Krie e tetëtë
1 Ato dit ahiere, sepse ishnë mbëjedhurë shumë turm’ e madhe, e nukë kishnë se ç’të haijnë, thirri Iisui mathitit’ e tij, e u tha ature:
2 Më vjen keq për këtë turmë, sepse janë afër tri dit sot, që më presënë mua, e nukë kanë se ç’të hanë.
3 E ndë i lëshofça ata të venë mbë shtëpira të ture t’urëtë, do të bajalldisjënë mb’udhë nga uja; se ca nga ata kanë ardhurë largut.
4 E ju përgjegjn’ atij mathitit’ e tij: Nga do të mundjëmë këtu nd’erimi të ngosjëmë këta me bukë?
5 E i piet ata: Sa bukë keni? Edhe ata i thanë: Shtatë.
6 E porsiti turmënë të rrijnë poshtë mbë dhe, e si mori të shtatë bukëtë, e efharistisi, i theu, e ua dha mathitivet së tij, t’ua vijnë përpara, e ua vunë përpara turmësë.
7 E kishnë edhe pakëzë pishq të vogjëj, e si i bekoi, tha t’ua vijnë edhe ato përpara.
8 E hangrë, e u frinë, e ngrijtinë të tepëruarat’ e copavet: shtatë zimbile.
9 E ata që hangrë qenë ngjera katër mijë, e i lëshoi ata.
10 E atë çast si hiri ndë varkë, bashkë me mathitit’ e tij, erdhi nga an’ e Dhallmanuthait.
11 E duallë Farisejtë, e nisnë të qërtoijnë me atë, e të kërkoijnë nga ai nishan nga Qielli, tuke guciturë atë.
12 E si pçerëtijti me Shpirt të tij, u thotë: Çfarë nishan kërkon këjo filí? Me të vërteta u thom juvet, se do të mos i ipetë kësaj filiet nishan.
13 E si i la ata, hiri përsëri ndë varkë, e vate mb’anë të përtejme.
14 E haruanë të mirrë bukë, e nukë kishnë tjatër, përveçme një bukë që kishnë ndë varkë.
15 E i porsiti ata, e u thosh: Vështroni, e ruhuni nga brumët’ e Farisejet, edhe nga brumët’ e Irodhit.
16 E ata mëndoneshinë, e thoshnë njëri me jetërinë, se: bukë nukë kemi.
17 E si e kupëtoi Iisui, u thot’ ature: Pse mëndoneni se s’keni bukë? Akoma nukë kupëtoni, as s’mund të digjoni? Edhe po të verbërë e keni zëmërënë tuaj?
18 Ndonëse kini si, nukë shihni, edhe ndonëse kini veshë, nukë digjoni, as mbani mënd?
19 Kur theva të pesë bukëtë, ndë të pesë mijëtë, sa kanistra plot nga copatë që tepëruanë mbëjuadhtë? I than’ atij: Dimbëdhjetë.
20 E kur ndava të shtatë ndë të katër mijëtë, sa zimbile plot nga copatë që tepëruanë mbëjuadhtë? Edhe ata i thanë: Shtatë.
21 E u thosh ature: Qish nuk’ e viri ndër mënd tuaj?
22 E vjen ndë Vithsaidha; e i bien’ atij një të verbërë, e i lutejnë që ta zij atë me dorë.
23 E si e zuri nga dora të verbërinë, e kreu jashtë nga fshati, e si pështijti ndë si të tij, vuri duartë mbi të, e e piet atë nd’është që sheh gjë.
24 E si vështroi ai mbë të lartë, thosh: Shoh njerëzitë posi lisa që ecëjënë.
25 E përsëri i vuri pameta duartë mbi si të tij, e e bëri atë të shih. E u qërua kaqë, që pa gjithë mirë edhe qëruarë.
26 E e dërgoi atë ndë shtëpi të tij, e i tha: As ndë fshat brënda të mos hiç, as ndonjëit mos ja thuaç ndë fshat.
27 E dolli Iisui edhe mathitit’ e tij ndë fshatëra të Qesarisë që thuhetë e Filiput; e mb’udhë piet mathitit’ e tij, e u thosh ature: Cilë thonë njerëzitë se jam unë?
28 Edhe ata ju përgjegjnë: Thonë se je Ioanni vaptistiu; e të tjerë Ilia, e të tjerë një nga profitëtë.
29 Edhe ai u thot’ ature: E po juvet cili thoi se jam unë? E u përgjegj Petrua, e i thot’ atij: Ti je Krishti.
30 E i porsiti ata të mos thonë ndonjeit për atë.
31 E nisi t’i dhidhaks ata, se duhetë të pësojë shumë i biri i njeriut, e të shtiretë poshtë, e të shahetë nga pleqt’ e llaoit, edhe nga të parët’ e priftëret, edhe nga grammatejtë, e do të vritetë, e pas tri ditet do të ngjalletë.
32 E u flit fjalënë faqeza. E e mori atë Petrua mbënjanë, e nisi ta qërton atë.
33 Edhe ai si u kthie, e vështroi mathitit’ e tij, e qërtoi Petronë, e i tha: Hajde prapa meje satana, se nukë mëndone punërat’ e Perndisë, po të njerëzet.
34 E si thirri afër tij turmënë, bashkë me mathitit’ e tij, u tha ature: Ai që do të vijë pas meje, le të arnisjë vetëhen’ e tij, e le të ngrërë kruqn’ e tij, e le të vijë pas meje.
35 Se ai që do të ruajë vetëhen’ e tij, do ta humbasë, e ai që të humbasë vetëhen’ e tij për mua, edhe për Ungjill tim, ai do ta ruajë atë.
36 Sepse ç’i vëjen njeriut ndë qerdhestë gjithë dinianë, e të dëmëtonetë Shpirtin’ e tij?
37 A ç’do të apë njeriu kseshpërblim për Shpirt të tij?
38 Se cilitdo që t’i vijë turp për mua, edhe fjalët’ e mia ndë këtë soj kurvjar edhe fajëtuar, edhe i biri i njeriut do të turpëronetë për atë kur të vijë me lëvdim të jatit të tij, bashkë me shënjtorëtë Ëngjëj.
KAPTINA VIII.
1 Nd’ato ditt mbassi ishinë shumë gjindëje, ende s’kishinë se qish me ngranë, Iesui thërriti për-anë dishepujt’ e vet, e u tha:
2 Më dhimbetë për gjindëjenë, sepse janë tri ditt ndashti qi më presinë, ende s’kanë se qish të hanë;
3 ende ndë i lishofsha agjinushim ndëpër shtëpiat e veta, kanë me u lodhunë mb’udhë, sepse disa prei atyneve kan’ ardhunë prei së largu.
4 Ende dishepujt’ e ati iu përgjegjën: Prei kah do të mundetë kushi me ngimë këta me bukë këtu ndë shkretinë?
5 Ende ai i pyt: Sa bukë keni? Ende ata thanë: Shtatë.
6 Ende ai porositi gjindëjenë me u ulë për dhe; ende si mur shtatë bukëtë, e u fal ndersë, i theu, ende ua dha dishepujvet vet për me i vumë bukëtë gjindëjesë , ende ata i vunë përpara gjindëjesë.
7 Ende kishinë pak peshq të vogjilë; ende si bekoi, tha me vumë përpara ende ata.
8 Ende hangrën, e u nginë; ende ngritnë tepërica copash, shtatë shporta.
9 Ende ata qi hangrën ishin’ afërë katër mijë vetë; mbasandai i lishoi.
10 Ende përnjiherë hyni ndë lundrët bashkë me dishepujt e vet, e erdhi mb’anët Dalmanutha.
11 Ende Fariseitë dulnë, ende fillunë ta pysinë, e të lypinë prei ati shenjë prei qillit, tue ngam’ ate.
12 Po ai si shamtini ndë shpirt të vet, thotë: Ç’shenjë lypën kyi bres? Me të vërtet po u thom juve, se - S’ka me i dhanë shenjë këti brezi.
13 Ende si i la, hyni për-së-ri ndë lundrët, e iku përtej.
14 Ende ata harrunë me marrë bukë, ende s’kishinë me vetëvetëhe ndë lundrët, veç nji bukë.
15 Ende ai i porosiste, tue thanë: Shikoni, ruhi prei brumit Farisevet, ende prei brumit Herodit.
16 Ende ata mendoheshinë ndërmiet atyneve, tue thanë, se: Nukë kemi bukë.
17 Ende Iesui si e mur vesht, u tha atyne: Qish mendoheni, se s’keni bukë? Ende s’merrni vesht, as s’kupëtoni? Ende po të ashpër’ e keni zemrënë tui.
18 Tue pasunë sy, nukë shifni? Ende tue pasunë veshë, nukë ndëgjoni? Ende nukë mbani mend?
19 Kur theva pesë bukëtë, mbë pesë mijë vetët, sa kosha plot me copa ngritët? I thonë: Dy-mbë-dhitë.
20 - Ende kur theva shtatë bukëtë mbë katër mijë vetët, sa shporta mbushunë me copa ngritët? Ende ata thanë: Shtatë.
21 Ende u thoshte atyne: Si nukë merrni vesht.
22 Mbasandai vien ndë Bethsaida; ende i bijënë nji të verbët’, ende i lutenë me e prekunë.
23 Ende ai si e mur për dore të verbëtinë, e nxur jashtë katundit; ende si pështyni ndër sy t’ati, vuni durët mbi ate, ende e pyste, ndë shef gja.
24 Ende ai si çeli sytë, tha: Shof njierëzitë se ecinë posi druna.
25 Mbasandai për-së-ri vuni durët mbë syt t’ati, ende e bani me çelunë sytë; ende u shëndosh, ende shifte të gjithë këthiellëtë.
26 Ende e dërgoi ndë shtëpit t’ati, tue thanë: As ndë katund të mos hyjsh, as mos i thush këte askuit ndë katund.
27 Mbasandai Iesui me dishepujt e vet dul ndëpër katundet e Kaisarisë Filippit, ende pyste dishepujt’ e vet mb’udhë, tue u thanë: Cilli thonë nierëzitë, se jam unë?
28 Ende ata u përgjegjën: Gjionn pagëzori; ende të tierë thonë : Elia; ende të tierë: Nji prei profetënash.
29 Ende ai u thot’ atyne: Po ju cilli thoni, se jam unë? Ende Pietri u përgjeq, e i tha: Ti je Krishti.
30 Ende ai i qirtoi, për mos me i thanë askuit për ate.
31 Ende filloi me i mësumë, se i bir’ i nieriut duhetë me pësumë shumë, ende mos me u pëlqymë prei pleqsh e prei Krye-priftënash e prei Shkruisish; ende me u vramë, ende mbas tri ditsh me u ngjallë.
32 Ende e fliste fjalënë ndër sy. Ende Pietri e mur mbas vetëhesë, e filloi me e qirtumë.
33 Po ai si u këthy, e vuni ore dishepujt’ e vet, qirtoi Pietrinë, tue thanë: Ikë mbrapa meje, Satana, sepse s’ke ndër mend punët’ e Perëndisë, po punët’ e nierëzëvet.
34 Ende si thirri për-anë gjindëjenë bashkë me dishepujt’ e vet, u tha atyne: Kush të detë me ardhunë mbrapa meje, le të mohojë vetëvetëhenë, ende le të ngrejë kryqin’ e vet, ende le të më marri mbrapa.
35 Sepse kush të detë me shpëtumë jetën’ e vet, ka me e vdierrë; po kush të vdierri jetën’ e vet për punë t’eme, ende të ungjillit, kyi ka me e shpëtumë.
36 Sepse ç’të mirë ka me iu bamë nieriut, ndë fitoftë gjithë botënë, ende të vdierri shpirtin’ e vet?
37 Apo qish do t’api nieriu për ndërrim të shpirtit vet?
38 Sepse cillit-do qi t’i vijë turp për mu, ende për fjalët e mia mbë këte mbres kurvar ende fajtur; ende të birit nieriut do t’i vijë turp për ate, kur të vijë ndë laft të Atit vet bashkë me engjujt e shenjtënushim.