Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 O Zot, më provove, edhe më ngjohe.
2 Ti ngjef të ndënjuritë t’im, edhe të ngrituritë t’im; ti kupëton mendimet’ e mi që së largu.
3 Shikon të ecuritë t’im, edhe të dergjuritë t’im, edhe ngjeh gjith’ udhët e mia.
4 Se edhe pa ardhurë fjala ndë gjuhët t’ime, na, o Zot, ndek ngjeh të gjitha.
5 Më qarkon prapazi e përparazi, edhe vure dorënë tënde mbi mua.
6 Këjo dituri është fort e maniçime ndek unë, ësht’ e lartë, nukë mund (të harrinj gjer) nd’atë.
7 Ku të vete prej frymësë s’ate, edhe prej faqesë s’ate, që të ikënj?
8 Ndë hipça ndë qiell, ti je atie; ndë cbritça ndë adhë, na ti ndek je atie;
9 ndë marça fletët’ e të cbardhëllyerit, edhe të rri ndë fundrat të detit,
10 edhe atie dora jote më ka për të hequrë udhënë, edhe e diathta jote më ka për të mbajturë.
11 Ndë thënça: Po errëcira do të më mbulonjë, edhe nata do të jetë dritë rrotullë meje,
12 edhe ajo errëcira nukë mbulon gjë prej teje, edhe nata ndrit si dita, edhe posi errëcira, kështu edhe drita janë si një ndek ti.
13 Se ti bëre veshnjet’ e mia, më mpshtolle ndë barkut t’ëmësë s’ime.
14 Do të të lavduronj, se të gatuarëtë t’im u bë me punë të frikshime e të maniçime; punët’ e tua janë të maniçime, edhe shpirti im fort mirë i ngjeh.
15 Nuk’ u fshehnë eshtërat’ e mia prej teje, kur i bënje ndë të fshehëtë, as të qënuritë t’im ndë fundrat të dheut.
16 Syt’ e tu panë brumën’ e kurmit t’im që pa punuarë, edhe ndë vivlit tënde gjithë këto qenë shkruarë, (edhe) dittë kur gatuheshinë, edhe nukë (qe) as një prej këtyre.
17 Fort të vëjyerë janë mendimet’ e tu për mua, o Perëndi!
18 Fort u shumua numër’ i atyreve! (Ndë) doje t’i numëronje, kapërcenjënë edhe rërënë; cgjohem, edhe jam po bashkë me ty.
19 Ndë vraftë fajtorëtë Perëndia, ju burra gjakëtorë, largohuni prej meje.
20 Se ata thonë keq ndër ment për ty; arëmiqt’ e tu zënë n’gojë (emrinë tënt) mbë të kotë.
21 Nuk’ u kam mëri unë, o Zot, atyre që të kanë mëri, edhe nukë zëmëronem për ata që janë ngriturë kundrë meje.
22 Me mëri të madhe u kam mëri atyre, i kam për arëmiq.
23 Provo-më, o Perëndi, edhe ngjih zëmrënë t’ime; shiko-më, edhe ngjih mendimet’ e mi;
24 edhe shih ndë është ndek unë edhe udhë e shtrëmbërë; edhe hiq-më mbë udhë të përjetëshme.
1 Mjeshtrit të korit. Psalm i Davidit.
O Zot, ti më ke shqyrtuar e më njeh.
2 Ti e di kur ulem e kur ngrihem,
mendimet nga larg m'i kupton.
3 Më vëzhgon kur eci e kur pushoj,
gjithë udhët e mia mirë i njeh.
4 Pa folur goja ime,
ti, o Zot, di çdo gjë.
5 Para meje e mbrapa meje je ti,
dora jote qëndron mbi mua.
6 Mahnitëse është dija jote për mua,
tepër e lartë e unë s'e arrij.
7 Ku të shkoj larg shpirtit tënd?
Ku të iki larg pranisë tënde?
8 Po të ngjitem në qiell, atje je ti,
po të dergjem në skëterrë, ti je aty.
9 Po të merrja krahët e mëngjesit
e përtej detit të shkoja,
10 edhe atje do të më udhëhiqte dora jote,
do të më mbante e djathta jote.
11 Edhe po të thosha: «Më mbuloftë errësira
e drita përreth meje u errësoftë»,
12 errësira për ty nuk është errësirë
e nata ndriçon si dita;
për ty errësira dhe drita janë njëlloj.
13 Ti e krijove brendinë time,
më ende që në bark të nënës.
14 Të lavdëroj se mrekullisht më krijove,
të mahnitshme janë veprat e tua,
mirë e di shpirti im.
15 Kockat e mia nuk ishin të fshehta për ty,
kur krijohesha në fshehtësi,
kur merrja trajtë në thellësitë e tokës.
16 Kur isha pa trajtë, më panë sytë e tu.
Të gjitha ditët që caktove, në librin tënd ishin shkruar,
pa u krijuar asnjë prej tyre.
17 Sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi!
Sa i madh është numri i tyre!
18 Po t'i numëroj, janë më shumë se rëra.
Zgjohem e jam ende me ty.
19 Sikur t'i zhbije të paudhët, o Perëndi!
Shporruni prej meje, o njerëz gjakatarë.
20 Ata flasin kundër teje me dredhi,
më kot ngrihen armiqtë e tu .
21 Si të mos i urrej ata që të urrejnë, o Zot,
si të mos i përbuz kundërshtarët e tu?
22 Ndiej vetëm urrejtje për ta,
i kam bërë armiq.
23 Shqyrtomë, o Perëndi, dhe njihe zemrën time,
vëmë në provë dhe njihi brengat e mia.
24 Shiko në shkoj udhës së ligë
dhe në udhën e përjetësisë më pri.