Psallm’ e Asafit.
1 O Perëndi, erthnë kombe mbë trashigimt tand, ndynë tempullinë tand të shenjtënueminë, vunë Ierusalemënë mbi grumbulla.
2 Dhanë trupat’ e shërbëtorëvet tu me i ngranë shpendët’ e qiellit, edhe mishin’ e të dreitëvet tu bishavet dheut.
3 Derthnë gjakun’ e atyneve porsi ujë rreth Ierusalemësë, edhe s’kishte kush t’i vorronte.
4 U bam shpërnderim ndër fëqinjt tonë, të përqeshun’ e të përbuzunë ndër ata qi janë rreth nesh.
5 Deri kurë, o Zot, ke me u zemëruem përherë? Ka me diegunë zmiri yt porsi ziarrm?
6 Derth zemëriminë tand mbi ata kombe qi nukë të ngjofinë, edhe mbi ato mbëretënia qi nuk thirrnë mb’emënit tand,
7 se hangrën Iakobinë, edhe shkretuenë vendin’ e ati.
8 Mos kuito kundrë nesh paudhënit’ e të herëshimvet, le të na e mbërrijënë shpeit përdëllimet’ e tu, se u përvum tepërë.
9 Ndif-na, o Perëndia i shpëtimit t’ynë, për punët të lavdisë emënit t’yt, edhe liro-na, edhe bahu i përdëllyeshim mbë fajet tona, për punët të emënit t’yt.
10 Mos thonë ndonji herë kombetë: Ku ashtë Perëndia i atyneve? Edhe u ngjoftë ndër kombet, përpara syvet t’anë, shpagimi i gjakut shërbëtorëvet tu, qi u derth.
11 Arthtë përpara teje shamtima e të lidhunavet; mbas madhënisë krahit t’yt, ruei te bijt’ e atyneve qi janë vramë,
12 edhe ep-u fëqinjvet t’onë, o Zot, shpërnderiminë qi të shpërnderuenë ndë gjit të atyneve, për nji shtate.
13 Por na populli yt, edhe dhent’ e kullotësë s’ate, kemi më të lavduruem për gjithë jetënë, bres mbas brezi kemi me diftuem lavduriminë tand.
Psallm’ e Asafit.
1 O Perëndi, erthnë kombe ndë trashëgim tënt, ndynë kishënë tënde të shënjtëruarënë, vunë Jerusallimënë mbi grumbulla.
2 Dhanë kurmat’ e shërbëtorëvet tu për të ngrënë shpest’ e qiellit, edhe mishn’ e të drejtëvet tu egërsiravet.
3 Derthnë gjakn’ e atyre posi ujë rrotullë Jerusallimësë, edhe s’kish kush t’i vij ndë dhet.
4 U bëm çpërnderim ndër fëqinjt t’anë, të qeshur’ e të përqeshurë ndër ata që janë rrotullë nesh.
5 Gjer kur, o Zot, do të zëmëronesh përherë, do të digjetë si ziar cmiri yt?
6 Derth zëmërimnë tënt mbi ata kombe, që nukë të ngjohënë, edhe mbi ato mbëretëri, që nukë thirrnë mbë emërit tënt,
7 se hëngrë Jakovë, edhe shkretuanë vëndin’ e ati.
8 Mos kujto kundër nesh pa-udhërit’ e të lashtëvet; le të na harrinjënë çpejt përdëllimet’ e tu, se u varfëruam fort.
9 Ndihna, o Perëndi, shpëtimtari ynë, për punët të lavdisë emërit tënt, edhe ruaj-na, edhe bënu i përdëllyeshim mbë fajet tanë, për punët të emërit tënt.
10 Mos thonë ndonjëherë kombetë: Ky është Perëndia i atyreve? Edhe u ngjohtë ndër kombet përpara syvet tanë çpagimi i gjakut shërbëtorëvet tu, që u derth.
11 Arthtë përpara teje psherëtima e të lidhuret, pas madhërisë krahut tënt; ruaj të bijt’ e atyre që janë vrarë,
12 edhe ep-u fëqinjvet t’anë, o Zot, çpërnderimnë, që të çpërnderuanë, ndë gjit të atyre për një shtatë.
13 Po na llauzi yt, edhe dhënt’ e kullotësë sate, do të të lavdurojmë gjithë jetënë, bres pas brezi do të dëftejmë lavdurimnë tënt.