Krie e shtatëmbëdhjetëtë
1 E u thotë mathitivet: Nuk’ është mumqim të mos vijënë skandhaletë, po ve atij që prej si vijënë.
2 Më mirë qe për të që t’i qe lidhurë mbë qafë të tij një gur mullirit, e të qe hedhurë ndë det, se të bënetë skandallo ndë një nga këta të vogjëjtë.
3 Kini kujdes vetëhenë tuaj. E nd’është që të fëjejë vëllai it tek teje, qërtoje atë; e ndë metanoistë, ta ndëjeç atë.
4 Edhe ndë fëjeftë shtatë herë ditënë kondrë teje, e shtatë herë ditënë të kthenetë tek ti, e të thotë: Metanois, ta ndëjeç atë.
5 E apostojtë i thanë Zotit: Shtona navet besë.
6 E u tha Zoti: Ndë keshëtë besë sa koqe sinapit, do të thoshëtë këtij lisit manit: Shkulu, e fitepsu ndë det, e do t’u digjon juvet.
7 E cili është nga juvet që ka një shërbëtuar që liron nd’arë, a që ruan dhëntë, kur kthenet’ ai nga ara i thotë me një: Eja, e rri ndë mësallë?
8 E nuk’ i thot’ atij më tepër: Bëmë darkë, e përvishu të më bëç husmet, ngjera sa të ha e të pi, e pastaje do të haç e të piç edhe tij?
9 Mos i njeh ndonjë hatër atij shërbëtorit, sepse bëri ato që e porsiti atë? Më duketë jo.
10 Kështu edhe juvet, kur të bëni gjith’ ato që u porsitjënë juvet, thoi: se jemi kopij të pavëjierë, sepse ato që keshëm borç të bëjëm, bëm.
11 E kur vinte ai ndë Ierusalim, shkon ndëpërmes të Samarisë e të Galileësë.
12 E kur do të hin ai ndë një fshat, duallë përpara tij dhjetë njerëz të leprosurë, e ata qëndruanë për së largut.
13 E ngrijtinë zënë, tuke thënë: Iisu dhaskal, le të të vijë keq për nevet.
14 E si i pa, u tha ature: Hajdeni e dëftoni vetëhenë tuaj ndë priftër. E tek vijn’ ata mb’udhë, u qëruanë.
15 E një nga ata, si pa që u shërua, u kthie e lëvdon Perndinë me zë të madh.
16 E ra përmbis përpara këmbëvet së Iisuit, e efharistis atë, e ai qe Samarit.
17 Edhe Iisui u përgjegj e tha: Nuk’ u qëruanë të dhjetë? E po të nëntëtë ku janë?
18 Nuk u gjendnë të ktheneshinë të ipnë lëvdim Perndisë, përveçme këtij së huajit?
19 E i tha atij: Ngreu, e hajde, besa jote të sosi tij.
20 E si e pietnë pa Farisejtë, kur është për t’ardhurë mbretëria e Perndisë, u përgjegj ature, e u tha: Mbretëria e Perndisë nukë vjen me të bërë gati.
21 As nukë thonë: Javua këtu, e javua atje, sepse ja, mbretëria e Perndisë ndë mes tuaj është.
22 E u tha edhe mathitivet: Do të vijënë dit që të dëshëroni të shihni një nga ditë të birit së njeriut, e do të mos e shihni.
23 E do t’u thonë juvet: Javua këtu; a: javua atje; mos víi, as mos i ndiqni pas ata.
24 Sepse sikundrë llamburit vetëtima nga njëra an’ e Qiellit e ngjera mb’anë tjatër feks, kështu do të jetë edhe i biri i njeriut ndë ditë të tij.
25 Po përpara duhetë të pësojë ai shumë, e të shtriretë poshtë nga këjo fili.
26 E sikundrë gjau ndë dit të Noesë, kështu do të jetë edhe ndë dit të birit së njeriut.
27 Haijnë e pijnë, martoijnë e martonishnë, ngjera mb’atë ditë që hiri Noea ndë qivoto, e erdhi kataklismoi, e i humbi të gjithë.
28 Kështu gjau edhe ndë dit të Llotit, haijnë e pijnë, bleijnë e shitnë, fitepsnë e dërtoijnë shtëpira.
29 Po atë ditë që dolli Lloti nga Sodhoma, ra shi i zjartë e i shqufurtë nga Qielli, e i humbi gjithë.
30 Kështu e tila do të jetë mbë ditë që do të dëftonetë i biri i njeriut.
31 Mb’atë ditë ai që të gjëndetë mbi taracë e të ketë mbë shtëpi rrobat’ e tij, le të mos zbresë t’i marrë ato; e ai që gjëndetë nd’arë, ashtu edhe ai le të mos kthenetë prapë.
32 Mbai mënd gruan’ e Llotit.
33 Cilido që kërkon të shpëtojë Shpirtin’ e tij, do ta humbasë atë; e cilido që ta humbasë atë, do ta ruajë atë.
34 E u thom juvet, që ndë këtë natë di do të jenë ndë një stromë, njëri do të mirretë, e tjatëri do të lihetë.
35 Di do të jenë bashkë që të bluajnë, njëra do të mirretë, e tjatëra do të lihetë.
36 Di do të jenë nd’arë, njeri do të mirretë, e tjatëri do të lihetë.
37 E ju përgjegjnë, e i than’ atij: Ku, o Zot? Edhe ai u thot’ ature: Tek është kufoma, atje do të mbëjidhenë edhe shqiponjatë.
KAPTINA XVII.
1 Edhe u tha dishepujvet: S’ka se si mos me ardhunë shkandujtë, por mjer ai, qi vijnë prei ati?
2 Ma mirë ashtë për ate me iu varunë nji gur mullini ndë qafë të vet, edhe me u hedhunë ndë det, se me shkandalizuem nji prei kësi të vogjilish.
3 Kini kujdes vetëvetëhesë. Edhe ndë të baftë faj yt vëlla, qirtoje; edhe ndë u pendfotë, falia.
4 Edhe ndë të baftë faj shtatë herë ndë ditët, edhe të këthehetë shtatë herë ndë ditët, e të thotë: Pendohem, - t’ia falish.
5 Edhe apostujt’ i thanë Zotit: Shtona besënë.
6 Edhe Zoti tha: Ndë paçi besë sa nji koqe senapi, kishitë me i thanë kësai drusë manit - Shkulu këndyj , edhe mbillu ndë det; edhe kishte me u ndëgjuem juve.
7 Edhe cilli prej jush të ketë nji shërbëtuer qi lavron, a ruen dhentë, ka me i thanë përnjiherë, kur këthehetë prei arësë: Shko, e rri me ngranë?
8 Apor s’ka me i thanë: Ban gati qish të ha për darkë, edhe shpërvilu, e shërbemë, ngjysh sa të ha e të pij; edhe mbasandai ke me ngran’ e ke me pimë ti?
9 Mos ia di për nder ati shërbëtorit, sepse bani ato qi e pat urdhënuem? Nukë më duketë.
10 Kështu edhe ju, kur të bani gjith’ ato qi u kan’ urdhënuem juve, thoni, se: Jemi shërbëtorë të pavëjefshim, sepse kemi bam’ ate qi patëm detyrë me bamë.
11 Edhe ai kur po vinte ndë Ierusalemë, shkonte ndëpër miedis të Samarisë e të Galilesë.
12 Edhe ai kur po hynte ndë nji katund, i duelnë përpara dhetë burra të kromosunë, të cillëtë qindruenë për së largut;
13 edhe ata ngritnë zaninë, tue thanë: Mieshtri Iesu, përdëllena.
14 Edhe ai kur pa, u tha atyne: Shkoni e diftoni vetëvetëhenë te priftënit. Edhe ata tue votunë, u qiruenë.
15 Edhe nji prei asish kur pa se u shëndosh, u këthye tue lavduem Perëndinë me za të madh,
16 edhe ra përmbys për-anë kambëvet ati, e iu fal ndersë; edhe ai ishte Samaritan.
17 Edhe Iesui u përgjeq, e tha: A nuk’ u qiruenë të dhetëtë? Por të nandëtë ku janë ?
18 Nuk’ u gjindën të tierë të këthehenë me i dhanë laft Perëndisë, veç kyi komp’ i huej?
19 Edhe i tha: Ngreu, e shko, besa jote të shpëtoi.
20 Edhe kur u pyet prei Fariseish: Kurë vien mbëretënia e Perëndisë? U përgjeq atyne, e tha: Mbëretënia e Perëndisë nukë vien me të vumë ore,
21 as s’kanë për me thanë: Qe ku ashtë këtu! A: Qe ku asht’ aty! Sepse qe mbëretënia e Perëndisë tek ashtë ndërmiet jush.
22 Edhe u tha dishepujvet: Kanë me ardhunë ditt, qi do të dëshëroni nji ditë me pamë të birin’ e nieriut, edhe s’keni me e pamë.
23 Edhe kanë me u thanë juve: Qe ku ashtë këtu! A: Qe ku asht’ aty! Mos shkoni, as mos i merrni mbrapa.
24 Sepse porsi vetima qi veton prei nji anësë qiellit, mbë tietrën’ anën’ e qiellit, kështu ka me qenun’ edhe i bir’ i nieriut ndë ditët të vet.
25 Por përpara ai duhetë me pësuem shumë, edhe mos me u pëlqyem prei këti brezi.
26 Edhe sikurse u ba ndë ditt të Noes, kështu ka me qenun’ edhe ndë ditt të birit nieriut.
27 Hajshin’, e pijshin’, e martoheshin’, e martojshinë, ngjysh mb’atë ditë qi hyni Noeja ndë arkët, edhe erdhi përmbyteja, e i vdori të gjithë.
28 Kështu sikurse u ba edhe ndë ditt të Lotit: hajshin’, e pijshin’, e blijshin’, e shitshin’, e mbillshin’, e ndërtojshinë.
29 Edhe çë mb’ate ditë qi duel Loti prei Sodomësë, ra shi ziarrmi e squfuri prei qiellit, edhe i vdori të gjithë.
30 Porsi këto ka me qenunë nd’atë ditë, kur të dali për faqe i bir’ i nieriut.
31 Nd’ate ditë kush të jetë mbi dhomët, edhe enët’ e ati mbrenda ndë shtëpit, le të mos sdrypi me i ngritunë; kështu edhe ai qi të jetë nd’arë, le të mos këthehetë prapë.
32 Bini ndër mend gruen’ e Lotit.
33 Ai qi do me shpëtuem jetën’ e vet, ka me e viderrë; edhe ai qi ta vdierri, ka me e rueitunë.
34 Po u thom juve, nd’ate natë kanë me qenunë dy vetë mbë nji shtrat; njiani ka me u marrë, edhe tietri ka me u lanë.
35 Dy veta kanë me qenunë tue blueitunë mbë nji vend; njiana ka me u marrë, edhe tietra ka me u lanë.
36 Kanë me qenunë dy vetë nd’arë; njiani ka me u marrë, edhe tietri ka me u lanë.
37 Edhe ata u përgjegjën’ e i thanë: Ku, o Zot? Edhe ai u tha atyne: Ku ashtë korpi, atie kanë me u mbëledhunë shqipetë.