1 Beko Zotinë, o shpirti em; fort u madhënove, o Zot Perëndia em, je veshunë me lavdurim e me madhëni.
2 Ai qi heth përmbi vetëhe dritënë, porsi petk; ai qi shtrin qiellinë, porsi kurtinë.
3 Ai qi mbulon me ujë të naltëtë vendet’ e vet, ai qi ban retë qerren’ e vet, ai qi ecën mbi fletët t’erënavet.
4 Ai qi ban engjujt’ e vet fryma, edhe shërbëtorët’ e vet flakë ziarrmi.
5 Ai qi themelon dhenë mbi qindrim t’ati, për mos me u tundunë jetë mbas jete.
6 Mbulove ate me abyssënë, porsi me petk; ujënate qindruenë mbi malet.
7 Prei qirtimit t’yt iknë, prei zanit bumbullimësë s’ate u hoqnë me nxitim.
8 Hipnë ndë malet, sdripnë ndë fushat, nd’ate vend qi i themelove.
9 Vune sinuer qi s’kanë me e kapërcyem, as kanë me u këthyem, për me mbuluem dhenë.
10 Ai qi dërgon bunime ndër shpellat, qi të shkojën’ ujëna ndërmiet malevet.
11 Pinë ujë gjithë bishat’ e fushësë, gomarët’ e egrë shuejënë hetëjen’ e vet.
12 Afër’ atyneve kanë të ndenjunitë shpezët’ e qiellit, edhe apinë za ndërmiet degavet.
13 Ai qi ujit maletë prei të naltëvet vendevet vet, prei pemësë duervet tua nginjetë dheu.
14 Ai qi ban me bimë bar për bagëtit, edhe barishtë për shërbimin’ e njeriut, qi të nxierri bukë prei dheut,
15 edhe venë qi gëzon zemërën’ e njeriut, voj për me shkëlqyem faqenë, edhe bukë qi forcon zemërën’ e njeriut.
16 U nginë drut’ e Zotit, dullenjat’ e Libanit qi mbolli,
17 atie ku bajënë fole zoqtë, bredhate janë të ndenjunit’ e leilekut.
18 Malet’ e naltë janë për dhit e egra, gurëtë janë pshtetëje për lepujt e butë.
19 Bani hanënë për motet, dielli ngjef të perënduemit’ e vet.
20 Lishon errësinë, e bahetë nate, nd’ate shkojënë gjithë bishat’ e pyllit.
21 Këlysht’ e leonëvet ulurijënë për me rrëmbyem, e me lypunë prei Perëndiet ushqimin’ e vet.
22 Porsa len dielli, mbëlidhen’ edhe bien’ e flenë ndëpër shtrofkat e veta.
23 Del njeriu ndë punët të vet, e ndë mundimt’ të vet, ngjer mbramanet.
24 Sa të mëdha janë punët’ e tua, o Zot! Të gjitha i bane me dituni, dheu u mbush me krijesënë tande.
25 Ai det’ i math e i gjanë, atie gjindenë shtërpij qi s’kanë të ngjehunë, shtazë të vogëla bashkë me të mëdha.
26 Atie shkojënë barkate, atie ashtë ky Leviathani, qi krijove për me lueitunë nd’ate.
27 Gjithë këto shpërejënë mbë ty, për me u dhanë ushqiminë mbë kohë.
28 Kur u ep, mbëledhinë, kur hap ti dorënë, nginjenë së mirash,
29 por kur këthen ti faqenë mbë-nj’-anë, përzihenë, kur u ngre frymënë, ngordhinë, edhe këthehenë ndë baltë të vet;
30 kur u dërgon frymënë tande, ndërtohenë, edhe përtërin faqen’ e dheut.
31 Qoftë lavdia e Zotit për gjithë jetënë, u gëzoftë Zoti për punët e veta.
32 Ai qi shtie sytë mbi dhet, edhe ban ate me u dridhunë: ai qi përket maletë, edhe nxierrinë tym.
33 Kam me i kënduem Zotit sa të rroj, kam me i psallunë Perëndisë sa të jemi.
34 Mendimi em për ate do të jetë i amblë, edhe unë do të gëzohem për Zotinë.
35 U shofshinë fajtorëtë prei dheut, edhe të paudhëtë mos qofshinë ma. Beko Zotinë, o shpirti em. Alleluia.
1 Beko Zonë, o shpirti im; o Zot Perëndia im, fort u madhove, je veshurë me lavdurim e me madhëri.
2 Ay qi heth përmbi vetëhe dritënë, posi petkë; ay që shtrin qiellë, posi lëkurë.
3 Ay qi mbulon me ujë të lartëtë vëndet’ e ti, ay që bën retë qerre e ti,
4 ay që ecën mbi fletët të erëravet, ay që bën ëngjëjt’ e ti frymëra, edhe shërbëtorët’ e ti flakë ziari,
5 ay që themelon dhenë mbi qëndrim të ati, që të mos tundetë jetë pas jete.
6 Mbulove atë me avyssënë posi me petkë, ujëratë qëndruanë mbi malet.
7 Prej qërtimit tënt iknë; prej zërit bubullimësë s’ate u hoqnë me nxitim,
8 hipnë ndë malet, cbritnë ndë fushat, nd’atë vënt që i themelove.
9 Vure sinuar, që nuk do t’e kapërcenjënë, as do të kthenenë, për të mbuluarë dhenë.
10 Ay që dërgon burime ndër shpellat, që të shkonjënë ujëra për mes malevet;
11 pinë ujë gjith’ egërsirat’ e fushësë, gomarët e egrë shuanjënë etëjen’ e tyre;
12 mbi ato kanë të ndenjuritë shpest’ e qiellit, edhe apënë zë ndë mes të degavet.
13 Ay që ujit maletë prej të lartëvet vëndevet ti, prej pemësë duaret tua nginjetë dheu.
14 Ay që bën të mbinjë bar për bagëtinë, edhe barishte për shërbimn’ e njierëzet, që të nxierrë bukë prej dheut,
15 edhe verë që gëzon zëmërën’ e njieriut.
16 U nginjnë drut’ e Zotit, dëllinjat e Livanit, që mbolli,
17 atie ku bënjënë fole zoqtë; të ndënjurit e lelekut janë bredhatë.
18 Malet’ e lartë për dhit’ e egra; gurëtë janë pshtetëje për lepurat’ e butë.
19 Bëre hënënë për motet; dielli ngjeh të perënduarët’ e ti.
20 Lëshon errëcirë, e bënetë natë; ndë atë shkonjënë gjith’ egërsirat’ e pyllit.
21 Këlyshët’ e leonëvet ulërinjënë për të rrëmbyerë, e për të lypurë prej Perëndisë ushqimn’ e tyre.
22 Edhe posa len dielli, mbëlidhenë, edhe bien’ e flenë ndëpër shtrofkat të tyre;
23 del njieriu ndë punët të ti, e ndë mundimet të ti, gjer mbrëmanet.
24 Sa u madhuanë punët’ e tua, o Zot! të gjitha i bëre me dituri;
25 dheu u mbush me krijesënë tënde, ay det i math e i gjerë, atie janë shtërpënj, që s’kanë numërë, shtëzë të vogëla bashkë me të mëdha;
26 atie shkonjënë magje, (atie është) ky Leviathani, që krijove për të luajturë ndë atë.
27 Gjithë këto shpërenjënë mbë ty, që t’u apç ushqimnë mbë kohë.
28 Kur e ep, mbëledhënë; kur hap ti dorënë, të gjitha nginjenë së mirash,
29 po kur kthen ti faqenë mbë-nj’-anë, përzihenë; u ngre frymënë, edhe shuhenë, edhe kthehenë ndë baltë të tyre;
30 u dërgon frymënë tënde, edhe ndërtonenë, edhe përtërin faqen’ e dheut.
31 Qoftë lavdi’ e Zotit për gjithë jetënë, u gëzoftë Zoti për punët e tia.
32 Ay që shtie sytë mbi dhet, edhe bën atë të dridhetë, ay që përket maletë, edhe nxierrënë tym.
33 Do t’i këndonj Zotit sa të rronj, do t’i psall Perëndisë s’im sa të jem.
34 Mendimi im për atë do të jetë i ëmblë, edhe unë do të gëzonem për Zotnë.
35 U shofshinë fajtorëtë prej dheut, edhe të pa-udhëtë mos qofshinë më. Beko Zotnë, o shpirti im. Allilluja.