Urata e Davidit.
1 Ndëgjo, o Zot, të dreitënë, ki kujdes lutëjesë s’eme, mba-i vesh uratësë s’eme, qi epetë jo me buzë gënjeshtare.
2 Daltë gjyqi em prei faqesë s’ate: syt’ e tu pafshinë të dreita.
3 Shikove zemërënë t’eme, vune ore ate natënë, më shprovove, edhe nuk’ u gjind e shtrembëtë tek unë, mendimi em s’dan prei fjalëvet mia.
4 Sa për punët’ e njerëzëvet, unë, me anë të fjalëvet buzëvet tua, u rueita prei udhëvet të pa-udhëvet.
5 Forco hapat’ e mia mb’udhët tua, qi të mos luejënë kambët’ e mia.
6 Unë thirra mbë tyi, se ke me më ndëgjuem, o Perëndi; ul’ veshinë tand tek unë, edhe ndëgjo fjalët e mia.
7 Ban të mërekullueshim përdëllimet’ e tu, ti qi shpëton ata qi shpërejënë mbë tyi prei atyneve qi janë ngritunë mbë kambë kundrë së diathtësë s’ate.
8 Ruei-më porsi dritën’ e synit, mbëlo-më ndënë hiet të fletëvet tua,
9 prei sysh të pabesëvet qi më shkretojënë; anëmiqt’ e mi qarkuenë shpirtinë t’em.
10 U majnë tepërë, goja e atyne flet madhështi.
11 Tashti qarkuenë gjurmatë t’ona, ngulnë syt’ e vet, për me na rrëzuem për dhe;
12 shëmbëllejënë porsi leon, kur bahetë gati për gja, edhe porsi këlysh leoni, qi rri ndë të mpëshefta.
13 Ngreu, o Zot, mbërri atë, edhe rrëzo atë, shpëto shpirtinë t’em prei të pa-besit, me shpatënë tande, prei njerëzish dorësë s’ate,
14 o Zot, prei njerëzish botësë, të cillëtë marrinë piesën’ e vet ndë këtë jetë, edhe mbush barkun’ e atyne prei së mpëshefunavet të miravet tua; u mbushnë me dielm’, edhe lanë të mbetunatë foshnjevet veta.
15 Por unë kam me pamë faqenë tande me dreitëni, kam me u ngimë së pami tyi, kur të çohem.
Urat’ e Dhavidhit.
1 Ndigjo, o Zot, drejtërinë t’ime, ki kujdes lutëjesë s’ime, mba vesh uratësë s’ime, (që epetë) jo me buzë gënjeshtare.
2 Daltë gjyqi im prej faqesë s’ate, syt’ e mi pafshinë të drejta.
3 Provove zëmrënë t’ime, vure re natënë, më provove, edhe nuk’ u gjënt e shtrëmbëri tek unë, mendimi em s’ndan prej fjalëvet mia.
4 Sa për punët’ e njierëzet, unë, me anë të fjalëvet buzëvet tua, u ruajta prej udhëvet të pa-udhëvet.
5 Forco këmbët’ e mia mb’udhët tua, që të mos luanjënë çapet’ e mi.
6 Unë thirra mbë ty, se do të më ndigjonjç, o Perëndi; ul’ veshnë tënt tek unë, edhe ndigjo fjalët e mia.
7 Bën të maniçim përdëllimet’ e tu, ti që shpëton ata që shpërenjënë mbë ty prej atyreve që janë ngriturë mbë këmbë kundrë së diathtësë s’ate.
8 Ruaj-më, o Zot, posi dritën’ e syrit, mbulo-më ndënë hijen’ fletëvet tua,
9 prej sysh të pa-besëve që më bënjënë keq; arëmiqt’ e mi qarkuanë shpirtinë t’im.
10 U mbyllnë ndë dhiamë, goj’ e atyreve flet madhështi.
11 Tani më nxuarnë edhe më ranë pas gjurme, ma vunë synë, për të rrëzuarë përdhe.
12 Më përngjanjënë posi leon, (kur bënetë) gati për gjah, edhe posi këlysh leoni, që rri ndë të mpshehëta.
13 Ngreu, o Zot, harri ata, edhe rrëzo ata, ruaj shpirtinë t’im prej të pa-besit, shpatënë tënde prej arëmiqsh me anë të dorësë s’ate,
14 o Zot, prej njierëzish botësë, të cilëtë marrënë piesënë ndë jetët tyre, edhe mbushetë barku i atyreve prej së fshehuravet tua; u mbushnë me diem, edhe lanë të mbeturatë foshnjevet tyre.
15 Po unë me drejtëri do të shoh faqenë tënde; do të nginjem së pari ty, kur të cgjonem.