Mashhil i Asafit.
1 Përse, o Perëndi, na hodhe tej për kur-do? Përse nxier tym zemërimi yt kundrë dhenvet kullotësë s’ate?
2 Kuito përmbëledhëjenë tande, të cillën’ e fitove çë ndë krye të herësë, shkopin’ e trashigimit t’yt, qi shpërbleve, këtë malin’ e Sionësë, qi ndenje mb’atë.
3 Ngre hapat’ e tua përherë për të shkretuem, për sa të këqia bani anëmiku ndë të shenjtënueminë vendinë tand.
4 Anëmiqt’ e tu ulurijënë ndë miedis të përmbëledhëjesë s’ate, vunë shenjet’ e veta për shenje.
5 Ngjifetë, porsi ndonji qi ngre sëpatënë mbi druna të shpeshë.
6 Kështu tashti ata dërrmuenë përnjiherë të latuemetë punët’ e ati me sëpata e me vare.
7 Doqnë shenjtënorenë tande me ziarrm, ndynë për dhe vendin’ e emënit t’yt.
8 Thanë me zemërët të vet: Le t’i dërrmoimë bashkë; doqnë gjithë përmbëledhëjet’ e Perëndisë ndë dhet,
9 Nukë shofim shenjetë t’ona, s’ka ma profetë, asndonji ndër ne të ngjofi se deri kurë.
10 Deri kurë, o Perëndi, do të shpërnderojë anëmiku? Do të nemi anëmiku emëninë tand kur-do?
11 Përse këthen dorënë tande, edhe të diathtënë tande? Nxir -e prei miedisit gjinit t’yt, edhe vdir’-i.
12 Por Perëndia ashtë çë ndë krye të herësë mbëreti em, qi punon shpëtim ndë miedis të dheut.
13 Ti dave detinë me anë të fuqisë s’ate, ti theve krenët’ e dreqënavet nd’ujënat.
14 Ti theve krenët’ e Leviathanit, edhe ia dhe për të ngranë popullit qi rri ndër shkretina.
15 Ti bane me rriedhunë bunime e purroj, ti thave lumëna të mëdhej.
16 Dita ashtë joteja, edhe nata ashtë joteja, ti bane gati dritën’ edhe diellinë.
17 Ti vune gjithë sinoret’ e dheut, ti bane verën’ edhe dimëninë.
18 Kuito këtë, se anëmiku shpërnderoi Zotinë, edhe populli i marrë nemi emëninë tand.
19 Mos u ep bishavet shpirtin’ e turtullit t’yt, mos harro kurrë mbëledhëjen’ e të vobegëvet tu.
20 Shtierë sytë mbi dhiatënë tande , se u mbushnë vendet’ e errëtë të dheut me shtëpia pa-udhëniash.
21 I mjeri mos u këtheftë mbrapazë i turpënuem, i vobegu edhe i nevojshimi le të lavdurojën’ emëninë tand.
22 Ngreu, o Perëndi, gjyko gjyqinë tand, kuito shpërnderiminë, qi të bani i marri gjithë ditënë.
23 Mos harrojsh zanin’ e anëmiqvet tu; të britunit’ e atyneve qi janë ngritunë kundrë teje, po hypën gjithë-nji.
Mashhill i Asafit.
1 Përse, o Perëndi, (na) hodhe tej për kurdo? (Përse) nxier tym zëmërimi yt kundrë dhenet kullotësë s’ate?
2 Kujto përmbëledhëjenë tënde, të cilën’ e fitove që ndë krye të herësë, shkopn’ e trashëgimit tënt, që çpërbleve, këtë mal’ e Sionësë, që rri mbi atë.
3 Ngre duart’ e tua përherë mbi madhështit t’atyreve, për sa të këqia bëri arëmiku ndë të shënjtëruarinë (vëndinë) tënt.
4 Arëmiqt’ e tu ulurinjënë në mes të përmbëledhëjesë s’ate, vunë shënjet’ e tyre për shënje.
5 Ngjihetë, posi ndonjë që ngre sëpatënë mbi drurë të dëndurë.
6 Kështu tani ata dërrmuanë të gdhënduratë punët’ e ati përnjëherë me sëpata e me vare.
7 Doqnë me ziar shënjtërorenë tënde, ndynë për dhe vëndin’ e emërit tënt.
8 Thanë me zëmërët të tyre: Le t’i rrëzojmë bashkë; doqnë gjithë përmbëledhëjet’ e Perëndisë ndë dhet.
9 Nukë shohmë shënjetë t’ona, s’ka më profit, as ndonjë ndër ne të ngjohnjë se gjer kur.
10 Gjer kur, o Perëndi, do të çpërnderonjë arëmiku? Do të nëmonjë arëmiku emrinë tënt kurdo?
11 Përse kthen dorënë tënde, edhe të diathtënë tënde? Nxir-e prej mesit gjirit tënt së fundi.
12 Po Perëndia është që ndë krye të herësë mbëreti im, që punon shpëtim ndë mes të dheut.
13 Ti ndave detnë me anë të fuqisë s’ate, ti theve krerët’ e drangonjet ndë ujët.
14 Ti theve krerët’ e Leviathanit, ia dhe për të ngrënë llauzit që rri ndër shkretëtira.
15 Ti bëre të rriedhënë burime e përrenj, ti thave lumënj të mëdhenj.
16 Dita është joteja, edhe nata është joteja, ti bëre gati dritën’ edhe diellënë.
17 Ti vure gjithë sinoret’ e dheut, ti bëre verën’ edhe dimrinë.
18 Kujto këtë, (se) arëmiku çpërnderoi Zonë, edhe llauzi i marrë nëmoj emrinë tënt.
19 Mos u ep egërsiravet shpirtin’ e turtullit tënt, mos harrojsh kurrë mbëledhëjen’ e dorë-hollëvet tu.
20 Shtierë sytë mbi dhiatënë tënde, se u mbushnë vëndet’ e errëtë të dheut me shtëpia pa-udhëriash.
21 I mjeri mos u ktheftë prapazi i turpëruarë, dorë-holli edhe i nevojëshimi le të lavduronjënë emrinë tënt.
22 Ngreu, o Perëndi, gjyko gjyqnë tënt, kujto çpërnderimnë, që të bëri i marri gjithë ditënë.
23 Mos harrojsh zën’ e arëmiqet tu, të briturit’ e atyreve që janë ngriturë kundrë teje, po hipën gjithë-një.