Mbë të parinë kankatuer, Iedhuthunë. Psallm’ e Davidit.
1 Thashë: Do të kem kujdes nd’udhët’ e mia, qi të mos fëjej me gjuhë t’eme, do t’i ve fre gojësë s’eme, kur të jetë i pa-besi përpara meje.
2 Ndenja pa gojë e pa za, nukë pëzana as për të folunë mirë, edhe të dhimptunitë t’em u përtëri.
3 M’u nxe zemëra përmbrenda meje; kur e shkoishiem ndër mend, u ndes ziarrm përmbrenda meje, fola me gjuhë t’eme,
4 Difto-më të mbrapëmenë t’eme, o Zot, edhe numërin’ e ditvet mia, cilli ashtë, qi të ngjof edhe sa kam me rruem.
5 Qe te bane ditt’ e mia sa nji masë pëllambe, edhe koha e jetësë s’eme ashtë porsi asgja përpara teje, por ç’do njeri qi qindron mbë kambë, ashtë gjithë kotësinë. Selah.
6 Vërtet njeriu ecën ndë hie të kotë, por kot trumbullohetë; mbëleth thesorë, edhe s’di cilli ka me i mbëledhunë.
7 Edhe tashti, o Zot, ç’ pres unë? Shpëresa eme ashtë mbë tyi.
8 Shpëto-më prei gjithë pa-udhëniavet mia, mos më ban shpërnderim të marri.
9 U bash i pagojë, nukë hapa gojënë t’eme, se ti bane këte .
10 Mërgo prei meje thuprat’ e tua, sepse u lodha prei fuqisë dorësë s’ate.
11 Kur mundon njerinë me shprovime për pa-udhëninë, prish bukurin’ e ati, si pëlhurë mirmange, por kot trubullohetë ç’do njeri. Selah.
12 Ndëgjo të falunitë t’em, o Zot, edhe mba-i vesh klithmësë s’eme, mos u hesht për lott e mi, se jam i huej përanë teje, edhe i ikunë prei dheut, porsi gjith’ atënit’ e mi.
13 Len-më me marrë fuqi, para se të ikij së këtejmi, edhe të mos jem ma.
Mbë të parinë kënkëtuar, Jedhuthunë. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Thashë: Do të kem kujdes nd’udhët’ e mia, që të mos fëjenj me gjuhë t’ime, do t’i vë fre gojësë s’ime, kur të jetë fajtori përpara meje.
2 Ndenjta pa gojë e pa zë, u reshta edhe nga (të foluritë) mirë, edhe të dhëmburitë t’im u përtëri.
3 M’u nxe zëmëra përbrenda meje; kur e shkonje ndër mënt, u ndes ziar (përbrenda meje), fola me gjuhë t’ime.
4 Dëfte-më të prapësmenë t’ime, o Zot, edhe numërin’ e ditvet mia, cili është, që të ngjoh edhe sa do të rronj.
5 Na tek bëre ditt’ e mia sa një masë pëllëmbe, edhe koh’ e jetësë s’ime është posi asgjë përpara teje, po ç’do njieri që rron, është gjithë kotësi. Sellah.
6 Vërtet njieriu ecën ndë hije të kotë, po kot trumbullonetë; mbëleth thesorë, edhe nukë di për kë do t’i mbëledhë.
7 Edhe tani, o Zot, ç’ pres unë? Shpëresa ime është mbë ty.
8 Shpëto-më prej gjithë pa-udhërivet mia, mos më bën çpërnderimn’ e të marrit.
9 U shurdhuashë, edhe nukë hapa gojënë t’ime, se ti e bëre.
10 Mërgo prej meje frushkullat’ e tua, sepse u lodha prej fuqisë dorësë s’ate.
11 Kur mundon njierinë me çprovime për pa-udhërinë, prish bukurin’ e ati, si pëlhurë mirmange, po kot trumbullonetë ç’do njieri. Sellah.
12 Ndigjo të faluritë t’im, o Zot, edhe mba-i vesh lutëjesë s’ime, mos u hesht për lott e mi, se jam i huaj përanë teje, edhe i ikurë prej dheut, posi gjith’ atërit’ e mi.
13 Ler-më të mar fuqi, para se të ikënj së këtejmi, edhe të mos jem më.