Mbë të parinë kankatuer, mbi Shoshanim-edhuth. Psallm’ e Asafit.
1 Mba vesh, ti qi kullot Israelinë, ti qi i heq udhënë Iosefit porsi tufeje, ti qi rri mbi Qerubim, shfaqu.
2 Ndër sy të Efraimit, e të Beniaminit, e të Manasseut, ngre fuqinë tande, edhe eja me na shpëtuem.
3 Këthe-na, o Perëndi, edhe ndrit faqenë tande, edhe kemi me shpëtuem.
4 O Zot Perëndia i fuqivet, deri kurë ke me u zemëruem kundrë të falunit popullit t’yt?
5 Ushqen ata me bukë lotsh, edhe u ep me pimë ujë lotsh me masë të madhe .
6 Na bane ndër fëqinjt t’onë të ngranë me fjalë, edhe anëmiqtë t’anë përqeshinë njani tietërinë.
7 Këthe-na, o Perëndia i fuqivet, edhe ndrit faqenë tande, edhe kemi me shpëtuem.
8 Prune veshtë prei Misirit, përzune kombe, edhe e mbolle.
9 I bane gati vend përpara, edhe e banë të zajë rranjë, edhe mbushi dhenë.
10 U mbuluenë maletë prei hies’ ati, edhe degat’ e ati ishinë porsi dullenjat’ e Perëndisë.
11 Shtrini hardhiat’ e veta deri ndë det, edhe bimat’ e veta deri ndë lumt.
12 Përse shthure gjerdhet’ e ati, edhe gjith’ ata qi shkojën udhësë e vielinë?
13 Thiu i pyllit e shkreton, edhe bisha e fushës’ e kullot.
14 O Perëndia i fuqivet, këthehu pra, shtierë sytë prei qiellit, edhe shif, edhe vështro këtë veshtë,
15 edhe ate veshtinë, qi mbuell e diathta jote, edhe ate bimënë qi forcove për vetëhet tande.
16 U dogj ndë ziarrm, edhe u shkul, hupnë prei qirtimit faqesë s’ate.
17 Qoftë dora jote mbi burrin’ e së diathtësë s’ate, edhe mbi të birin’ e njeriut qi e forcove për vetëhenë tande.
18 Edhe na s’kemi me u mërguem prei teje; ep-na frymë të gjallë, edhe kemi me thirrë mb’emënit tand.
19 O Zot Perëndia i fuqivet, këthe-na, ndrit faqene tande, edhe kemi me shpëtuem.
To the chief Musician upon Shoshannim-eduth, A Psalm of Asaph.
1 Give ear, O Shepherd of Israel, thou that leadest Joseph like a flock; thou that dwellest between the cherubims, shine forth.
2 Before Ephraim and Benjamin and Manasseh stir up thy strength, and come and save us.
3 Turn us again, O God, and cause thy face to shine; and we shall be saved.
4 O LORD God of hosts, how long wilt thou be angry against the prayer of thy people?
5 Thou feedest them with the bread of tears; and givest them tears to drink in great measure.
6 Thou makest us a strife unto our neighbours: and our enemies laugh among themselves.
7 Turn us again, O God of hosts, and cause thy face to shine; and we shall be saved.
8 Thou hast brought a vine out of Egypt: thou hast cast out the heathen, and planted it.
9 Thou preparedst room before it, and didst cause it to take deep root, and it filled the land.
10 The hills were covered with the shadow of it, and the boughs thereof were like the goodly cedars.
11 She sent out her boughs unto the sea, and her branches unto the river.
12 Why hast thou then broken down her hedges, so that all they which pass by the way do pluck her?
13 The boar out of the wood doth waste it, and the wild beast of the field doth devour it.
14 Return, we beseech thee, O God of hosts: look down from heaven, and behold, and visit this vine;
15 And the vineyard which thy right hand hath planted, and the branch that thou madest strong for thyself.
16 It is burned with fire, it is cut down: they perish at the rebuke of thy countenance.
17 Let thy hand be upon the man of thy right hand, upon the son of man whom thou madest strong for thyself.
18 So will not we go back from thee: quicken us, and we will call upon thy name.
19 Turn us again, O LORD God of hosts, cause thy face to shine; and we shall be saved.