Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 O Zot, më shprovove, edhe më ngjofte.
2 Ti ngjef të ndenjunitë t’em, edhe të ngritunitë t’em; ti kupëton mendimet’ e mi çë së largu.
3 Shikon t’ecunitë t’em, edhe të diergunitë t’em, edhe ngjef gjith’ udhët’ e mia.
4 Se edhe pa ardhunë fjala ndë gjuhët t’eme, qe, o Zot, ti ngjef të gjitha.
5 Më qarkon mbrapa e përpara, edhe vune dorënë tande mbi mue.
6 Këjo dituni ashtë fort e mërekullueshime tek unë, asht’ e naltë, s’mundem me e mbërrimë ate.
7 Ku të vete prei frymësë s’ate? Edhe ku të ikij prei faqesë s’ate?
8 Ndë hipsha ndë qiell, tije atie; ndë rafsha ndë ferr, qe ti tek je atie ;
9 ndë marrsha fletët’ e të gëdhimesë, edhe të rri ndë fundnat të detit,
10 edhe atie dora jote ka me më hiekun’ udhënë, edhe e diathta jote ka me më mbaitunë.
11 Ndë thansha: Por errësina ka me më mbuluem, edhe nata ka me qenunë dritë rreth meje,
12 edhe ajo errësina s’mbulon gja prei teje, edhe nata ndrit si dita, edhe porsi errësina, kështu edhe drita janë si nji nji te ti.
13 Se ti bane veshnjet’ e mia, më mpështolle ndë barkut t’amësë s’eme.
14 Kam me të lavduruem, se të gatuemitë t’em u ba me punë të frikshime e të mërekullueshime, punët’ e tua janë të mërekullueshime,
15 edhe shpirti em fort mirëi ngjef. Eshtënat’ e mia nuk’ u mpshefnë prei teje, kur i baishie ndë të mpshefëtë, as të qenunitë t’em ndë fundnat të dheut.
16 Syt’ e tu panë brumin’ e korpit t’em ndë fundnat të dheut. Syt’ e tu panë brumin’ e korpit t’em çë pa punuem, edhe gjithë këto qenë shkruem ndë libër tand, edhe dittë kur gatuheshinë, edhe kur nukë qe as nji prei këtyne.
17 Fort të vëjefshim janë mendimet’ e tu për mue, o Perëndi! Fort u shumue numëri i atyne!
18 Ndë kishiem me i numëruem, kapërcein’ edhe ranënë; çohem, edhe jam por bashkë me ty.
19 Vërtet ke me vramë të pabesëtë, o Perëndi; largohi pra prei meje, o burra gjaksorë.
20 Se ata thonë keq ndër mend për ty; anëmiqtë zanë n’gojë emëninë tand mbë të kotë.
21 Nukë kam mëni unë, o Zot, ata qi të kanë mëni? Edhe nukë zemërohem për ata qi janë ngritunë kundrë teje?
22 Me mëni të madhe i kam mëni ata, i kam për anëmiq.
23 Shprovo-më, o Perëndi, edhe ngjif zemërënë t’eme; shiko-më, edhe ngjif mendimet’ e mi;
24 edhe shif, nd’ashtë tek un’ udh’ e shtrembëtë, edhe hiq-më mbë udhët të përjetëshime.
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 O Zot, më provove, edhe më ngjohe.
2 Ti ngjef të ndënjuritë t’im, edhe të ngrituritë t’im; ti kupëton mendimet’ e mi që së largu.
3 Shikon të ecuritë t’im, edhe të dergjuritë t’im, edhe ngjeh gjith’ udhët e mia.
4 Se edhe pa ardhurë fjala ndë gjuhët t’ime, na, o Zot, ndek ngjeh të gjitha.
5 Më qarkon prapazi e përparazi, edhe vure dorënë tënde mbi mua.
6 Këjo dituri është fort e maniçime ndek unë, ësht’ e lartë, nukë mund (të harrinj gjer) nd’atë.
7 Ku të vete prej frymësë s’ate, edhe prej faqesë s’ate, që të ikënj?
8 Ndë hipça ndë qiell, ti je atie; ndë cbritça ndë adhë, na ti ndek je atie;
9 ndë marça fletët’ e të cbardhëllyerit, edhe të rri ndë fundrat të detit,
10 edhe atie dora jote më ka për të hequrë udhënë, edhe e diathta jote më ka për të mbajturë.
11 Ndë thënça: Po errëcira do të më mbulonjë, edhe nata do të jetë dritë rrotullë meje,
12 edhe ajo errëcira nukë mbulon gjë prej teje, edhe nata ndrit si dita, edhe posi errëcira, kështu edhe drita janë si një ndek ti.
13 Se ti bëre veshnjet’ e mia, më mpshtolle ndë barkut t’ëmësë s’ime.
14 Do të të lavduronj, se të gatuarëtë t’im u bë me punë të frikshime e të maniçime; punët’ e tua janë të maniçime, edhe shpirti im fort mirë i ngjeh.
15 Nuk’ u fshehnë eshtërat’ e mia prej teje, kur i bënje ndë të fshehëtë, as të qënuritë t’im ndë fundrat të dheut.
16 Syt’ e tu panë brumën’ e kurmit t’im që pa punuarë, edhe ndë vivlit tënde gjithë këto qenë shkruarë, (edhe) dittë kur gatuheshinë, edhe nukë (qe) as një prej këtyre.
17 Fort të vëjyerë janë mendimet’ e tu për mua, o Perëndi!
18 Fort u shumua numër’ i atyreve! (Ndë) doje t’i numëronje, kapërcenjënë edhe rërënë; cgjohem, edhe jam po bashkë me ty.
19 Ndë vraftë fajtorëtë Perëndia, ju burra gjakëtorë, largohuni prej meje.
20 Se ata thonë keq ndër ment për ty; arëmiqt’ e tu zënë n’gojë (emrinë tënt) mbë të kotë.
21 Nuk’ u kam mëri unë, o Zot, atyre që të kanë mëri, edhe nukë zëmëronem për ata që janë ngriturë kundrë meje.
22 Me mëri të madhe u kam mëri atyre, i kam për arëmiq.
23 Provo-më, o Perëndi, edhe ngjih zëmrënë t’ime; shiko-më, edhe ngjih mendimet’ e mi;
24 edhe shih ndë është ndek unë edhe udhë e shtrëmbërë; edhe hiq-më mbë udhë të përjetëshme.