Krie e njëzeteshtatëtë
1 E si u apofasis të armenisjëm nevet për Itali, e ipnë Pavllonë edhe ca të tjerë të hapsosurë njëit Ekatondarhut që quhej Iulio, nga spira e Avgustit.
2 E si him ndë një karav nga Adhramiti, e dojëm të shkojëm ndëpër brinjë Asiënë, vam hapëtë. E ish me nevet Aristarhoi Maqedhoniti nga Seleniku.
3 E tjatërënë ditë zum ndë Sidhonë. E Iulioi e mirr Pavllonë njerëzisht, e i dha urdhër të vij ndë miq e të prëhej.
4 E si u ngrem ateje, armenism ndënë Qipro, sepse qenë erëratë kondrë.
5 E si shkuam detn’ e Qiliqisë, e të Pamfilisë, erdhm ndë Mira të Liqisë.
6 E Ekatondarhu si gjeti atje një karav Aleksandhrino që vij për Itali, na hodhi mbë të.
7 E mbë shumë dit, sepse armenism kadalë, mezi arrijtim përpara Knidhosë, e sepse na mbodhis navet era, armenism përbrinjë Kritit nga an’ e Sallmonit.
8 E mezi e shkuam atë, e erdhm ndë një vënd që thuhej Limane të Mira, mb’atë afër ish quteti Llasea.
9 E si pat shkuarë shumë kohë, e më nukë qe siguro t’armenisuritë, sepse pat shkuarë ahiere edhe agjërimi, Pavllua i mpson.
10 E u thosh ature: O njerëz, unë shoh që t’armenisuritë do të bënetë me dëm edhe me humbëjë të madhe jo vetëmë të barrësë e të karavit, po edhe të jetësë sonë.
11 Ma Ekatondarhu beson më tepër te zoti i karavit edhe te navkliroi, se mb’ato që thosh Pavllua.
12 E si nukë qe edhe limani i mirë për të dimëruarë, më të shumëtë bënë kshill të ngriheshim edhe ateje, e të vejëm ndë mundjëm ndë Finiq të dimërojëm, liman të Kritit që vështron mbë di erë, Livënë edhe Horonë.
13 E tek frin notia leh, e pandehnë se qe koha e ture, u ngrenë nga Asua, e shkoijnë afër Kritit.
14 E për një çikëzë herë dolli një erë kundreq Kritit me thëllim që thuhetë evroklidhon.
15 E na u rrëmbie karavi, e më s’mund të qëndron karshi erësë, e e lam e vejëm rrotullë.
16 E tek shkojëm ndënë një nisiet, që quhetë Kllavdhi, mezi mundm të marëm varkënë.
17 Për të ngrijturë të varkësë bënë ndihmëra, e ngjeshjëm karavnë me tërkuzë, se trëmbishnë të mos bijnë ndë kserë, e si zbritnë plëhurëtë, kështu armenisnë.
18 Ma si na rrahu furtuna nevet shumë, nesëret nism e derdhm gjënë.
19 E të tretënë ditë me duar tona e hodhm ndë det armatosin’ e karavit.
20 E për shumë dit as Dielli, as Ulltë dukishnë, e dimër i madh na vin sipër, e për këtë na ngrihej çdo omuth të shpëtojëm nevet.
21 E si kishnë shumë dit pa ngrënë, qëndroi Pavllua ndë mes të ture e thotë: O njerëz, duhej të digjojëtë mua, e të mos ngrihishtë nga Kriti, e të mos keshëtë hequrë këtë nakatosi e këtë dëm.
22 Po ndashti u mpsoj juvet të kini zëmërë të mirë, se do të mos humbasë ndonjë Shpirt nga ju, përveçe karavit.
23 Sepse m’u duk mua këtë natë Ëngjëll’ i Perndisë që jam, e që punoj.
24 E më tha: Mos u trëmb, o Pavllo, se duhetë të dalç ti përpara Qesarit. E ja, të dhëroi Perndia gjith’ ata që armenisjënë me tij.
25 Andaj bëni zëmërë të gëzuarë, o burra, sepse besoj te Perndia, që kështu do të jetë, sikundrë m’është thënë mua.
26 E do të biemë nevet mbë një nisi.
27 Ma si erdhi e katërmbëdhjeta natë, tek armenisjëm nevet ndë det të Adhriasë, ndë mes të natësë gjemëcitë mëndonishnë se u afëronej ature një vënd.
28 E si hodhë skandallë gjenë njëzet pash ujë. E si vanë më teje e hodhë pagjene skandallë, gjenë pesëmbëdhjetë pash.
29 E si trëmbishnë të mos bijnë ndë vënd t’ashprë, shtinë katër hekura, e lutejnë të bënej ditë.
30 E kur kërkoijnë Gjemëcitë të ikëjnë nga karavi, e shtinë varkënë ndë det me aformi sikur duajnë të shtijnë hekuratë nga prora.
31 I thotë Pavllua Ekatondarhut edhe trimavet: Ndë mos qëndrofçinë këta ndë karav, juvet nukë mundni të shpëtoni.
32 Atëherë trimatë prenë litarët’ e varkësë e e lanë atë të bij jashtë.
33 E ngjera sa nisi të bënej ditë, i paraqinis Pavllua të gjithë të haijnë bukë, e u thosh: Sot është e katërmbëdhjeta ditë që tuke priturë jini esëllë, pa vënë gjë ndë gojë.
34 E andaj u lutem juvet të mirri të hai, sepse këjo është për të shpëtuarë vetëhenë tuaj, se ndonjëit prej jush qime nga krietë do të mos pësojë gjë.
35 E si tha këto, mori bukë, e ju lut Perndisë përpara gjithëvet, e si e theu nisi të haij.
36 E si bënë të gjithë zëmërë të mirë, muarrë edhe ata të haijnë.
37 E jeshëm të gjithë ndë karav, diqind e shtatëdhjetë e gjashtë shpirt.
38 E si u ngosnë të ngrënë, e lehcoijnë karavnë tuke shtirë grurëtë ndë det.
39 E kur u bë ditë, vëndnë nuk’ e njihnë, po vijnë re një anë detit që kish një gji. E mb’atë u silloisnë ta shtijnë karavnë ndë mundnë.
40 E si hoqnë lart anguratë, e lijnë ndë det, e bashkë me këtë zgjidhnë edhe të lidhurat’ e temonit; e ngrijtinë artemonë sikundrë qe të frijturit’ e erësë, e vijnë prej anet së dheut.
41 Ma si ranë mbë një hundë që kish mbë të di anëtë det, e shtunë jashtë karavnë, e prora si u kumbis, mbeti e nukë tundej, ma primna ç(k)allëmonej nga të përpjekurat’ e tallazevet.
42 E trimatë bënë mushavere që të vritnë të hapsosuritë, se mos bjerë njeri mbë not e ikëjë.
43 Ma Ekatondarhu, si duaj të shpëton Pavllonë, i mbodhisi ata nga ajo mushavere, e dha urdhër që kush mund të bjerë mbë not, të hidhenë më protoparë e të dalënë mbë dhe.
44 E të tjerëtë i nxuarë ca mbi dhoga, e ca mbi ndonjë gjë nga të karavit, e kështu gjau të shpëtoijnë mbë dhe.
KAPTINA XXVII.
1 Edhe mbassi u pa me udhë me lundruem për Itali, dhanë Paulin’ edhe disa të tierë të lidhunë nji urdhën-qindësi qi quhei Iuli, prei tufës’Augustit.
2 Edhe si hym ndë nji lundrë Adramyttiane, edhe kishim për me lundruem ndëpër vendet e Asisë, votëm hapëtë; edhe kishim me vetëhe Aristarh Makedonasinë prei Thessallonikësë.
3 Edhe tietërënë ditë e mbërrim ndë Sidonë. Edhe Iuliu u pru nierëzisht te Pauli, edhe e la me votunë te miqt’ me u prajtunë.
4 Edhe si u ngritëm prei andyj, lundruem ndënë Kyprë, sepse erënat’ ishinë kundrë.
5 Edhe si kaluem detin’ e Kilikisë edhe të Pamfylisë, erdhëm ndë Mira të Lykisë.
6 Edhe atie urdhën-qindësi gjeti nji lundrë Aleksandriane qi lundronte për Itali, edhe na vuni mbrenda mb’ate.
7 Edhe shumë ditt tue lundruem ka dalë, memzi e mbërrim ndë Knidë, por mbassi nukë na linte era, lundruem ndënë Kretënë prei anësë Salmonësë;
8 edhe memzi si e kaluem, erdhëm ndë nji vend qi quhetë Limanet e Mira, afër aty ishte qyteti i Lasaisë.
9 Edhe mbassi pat shkuem shumë kohë, edhe të lundruemitë tashti ishte ndë rrezik, sepse edhe agjinimi tashti kishte shkuem, Pauli i mësonte,
10 tue u than’ atyne: O burra, shof se këta të lundruem do të bahetë me të hequna keq e me shumë dam, jo vetëmë të barrës’ edhe të lundrësë, por edhe të jetësë s’onë.
11 Por urdhën-qindësi ndëgjonte ma tepërë timonierin’ edhe të zotin’ e lundrësë, se fjalët e Paulit.
12 Edhe limani mbassi s’ishte i mirë për me dimënuem, ma të shumëtë banë këshille të ngrihen’ edhe prei andyj, për me e mbërrimë ndë Fenikë, ndë qoftë se mundeshinë, edhe të dimënojn’ atie , qi ashtë nji lima i Kretësë, qi ve ore prei erësë Libës’ edhe prei erësë Horit.
13 Edhe kur fryni pak erë shiu, kuituenë se patnë kohënë të mirë, hoqnë grepin , edhe lundrojinë për-anë Kretësë.
14 Por mbas pagësë herë duel nji erë thëllimi kundrë asai, qi quhetë Euroklydon.
15 Edhe mbassi u rrëmbye lundra, edhe s’mundei me i qindruem erësë, e lishuem e biheshim andej e këndej .
16 Edhe si shkuem ndënë nji ujdhësë të vogëlë qi quhetë Klaudë, memzi muftëm me vumë lundrënë ndënë pushtet t’anë ,
17 të cillënë si e ngritnë, bajinë të ndimueme, tue ngjeshunë lundrënë përposhtë; edhe mbassi patnë frikë mos me ranë ndë cekë, sdrypnë pëlhuratë, edhe kështu biheshim andej e këndej .
18 Edhe mbassi na rrafi furtuna fort, tietrënë ditë derthnë gjanë ndë det ;
19 edhe të tretënë ditë hodhëm teshat’ e lundrësë me duert t’ona.
20 Edhe për shumë ditt nuk dukeshin as dielli as ujëtë, edhe na ra sipër nji dimën’ i math, sa na u hoq shpëresa ma, se kishim për me shpëtuem.
21 Edhe si kishinë shumë ditt pa ngranë, atëherë qindroi Pauli ndë miedis t’atyneve, e tha: Duhei, o burra, të më ndëgjojitë, edhe të mos ngriheshitë prei Kretësë, qi të mos na u kishte bamë këta të hequnë keq, e kyi dam.
22 Edhe tashtiu mësoj juve të keni zemërë, sepse s’ka me hupun’ as ndonji shpirt prei nesh veç lundrësë.
23 Sepse këte natë m’u duk engjulli i Perëndisë, të cillit jam, edhe të cillinë lus,
24 tue thanë: Mos ki frikë Paul; duhetë me dalunë përpara Kaisarit; edhe qe Perëndia te t’i ka falunë gjith’ ata qi lundrojnë bashkë me tyi.
25 Përandai kini zemërë, o burra, sepse besoj mbë Perëndinë, se kështu do të jetë, sikurse më ka folunë.
26 Edhe duhetë me ranë jashtë mbë nji ujdhësë.
27 Edhe si erdhi e katër-mbë-dheta natë, kur po biheshim na nalt e poshtë ndë det Adria, ndë mies-natë detarëtë kuitojinë se po afëroheshinë mbë ndonji vend.
28 Edhe kur hothnë skandallë, gjetnë njizet pash ujë; edhe si votnë pagëzë ma tej, hothnë prap skandallë, edhe gjetnë pesë-mbë-dhetë pash;
29 edhe mbassi kishinë frikë se mos bijinë jashtë mbë vende të ashpëra, hothnë katër grepa prei bishtit lundrësë, edhe luteshimë me u bamë ditë.
30 Por detarëtë mbassi kërkojinë me ikunë prei lundrësë, edhe sdrypnë magjenë ndë det tue shtimë shkak se kishinë me hedhunë grepa prei ballit lundrësë,
31 Pauli i tha urdhën-qindësit edhe ushtëtorëvet: Ndë mos ndenjshinë këta ndë lundrët, ju s’mundeni me shpëtuem.
32 Atëherë ushtëtorëtë prenë litarët’ e lundrësë, edhe e lanë me ranë jashtë.
33 Edhe deri sa filloi me u bamë ditë, Pauli u lutei të gjithëve të marrinë me ngranë, tue thanë: Sot asht’ e katër-mbë-dheta ditë qi pritni, edhe jeni esullë pa ngranë gja.
34 Përandai u lutem juve të merrni me ngranë, sepse këjo ashtë për shpëtiminë tuei, sepse askuit prei jush s’ka me i ranë qime floku prei kresë.
35 Edhe si tha këto, muer bukë, e iu fal nders Perëndisë përpara të gjithëve, edhe si e theu, filloi me ngranë.
36 Edhe të gjithë si muernë zemërë, muernë edhe ata me ngranë.
37 Edhe ishim të gjithë bashkë ndë lundrë dy qind e shtatë-dhet’ e gjashtë shpirtë.
38 Edhe si u nginë tue ngranë, lenuenë lundrënë tue hedhunë gruninë jashtë ndë det.
39 Edhe kur u ba ditë, nuk’ e ngjifinë vendinë, por vejin’ ore nji grykë qi kishte buzë deti, edhe banë këshille të shtijenë jashtë lundrënë mb’ate, ndë qoftë se mundeshinë.
40 Edhe si tërhoqnë nalt grepatë, lanë lundrënë ndë det, edhe sgjithnë përnjiherë të lidhunat’ e timonit, edhe ngritnë pëlhurën’ e miedisëme ka frynte era , edhe mbajinë prei buzësë detit.
41 Edhe si ranë mbë nji vend qi ishte prei dy anësh det, shtinë jashtë lundrënë; edhe balli i lundrësë si u mbështet, mbeti e nukë tundei, por bishti i lundrësë po sbërthehei prei të përpiekunit valëvet.
42 Edhe ushtëtorëtë banë këshille me vramë të lidhunitë, qi të mos iki ndonji tue bamë mbë not.
43 Por urdhën-qindësi mbassi donte me shpëtuem Paulinë, i ndali prei kësai këshilleje; edhe urdhënoi sa mundeshinë me bamë mbë not, të lidhenë përpara, e të dalinë mbë tokë;
44 edhe të tierëtë duelnë , disa mbi dërrasat, e disa mbi copat e thyeme të lundrësë. Edhe kështu shpëtuenë të gjithë mbë tokë.