Krie e shtatëtë
1 Kur kemi adha, o të dashurë këto të taksura, le të qërojëmë vetëhenë tonë nga çdofarë moli të kurmit edhe të Shpirtit, e le ta bëjmë mbë të sosurë Shënjtërinë tonë me frikë të Perndisë.
2 Epnani nevet vënd. Na nukë kemi dëmëtuarë ndonjë, nukë kemi prishurë ndonjë, nuk’ i kemi marrë gjë ndonjëit.
3 Nuk’ ua thom për dëm tuaj, sepse u thaçë më përpara, që juvet jini brënda ndë zëmëra tona, për të rruarë bashkë, e për të vdekurë bashkë.
4 Shumë tharos kam unë mbë ju. Shumë mburrem për ju. Jam plot me parigori, ndë gjithë shtrëngime tuaj gëzimi tepëron më shumë mbë mua.
5 Sepse kur vam ndë Maqedhoni nevet, nukë pati ndonjë të prëjturë kurmi inë, po helmoneshim për çdofarë punë. Përjashta luftëra, përbrëndazi frikëra.
6 Po Perndia që parigoris të unjëtitë, ai na parigorisi edhe nevet me t’ardhurë të Titosë.
7 E jo vetëmë me t’ardhurë të tij, po edhe me parigori të tij që pat marrë prej jush, si na tha nevet dëshërimnë tuaj, të qarëtë tuaj, dashurin’ e ngrohëtë tuajnë për mua, kaqë që si digjova ato u gëzuaçë më tepërë.
8 Sepse ndonëse u helmova juvet me atë kartë, nuk’ u bëçë pishman, ndonëse metanoisa më përpara, sepse shoh që ajo kartë, ndonëse për pakëzë kohë u helmoi juvet.
9 Ndashti gëzonem, jo sepse u helmuatë, po që u helmuatë ndë metani, sepse u helmuatë si do Perndia, që të mos dëmëtoneni prej nesh mbë ndonjë punë.
10 Sepse helmi që bënetë si do Perndia, bie ndë metani të patundurë për të sosurë, ma helmi i kësaj jetet pa bie vdekëjë.
11 Sepse ja këjo e tila që të jini ju helmuarë si do Perndia, sa spudhi pruri mbë juvet? E të përgjegjurë, e të zëmëruarë kondrë së keqesë, e frikë, e dashuri, e zili, e të bëni të munduritë? E mbë çdo anë e bëtë të duketë, që juvet jini të pafaj mbë këtë punë.
12 Adha edhe nd’u shkrova juvet, nuk’ e bëra për atë që bëri të sharitë, as për atë që u sha, po të bëj të duketë spudhia inë që kemi për juvet, përpara Perndisë.
13 Pra andaj u parigorism ndë parigori tuaj, e më të tepërë u gëzuam ndë gëzim të Titosë, sepse ju prë Shpirti i tij nga gjithë jush.
14 E ndë jam mburrturë pak gjë mbë të për juvet, nuk’ u turpëruaçë, po sikundrë u kam thënë të vërtetënë juvet ndë gjithë punëra, kështu edhe të mburrëtë që paçë dhënë unë për Titonë, u bë të vërtetë.
15 E ai u do juvet me gjithë zëmërë më tepërë, kur vë ndër mënd të gjegjuritë tuaj të gjithëvet, e qish e patë dheksurë atë me frikë e me të dredhurë.
16 Gëzonem dha që për çdo punë kam tharos mbë ju.
KAPTINA VII.
1 Tue pasunë pra këto të zotueme, o të dashunë, le të qiroimë vetëhenë t’onë prei qish do ndynësine të mishit e të shpirtit, tue punuem shenjtëni me frikë të Perëndisë.
2 Na epni vend: askuit s’i bam keq, askend s’prishëm, askuit s’i muerëm gja tepërë.
3 Nuk’ e thom këte për me u gjukuem juve për të keq, sepse u thashë juve çë përpara, se jeni ndë zemërat t’ona për me vdekunë bashkë e për me rruem bashkë.
4 Shumë zemërë kemi mbë ju, shumë të mburrunë kemi për ju; jam plot me ngushullim, kam gëzim të math mbë gjithë shtrëngiminë t’anë.
5 Sepse, si erthmë na ndë Makedoni, korpi ynë s’pat ndonji të prajtunë, por shtrëngoheshim për qish do gja: përmbrenda luftëna, përjashta frika.
6 Por Perëndia qi ngushullon të përvutëtë, na ngushulloi me të ardhunit e Titosë;
7 edhe jo vetëmë me të ardhunit e ati, por edhe prei ati ngushullimit qi u ngushullue prei jush, tue na diftuem mallinë tuei, vajënë tuei, zemërënë tuei të përvëlutënë për mue, përandai u gëzueshë ma tepërë.
8 Sepse ndonëse u helmova juve me letërënë, s’pendohem, ndonesë u pendueshë, sepse shof se ajo letërë u helmoi juve, ndonesë qe për pak herë.
9 Tashti gëzohem, jo se u helmuetë, por se u helmuetë ndë pendesë, sepse u helmuetë mbas Perëndisë, për mos me u bamë ndonji dam prei nesh.
10 Sepse helmimi mbas Perëndisë bije nji pendesë për shpëtim qi s’ashtë për me u penduem, por helmimi i botësë bije vdekë.
11 Sepse qe këjo punë qi u penduetë ju mbas Perëndisë, sa nxitim bani mbë ju! Por sa të përgjegjunë, por sa zemërim, por sa frikë, por sa mall, por sa zemërë të përvëlutë, por sa shpagim! Mbë të gjitha e diftuetë vetëhenë tuei se jeni të qirutë mbë këte punë.
12 Përandai ndonëse u shkrova juve, nuk’ e bana këte për ate qi bani paudhë, as për ate qi iu ba paudhë, por qi të shpërfaqetë te ju ai nxitimi ynë qi kemi për ju përpara Perëndisë.
13 Përandai u ngushulluem për ngushulliminë tuei, edhe shumë ma tepër’ u gëzuem për gëzimin’ e Titosë, se iu pra shpirti prei jush të gjithëve.
14 Sepse ndë u mburrova pakëzë tek ai për ju, s’u turpënova, por sikurse u folëm juve për të gjithë me të vërtetë, kështu edhe mburrimi ynë u ba i vërtetë te Titoja;
15 edhe ati i shtohetë ma tepërë dashunia për ju, kur bije ndër mend ndëgjiminë tuei të gjithëve, se si e pritët ate me frikë e me drithtim.
16 Gëzohem pra, se për qish do punë kam zemërë mbë ju.