Mbë të parinë kankatuer. Psallmë për të bijt’ e Koreut.
1 Ndëgjoni këto, gjithë popujtë; mbani vesh, gjithë vendësit’ e botësë,
2 të mëdhej e të vogjilë, të pasun’ e të vobegë bashkë.
3 Goja eme ka me folunë dituni, edhe mendimi i zemrësë s’eme urti.
4 Kam me ulunë veshinë t’em ndë parabullë, kam me sgidhunë fjalën’ e errëtë me qitharë.
5 Përse të frikohem ndë ditë të keqe, kur të më qarkojë pa-udhënia qi ashtë ndë pritë?
6 Të cillëtë shpërejënë mbë të mirat e veta, edhe mburrenë për të shumën’ e pasëjesë vet.
7 Askushi s’mundetë me shpërblyem vëlla, as me dhanë Perëndisë shpërblim për atë.
8 Sepse nukë gjenë nderin’ e shpërblimit shpirtit atyne, edhe nukë gjindetë kurrë,
9 qi të rrojë për gjithë jetën’e të mos shofi prishëje.
10 Sepse shef të mençimitë qi vdesinë, sikurse edhe të marrin’ e të pa-mençiminë qi birenë, edhe lanë të mirat’ e veta ndë të tierë.
11 Ata mendohenë me vetëhe, se shtëpiat’ e atyne kanë me qenunë për gjithë jetënë, edhe të ndenjunat’ e atyne bres mbas brezi; quejënë dhenatë me ata emënat’ e vet.
12 Por njeriu qi ashtë mbë nder, nukë mbet, por u gjanë shtazëvet qi birenë.
13 Këjo udhë e atyneve ashtë marria e atyneve, por fëmijvet atyne u vijënë t’ambëla ndë gojët fjalët’ e atyne. Selah.
14 Porsi dhentë u hothnë ndë vorr, vdeka ka me i kullotunë, edhe të dreitëtë kanë me zotënuem mbi ata ndë mëngjes, edhe fuqia e atyneve ka me u vietëruem ndë vorrt, për të ndenjunit e vet.
15 Por Perëndia ka me shpërblyem shpirtinë t’em prei dorësë vorrit, sepse ka me më marrë. Selah.
16 Mos ki frikë, kur të bahet’ i pasunë njeriu, a kur t’i shtohetë lavdia e shtëpisë ati,
17 sepse kur të vdesi, s’ka me marrë me vetëhe gja, as lavdia e ati s’ka me sdrypunë bashkë me atë.
18 Ndonëse bekoi shpirtin’ e vet ndë jetë të vet, edhe njerëzitë kanë me të lavduruem, kur t’i bajsh mirë vetëvetëhesë.
19 Ka për me votunë ndë bres t’atënavet vet, për gjithë jetënë s’kanë me pamë dritë.
20 Njeriu qi ashtë mbë nder, edhe s’kupëton, i gjanë shtazëvet qi birenë.
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallmë për të bijt’ e Koreut.
1 Ndigjoni këto, gjithë llauzetë; mbani vesh, gjithë sa rrinë ndë dhet,
2 të mëdhenj e të vogjëlë, të pasurë e dorë-hollë bashkë.
3 Goja ime ka për të folurë dituri, edhe mendimi i zëmrësë s’ime urtësi.
4 Do të ul veshnë t’im ndë paravoli, do të cgjith fjalën’ e errëtë me qitharë.
5 Përse të frikësonem ndë ditë të keqe, (kur) të më qarkonjë pa-udhëria që është ndë udhë?
6 Ata që venë shpëresënë ndë të mirat të tyre, edhe mburrenë për të shumëtit’ e pasëjesë tyre.
7 Asnjë nukë munt të shpërblenjë vëllanë, as të apë Perëndisë shpërblim për atë.
8 Sepse (nukë gjen) ndern’ e çpërblimit shpirtit ati, edhe nukë gjendetë kurrë,
9 që të rronjë gjithë jetënë, e të mos shohë prishëje.
10 Sepse sheh të mençuritë që vdesënë, sikundrë edhe të marrin’ e të pamençiminë që vdirenë, edhe lënë të mirat’ e tyre ndë të tierë.
11 Ata mendonenë me vetëhe, se shtëpit’ e atyreve do të jenë gjithë jetënë, të ndënjturat’ e atyreve bres pas brezi; quanjënë dheratë me ata emërat’ e tyre.
12 Po njieriu që është mbë nder, nukë mbetetë, po gjan bagëtivet që vdirenë.
13 Këjo udh’ e atyreve është marrëzi e atyreve, po fëmijëvet atyre u vinjënë t’ëmbëla ndë gojët fjalët’ e atyreve. Sellah.
14 Posi dhëntë u hothnë ndë varr, vdekëja do t’i kullosë, edhe të drejtëtë do të zotëronjënë mbi ata ndë mëngjes, edhe fuqi’ e atyreve do të vietëronetë ndë varrt, për të ndënjturit e tyre.
15 Po Perëndia do të çpërblenjë shpirtinë t’im prej dorësë varrit, sepse do të më marrë. Sellah.
16 Mos ki frikë, kur të bënet’ i pasurë njieriu, a kur t’i shtonetë lavdia e shtëpisë ati,
17 sepse kur të vdesë, s’ka për të marrë me vete gjë, as s’ka për të cbriturë bashkë me atë lavdim i ati.
18 Ndonëse bekoi shpirtin’ e ti ndë jetë të ti, edhe (njierëzitë) do të të lavduronjënë, kur t’i bëjsh mirë vetëvetëhesë.
19 Ka për të vaturë ndë bres t’atrëvet ti, gjithë jetënë s’kanë për të parë dritë.
20 Njieriu që është mbë nder, edhe s’kupëton, gjan bagëtivet që vdirenë.