Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 Shpëreva mbë tyi, o Zot, mos u turpënofsha për gjithë jetënë, shpëto-më ndë dreitëni tande.
2 Ul veshinë tek unë, shpeito të më shpëtojsh, m’u ban shkrep i fortë, edhe shtëpi mpshtetëje, qi të më shpëtojsh.
3 Sepse je guri em edhe kasteli em, edhe për punë t’emënit tand hiq-më udhën’, edhe ushqe-më.
4 Nxir-më prei kurthit, qi mpëshefnë për mue, se je fuqia eme.
5 Ap frymënë t’eme ndë duert të tua: ti më shpërbleve, o Zot Perëndia i së vërtetësë.
6 Mora mëni ata qi u mbanë vesh të kotavet rrenësë, por unë shpërej mbë Zotinë.
7 Kam me u gëzuem e me u gazmuem për përdëlliminë tand, sepse pe shtrëngiminë t’em, ngjofte shpirtinë t’em ndër shtrëngime,
8 edhe nukë më mbylle ndë dorët të anëmikut; vune kambët’ e mia ndë të gjanë.
9 Përdëlle-më, o Zot, sepse jam ndë shtrëngim: prei idhënimit u vyshk syni em, shpirti em, edhe barku em.
10 Se shkova jetënë t’eme ndë të dhimptuna, edhe viet’ e mi ndë shamëtima, fuqia eme m’u këput prei së vueituni, edhe eshtënat’ e mia u tuntnë.
11 U bashë shpërnderim ndë gjith anëmiqt e mi, edhe ma tepërë ndë fëqinjt e mi, edhe frikë ndë të ngjofunit e mi, ata qi më shifshinë jashtë ikshinë prei meje.
12 U harrova prei zemërës’ atyne , porsi i vdekunë, u bashë porsi an’ e humbunë.
13 Se ndëgjova shpërnderimin’ e të shumëvet: ishte frikë mbë gjith anët, kur këshilluen’ ata kundrë meje, vunë ndër mend me më ngritunë jetënë.
14 Por unë shpëreva mbë tyi, o Zot, thashë: Ti je Perëndia em.
15 Kohënat’ e mia janë ndë duer të tua: liro-më prei dorës’ anëmiqvet mi, edhe prei atyne qi më ndiekinë.
16 Ndrit faqenë tande te shërbëtori yt: shpëto-më për përdëlliminë tand.
17 Zot, mos u turpënofsha, sepse thirra mbë tyi: të pa-besët’ u turpënofshinë, edhe sdrypshinë ndë vorr.
18 U mbëçelshin’ ato buzëtë gënjeshtare, qi flasin’ ashpërë kundrë të dreitit me madhështi e me shpërnderim.
19 Sa i madh ashtë të mirëtë t’at, qi rueite për ata qi të kanë frikë; bane punë tek ata qi shpërejënë mbë tyi, përpara të bijvet njerëzëvet!
20 Ke me mpëshefun’ ata ndë të mpësheftit të faqesë s’ate prei madhështisë njerëzëvet, ke me mbuluem ata ndë tendë prej kundrë-fjalësë gjuhënavet.
21 I bekuem qoftë Zoti, se ma bani të mërekullueshim përdëllimin’ e vet ndë qytet të fortë.
22 Por unë thashë ndë të habitunit t’em: U hodha tej prei sysh tu, por ti ndëgjove zanin’ e lutëjevet mia, kur klitha te ti.
23 Doni Zotinë, gjithë të dreitët’ e ati, Zoti ruen besëtarëtë, edhe ua shpaguen tepër’ atyne qi punojënë madhështi.
24 Bahi burra, le të forcohetë zemëra juei, gjithë juve qi shpëreni mbë Zotinë.
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Shpëreva mbë ty, o Zot, mos u turpërofsha për gjithë jetënë, ruaj-më edhe shpëtomë ndë drejtërit tënde.
2 Ul veshnë tek unë, shpejto të më shpëtojsh, m’u bën shkrep i fortë, edhe shtëpi mpshtetëje, që të më shpëtojsh.
3 Sepse je guri im edhe kasteli em, edhe për punë të emërit tënt hiq-më udhënë, edhe ushqe-më.
4 Më nxir prej këti kurthi, që fshehnë për mua, se ti je mburonjësi im, o Zot.
5 Ndë duart të tua ap frymënë t’ime: ti më shpërbleve, o Zot, Perëndia i së vërtetësë.
6 Mora mëri ata që u mbanjënë vesh kotësivet rreme, po unë shpërenj mbë Zotnë.
7 Do të gëzonem e do të ngazëllonem për përdëllimnë tënt, sepse vështrove shtrëngimnë t’im, ngjohe shpirtinë t’im ndë nevolat.
8 Edhe nukë më mbylle ndë duart të arëmiqet; vure këmbët’ e mia ndë të gjerë.
9 Përdëllye-më, o Zot, sepse jam ndë shtrëngim; u fyshk prej hidhërimit syri im, shpirti im, edhe barku im.
10 Se shkova jetënë t’ime ndë të dhëmbura, edhe viet’ e mi ndë psherëtima, fuqia ime m’u këput prej varfërisë, edhe eshtërat’ e mia u tuntnë.
11 U bëshë çpërnderim ndë gjith arëmiqt e mi, edhe më tepërë ndë fëqinjt’ e mi, edhe frikë ndë të ngjohurit e mi, ata që më shihinë jashtë ikëninë prej meje.
12 U harrova prej zëmrësë (atyreve), posi i vdekurë, u bëshë posi enë e humburë.
13 Se ndigjova çpërnderimn’ e të shumëvet: (ishtej) frikë përqark, kur u mbëlothnë ata kundrë meje, bënë këshillë të më ngrijnë jetënë.
14 Po unë shpëreva mbë ty, o Zot, thashë: Tije Perëndia im.
15 Ndë duart të tua (janë) kohërat’ e mia: ruaj-më prej dorësë arëmiqet mi, edhe prej atyre që më ndiekinë.
16 Ndrit faqenë tënde te shërbëtori yt: shpëto-më për përdëllimnë tënt.
17 Zot, mos u turpërofsha, sepse mbë ty thirra; u turpërofshinë të pa-besëtë, edhe cbritçinë ndë varr.
18 U mëçelshinë buzëtë gënjeshtare, që flasënë pa udhë kundrë të drejtit me madhështi e me çpërnderim.
19 Sa fort e madhe (ësht’) e mira jote, o Zot, që ruajte për ata që kanë frikë prej teje; bëre punë tek ata që shpërenjënë mbë ty, përpara të bijet njierëzet!
20 Do të fshehç ata ndë të fshehëtit të faqesë s’ate prej madhështisë njierëzet, do t’i mbulonjç ndë tendë prej kundrë-fjalësë gjuhëravet.
21 I bekuarë (qoftë Zoti), se bëri të maniçim përdëllimn’ e ti ndë qytet të fortë.
22 Po unë thashë ndë tëmerimt t’im: U hodha tej prej sysh tu, përandaj ndigjove zën’ e lutëjes s’ime, kur klitha mbë ty.
23 Doni Zonë, gjithë të drejtët’ e ati, Zoti ruan besëtarëtë, edhe ua çpaguan tepërë atyreve që punonjënë madhështi.
24 Bëhuni burra, edhe le të forconetë zëmra juaj, gjithë juve që shpëreni mbë Zotnë.