1 Iudha, ropi i Iisu Hristoit, e vëllai i Iakovit, mb’ata që janë shënjtëruarë mbë Perndinë babanë, e të ruajturë të thirrë mbë Iisu Hristonë.
2 Le të shtonetë mbë juvet ndëjesa, paqi e dashuria.
3 Të dashurë, si paçë të madhe silloi t’u shkruajë juvet për shpëtim të gjithëvet bashkë, u gjëndçë shtrënguarë t’u shkruaj juvet, e t’u lutem që të lëftoni për besë që është dhënë shënjtorëvet njëherë.
4 Sepse hinë fshehura dica njerëz, për ata qe kohë që ishnë shkruarë mbë këtë dëm, të pabesë, ata dhurëtin’ e Perndisë sonë e kthejnë ndë kurvëri, e arnisenë të vetëminë që urdhëron, Perndinë e Zotnë tënë Iisu Hristonë.
5 Dua adha t’u kujtoj juvet, që patë mpsuarë njëherë këtë, se Zoti si shpëtoi llaonë nga vëndi i Egjiptosë, të ditënë i humbi ata që nukë besuanë.
6 Edhe Ëngjëjtë që nukë ruajtinë të lartët’ e ture, po lanë vëndn’ e ture, i ruan mbuluarë nd’errëcirë ndë zinçirë të pasosurë mbë gjuq të ditësë madhe.
7 Si Sodhomënë edhe Gomorrënë e qutetetë rrotullë ature, fajëtorëtë si edhe këta ndë kurvëri, e që vijënë prapa fajit së ndierë, u bënë ksomblë, tuke munduarë me një zjar të pasosurë.
8 Kështu edhe ata dëmëtojnë kurminë ndë ëndëra të ture, zotërinë shkeljënë, edhe dhoksatë i shajënë.
9 E Arhangjelloi Mihail, kur qërtoi me djallinë, e kuvëndoi për kurm të Moisiut, nukë guxoi të shtij sipër fjalë mallëkimit, po i tha: Të vuftë tij Zoti frë.
10 Ma këta sa nukë dinë, i shajnë, e si bagëti të pagoja, sa punëra dinë të fisit, mb’ato bëjënë prishëjën’ e ture.
11 Ve mbë ta, sepse kanë ecurë ndë udhë të Kainit, e ndë gënjeshtrë të pagësë Vallaamit janë gremisurë, e janë humburë ndë rebeli të Koreut.
12 Këta janë dhunëra ndë dashurira tuaj, tuke ndënjurë bashkë ndë mësallë pa turp, mbajnë vetëhen’ e ture; mjergulla të pauja, që i bie era tutje e tëhu, lisa të vjeshtësë, të papemë, vdekurë di herë, për të shkulurë nga rrënjatë.
13 Tallaze t’egra të detit, që shkumojënë tu(r)pet’ e ture, ulle të pllanepsura, për ata mjergull’ e zezë ruhetë për gjithë jetë.
14 E për këta profitepsi edhe Enohu, i shtati nga Adhami, e tha: Erdhi Zoti ja, me mijëra të shënjtorëvet së tij.
15 Të bëjë gjuq kondrë gjithëvet, e të rrahë faqenë të gjithëvet të pabesëvet të ture, për gjithë punëra të evsevisë ture që paramonisnë, e për gjithë fjalët’ e ashpra që folë kondrë tij fajëtorëtë, e të pabesëtë.
16 Këta janë murmunjatorë, mçeësh, që rrojënë sikundrë do oreksi ture. E gjuha e ture nxjer perifani, mburrëçorë dicavet njerëzet për të f(i)tuarë.
17 Ma juvet, o të dashurë, kujtoni fjalëtë që u patnë thënë më përpara Apostojt’ e Zotit sënë Iisu Hristoit.
18 Sepse u thoshnë juvet, që ndë kohë të pastajme do të vijënë përqeshësh, që do të rrojënë sikundr’ ësht’ oreksi i ture i paranomivet.
19 Këta janë që shquajnë vetëhenë si kafshë që nukë kanë Shpirt.
20 Ma juvet, o të dashurë, tuke stisurë vetëhenë tuaj mbë shumë të shënjtëruarënë besënë tuaj, lutuni me anë të Shënjtit Shpirt.
21 Mbai vetëhenë tuaj ndë dashuri të Perndisë, tuke shpërierë ndëjesën’ e Zotit sonë Iisu Hristoit ndë jetë të pasosurë.
22 E për ca t’u vijë keq tuke bërë dhiakris.
23 E ca t’i shpëtoni me frikë, tuke rrëmbierrë nga zjari, tuke urrierë edhe atë rrobën’ e kurmit të lerosurënë.
24 E mb’atë që ësht’ i fortë t’u ruajë juvet të pafaj, e t’u stisjë përpara nderit së tij pa katigori me gëzim.
25 Mbë të vetëminë sofonë Perndinë Sotirë tënë, le të jetë lëvdim, e madhëci, mbretëri e urdhër, edhe ndashti edhe ndë jetë pas jetet.
Ashtu qoftë!
1 Juda shërbëtor’ i Iesu Krishtit, edhe vëllai i Iakobit, te të thërritunit të shenjtënueshimitë prei Perëndisë Atit, edhe rueitunë prei Iesu Krishtit:
2 ndëjesë e paqtim e dashuni u shumoftë mbë ju.
3 Të dashunë, mbassi nxitova tepërë me shkruem juve për shpëtimin’ e rëndomshim, pata nevojë me u shkruem juve, e me u lutunë të luftoni për ate besënë qi u dha njiherë mbë shenjtënit.
4 Sepse hynë pshefazë disa nierës, qi ishinë shkruem përpara çë moti ndë këte dënim, nierës të pabesë, qi këthejënë hirin’ e Perëndisë t’onë mbë ndynësi, edhe mohojënë të vetëminë zotëni Perëndinë, edhe Zotinë t’anë Iesu Krishtinë.
5 Edhe due me ua prumë ndër mend, ndonëse ju e ditët këte njiherë, se Zoti si shpëtoi popullin prei dheut Egjyptit, mbasandai hupi ata qi nukë besuenë;
6 edhe ata engjujtë qi nukë rueitnë urdhënin’ e vet, por lanë vendin’ e vet, i ka rueitunë mbyllunë nd’errësinët me vargje të pasosunë, për gjyqin’ e ditësë madhe;
7 porsi Sodoma e Gomorra, edhe ato qytetetë rreth atyneve, qi u dhanë ndë kurvëni kështu porsi ato, e votnë mbrapa tietër mishi, janë vumë përpara për shëmbëllëtyrë, tue u munduem me ziarrm të pasosunë.
8 Por kështu edhe këta tue pamë andërra, ndyejënë mishinë, e bajënë për asgja pushtetinë, neminë ofiqetë.
9 Edhe Mihaili i par’ i engjujvet kur hahei tue luftuem me diallinë për korpin’ e Moiseut, s’kucoi me prumë kundrë ati ndonji gjykim të nemuni, por tha: Të qartoftë Zoti.
10 Edhe këta neminë sa punë qi nuk’ i dinë, edhe sa punë të natyrësë qi i dinë, porsi shtasë pa mend, vdirenë ndër ato.
11 Mier ata, sepse ecënë mb’udhë të Kainit, edhe u lishuenë me vrap mbas gënjimit Balaamit për me marrë pagë, edhe hupnë ndë kundrë-fjalët të Koreut.
12 Këta janë palavi ndë gosti të dashunisë tuei, kur hanë gosti me ju pa frikë, e ushqejënë vetëvetëhenë; re pa ujë qi bihenë tutie e tërhu prei erash; dru vieshte pa pemë, dy herë vdekunë, shkulunë prei rrajash;
13 valë deti të egra, qi shkumëzojënë turpëniat’ e veta; ujë qi bihen’ andej e këndej, për të cillat’ ashtë rueitunë errësin’ e zezë për gjithë jetënë.
14 Edhe për këta profetizoi edhe Enohu i shtatti vetë mbas Adamit, tue thanë: “Qe tek erdhi Zoti me dhetë mijë shenjtënash vet,
15 qi të bajë gjyq mbi të gjithë, edhe të qartojë gjithë të pabesëtë ndërmiet atyneve për gjithë vepërat’ e pabesënis’ atyne, qi punuenë pa besë, edhe për gjith’ ato fjalët e ashpëra qi folnë kundrë ati fajtorët’ e pa-besë”.
16 - Këta jan’ asish qi murmurojën’ e qjahenë, tue ecunë mbas dëshërimesh vet; edhe goja e atyneve flet fjalë tepërë të trasha, edhe mërekullohenë për disa vetë për me pasunë dobi prei atyneve .
17 Por ju, o të dashunë, kuitoni fjalëtë qi u folnë përpara prei apostujvet Zotit t’ynë Iesu Krishtit,
18 se u thoshinë juve, se: “Ndë kohë të mbrapëme do të jenë përqeshësa, qi do t’ ecinë mbas dëshërimesh pabesëniavet veta”.
19 Këta jan’ ata qi dajënë vetëvetëhenë, porsi shtasë qi s’kanë shpirt.
20 Por ju, o të dashunë, tue ngrefunë vetëhenë tuei përmbi fort të shenjtënueshimenë besë, e tue u falunë ndë Shpirt Shenjt,
21 rueni vetëhenë tuei ndë dashuni të Perëndisë, tue pritunë përdëllimin’ e Zotit t’ynë Iesu Krishtit, për jetë të pasosëme.
22 Edhe disa i përdëlleni, tue bamë të sgjedhunë;
23 edhe disa të tierë i shpëtoni me frikë, tue i rrëmbyem ata prei ziarrmit, e tue pasunë mëni edhe ate petëkunë qi ashtë shgryem prei mishit.
24 Edhe mb’ate qi mundetë me u rueitunë të pafaj, e me u qindruem përpara laftit vet faqe-bardhë me gëzim,
25 mbë të vetëminë të ditshiminë Perëndi edhe Shëlbuesinë t’anë, qoftë laft edhe madhëni, urdhën’ edhe pushtet, edhe tashi edhe mbë gjithë jetët. Amen.