Shportat e fiqve
1 Zoti më tregoi dy shporta me fiq, vendosur kundruall tempullit të Zotit, pasi Nabukodonosori, mbreti i Babilonisë, kishte shpërngulur nga Jerusalemi Jehonjahun, birin e Jehojakimit, mbretit të Judës, princat e Judës, zejtarët e farkëtarët e Jerusalemit, dhe i kishte shpënë në Babiloni. 2 Njëra shportë ishte me fiq shumë të mirë, siç janë fiqtë e parë, ndërsa shporta tjetër ishte plot me fiq të këqij, aq të këqij sa nuk haheshin dot. 3 Zoti më tha: «Çfarë sheh, Jeremi?». U përgjigja: «Fiq. Fiqtë e mirë janë shumë të mirë e fiqtë e këqij, shumë të këqij. Aq të këqij, sa nuk hahen dot».
4 Atëherë fjala e Zotit m'u drejtua e tha: 5 «Kështu thotë Zoti, Perëndia i Izraelit: sikurse këta fiq të mirë, ashtu do t'i vështroj me mirësi të shpërngulurit e Judës që i dërgova nga ky vend në vendin e kaldenjve. 6 Do t'i ngul sytë e mi mbi ta për të mirën e tyre e do t'i kthej te kjo tokë. Do t'i ndërtoj e nuk do t'i shemb, do t'i mbjell e nuk do t'i shkul. 7 Do t'u jap një zemër që të më njohin, se unë jam Zoti. Ata do të jenë populli im e unë do të jem Perëndia i tyre, sepse do të kthehen tek unë me gjithë zemër.
8 Por, sikurse me këta fiq të këqij, aq të këqij sa nuk hahen dot, kështu thotë Zoti, njësoj do të sillem me Sedekinë, mbretin e Judës, me princat e tij, me tepricën e Jerusalemit, që do të mbetet në vend dhe me ata që banojnë në dheun e Egjiptit. 9 Do t'i bëj tmerr e kob për të gjitha mbretëritë e tokës, përçmim e përrallë, tallje e mallkim në të gjitha vendet ku do t'i dëboj. 10 Do të dërgoj kundër tyre shpatën, urinë e murtajën, derisa t'i shuaj nga dheu që u dhashë atyre dhe etërve të tyre».
1 הִרְאַנִי֮ יְהוָה֒ וְהִנֵּ֗ה שְׁנֵי֙ דּוּדָאֵ֣י תְאֵנִ֔ים מוּעָדִ֕ים לִפְנֵ֖י הֵיכַ֣ל יְהוָ֑ה אַחֲרֵ֣י הַגְל֣וֹת נְבוּכַדְרֶאצַּ֣ר מֶֽלֶךְ־בָּבֶ֡ל אֶת־יְכָנְיָ֣הוּ בֶן־יְהוֹיָקִ֣ים מֶֽלֶךְ־יְהוּדָה֩ וְאֶת־שָׂרֵ֨י יְהוּדָ֜ה וְאֶת־הֶחָרָ֤שׁ וְאֶת־הַמַּסְגֵּר֙ מִיר֣וּשָׁלִַ֔ם וַיְבִאֵ֖ם בָּבֶֽל׃ 2 הַדּ֣וּד אֶחָ֗ד תְּאֵנִים֙ טֹב֣וֹת מְאֹ֔ד כִּתְאֵנֵ֖י הַבַּכֻּר֑וֹת וְהַדּ֣וּד אֶחָ֗ד תְּאֵנִים֙ רָע֣וֹת מְאֹ֔ד אֲשֶׁ֥ר לֹא־תֵֽאָכַ֖לְנָה מֵרֹֽעַ׃ ס
3 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֵלַ֗י מָֽה־אַתָּ֤ה רֹאֶה֙ יִרְמְיָ֔הוּ וָאֹמַ֖ר תְּאֵנִ֑ים הַתְּאֵנִ֤ים הַטֹּבוֹת֙ טֹב֣וֹת מְאֹ֔ד וְהָֽרָעוֹת֙ רָע֣וֹת מְאֹ֔ד אֲשֶׁ֥ר לֹא־תֵאָכַ֖לְנָה מֵרֹֽעַ׃ פ
4 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלַ֥י לֵאמֹֽר׃ 5 כֹּֽה־אָמַ֤ר יְהוָה֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל כַּתְּאֵנִ֥ים הַטֹּב֖וֹת הָאֵ֑לֶּה כֵּֽן־אַכִּ֞יר אֶת־גָּל֣וּת יְהוּדָ֗ה אֲשֶׁ֨ר שִׁלַּ֜חְתִּי מִן־הַמָּק֥וֹם הַזֶּ֛ה אֶ֥רֶץ כַּשְׂדִּ֖ים לְטוֹבָֽה׃ 6 וְשַׂמְתִּ֨י עֵינִ֤י עֲלֵיהֶם֙ לְטוֹבָ֔ה וַהֲשִׁבֹתִ֖ים עַל־הָאָ֣רֶץ הַזֹּ֑את וּבְנִיתִים֙ וְלֹ֣א אֶהֱרֹ֔ס וּנְטַעְתִּ֖ים וְלֹ֥א אֶתּֽוֹשׁ׃ 7 וְנָתַתִּי֩ לָהֶ֨ם לֵ֜ב לָדַ֣עַת אֹתִ֗י כִּ֚י אֲנִ֣י יְהוָ֔ה וְהָיוּ־לִ֣י לְעָ֔ם וְאָ֣נֹכִ֔י אֶהְיֶ֥ה לָהֶ֖ם לֵאלֹהִ֑ים כִּֽי־יָשֻׁ֥בוּ אֵלַ֖י בְּכָל־לִבָּֽם׃ ס
8 וְכַתְּאֵנִים֙ הָֽרָע֔וֹת אֲשֶׁ֥ר לֹא־תֵאָכַ֖לְנָה מֵרֹ֑עַ כִּי־כֹ֣ה ׀ אָמַ֣ר יְהוָ֗ה כֵּ֣ן אֶ֠תֵּן אֶת־צִדְקִיָּ֨הוּ מֶֽלֶךְ־יְהוּדָ֤ה וְאֶת־שָׂרָיו֙ וְאֵ֣ת ׀ שְׁאֵרִ֣ית יְרוּשָׁלִַ֗ם הַנִּשְׁאָרִים֙ בָּאָ֣רֶץ הַזֹּ֔את וְהַיֹּשְׁבִ֖ים בְּאֶ֥רֶץ מִצְרָֽיִם׃ 9 וּנְתַתִּים֙ לְזַוֲעָ֣ה לְרָעָ֔ה לְכֹ֖ל מַמְלְכ֣וֹת הָאָ֑רֶץ לְחֶרְפָּ֤ה וּלְמָשָׁל֙ לִשְׁנִינָ֣ה וְלִקְלָלָ֔ה בְּכָל־הַמְּקֹמ֖וֹת אֲשֶֽׁר־אַדִּיחֵ֥ם שָֽׁם׃ 10 וְשִׁלַּ֣חְתִּי בָ֔ם אֶת־הַחֶ֖רֶב אֶת־הָרָעָ֣ב וְאֶת־הַדָּ֑בֶר עַד־תֻּמָּם֙ מֵעַ֣ל הָאֲדָמָ֔ה אֲשֶׁר־נָתַ֥תִּי לָהֶ֖ם וְלַאֲבוֹתֵיהֶֽם׃ פ