Krie e gjashtëmbëdhjetëtë
1 E si shkoi e Shëtuna, Magdhalini Maria, edhe Maria, mëm’ e Iakovoit edhe Sallomi, blenë miro, të vijnë, e ta lieijnë atë.
2 E ditën’ e parë të javësë shumë mëngjes vijënë mbë varr, kur leu Dielli.
3 E thoshnë njëra-jatërësë: Kush do të na rrukullisjë navet gurë nga der’ e varrit?
4 E kur vështroijnë shohënë që guri qe shtëmëngurë, sepse qe shum’ i madh.
5 E si hinë brënda ndë varr, shohënë një djalosh, që rrijte mb’anë të djathëtë, veshurë me rroba të bardha, e u çuditnë.
6 E ai u thot’ ature: Mos u çuditni. Iisunë Nazarinonë, të mbërthierinë ndë Kruq kërkoni, u ngjall, s’është këtu. Ja vëndi tek’ e kishnë kallturë.
7 Po hajdeni e thoi mathitivet së tij edhe Petrosë, se arriu përpara juvet, e u pret ndë Galileë. Atje do ta shihni atë, sikundr’ u tha juvet.
8 E si duall ato nga varri me të shpejtë, iknë; po i mori ato frikë edhe çudi, e nukë thanë njeriut gjë, sepse trëmbejnë.
9 E si u ngjall ndë mëngjes të parënë ditë të javësë, u duk herën’ e parë Magdhalini Mariasë, që i kish krierë të shtatë djajtë.
10 E ajo vate e u dha haber ature që ishnë bashkë me të, që qenë të helmuarë, e qaijnë.
11 Edhe ata si digjuanë se ai rron, e u duk tek’ ajo, nukë dhanë besë.
12 Pastaj u dëftua me tjatër surat mbë di nga ata që ecëijnë, e vijnë ndë arë.
13 Edhe ata si vanë u rrëfienë së tjerëvet, e as ature nuk’ u dhanë besë.
14 E pasandaj u duk mb’ata të njëmbëdhjetë, atje tek rrijnë, e i qërtoi sepse nukë besuanë mb’ata që e panë atë të ngjallturë, edhe për zëmërën’ e ture të pakthierë.
15 E u tha ature: Haideni ndë gjithë botë, e qiriksni Ungjillë ndë gjithë dinia.
16 Ai që të besojë e të pagëzonetë, do të sosetë, e ai që të mos besojë, do të kollasetë.
17 E këto janë thavmëtë që do të venë pas ature që besojënë: ndë ëmër tim do të zbojënë të paudhëtë, gjuhë të ra do të flasënë.
18 Gjërpinjtë do t’i zënë me dorë; edhe ndonjë të helmuarë ndë pifçinë, do të mos i dëmëtojë; mbi të sëmurë do të vënë duartë, e do të shëronenë.
19 E pas këture kuvëndevet, që u tha ature Zoti, hipi ndër Qiell, e ndënji mb’anë të djathëtë të Perndisë.
20 E ata si duallë qiriksnë mbë çdo vënd, si i ndih e punon bashkë me ata Zoti, e u veveos fjalënë me thavmëra që bënejnë.
KAPTINA XVI.
1 Ende si shkoi e shëtuna, Maria Magdalena, ende Maria e ama Iakobit, ende Saloma, blen’ erëna, për me ardhun’ e me lym ate.
2 Ende shumë herët ndë natie të parënë ditën’ e javësë vinë mbi vorr, tue shkrepunë dilli;
3 ende thoshinë ndërmiet atyne: Cilli do të na rrokullejë gurinë prei derësë vorrit?
4 Ende kur shtinë sytë, ven’ ore se guri ishte rrokullymë, sepse ishte fort i math.
5 Ende kur hynë ndë vorr, panë nji dialosh tue ndenjunë për së diathti, veshunë me petka të bardha; ende ato u tremnë.
6 Ende ai u thot’ atyne: Mos u tremni; kërkoni Iesu Nazarinasinë, qi qe mbërthymë? U ngjall; nuk’ ashtë këtu, ngje vendi ku e patnë vumë.
7 Po shkoni, e u thoni dishepujtvet ati, ende Pietrit, se ai vete ma përpara se ju ndë Galile, atie keni me e pamë, po sikur u pat thanë juve.
8 Ende ato dulnë shpeit, e iknë prei vorrit; ende ato ishinë tremun’ e habitunë, ende s’i thanë gja askuit, sepse kishinë frikë.
9 Ende si u ngjall ndë natie të parënë ditën’ e javësë, iu duk të parënë herë Marisë Magdalenësë, qi kishte nxierrë shtatë diaj prei asai.
10 Ajo voiti, e u dha za atyneve qi kishinë ndenjunë bashkë me ate, atie ku ishinë tue bamë vaje, e tue qjamë.
11 Ende ata kur ndëgjunë se rron, ende se u pa prei asai, nukë zunë besë.
12 Ende mbasandai u diftu me tietër formë mbë dy vetë prei asish qi ishinë tue ecun’ e tue votunë nd’arë.
13 Ende ata erthnë e u dhanë za të tierëvet, po as atyneve s’u zunë besë.
14 Mbasandai u diftu mbë të nji-mbë-dhitët, atie ku ishinë tue ndenjunë ndë mësallë, ende i shau për pabesënin’ e atyne, ende për zemërën’ e ashpërë, sepse nuk’ u zunë besë atyneve qi e panë ngjallunë.
15 Ende u tha atyne: Shkoni ndëpër gjithë botën’, e predikoni ungjillinë ndëpër gjithë krijesënë.
16 Kush të mbesojë ende të pagëzohetë, ka me u shpëtumë; po kush të mos mbesojë ka me u gjukumë për mundim .
17 Ende këto shenje kanë me u votunë mbrapa atyneve qi të mbesojnë. Mb’emënit t’em kanë me nxierrë diaj; kanë me folunë me gjuhëna të reja;
18 kanë me zanë gjarpij; ende ndë pifshinë ndonji farë gjaje qi mbyt nierinë, s’ka me u bamë keq atyne; kanë me vumë durët mbi të sëmunë, ende kanë me i shëndoshunë.
19 Zoti pra mbassi u foli atyne, hypi ndë qillt, ende ndejti mbë të diathtën’ e Perëndisë.
20 Ende ata dulnë, e predikunë mbë gjithë vendet, tue u ndifun’ atyne bashkë Zoti, ende tue u vërtetum’ atyne fjalënë me ato mërekullia qi u shkojinë mbrapa atyne. Amen.