Krie e gjashtëtë
1 E të parënë shëtunë që qe nga e dita ditë e pashkësë, u ndodh të shkon ndëpërmes të aravet së mbjella, e mathitit’ e tij mbëjidhnë kallësë, e si i fërkoijnë me duar, i haijnë.
2 E ca nga Farisejtë u than’ ature: Pse bëni juvet atë që nuk’ është ndëjierë të bënetë ndë të shëtunë?
3 E u përgjegj ature Iisui, e u tha: As këtë nukë dhiavastë që bëri Dhavidhi, kur pati u ai edhe ata që qenë me të bashkë?
4 Qish hiri ndë shtëpi të Perndisë, e mori bukët’ e prothesit e i hangri, e u dha edhe ature që qenë me të bashkë, që ato s’është ndëjierë t’i hajë njeri, përveçme priftëret?
5 E u thosh ature, që i biri i njeriut është Zot edhe i së shëtunësë.
6 E u ndodh edhe ndë tjatër të shëtunë të hin ai ndë sinaguaj e të dhidhaks, e atje qe një njeri që kish dorën e djathëtë të thatë.
7 E e vështroijnë atë grammatejtë edhe Farisejtë nd’e shëron të shëtunë, që t’i gjeijn’ atij të sharë.
8 E ai i dij silloit’ e ture, e i thot’ atij njeriut që kish dorënë të thatë: Ngreu e qëndro ndë mes. Edhe ai u ngre e qëndroi mbë këmbë.
9 U thot’ adha Iisui ature: Do t’u pies juvet një fjalë: Ësht’ e udhësë të shëtunatë të bëjëmë të mirë, a të bëjëmë të keq, të sosjëmë Shpirt, a ta humbasëmë?
10 E si u kthie e vështroi gjith’ ata, i tha njeriut: Ndëj dorënë tënde. Edhe ai bëri si i tha. E ju bë dora e tij e shëndoshë si edhe tjetëra.
11 E ata u mbushnë me pikëllim, e kuvëndoijnë njeri me jatërinë, çfarë punë t’i bëijnë Iisuit.
12 E u bë mb’ato dit, dolli ndë mal të falej, e shkonte gjithë natënë mbë të falë të Perndisë.
13 E kur u kdhi e u bë ditë, thirri mathitit’ e tij, e si zgjodhi nga ata dimbëdhjetë, mb’ata dha edhe ëmërinë Apostoj.
14 (Simonë që i vuri ëmërinë Petro, edhe Andhreanë vëllan’ e tij, Iakovonë, edhe Ioannë, Filipponë, edhe Varthollomeonë.
15 Mattheonë, edhe Thomanë, Iakovonë të bir’ e Allfeosë, edhe Simonë që thuhetë Zilloti.
16 Iudhënë, të bir’ e Iakovoit, edhe Iskariotnë Iudhë, atë që u bë prodhot).
17 E si zbriti me ta bashkë qëndroi ndë një vënd të sheshuarë ai edhe mathitit’ e tij, edhe një turm’ e madhe llaoit nga gjithë vënd’ i Iudheësë, edhe Ierusalimit, edhe prej anëvet detit së Tirosë, edhe të Sidhonësë, që këta erdhë të digjoijnë atë, e të shëronishnë nga sëmundët’ e ture.
18 Edhe ata që piraksishnë nga Shpirtet’ e pëgëra vijnë e shëronishnë.
19 E gjithë llaoi kërkon ta zij me dorë, sepse dilte nga ai një fuqi, e i shëron të gjithë.
20 E ai si ngrijti sitë mbë mathitit’ e tij, thosh: Lum ju të varfëritë, se juaja është mbretëria e Perndisë.
21 Lum ju që kini ndashti u, se do të frihi. Lum ju që qai ndashti, se do të qeshni.
22 Të lumurë do të jeni ahiere kur t’u zbojënë juvet njerëzitë, edhe kur t’u veçojënë juvet, e t’u dhunojënë, e t’u krejënë ëmërinë tuaj si të ligj e të ndjetë për sebep të birit së njeriut.
23 Gëzoni mb’atë ditë e hidhi, sepse vështroni sa e madhe është paga juaj ndë Qiell, se të tilatë bënë mbë profitër baballarët’ e ture.
24 Po ve mbë ju të pasuritë, se gëzimnë tuaj e muartë.
25 Ve mbë juvet që jeni të ngosëtë, se do t’u vijë u. Ve mbë juvet që qeshni ndashti, se do të helmoneni e do të qai.
26 Ve mbë juvet kur t’u bekojënë, e t’u nderojënë njerëzitë, se kështu bëijnë ndë profitër të rrem baballarët’ e ture.
27 Po juvet u thom që digjoni: Doi hasmëritë tuaj; bëni të mirë mb’ata që nuk’ u duanë juvet.
28 Uroni ata që u nëmjënë juvet, e u mallëkojënë; e lutuni për ata që u gucitjënë juvet.
29 Nde ai që të të bjerë tij me shuplakë ndë njërënë faqe, kthei atij edhe tjatërënë. E atij që të të marrë tij gunënë, lei edhe këmishënë.
30 Cilitdo që të kërkojë, epi; edhe atij që të marrë të tuatë, mos ja kërko prapë.
31 Edhe sikundrë doi t’u bëjënë njerëzitë juvet, ashtu bëni edhe juvet ature.
32 E nd’është që të doi ata që u duanë juvet, ç’dhurëti kini juvet? Sepse edhe fajëtorëtë duanë atë që i do ata.
33 E nd’është që të bëni të mirë mb’ata që u bëjënë juvet të mirë, ç’pagë kini juvet? Sepse edhe gjinahqarëtë të tilatë bëjënë.
34 E nd’është që të huani mb’ata që kini omuth që t’i mirri prapë, ç’pagë kini juvet? Sepse edhe fajëtorëtë huajënë fajëtorëvet, që të marrënë të tilatë.
35 Po të doi hasmëritë tuaj, e t’u bëni të mirë, e të huani pa omuth të mirri gjë. E do të jetë paga juaj e madhe, e do ini të bijt’ e së lartit, sepse ai është i mirë mb’ata që e mçojënë, e mbë të këqinj.
36 Bënuni dha lejmonjarë, sikundrë është edhe babai juaj lejmonjar.
37 E mos hiqni mbë gojë, që të mos u heqëjnë. Mos kallëzoni, të mos kallëzoneni. Ndëjeni, që t’u ndëjejënë.
38 Ipni, e do t’u ipet’ edhe juvet. Matës të mirë të ngjeshurë, e të tundurë, e të ksehilisurë do t’apënë ndë gji tuaj; se me atë matës që matni, me atë do t’u kthenetë t’u matet’ edhe juvet.
39 E u tha ature edhe një paravoli: Mos mund i verbëri të heqjë të verbërinë? Nukë do të bienë të di ndë trap?
40 Nuk’ është mathiti mbi dhaskalin’ e tij, ma cilido të jetë i sosurë si dhaskal’ i tij.
41 E po pse sheh halënë që është ndë si të vëllait sit, e nukë kupëton tranë që është ndë si tënd?
42 A qish mund t’i thuaç vëllait sit: Le, o vëlla, të xjer halënë që është ndë si tënd, kur nukë sheh tij tranë që është ndë si tënde? Ipokriti (me di faqe), nxir më përpara tranë nga siri it, e ahiere do të shohç të nxjerç halënë që është ndë si të vëllait sit.
43 Se s’është ndonjë lis i mirë që të bëjë pemmë të kalbëtë; as lis i kalbëtë të bëjë pemmë të mirë.
44 Çdo lis nga pemma e tij njihetë, sepse nukë mbëjedhënë fiq nga gjëmbatë, as nga ferra vjelënë rrush.
45 Njeriu i mirë nga hazinea e mirë e zëmërësë tij nxjer të mirënë; e njeriu i lig nga hazineja e ligë e zëmërësë tij nxjer të ligënë; se nga ajo që tepëron ndë zëmërë flet goja e tij.
46 E pse më thoi juvet mua: Zot, o Zot, e nukë bëni ato që u thom?
47 Cilido që vjen tek u, e digjon fjalët’ e mia, e i bën ato, do t’u dëftoj juvet me cilinë gjan.
48 Ai gjan me një njeri që kur bën shtëpinë rrëmon, e thellon, e vë binanë mbi shpellë, e kur erdhi ujëtë, e i ra lumi asaj shtëpiet, s’mundi ta luan atë shtëpi, sepse kish binanë mbi gur.
49 E ai që digjon e nukë bën, gjan me një njeri që bën shtëpinë mbi dhe pa bina; mb’atë ra lumi, e atë çast ra, e u bë të rarit’ e asaj shtëpiet të madh.
KAPTINA VI.
1 Edhe të shëtunën’ e dytë mbas së parësë, ai po shkonte ndëpër të mbielluna; edhe dishepujt’ e ati këputshinë kallëza, edhe hajshinë, tue i shimë me dorë.
2 Edhe disa prei Fariseish u than’ atyne: Përse bani ate qi s’asht’ e udhësë me bamë për të shëtuna?
3 Edhe Iesui u përgjeq, e u tha atyne: S’keni kënduem, as këte qi bani Davidi, kur i erdhi i ati, edhe atyne qi ishinë bashkë me ate?
4 Si hyni ndë shtëpit të Perëndisë, edhe muer bukët’ e paravumies’, edhe hangër, edhe u dha edhe atyne qi ishinë bashkë me ate, të cillatë s’ishte e udhësë me i ngranë të tierë përveç priftënavet?
5 Edhe u thoshte atyne, se: I bir’ i nieriut asht’i zoti edhe së shëtunësë.
6 Edhe për-së-ri nji tietër së shëtune hyni ndë synagogët, edhe mësonte; edhe atie ishte nji nieri qi kishte dorën e diathtë të thatë.
7 Edhe Shkruisit’ e Fariseitë vejshin’ ore ate ndë qoftë se do të shëndoshi për ditë të shëtunë, qi të gjejnë shkaik kundrë ati.
8 Por ai i dinte mendimet’ e atyne, edhe i tha nieriut qi kishte dorën’ e thatë: Çohu, edhe qindro ndë miedis. Edhe ai u ngrit, edhe qindroi.
9 Iesui u tha atyne pra: Kam me u pyetunë juve për nji gja - Ashtë me udhë për të shëtuna me bamë mirë, apor me bamë keq? Me shpëtuem shpirt, apor me hupunë?
10 Edhe mbassi vuni ore ata rreth, i tha nieriut: Shtri dorënë tande. Edhe ai bani ashtu, edhe dora e ati u ba e shëndoshë porsi tietra.
11 Por ata u mbushnë me marri, edhe flitshinë njiani me tietrinë, qish mundeshinë me i bamë Iesuit.
12 Edhe mb’ato ditt duel ndë malt me u falunë, edhe ishte tue shkuem gjithë natënë mbë të falunit e Perëndisë.
13 Edhe kur u ba ditë, thirri dishepujt’ e vet; edhe sgjodhi dy-mbë-dhetë prei asish, edhe i queiti apostuj;
14 Simoninë qi e queti Pietër, edhe Andrenë të vëllan’ e ati, Iakobin’ edhe Gjionninë, Filippin’ edhe Bartholomenë,
15 Matthenë edhe Thomanë, Iakobinë të birin’ e Alfeut, edhe Simoninë qi quhei Zelotë,
16 Iudenë të vëllan’ e Iakobit, edhe Iudën’ Iskariotinë, i cilli u ba edhe trathtuer,
17 Edhe sdripi bashkë me ata, e qindroi mbë nji vend rrafsh, edhe ishinë gjindëje prei dishepujsh ati, edhe shumë shumicë populli prei gjithë Iudesë edhe Ierusalemit, edhe prei për-anë deti Tyrës’ edhe Sidonësë, të cillëtë erthnë me ndëgjuem ate, edhe me u shëndoshunë prei lingatash veta;
18 edhe ata qi mundoheshinë prei shpirtënash ndytë, edhe shëndosheshinë.
19 Edhe gjithë gjindëja kërkonte me e prekunë, sepse dilte fuqi prei ati, edhe shëndoshte të gjithë.
20 Edhe ai si ngriti syt’ e vet mbë dishepujt e vet, tha: Lumtë ju të vobeqitë, sepse mbëretënia e Perëndisë ashtë jueja.
21 Lumtë ju qi keni u tashti, sepse keni me u ngimë. Lumtë ju qi qjani tashti, sepse keni me qeshunë.
22 Të lumunë jeni ju , kur t’u marrinë mëni juve nierëzitë, edhe kur t’u veçojnë juve, edhe t’u përqeshinë, edhe t’u nxierrin’ emninë për të keq, për punë të birit nieriut.
23 Gëzohi mb’ate ditë, edhe karceni, sepse qe paga juei tek ashtë shumë ndë qiell, sepse kështu ua baishin’ atënit’ e atyne edhe profetënavet.
24 Por mjertë ju të pasunitë! Sepse e fituetë ngushulliminë tuei.
25 Mjertë ju qi jeni të ngimë! Sepse ka me u ardhun’ u juve. Mjertë ju qi qeshni tashti! Sepse keni me bamë vaje, e me qjamë.
26 Mjertë ju, kur të thonë mirë për ju gjithë nierëzitë! Sepse kështu ua bajshin’ atënit’ e atyne edhe profet-rrenësavet.
27 Po u thom juve qi ndëgjoni: Doni anëmiqtë tuei; bani mirë atyne qi u kanë mëni juve;
28 bekoni ata qi u mallëkojnë juve; edhe faluni për ata qi u ngasinë.
29 Ati qi të bierë me shuplakë faqesë, këthei edhe tietrënë; edhe ati qi të marri petkunë tand, leni edhe këmishënë.
30 Edhe epi cillit-do qi të lypi; edhe ati qi të marri të tuatë, mos ia lyp prap.
31 Edhe sikurse doni me u bamë juve nierëzitë, kështu edhe ju u bani atyne; edhe ndë daçi ata qi e duenë juve, çfarë nderie ashtë mbë ju?
32 Sepse edhe fajtorëtë duen’ ata qi i duenë.
33 Edhe ndë u bafshi mirë atyne qi u bajnë mirë juve, çfarë nderie ashtë mbë ju? Sepse edhe fajtorëtë bajnë kështu.
34 Edhe ndë u dhançi hua atyne qi shpëreni me i marrë prap, çfarë nderie ashtë mbë ju? Sepse edhe fajtorët’ u apinë hua fajtorëvet, për me i marrë prap nji për ni.
35 Por doni anëmiqtë tuei, edhe bani mirë, edhe epni hua, pa pasunë ndonji shpëresë ma; edhe atëherë paga juei ka me qenunë shumë, edhe keni me qenunë të bijt’ e të Naltit, sepse ai asht’ i mirë mbë të pangjoftunit nderë edhe mbë të këqijt.
36 Bahi pra të përdëllyeshim, sikurse edhe Ati juei asht’ i përdëllyeshim.
37 Edhe mos gjukoni, edhe s’keni me u gjukuem; mos dënoni, edhe s’keni me u dënuem; ndëjeni, edhe keni me u ndëjyem;
38 epni, edhe ka me u dhanë juve; matës të mirë, të rrasun’ edhe të tundun’ edhe të derdhunë për buzë kanë me u dhanë juve ndë gji tuei. Sepse me atë matës qi matni, kanë me u këthyem me u matun’ edhe juve.
39 Edhe u tha atyne nji parabullë: Mos mundet’ i verbëti me i tërhekun’ udhënë të verbëtit? A s’kanë me ranë të dy ndë gropët?
40 Nuk’ ashtë dishepull përmbi mieshtrin’ e vet, por cilli-do qi asht’ i kullutë ka me qenunë porsi mieshtri vet.
41 Edhe përse shikon krandienë qi ashtë ndë sy t’yt vëlla, por tranë qi ashtë ndë sy tand nuk’ e ndien?
42 Apor si munde me i thanë t’yt vëlla: Vëlla, le të nxier krandienë qi ke ndë sy tand, kur ti nukë shef tranë qi ke ndë sy tand? Hipokrit, nxier ma përpara tranë prei synit tand, edhe atëherë ke me pamë mirë për me nxierrë krandienë qi ashtë ndë sy t’yt vëlla.
43 Sepse s’ashtë ndonji dru e mirë qi ban pemë të kalbëtë, as ndonji dru e kalbëtë qi ban pemë të mirë.
44 Sepse çdo dru ngjifetë prei pemësë vet. Sepse nukë mbëledhinë fiq prei drizash, as nukë vielinë rrush prei ferrash.
45 Nieriu i mirë nxier të mirënë prei thesoresë mirë të zemrësë vet; edhe nieriu i keq nxier te keqenë prei thesoresë keqe të zemrësë vet, sepse goja e ati flet prei tepëricësë zemrësë.
46 Edhe përse më thërritni: Zot, zot, edhe nukë bani sa thom?
47 Kush-do qi vien tek unë, edhe ndëgjon fjalët’ e mia, edhe i ban, kam me u diftuem juve me cillinë përgjan:
48 ai përgjan me nji nieri qi ndërtoi nji shtëpi, i cilli gërmihi, e thelloi, e vuni themel mbi shkampt; edhe kur vërshoi ujët’, u përpoq lumi mbas asai shtëpie, edhe nukë mufti me e tundunë, sepse ishte themeluem mbi shkampt.
49 Po kush të ndëgjojë e të mos bajë, përgjan me nji nieri qi ndërtoi shtëpinë mbi dhe pa themel, qi u përpoq lumi mbas asai, edhe ra përnjiherë; edhe të rrenuemit’ e asai shtëpie u ba i math.