֹ אַחֲרָ֑יו וּמִסְפַּ֖ר חֳדָשָׁ֣יו חֻצָּֽצוּ׃ 22 הַלְאֵ֥ל יְלַמֶּד־דָּ֑עַת וְ֝ה֗וּא רָמִ֥ים יִשְׁפּֽוֹט׃ 23 זֶ֗ה יָ֭מוּת בְּעֶ֣צֶם תֻּמּ֑וֹ כֻּ֝לּ֗וֹ שַׁלְאֲנַ֥ן וְשָׁלֵֽיו׃ 24 עֲ֭טִינָיו מָלְא֣וּ חָלָ֑ב וּמֹ֖חַ עַצְמוֹתָ֣יו יְשֻׁקֶּֽה׃ 25 וְזֶ֗ה יָ֭מוּת בְּנֶ֣פֶשׁ מָרָ֑ה וְלֹֽא־אָ֝כַ֗ל בַּטּוֹבָֽה׃ 26 יַ֭חַד עַל־עָפָ֣ר יִשְׁכָּ֑בוּ וְ֝רִמָּ֗ה תְּכַסֶּ֥ה עֲלֵיהֶֽם׃ 27 הֵ֣ן יָ֭דַעְתִּי מַחְשְׁבֽוֹתֵיכֶ֑ם וּ֝מְזִמּ֗וֹת עָלַ֥י תַּחְמֹֽסוּ׃ 28 כִּ֤י תֹֽאמְר֗וּ אַיֵּ֥ה בֵית־נָדִ֑יב וְ֝אַיֵּ֗ה אֹ֤הֶל ׀ מִשְׁכְּנ֬וֹת רְשָׁעִֽים׃ 29 הֲלֹ֣א שְׁ֭אֶלְתֶּם ע֣וֹבְרֵי דָ֑רֶךְ וְ֝אֹתֹתָ֗ם לֹ֣א תְנַכֵּֽרוּ׃ 30 כִּ֤י לְי֣וֹם אֵ֭יד יֵחָ֣שֶׂךְ רָ֑ע לְי֖וֹם עֲבָר֣וֹת יוּבָֽלוּ׃ 31 מִֽי־יַגִּ֣יד עַל־פָּנָ֣יו דַּרְכּ֑וֹ וְהֽוּא־עָ֝שָׂ֗ה מִ֣י יְשַׁלֶּם־לֽוֹ׃ 32 וְ֭הוּא לִקְבָר֣וֹת יוּבָ֑ל וְֽעַל־גָּדִ֥ישׁ יִשְׁקֽוֹד׃ 33 מָֽתְקוּ־ל֗וֹ רִגְבֵ֫י נָ֥חַל וְ֭אַחֲרָיו כָּל־אָדָ֣ם יִמְשֹׁ֑וךְ וּ֝לְפָנָ֗יו אֵ֣ין מִסְפָּֽר׃ 34 וְ֭אֵיךְ תְּנַחֲמ֣וּנִי הָ֑בֶל וּ֝תְשֽׁוּבֹתֵיכֶ֗ם נִשְׁאַר־מָֽעַל׃ ס