Psallmë kënkë për të bijt e Koreut, mbë të parinë kënkëtuar mbi Maallath-lleanoth, Mashhill’ i Eman Ezrahitit.
1 O Zot Perëndia i shpëtimit t’im, dit’ e natë thirra përpara teje;
2 le të vinjë përpara teje të faluritë t’im, ul veshnë tënt mbë klithmët t’ime.
3 Se u mbush me të këqia shpirti im, edhe jeta ime po afronetë ndë varrt.
4 U numëruashë bashkë me ata që cbresinë ndë gropë, u bëshë posi njieri pa ndihmë;
5 lënurë ndër të vdekurit, posi të vrarëtë që kanë rënë ndë varr, të cilëtë ti nukë kujton më, edhe ata u këputnë prej dorësë s’ate.
6 Më vure ndë gropë fort të poshtërme, ndë errëcirë e ndë thellëcirëra.
7 Zëmërimi yt qëndroi mbi mua, edhe solle (mbi mua) gjithë valët’ e tua. Sellah
8 Mërgove prej meje të ngjohurit’ e mi, më bëre ndyrësi ndër ata; u mbylla, e s’munt të dal.
9 Syrit t’im iu pre fuqia prej shtrëngimit; thirra mbë ty, o Zot, gjithë ditënë, ndejta duart’ e mia mbë ty.
10 Mos do të bënjç punë të maniçime ndë të vdekurit, a po të vdekuritë do të ngjallenë, edhe do të të lavduronjënë? Sellah.
11 Mos e kanë për të treguarë ndë varrt përdëllimnë tënt, edhe të vërtetënë tënde ndë prishëjet?
12 Mos do të ngjihenë ndë errëcirët punët’ e tua të maniçimetë, edhe drejtëria jote ndë vënt të harruarë?
13 Po unë thirra mbë ty, o Zot, edhe ndë mëngjes të faluritë t’im të ka për të harriturë.
14 Përse heth tej shpirtinë t’im, o Zot, kthen mbë-nj’-anë faqenë tënde prej meje?
15 Jam dorë-hollë edhe ndë mundim vdekëje që prej dialërisë s’ime; po heq nga frikët’ e tua, edhe po vras mëndëjenë.
16 Zëmërimet’ e tu shkuanë mbi mua, edhe nga frikët’ e tua drithtërova,
17 më qerthulluanë posi ujë gjithë ditënë, më qarkuanë bashkë.
18 Mërgove prej meje miknë edhe të afërminë, edhe të ngjohurit’ e mi ndë errëcirë.
1 Këngë. Psalm i bijve të Korahut. Mjeshtrit të korit. Me melodi të trishtueshme. Himn i Heman Ezrahitit.
2 O Zot, Perëndia i shpëtimit tim,
ty të thërras ditë e natë.
3 Lutja ime mbërrittë te ti,
vëri vesh kujës sime.
4 Më është mbushur shpirti me të këqija,
jeta ime është pranë skëterrës.
5 Më radhitin me ata që kallen në varr,
jam bërë si njeri pa forcë.
6 Endem mes të vdekurve,
si të vrarët që dergjen varreve,
si ata që ti nuk i kujton më,
që janë shkëputur nga dora jote.
7 Më ke plandosur në gropën më të thellë,
në skutat më të errëta të thellësive.
8 Mbi mua rëndon zemërimi yt,
mbi mua përplasen gjithë dallgët e tua. selah
9 Largove prej meje të njohurit e mi,
më bëre të neveritshëm për ta.
Jam mbyllur brenda e më nuk dal,
10 sytë më janë venitur prej mjerimit.
Ty të kam thirrur përditë, o Zot,
duart drejt teje i kam shtrirë.
11 Pse, për të vdekurit do t'i bësh mrekullitë?
Mos do të ngrihen hijet e të vdekurve të të përlëvdojnë? selah
12 Mos ka për të folur kush në varr për mirësinë tënde,
apo për besnikërinë tënde në vendin e shkatërrimit?
13 Mos kanë për t'u njohur në errësirë mrekullitë e tua,
apo drejtësia jote në vendin e harresës?
14 Por unë të thërras ty, o Zot, për ndihmë,
lutja ime mbërrin para teje që në mëngjes.
15 Përse më hedh tej, o Zot?
Përse e fsheh fytyrën prej meje?
16 I mjerë jam unë e në prag të vdekjes që në rini,
vuaj prej tmerreve të tua plot dëshpërim.
17 Më mbulojnë zemërimet e tua,
tmerret e tua më rrënojnë.
18 Më rrethojnë si uji tërë ditën,
vërshojnë mbi mua nga të gjitha anët.
19 Largove prej meje miq e shokë,
vetëm errësira më bën shoqëri.