Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 Tha i marri ndë zemërët të vet: S’ka Perëndi. U prishnë edhe u ndynë ndë punët, s’ka kush me bamë mirë.
2 Zoti u kurrus prei qiellit mbë të bijt e njerëzëvet, për me pamë ndë ashtë ndonji qi kupëton, a qi kërkon Perëndinë.
3 Të gjithë u përvarnë mbë-nj’-anë, edhe u banë të pavëjefshim bashkë, s’ka kush me bamë mirë, s’ka asnji.
4 S’kanë mend gjith ata qi punojënë pa udhë, ata qi hanë popullinë t’em, porsi kapshatë buke nukë thirrnë Zotinë.
5 Atie u hyni frik’ e madhe, se Perëndia ashtë ndë brest të dreitëvet.
6 Turpënuetë këshillen’ e të vobegut, por Zoti ashtë mpështetëja e ati.
7 Kush ka me dhanë kah Siona shpëtimin’ e Israelit? Kur të këthejë Zoti popullin’ e vet prei robënisë, ka me u gëzuem Iakobi, edhe ka me u gazmuem Israeli.
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Tha i marri ndë zëmërë të ti: S’ka Perëndi. U prishnë edhe u ndynë ndë punërat, s’ka kush të bënjë të mirë, s’ka asnjë.
2 Zoti u kërrus prej qiellit mbë të bijt e njierëzet, që të shohë ndë është ndonjë që kupëton, a që kërkon Perëndinë.
3 Të gjithë u përvarnë mbë-nj’-anë, edhe u bënë të pa-vyerë, s’ka kush të bënjë të mirë, s’ka asnjë.
4 S’kanë mënt gjith ata që punonjënë pa udhë, ata që hanë llauznë t’im, posi kafshatë buke; nukë thirrë Zonë.
5 Atie u hyri frik’ e madhe, se Perëndia është ndë bres të drejtëvet.
6 Turpëruatë këshillen’ e dorë-hollit, po Zoti është shpëresa e ati.
7 Kush do t’apë nga Siona shpëtimn’ e Israilit? Kur të kthenjë Zoti llausn’ e ti prej skllavisë, do të gëzonetë Jakovi, edhe do të ngazëllonetë Israili.