1 Sikur të ishe si zjarri që djeg shkurret
e që ujin e bën të vlojë,
që t'ua bëje të njohur armiqve emrin tënd.
Para teje kombet do të dridheshin!
2 Kur bëre mrekulli që ne nuk i pritnim,
zbrite e para teje u trandën malet.
3 Që nga lashtësia nuk ishte dëgjuar,
askujt s'ia dëgjuan veshët e nuk ia panë sytë,
që tjetër Perëndi, veç teje, të vepronte
për atë që kishte shpresë tek ai.
4 Përpara u del atyre që me gëzim
zbatojnë drejtësinë
atyre që s'të harrojnë,
por ecin udhëve të tua.
Ja, vërtet ishe i zemëruar,
sepse kishin mëkatuar.
Për shumë kohë ishim në mëkatet tona,
si do të shpëtojmë vallë?
5 Jemi bërë të gjithë si të papastër
e çdo drejtësi e jona si rrobë e ndyrë,
të gjithë po vyshkemi si gjethja,
paudhësitë po na degdisin larg si era.
6 S'ka kush ta thërrasë më emrin tënd,
s'ka kush të ngrihet e të mbështetet te ti,
se e ke fshehur prej nesh fytyrën tënde,
na ke lënë të tretemi prej paudhësive tona.
7 Por, ti, o Zot, ti je ati ynë,
ne jemi balta e ti poçari,
të gjithë jemi vepra e duarve të tua.
8 Mos u zemëro për së tepërmi, o Zot,
e mos i kujto përherë paudhësitë tona.
Ja, të përgjërohemi të na vështrosh,
të gjithë jemi populli yt.
9 Qytetet e tua të shenjta janë shkretuar,
i shkretë ka mbetur Sioni,
rrënojë është bërë Jerusalemi.
10 Tempulli ynë i shenjtë e i madhërishëm,
vendi ku të lavdëronin etërit tanë,
është përpirë prej zjarrit.
Gjithçka që e kishim të çmuar
është kthyer në gërmadhë.
11 Edhe pas gjithë këtyre,
do të përmbahesh, o Zot?
Mos vallë do të heshtësh?
Kaq shumë do të na mundosh?
1 כִּקְדֹ֧חַ אֵ֣שׁ הֲמָסִ֗ים מַ֚יִם תִּבְעֶה־אֵ֔שׁ לְהוֹדִ֥יעַ שִׁמְךָ֖ לְצָרֶ֑יךָ מִפָּנֶ֖יךָ גּוֹיִ֥ם יִרְגָּֽזוּ׃ 2 בַּעֲשׂוֹתְךָ֥ נוֹרָא֖וֹת לֹ֣א נְקַוֶּ֑ה יָרַ֕דְתָּ מִפָּנֶ֖יךָ הָרִ֥ים נָזֹֽלּוּ׃ 3 וּמֵעוֹלָ֥ם לֹא־שָׁמְע֖וּ לֹ֣א הֶאֱזִ֑ינוּ עַ֣יִן לֹֽא־רָאָ֗תָה אֱלֹהִים֙ זוּלָ֣תְךָ֔ יַעֲשֶׂ֖ה לִמְחַכֵּה־לֽוֹ׃ 4 פָּגַ֤עְתָּ אֶת־שָׂשׂ֙ וְעֹ֣שֵׂה צֶ֔דֶק בִּדְרָכֶ֖יךָ יִזְכְּר֑וּךָ הֵן־אַתָּ֤ה קָצַ֨פְתָּ֙ וַֽנֶּחֱטָ֔א בָּהֶ֥ם עוֹלָ֖ם וְנִוָּשֵֽׁעַ׃ 5 וַנְּהִ֤י כַטָּמֵא֙ כֻּלָּ֔נוּ וּכְבֶ֥גֶד עִדִּ֖ים כָּל־צִדְקֹתֵ֑ינוּ וַנָּ֤בֶל כֶּֽעָלֶה֙ כֻּלָּ֔נוּ וַעֲוֺנֵ֖נוּ כָּר֥וּחַ יִשָּׂאֻֽנוּ׃ 6 וְאֵין־קוֹרֵ֣א בְשִׁמְךָ֔ מִתְעוֹרֵ֖ר לְהַחֲזִ֣יק בָּ֑ךְ כִּֽי־הִסְתַּ֤רְתָּ פָנֶ֨יךָ֙ מִמֶּ֔נּוּ וַתְּמוּגֵ֖נוּ בְּיַד־עֲוֺנֵֽנוּ׃ 7 וְעַתָּ֥ה יְהוָ֖ה אָבִ֣ינוּ אָ֑תָּה אֲנַ֤חְנוּ הַחֹ֨מֶר֙ וְאַתָּ֣ה יֹצְרֵ֔נוּ וּמַעֲשֵׂ֥ה יָדְךָ֖ כֻּלָּֽנוּ׃ 8 אַל־תִּקְצֹ֤ף יְהוָה֙ עַד־מְאֹ֔ד וְאַל־לָעַ֖ד תִּזְכֹּ֣ר עָוֺ֑ן הֵ֥ן הַבֶּט־נָ֖א עַמְּךָ֥ כֻלָּֽנוּ׃ 9 עָרֵ֥י קָדְשְׁךָ֖ הָי֣וּ מִדְבָּ֑ר צִיּוֹן֙ מִדְבָּ֣ר הָיָ֔תָה יְרוּשָׁלִַ֖ם שְׁמָמָֽה׃ 10 בֵּ֧ית קָדְשֵׁ֣נוּ וְתִפְאַרְתֵּ֗נוּ אֲשֶׁ֤ר הִֽלְל֨וּךָ֙ אֲבֹתֵ֔ינוּ הָיָ֖ה לִשְׂרֵ֣פַת אֵ֑שׁ וְכָל־מַחֲמַדֵּ֖ינוּ הָיָ֥ה לְחָרְבָּֽה׃ 11 הַעַל־אֵ֥לֶּה תִתְאַפַּ֖ק יְהוָ֑ה תֶּחֱשֶׁ֥ה וּתְעַנֵּ֖נוּ עַד־מְאֹֽד׃ ס