Krie e dhjetëtë
1 E si u ngre ateje, vjen ndë sinorë të Iudheësë, përtej Iordhanit. E pameta vijënë me të bashkë shumë turmë njerëzet, e përsëri i dhidhaks ata si edhe përpara.
2 E si ju qasnë pranë Farisejtë, e pietn’ atë, nd’është ndëjierë të ndajë burri gruanë, tuke guciturë atë.
3 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature: Ç’ju porsiti juvet Moisiu?
4 Edhe ata i thanë: Moisiu na porsiti të shkruajmë kartë të së ndarit, e ta ndajëmë.
5 Edhe Iisui u përgjegj, e u tha ature: Si pa zëmërënë tuaj të keqenë u shkroi juvet këtë porsi.
6 Po që kur u bë pllasi, mashkull edhe fëmërë i bëri ata Perndia.
7 E për këtë do të lërë njeriu baban’ e tij edhe mëmënë, e do të bashkonetë me grua të tij.
8 E do të bënenë të di një kurm, kaqë që s’janë më di, po një kurm.
9 Atë dha që bashkoi Perndia, njeriu le të mos e ndajë.
10 E pameta ndë shtëpi e pietn’ atë mathitit’ e tij për atë.
11 E u thot’ ature: Çdo njeri që të ndajë gruan’ e tij e të martonetë me tjatër, bën mihi mbë të.
12 E pameta ndë ndajtitë gruaja burrën’ e saj, e të martonetë me tjatër, ajo bën mihi (kurvëri).
13 E i prun’ atij djelm, që të vij duartë mbi ta, e mathititë i qërtoijnë ata që i prunë.
14 E si pa Iisui, u zëmërua, e u tha ature: Liri djelmtë të vijënë ndek u, e mos i mbodhisni ata, se së tillëvet është mbretëria e Perndisë.
15 Me të vërteta u thom juvet, ai që të mos marrë mbretërin’ e Perndisë posi djalë, do të mos hijë mbë të.
16 E si i angaliasi ata, e vuri duartë mbi ta, i bekoi ata.
17 E tek dolli ai të mirr udhë, u lëshua një me vrap, e i ra mbë këmbë, e e piet atë, e i thosh: Dhaskal i mirë, ç’të bëj të marr pjesë jetën’ e pasosurë?
18 Edhe Iisui i tha atij: Pse më thua të mirë? S’është ndonjë i mirë, përveçme një, Perndia.
19 Porsitë i di: Mos miheps e kurvëroç, mos vraç njeri, mos vidh, mos bën martiri mbë të rrem, ndero babanë edhe mëmënë tënde.
20 Edhe ai u përgjegj e i tha atij: Dhaskal, këto të gjitha i ruajta që ndë të ri tim.
21 Edhe Iisui si vështroi nde ai me si të mirë, e deshi atë, e i tha atij: Edhe një të lipsetë, hajde e sa ke shiti, e epua së varfëret, e do të keç hazine ndë Qiell, e eja, e si të ngrëç Kruqnë, ecë pas gjurmëvet së mia.
22 Edhe ai u vrë për këtë fjalë, e iku helmuarë, sepse kishte gjë shumë.
23 E si vështroi rrotull Iisui, u tha mathitivet së tij, se të pasuritë me shumë shtrëngim do të hijënë ndë mbretëri të Perndisë.
24 E mathititë çuditejnë për fjalë të tij. E Iisui pameta u përgjegj, e u tha ature: Djelm, sa zahmet është të hijënë ndë mbretëri të Perndisë ata që kanë omuthnë ndë gjë.
25 M’e kollajtë është të shkojë gamilia ndëpër vërrë të gjëlpërësë, se të hijë i pasuri ndë mbretëri të Perndisë.
26 E ata më tepër çuditejnë, e thoshnë me vetëhe të ture, që cili vallë mund të sosetë?
27 E si vështroi mb’ata Iisui, thotë: Mbanë njerëzet s’mund të bënetë, po mb’anë të Perndisë; se mb’anë të Perndisë të gjitha janë të kollajta.
28 E Petrua nisi t’i thosh atij: Ja navet që i lam të gjitha e erdhm pas teje.
29 Edhe Iisui u përgjegj, e u tha: Me të vërteta u thom juvet, nuk’ është ndonjë që të lërë shtëpi, a vëllazër, a motra, a baba, a mëmë, a grua, a djelm, a ara për mua edhe për Ungjill.
30 Që të mos marrë njëqind për një ndashti ndë këtë jetë, shtëpira, e vëllazër, e motra, e mëmë, e djelm, e ara, ndë mes të vdekëjësë, edhe ndë jetë që vjen, jetë të pasosurë.
31 E shumë nga të parëtë do të bënenë të pastajmë, e nga të pastajmitë të parë.
32 E ishnë mb’udhë që hipëijnë prej Ierusalimit, e Iisui u shkon përpara ature, e çuditejnë, e i vijnë pas me frikë. E si mori pameta mbënjanë të dimbëdhjetë, nisi t’u rrëfen ature ato që duajnë t’i vijnë atij.
33 Se ja që vemi navet lart ndë Ierusalim, e i biri njeriut do të ipetë ndë të parët’ e priftëret edhe ndë Grammatej, e do ta gjukojënë atë ndë milete të tjera.
34 E do ta përqeshjënë atë, e do ta rrahënë me kamçi, e do ta pështijënë mbë faqe, e do ta vrasënë, e të tretënë ditë do të ngjalletë.
35 E ju qasnë afër atij Iakovoi edhe Ioanni, të bijt’ e Zevedheosë, e i thonë: Dhaskal, duamë të na bëç navet atë që do të të kërkojëmë.
36 Edhe ai u tha ature: Ç’doni të ju bëj unë juvet?
37 Edhe ata i than’ atij: Epna navet që të rrimë ndë mbretëri tënde njëri mb’anë të djathëtë, e njëri mb’anë të mëngjërë.
38 Edhe Iisui u tha ature: Nukë diji se ç’kërkoni. Mundni të piji potirë që pi unë, edhe të pagëzoneni pagëzimnë që pagëzonem unë?
39 Edhe ata i than’ atij: Mundjëmë. Edhe Iisui u thot’ ature: Vërtet potirë që pi unë, do ta piji, edhe me pagëzim që pagëzonem unë do të pagëzoneni.
40 Po të rriji mb’anë time të djathëtë, edhe mb’anë time të mëngjërë, nuk’ është imia t’ua ap, po (do t’ipetë) ature që është bërë gati për ta.
41 E si e digjuanë të dhjetë nisnë të zëmëronishnë për Iakovonë edhe për Ioannë.
42 Edhe Iisui i thirri ata, e u tha: E diji juvet që ata që vënë ndër mënd të urdhërojënë filit’ e tjera, ata dëftojënë urdhërinë mbi to, e të parët’ e ature i mundojënë ato.
43 Po ndë juvet nukë do të jetë kështu; po ai që do të jetë m’i madh ndë juvet, do të jetë shërbëtori juaj.
44 Edhe ai nga juvet që do të jetë i parë, do të jetë kopil i së gjithëvet.
45 Sepse i biri i njeriut nuk’ erdhi të shërbenetë, po të shërbejë, e të apë Shpirtin’ e tij për kseshpërblim të së shumëvet.
46 E vijënë ndë Ieriho, e si dolli ai edhe mathitit’ e tij, edhe shumë turmë nga Ierihoja, Vartimeoi i verbëri i biri i Timeosë, rrijte mb’anë t’udhësë, e lipën.
47 E si digjoi se është Iisui Nazarinoi, nisi të thërrit, e të thosh: Iisu i biri Dhavidhit lejmonismë mua.
48 E e qërtoijn’ atë shumë, që të pushojë, e ai shumë më tepër thërrit: I biri Dhavidhit, lejmonismë mua.
49 E si qëndroi Iisui, tha ta thërrisn’ atë, e i thërresënë të verbërit, e i thoshnë: Kij tharos, ngreu, të thërret tij.
50 Edhe ai si sveshi gunën’ e tij, u ngre e erdhi te Iisui.
51 E ju përgjegj Iisui, e i thotë: Ç’do të të bëj ti? Edhe i verbëri i thot’ atij: Dhaskal, që të shoh.
52 Edhe Iisui i thot’ atij: Haide, besa jote të sosi ti. E atë
KAPTINA X.
1 Ende si u ngrit prej andej, vien ndë synoret të Iudesë, për përtej Iordanit; ende prap shkojnë bashkë ke ai gjindëje; ende sikundrë e kishte zakon, prap i mësonte.
2 Ende si erthnë për-anë Fariseitë, e pytnë, tue ngam’ ate: Ndë qoftë se asht’ e udhësë burri me lishumë grunë?
3 Ende ai u përgjeq, e u tha atyne: Qish u ka porositunë juve Moiseu?
4 Ende ata thanë: Moiseu na la me shkrumë letër së dameje, ende me e lishumë.
5 Ende Iesui u përgjeq, e u tha atyne: Për zemërën’ e ashpërë tujën’ u shkroi juve këte porosi.
6 Po çë ndë krye të herësë, çë kur se ashtë krijumë bota, Perëndia bani ata mashkull ende femënë.
7 “Për këte punë nieriu ka me lanë të i atin’ ende t’amënë, ende ka me u ngjitunë mbas grusë vet;
8 ende kanë me qenë të dy ndë nji mish”, kaqi sa nuk janë ma dy, po nji mish.
9 Ate pra qi Perëndia bani parë, nieriu le të mos e dajë.
10 Ende dishepujt’ e ati e pytnë prap ndë shtëpit për ate punë .
11 Ende ai u tha atyne: Kush të lishojë grun’ e vet, ende të martohetë me tietër, kurvënon mb’atë.
12 Ende gruja ndë lishoftë burrin’ e vet, ende të martohetë me tietër, kurvënon.
13 Atëherë i prunë çuna të vogjilë, për me i prekunë; ende dishepujtë qirtojin’ ata qi i bijinë.
14 Po Iesui kur pa, u zemëru, ende u tha atyne: Leni çunat’ e vogjilë me ardhunë ke unë, ende mos i ndalni, sepse për kësish ashtë mbëretënia e Perëndisë.
15 Me të vërtet po u thom juve: Kush të mos presi mbëretënin’ e Perëndisë posi nji çun të vogëlë, s’ka me hymë mb’ate.
16 Ende si i mur n’grykë, vuni durët mbi ata, ende i bekoi.
17 Ende ai tue dalë mb’udhë, nji nieri u lishu me vrap, ende ra mbë gjunjë përpara ati, ende e pyste: Mieshtër i mirë, qish të baj qi të trashigoj jetën’ e pa-sosëme?
18 Ende Iesui i tha: Ç’më thu i mirë? Askushi s’asht’ i mirë, për-veç nji Perëndie.
19 I di porositë: “Mos kurvënojsh. Mos vrasish. Mos viedhish. Mos bajsh deshmi mbë rrenë. Mos bajsh dam. Ndero t’ët at’ e t’ët amë”.
20 Ende ai u përgjeq, e i tha: Mieshtër, gjithë këto i kam ruitunë çë mbë të rit t’em.
21 Ende Iesui shtiu sytë mb’ate, ende e deshi, ende i tha: Nji gja të mengon: shko, e shit sa ke, ende epua të vobegjëvet, ende do të kesh thesore ndë qill; ende eja, ngre kryqinë, e më merr mbrapa,
22 Po ai tristoi për fjalënë, e shkoi idhënumë, sepse kishte gja shumë.
23 Ende Iesui si vuni ore rreth, u tha dishepujvet vet: Sa me të vështirë kanë me hymë ndë mbëretënit të Perëndisë ata qi kanë gja!
24 Ende dishepujtë tëmeroheshinë për fjalët e ati. Po Iesui prap u përgjeq, e u tha atyne: Dielm, sa e vështirë ashtë me hymë ndë mbëretënit të Perëndisë ata qi kanë shpëresënë mbë gjat!
25 Ma kollai ashtë me shkumë kamilla ndëpër brimë të gjylpanësë, se i pasuni me hymë ndë mbëretënit të Perëndisë.
26 Ende ata mërekulloheshinë tepërë, tue thanë me vetëvetëhenë: Vallë cilli mundetë me u shpëtumë?
27 Ende Iesui si shtiu sytë mb’ata, tha: Për-anë nierëzish asht’ e pamuntshime, po për-anë Perëndisë jo, sepse të gjitha janë të muntshime për-anë Perëndisë.
28 Ende Pietri filloi me i thanë: Ngje na ke lam të gjitha, ende erthmë mbrapa teje.
29 Ende Iesui u përgjeq, e tha: Me të vërtet po u thom juve, se askushi s’asht ai qi la shtëpi, a vëllazën, a motëra, a atë, a amë, a gru, a dielm, a ara, për punë t’eme ende të ungjillit,
30 qi të mos marri nji qind për nji ndashti ndë këte kohë, shtëpia, e vëllazën, e motëra, a ama, a dilem, a ara, bashkë me të ndiekuna; ende ndë jetët qi vien, jetë të pasosëme.
31 Po shumë të parë kanë me qenë të mbrapëm; ende të mbrapmitë të parë.
32 Ende ishinë mb’udhë tue hypunë ndë Ierusalem; ende Iesui ishte tue primë përpara atyneve; ende ata mërekulloheshinë, ende e merrinë mbrapa tue pasunë frikë; ende ai mur për-anë pra të dy-mbë-dhitët’, e filloi me u than’ ato punë qi kishinë për me u bamë mb’ate.
33 Se ngje ke po hypimë ndë Ierusalem; ende i bir’ i nieriut ka me u dhanë ndër durë të Krye-priftënavet, ende të Shkruisavet; ende kanë me e gjukumë për vdekë, ende kanë me e dhanë ndër durë të kombevet:
34 ende kanë me luitunë me ate, ende kanë me e rrafunë ndë fallake, ende kanë me e pështymë ndër sy, ende kanë me e vramë; ende të tretënë ditë ka me u ngjallë.
35 Ende atëherë vinë ke ai Iakobi ende Gjionni, të bijt’ e Zebedeut, tue thanë: Mieshtër, dumë me na bam’ ate qi të lypimë.
36 Ende ai u tha atyne: Qish doni me u bam’ unë juve?
37 Ende ata i thanë: Epna për me ndenjunë nji prei së diathtësë s’ate, e nji prei së mangjëtësë s’ate, ndë laft tand.
38 Po Iesui u tha atyne: S’dini se qish lypni; mundeni me pim’ ate potirinë qi pij unë, ende me u pagëzumë me ate pagëziminë qi pagëzohem unë?
39 Ende ata i thanë: Mundemi. Edhe Iesui u tha atyne: Atë potirinë qi pij unë, keni me e pimë, ende me ate pagëziminë qi pagëzohem unë keni me u pagëzumë;
40 po me ndenjunë prei së diathtësë s’eme, e prei së mangjëtësë s’eme, nuk’ ashtë puna eme me e dhanë, po ka me u dhan atyneve qi ashtë bamë gati për ata.
41 Ende të dhitëtë kur ndëgjunë, fillunë me u zemërumë për Iakobin’ e për Gjionninë.
42 Po Iesui si i thirri për-anë, u thot’ atyne: E dini se ata qi dukenë se urdhënojnë kombetë, pushtojn’ata; ende të mëdhejt’ e atyneve urdhënojnë ata. 43 Po s’ka me qenë kështu ndër ju; po kush të detë me u bam’ i math ndër ju, ka me qenë shërbëtori jui.
44 Ende kush të detë prei jush me u bam’ i parë, ka me qenë shërbëtori i të gjithëve.
45 Sepse ende i bir’ i nieriut nuk’ erdhi me u shërbymë, po me shërbymë, ende me dhanë jetën’ e vet shpërblim për shumë.
46 Mbasandai vinë ndë Ieriho; ende ai si dul prei Ierihosë bashkë me dishepujt’ e vet, ende miaft gjindëje, Bartimeu i verbëtë, i bir’ i Timeut, rrinte për-an’ udhësë tue lypunë.
47 Ende kur ndëgjoi se ashtë Iesu Nazoreasi, filloi me bërtitun’ e me thanë: Iesu, i bir’ i Davidit, përdellemë.
48 Ende shumë vetë e qirtojinë qi të pushonte, po ai shumë ma tepërë bërtiste: I bir’ i Davidit, përdëllemë.
49 Ende Iesui qindroi, e tha me u thirrunë. Ende ata thërrasinë të verbëtin’, e i thonë: Merr zemërë, çohu; po të thërret.
50 Ende ai si hodhi petkun’ e vet’, u ngrit e erdhi ke Iesui.
51 Ende Iesui u përgjeq, e i tha: Qish do me të bamë unë ? Ende i verbëti i tha: Mieshtër, qi të çel sytë.
52 Ende Iesui i tha: Shko, besa jote të shpëtoi. Ende përnjiherë çeli sytë, ende e merrte mbrapa Iesunë mb’udhë.