Krie e shtatëtë
1 E u mbëjuadhë nde ai Farisejtë edhe ca nga Grammatejtë, që erdhë nga Ierusalimi.
2 E si panë ca nga mathitit’ e tij, që haijnë bukë me duar të pëgëra (domethënë të palara) i shajtinë.
3 (Sepse Farisejtë, edhe gjithë çifutë, ndë mos lafinë duartë ngjera mbë bilure, nukë hanë, sepse mbajënë porsin’ e pleqet.
4 Edhe kur kthenenë nga pazari, ndë mos u lafinë nukë hanë, edhe shumë të tjera jan’ ato që muarë t’i ruaijnë, të lara të potirevet, e të ksestravet, e të bakërevet, e të shtratevet).
5 Pasandaj e pietn’ atë Farisejtë edhe Grammatejtë: Përse mathitit’ e tu, nuk’ ecëjënë sikundrë porsitnë pleqtë, po hanë bukë me duar të palara?
6 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature se: Mirë profitepsi Isaiu për juvet fshehërakëtë, sikundr’ është shkruarë: Kij llao më nderon mua me buzë, e zëmër’ e ture është shumë larg nga meje.
7 E me të mbrazëtë më nderojënë, kur dhidhaksjënë dhidhahira, porsit’ e njerëzet.
8 Sepse latë porsin’ e Perndisë, e mbani porsin’ e njerëzet, të larat e ksestravet, e të potirëvet, edhe shumë të tjera punëra të tila si edhe këto bëni.
9 E u thosh ature: Ju mirë prishni porsin’ e Perndisë, për të ruajturë porsinë tuaj.
10 Sepse Moisiu tha: Ndero babanë tënd, edhe mëmënë tënde; edhe ai që të thotë fjalë të ligë nde babai tij, a nde mëm’ e tij, le të mundonetë me të vrarë.
11 E juvet thoi: Ndë thashtë ndonjë njeri jatit a s’ëmësë: çdolloí kurban (këjo është dhurëti) që bëj Perndisë, do të vëjejë.
12 E nuk’ e liri më atë të bëjë ndonjë ndihmë nde jati tij, a nde mëma e tij.
13 E shkelni fjalën’ e Perndisë për atë porsi tuaj, që ju dhatë; e shumë të tila si këto bëni.
14 E si thirri gjithë turmënë, u thosh ature: Digjoni mua të gjithë, e mpsoni.
15 Ndonjë gjë që është jashtë njeriut, e hin mbë gojë të tij, nukë mund ta pëgëjë njerinë, po ato që dalënë prej sij, ato janë që e pëgëjënë njerinë.
16 Ai që ka veshë për të digjuarë, le të digjojë.
17 E si shkoi nga turma, e erdhi ndë shtëpi, e pietn’ atë mathitit’ e tij për paravoli.
18 E u thot’ ature: Kaqë të pamënd jeni edhe juvet? Nukë kupëtoni se gjith’ ajo që hin te njeriu përjashta, nukë mund ta pëgëjë atë?
19 Sepse nukë hin ndë zëmërë të tij, po ndë bark, e mb’anë të poshtëme del, nga qëronenë gjithë të ngrënatë.
20 E u thoshte, se: Ajo që del nga njeriu, ajo pëgën njerinë.
21 Sepse brëndazi nga zëmër’ e njerëzet, dalënë silloit’ e këqia, mihitë, kurvëritë, e vrejëlatë.
22 Kusëritë, lakëmimetë, dreqëzitë, gënjeshtratë, dëshërimi, zilia, të sharatë, perifania, marrëzia.
23 Gjithë këto të këqia brëndazit dalënë jashtë, e pëgëjënë njerinë.
24 E si u ngre ateje, vate nga sinoret’ e Tirosë e të Sidhonësë. E si hiri brënda ndë një shtëpi, nukë duan ta dijte njeri, po nukë mund të mbetej pa njohurë.
25 Se poqë digjoi për atë një grua, që kish vashëzën’ e saj me Shpirt të pëgërë, erdhi e ra mbë këmbë të tij.
26 (E ajo grua qe Elinidhë nga fili e Sirofiniqet), e i lutej atij, që të nxir të paudhinë nga vashëz’ e saj.
27 Edhe Iisui i tha asaj: Le të ngosenë më përpara djelmtë, se nuk’ është pun’ e mirë të marrë njeriu bukën’ e djelmet, e t’ua hedhë qenet.
28 Edhe ajo u përgjegj, e i tha atij: Vërtet, o Zot, po edhe qentë përposh ndënë sufra hanë nga thrimet’ e djemet.
29 E i tha asaj: Për këtë fjalë hajde, dolli i paudhi nga çupa jote.
30 E si vate ndë shtëpi të saj, gjeti të paudhinë dalë, edhe të bijënë që ishte shtrijturë mbi shtrat.
31 E si u kthie përsëri nga sinoret’ e Tirosë e të Sidhonësë, erdhi ndë Det të Galileësë, tuke shkuarë ndëpërmes të sinorëvet së Dhekapolit.
32 E prunë nde ai një të shurdhërë e të vuvosurë, e i lutejnë atij të vij dorënë mbi të.
33 E si e hoqi atë mbënjanë nga turma, i vuri gjishtërëtë mbë veshë të tij, e si pështijti, zuri gjuhën’ e tij.
34 E si vështroi mbë Qiell, rëkoi, e i tha atij: Effatha, që do të thotë: Hapu.
35 E atë çast ju hapnë atij veshëtë, e ju sgjidh të lidhurit e gjuhësë tij, e flit qëruarë.
36 E i porsiti ata që të mos ja thoshnë ndonjëit, e sa i porsiti ai ata, kaqë më tepër e qiriksnë ata.
37 E kaqë më tepër çuditejnë, e thoshnë: I bëri mirë gjithë punëtë, edhe të shurdhëritë i bën të ndiejënë, edhe vuvëritë të flasënë.
KAPTINA VII.
1 Atëherë mblidhenë ke ai Fariseitë, ende disa pre Shkruisish, qi kishin’ ardhunë prei Ierusalemit.
2 Ende kur panë disa prei dishepujsh ati tue ngranë bukë me durë të ndyta, do me thanë të palame, i shanë.
3 (Sepse Fariseit’ ende gjithë Iudeitë, ndë mos lafshinë durët ngjer ndë byrryl, nukë hanë, sepse mbanë fjalënë qi u kanë lanë pleqtë.
4 Ende kur këthehenë prei tregut, ndë mos u lafshinë, nukë hanë. Ende shumë të tiera jan’ ato qi kanë marrë me i mbaitunë, të lame potirash, e qelqesh, e ramërishtash, e shtratënash.)
5 Mbasandai Fariseit’ ende Shkruisit’ e pysinë: Përse dishepujt’ e tu nuk’ ecinë sikundrë kanë lanë fjalë pleqtë, po hanë bukë me durë të palame?
6 Po ai u përgjeq, e u tha atyne, se: Isaia profetizoi mirë për ju hipokritënitë, sikundrë ashtë shkrumë: “Kyi populli më nderon me buzët, po zemëra e atyneve ashtë lark prei meje.
7 Ende kot më kanë frikë, tue mësumë mësime, qi janë mësime nierëzish”.
8 Sepse keni lanë porosin’ e Perëndisë, e mbani fjalëtë qi kanë lanë nierëzitë, të lame qelqesh, e potirash; ende bani shumë të tiera kësonash kështu.
9 Ende u thoshte atyne: Mirë e hethni poshtë porosin’ e Perëndisë, qi të runi fjalënë qi keni lanë ju,
10 Sepse Moiseu tha: “Ndero t’ët at’ e t’ët amë”; ende: “Kush flet keq për të i atin’ a për t’amën’, u maroftë me vdekë”.
11 Po ju thoni: Nieriu ndë i dhashtë të i atit a s’amësë Kurban (qi do me thanë dhunëti), ashtë qish të mirë ke me pamë prei meje; mbaston .
12 Ende s’e lini ma me i bamë gja të i atit vet, a s’amësë vet;
13 ende shkelni fjalën e Perëndisë për fjalënë tui qi keni lanë; ende bani shumë kësonash kështu.
14 Mbasandai si thirri për-anë gjithë gjindëjenë, u tha atyne: Të gjithë më ndëgjoni, ende merrni vesh -
15 S’ashtë ndonji gja qi i hyn përjashta nieriut, qi mundetë me e ndymë, po ato qi dalinë prei ati, ato janë qi ndyjnë nierinë.
16 Ndë pastë kush veshë me ndëgjumë, le të ndëgjojë.
17 Ende kur hyni ndë shtëpi prei gjindëjesë, dishepujt’ e ati pysinë për parabullënë.
18 Ende ai u thot’ atyne: Kështu ende ju jeni të pamarrë vesht? S’merrni vesht se çdo gja qi i hyn nieriut përjashta, nukë mundetë me e ndymë?
19 Sepse nukë hyn ndë zemërët t’ati, po ndë barkut, ende del mbë të dalunit, qi qiron gjithë të ngranatë.
20 Ende thoshte, se: Qish del prei nieriut, ajo ndyn nierinë.
21 Sepse përmbrenda prei zemrësë nierëzëvet dalinë mendimet’ e këqia, ndynësina, kurvënia, vrasie,
22 viedhësina, tepër-lakëmime, të keqie, gënjim, tepër-ndynësinë, syn’ i keq, vlasfimi, madhështi, marri;
23 gjithë këto të këqia dalinë përmbrenda, ende ndyjnë nierinë.
24 Ende u ngrit prei andyj, e shkoi mbë synoret e Tyrës’ e Sidonësë; ende si hyni ndë shtëpit, nukë deshi me e marrë vesht askush, po s’mufti me u bam’ e mpshefët.
25 Sepse nji gru, të cillës’ e bijëza kishte shpirt të ndytë, kur ndëgjoi për ate, erdhi, e i ra ndër kambë
26 (ende ajo gruja ishte Greke, Syrofinike prei kombit), ende i lutei me nxierrë diallinë prei së bijëzë vet.
27 Po Iesui i tha: Le të ngihenë ma përpara dielmtë, sepse s’ashtë mirë me marrë kushi bukën’ e dielmvet, ende me ia hedhunë këlyshvet qenvet.
28 Po ajo u përgjeq, e i tha: Po, Zot; po ende këlysht’ e qenvet përposh tuvezësë hanë prei thërrimevet e çunavet vogjilë.
29 Ende ai i tha: Për këte fjalë shko; dialli dul prei s’at bije.
30 Ende ajo kur voiti ndë shtëpit të vet, gjeti diallinë se kishtë dalë, ende të bijënë ranë mbi shtrat.
31 Mbasandai si dul për-së-ri prei synorevet Tyrës’ e Sidonësë, erdhi ndë det të Galilesë, ndërmiet synorevet Dekapolit.
32 Ende i bijenë nji shurth belbuq, ende i lutenë me vumë dorënë mbi ate.
33 Ende ai e mur prei gjindëjesë veç-anë, e vuni gishtat’ e vet ndë veshët t’ati, ende si pështyni, preku gjuhën’ e ati;
34 ende si shtiu sytë mbi qill, shamtini, ende i tha: Effatha, qi do me thanë: çilu.
35 Ende përnjiherë u çelnë veshët’ e ati, ende u sgjith të lidhunit’ e gjuhës’ati, ende fliste dreitë.
36 Ende i porositi mos i thonë askuit, po ai sa i porosiste, ata kaqi shumë ma tepërë leçisinë.
37 Ende mërekulloheshinë fort tepërë, e thoshinë: Mirë i ka bamë të gjitha, ende ban shurdhatë me ndëgjumë, ende të pagojëtë me folunë.