Psallm’ e Davidit.
1 O Zot, klitha mbë tyi, shpeito tek unë, ven-i vesh zanit t’em, kur thërras mbë tyi.
2 Të falunitë t’em voftë dreitë përpara teje, porsi kem; të ngritunit’ e duervet mia u baftë porsi kurban mbramie.
3 Venë të rueitunë ndë gojët t’eme, o Zot, ruei derën’ e buzëvet mia.
4 Mos përvar zemrënë t’eme mbë gja te keqe, qi të baj punë të këqia bashkë me njerës qi punojënë pa-udhë, edhe të mos ha prei gjellëvet sgjedhuna t’atyne.
5 Le të më mundojë i dreiti, se ashtë përdëllim, edhe le të më qirtojë, se ashtë voj me erë; s’ka me i bamë keq kresë s’eme, se edhe ma tepërë kam me u falunë për ata, kur të jenë ndë të keq.
6 Gjykatësit’ e atyne, kur u hothnë ndë vende gurishta, ndigjuenë fjalët’ e mia, se ishinë të ambëla.
7 Eshtënatë t’ona përdahetë ndë gojët të vorrit, si ndonji kur pret e çan dru mbi dhet.
8 Përandai syt’ e mi shtirenë mbë tyi, o Zot Perëndi; shpëreva mbë tyi, mos hup shpirtinë t’em.
9 Ruei-më prei kurthit, qi ngrefnë për mue, edhe prei leqevet atyne qi punojënë pa udhë.
10 Të pabesëtë rafshinë ndë rrietat të veta, ngjysh sa të shkoj unë mb’-at’-anë.
Psallm’ e Dhavidhit.
1 O Zot, klitha mbë ty, shpejto ndek unë, vërë vesh zërit t’im, kur thërres mbë ty.
2 Të faluritë t’im vaftë drejtë përpara teje, posi tymim; të ngriturit’e duaret mia (u bëftë posi) kurban mbrëmaje.
3 Vërë të ruajturë ndë gojët t’ime, o Zot, ruaj derën’ e buzëvet mia.
4 Mos përvar zëmrënë t’ime mbë gjë të keqe, që të bënj punë të këqia bashkë me njierës, që punonjënë pa udhë, edhe të mos ha prej gjellëvet cgjedhura të atyreve.
5 Le të më mundonjë i drejti, (se është) përdëllim’ edhe le të qërtonjë, (se është) vaj me erë, nukë do t’i bënjë keq kresë s’ime, se edhe më tepërë do të falem (për ata), kur të jenë ndë të keq.
6 Gjykatësit’ e atyre, kur u hothnë ndë vënde gurishta, ndigjuanë fjalët’ e mia, se ishnë të ëmbëla.
7 Eshtëratë t’ona përndahenë ndë gojë të varrit. Si ndonjë (kur) pret e çan (dru) mbi dhet.
8 Përandaj sytë e mi (shtirenë) mbë ty, o Zot Perëndi, mbë ty shpëreva, mos hump shpirtinë t’im.
9 Ruaj-më prej kurthit, që ngrehnë për mua, edhe prej legjet atyreve që punonjënë pa udhë.
10 Fajtorëtë rafshinë ndë rrietat të tyre, gjer sa të shkonj unë mb’-at’-anë.