Mbë të parinë kankatuer mbi Ionath-ellem-rehokim, Miktam i Davidit, kur mbaitnë ate Filistinëtë ndë Gath.
1 Përdëlle-më, o Perëndi, sepse njeri rri me gojë hapëtë për me më përpimë, gjithë ditënë më shtrëngon tue luftuem.
2 Anëmiqt’ e mi rrinë me gojë hapëtë gjithë ditënë, qi të më përpijnë, se ata qi më luftojënë përsipri janë shumë.
3 Atë ditë, kur të frikohen, kam me shpëryem mbë tyi.
4 Te Perëndia kam me lavduem fjalën’ e ati; shpëreva mbë Perëndinë, s’kam me pasunë frikë, qish do të më bajë mishi?
5 Gjithë ditënë përkëthejënë fjalët’ e mia, gjithë mendimet’ e atyne janë kundrë meje për të keq.
6 Mbëlidhenë, mpëshifenë, ruejënë hapat’ e mia, sikur presinë shpirtinë t’em.
7 Për mos gja ke me i shpëtuem ata? Rrëzo popujtë ndë zemërim, o Perëndi.
8 Ti më numëron të bierrat’ e udhësë, venë lott’ e mi ndë potir tand, nukë janë këto ndë libër tand?
9 Atëherë kanë me u këthyem mbrapazë anëmiqt’ e mi, atë ditë kur të thërres mbë tyi;
10 e dij këtë, se Perëndia ashtë me mue. Te Perëndia kam me lavduruem ligjëratënë,
11 te Zoti kam me lavduruem fjalënë. Shpërej mbë Perëndinë, s’kam me pasunë frikë; qish do të më bajë njeriu?
12 Tek unë janë urata, o Perëndi, qi kam me dhanë për lavduriminë tand.
13 Se shpëtove shpirtinë t’em prei vdekësë; nukë do të shpëtojsh edhe kambët e mia prei rrëshqitësë, qi të ecij përpara Perëndisë ndë dritë të gjallëvet?
Mbë të parinë kënkëtuar mbi Jonath-ellem-rehokim, Miktam i Dhavidhit, kur e mbajtnë atë Filistanëtë ndë Gath.
1 Përdëlle-më, o Perëndi, sepse njieri rri me gojë hapëtë që të më përpijë, gjithë ditënë më shtrëngon duke luftuarë.
2 Arëmiqt’ e mi rrinë me gojë hapëtë gjithë ditënë, që të më përpinjënë, se ata që më luftonjënë përsiprë janë shumë.
3 Atë ditë, kur të frikësohen, do të shpërenj mbë ty.
4 Te Perëndia do të lavduronj fjalën’ e ati; shpëreva mbë Perëndinë, nukë do të kem frikë, ç’do të më bënjë mishi?
5 Për ditë u vien të ndohtë nga fjalët e mia, gjithë mendimet’ e atyreve janë kundrë meje për të keq.
6 Mbëlidhenë, mpshihenë, ruanjënë çapet’ e mi, sikur presënë shpirtinë t’im.
7 Për mos gjë do t’i shpëtonjç ata? Rrëzo llausnë ndë zëmërim, o Perëndi.
8 Ti më numëron të humburat’ e udhësë, vërë lott’ e mi ndë qeft tënt, sikundrë janë edhe ndë shkronjët tënde.
9 Atëhere do të kthenenë prapazi arëmiqt’ e mi, atë ditë kur të thërres mbë ty; na ndek e ngjoh se ti je Perëndia im
10 Te Perëndia do të lavduronj ligjëratënë, te Zoti do të lavduronj fjalënë.
11 Shpërenj mbë Perëndinë, nukë do të kem frikë; ç’do të më bënjë njieriu?
12 Tek unë janë urata, o Perëndi, që do t’ap për lavdurimnë tënt.
13 Se shpëtove shpirtinë t’im prej vdekëjesë; nukë (do të shpëtonjsh) edhe këmbët e mia prej shkitësë, që të ecënj përpara Perëndisë ndë dritë të gjallëvet?