The Destruction of the Temple Foretold
(Mt 24.1‑2Lk 21.5‑6)1 Καὶ ἐκπορευομένου αὐτοῦ ἐκ τοῦ ἱεροῦ λέγει αὐτῷ εἷς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Διδάσκαλε, ἴδε ποταποὶ λίθοι καὶ ποταπαὶ οἰκοδομαί. 2 καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ, Βλέπεις ταύτας τὰς μεγάλας οἰκοδομάς; οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ μὴ καταλυθῇ.
The Beginning of Woes
(Mt 24.3‑14Lk 21.7‑19)3 Καὶ καθημένου αὐτοῦ εἰς τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν κατέναντι τοῦ ἱεροῦ ἐπηρώτα αὐτὸν κατ᾽ ἰδίαν Πέτρος καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἀνδρέας, 4 Εἰπὸν ἡμῖν, πότε ταῦτα ἔσται καὶ τί τὸ σημεῖον ὅταν μέλλῃ ταῦτα συντελεῖσθαι πάντα; 5 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἤρξατο λέγειν αὐτοῖς, Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ· 6 πολλοὶ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι Ἐγώ εἰμι, καὶ πολλοὺς πλανήσουσιν. 7 ὅταν δὲ ἀκούσητε πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων, μὴ θροεῖσθε· δεῖ γενέσθαι, ἀλλ᾽ οὔπω τὸ τέλος. 8 ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπ᾽ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, ἔσονται σεισμοὶ κατὰ τόπους, ἔσονται λιμοί· ἀρχὴ ὠδίνων ταῦτα. 9 βλέπετε δὲ ὑμεῖς ἑαυτούς· παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ εἰς συναγωγὰς δαρήσεσθε καὶ ἐπὶ ἡγεμόνων καὶ βασιλέων σταθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς. 10 καὶ εἰς πάντα τὰ ἔθνη πρῶτον δεῖ κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον. 11 καὶ ὅταν ἄγωσιν ὑμᾶς παραδιδόντες, μὴ προμεριμνᾶτε τί λαλήσητε, ἀλλ᾽ ὃ ἐὰν δοθῇ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τοῦτο λαλεῖτε· οὐ γάρ ἐστε ὑμεῖς οἱ λαλοῦντες ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον. 12 καὶ παραδώσει ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· 13 καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου. ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.
The Great Tribulation
(Mt 24.15‑28Lk 21.20‑24)14 Ὅταν δὲ ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἑστηκότα ὅπου οὐ δεῖ, ὁ ἀναγινώσκων νοείτω, τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη, 15 ὁ [δὲ] ἐπὶ τοῦ δώματος μὴ καταβάτω μηδὲ εἰσελθάτω ἆραί τι ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, 16 καὶ ὁ εἰς τὸν ἀγρὸν μὴ ἐπιστρεψάτω εἰς τὰ ὀπίσω ἆραι τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ. 17 οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις. 18 προσεύχεσθε δὲ ἵνα μὴ γένηται χειμῶνος· 19 ἔσονται γὰρ αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν τοιαύτη ἀπ᾽ ἀρχῆς κτίσεως ἣν ἔκτισεν ὁ θεὸς ἕως τοῦ νῦν καὶ οὐ μὴ γένηται. 20 καὶ εἰ μὴ ἐκολόβωσεν κύριος τὰς ἡμέρας, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· ἀλλὰ διὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς οὓς ἐξελέξατο ἐκολόβωσεν τὰς ἡμέρας. 21 καὶ τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, Ἴδε ὧδε ὁ Χριστός, Ἴδε ἐκεῖ, μὴ πιστεύετε· 22 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσιν σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, τοὺς ἐκλεκτούς. 23 ὑμεῖς δὲ βλέπετε· προείρηκα ὑμῖν πάντα.
The Coming of the Son of Man
(Mt 24.29‑31Lk 21.25‑28)24 Ἀλλ᾽ ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην
ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται,
καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς,
25 καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες,
καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται.
26 καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης. 27 καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς [αὐτοῦ] ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ᾽ ἄκρου γῆς ἕως ἄκρου οὐρανοῦ.
The Lesson of the Fig Tree
(Mt 24.32‑35Lk 21.29‑33)28 Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν· ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς ἁπαλὸς γένηται καὶ ἐκφύῃ τὰ φύλλα, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· 29 οὕτως καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις. 30 ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη μέχρις οὗ ταῦτα πάντα γένηται. 31 ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρελεύσονται.
The Unknown Day and Hour
(Mt 24.36‑44)32 Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ. 33 βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν. 34 ὡς ἄνθρωπος ἀπόδημος ἀφεὶς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ καὶ δοὺς τοῖς δούλοις αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν ἑκάστῳ τὸ ἔργον αὐτοῦ καὶ τῷ θυρωρῷ ἐνετείλατο ἵνα γρηγορῇ. 35 γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ἢ ὀψὲ ἢ μεσονύκτιον ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ, 36 μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας. 37 ὃ δὲ ὑμῖν λέγω πᾶσιν λέγω, γρηγορεῖτε.
KAPTINA XIII.
1 Ende ai tue dalunë prei tempullit, i thoshte nji prei dishepujvet ati: Mieshtër, shif çfarë gurësh të mëdhej, ende çfarë ndërtesash të mëdha!
2 Ende Iesui u përgjeq, e i tha: Shef këto ndërtesa të mëdha? S’ka me mbetunë gur mbi gur qi nukë do të rrenohetë.
3 Mbasandai ai tue ndenjunë ndë Malt të Ullivet, kundruell tempullit, Pietri ende Iakobi ende Gjionni ende Andreu e pysinë veç-anë:
4 Na thui, kurë kanë me u bamë këto? Ende ç’shenjë ka me qenë kur të mbarohenë këto të gjitha?
5 Ende Iesui tue u përgjegjun’ atyne filloi me thanë: Veni ore mos u gënjejë kushi juve,
6 sepse shumë vetë kanë me ardhunë mb’emënit t’em, tue thanë, se - Unë jam; ende kanë me gënjymë shumë vetë.
7 Ende kur të ndëgjoni luftëna, ende zana luftënash, mos droni, sepse duhenë me u bamë këto ; po ende nuk’ asht’ e mbrapmeja.
8 Sepse ka me u ngritunë komp kundrë kombi, ende mbëretëni kundrë mbëretënie; ende kanë me u bamë tërmetëna vende mbë vende, ende kanë me u bamë zina për bukë , e të përzime; këto janë të fillumet’ e të vështiravet.
9 Po ju veni ore vetëhenë tui, sepse kanë me u dhanë juve ndë durë ndëpër bashkë-ndejtie, ende ndëpër synagoga; keni me u rrafunë, ende keni me ndenjunë përpara guvernatorëve, e mbëretënave, për punë të meje për deshmi mb’ata.
10 Ende duhetë me u predikum’ ungjilli ma përpara ndëpër gjithë kombet.
11 Po kur t’u bijënë juve për me u dhanë juve ndër durë, mos kini gaile përpara se qish keni me folunë, as mos pisatoni, po qish t’u epetë juve nd’ate ore, këte flitni, sepse s’jeni ju ata qi flitni, po Shpirti Shenjt.
12 Ende i vëllai ka me dhanë ndë durë të vëllanë për vdekë, ende i ati të birinë; ende dielmtë kanë me ngritunë krye kundrë përindvet, ende kanë me i vramë.
13 Ende keni me qenë të marrë mëni prei së gjithëve për emninë t’em, po kush të durojë ngjer së mbrapmi, kyi ka me u shpëtumë.
14 Ende kur të shifni “të ndytët’ e së shkretumesë”, qi ashtë thanë prei profetit Daniel, ndenjun’ atie ku s’duhetë (ai qi këndon le të marri vesht), atëherë ata qi të jenë ndë Iude, le t’ikinë ndëpër malet;
15 ende ai qi të jetë mbi majët të shtëpisë, le të mos sdrypi ndë shtëpi, as le të mos hyjë me marrë gja prei shtëpisë vet;
16 ende ai qi të jetë nd’arë, le të mos këthehetë mbrapa me marrë petkun’ e vet.
17 Po mjer mb’ato qi janë të mbarsëme, ende mb’ato qi kanë foshënjë për gji nd’ato ditt!
18 Ende faluni për mos me u bamë të ikunitë tui ndë dimënë.
19 Sepse nd’ ato ditt ka me qenë i këtillë shtrëngim, qi nuk’ ashtë bamë kështu çë kurë se ashtë fillumë krijesa qi krijoi Perëndia, ngjer ndashti, ende as s’ka me u bamë.
20 Ende Zoti ndë mos i kishte pasë shkurtum’ ato ditt, s’kishte për me pështum’ as ndonji korp, po për të sgjedhunit, qi i ka sgjedhunë, shkurtoi ditt.
21 Ende atëherë ndë u thashtë juve kushi: Ngje ku ashtë Krishti këtu; a: Ngje ku asht’ atie; të mos mbesoni,
22 sepse kanë me u ngritunë krisht-rrenësa, e profet-rrenësa, ende kanë me banë shenjë, e mërekullia, për me gënjym’ ende të sgjedhunitë ndë mufshinë.
23 Po ju veni ore. Ngje ku u thashë juve të gjitha çë përpara.
24 Po nd’ato ditt, mbas ati shtrëngimi, dilli ka me u errunë, ende hana s’ka me dhanë dritën’ e vet,
25 ende yjet’ e qillit kanë me ranë, ende fuqiatë qi janë ndë qillt kanë me u tundunë.
26 Ende atëherë kanë me pamë të birin’ e nieriut tue ardhunë ndër re me shumë fuqi, ende me laft.
27 Ende atëherë ka me dërgum’ engjujt’ e vet, ende ka me mbëledhunë të sgjedhunit’ e vet prei së katër erash, prei kantit dheut ngjer mbë kant të qillit.
28 Ende prei drusë fikut mirrni vesht parabullënë: Kur t’i bahetë ndashti asai dega e butë, ende të nxierri gjethetë, dinia se ashtë ngjat të korrëtë;
29 kështu ende ju, kur të shifni këto se bahenë, dinia se ashtë ngjat mbi dyrët.
30 Me të vërtet po u thom juve, se kyi bres s’ka me shkumë, ngjer sa të bahenë gjithë këto.
31 Qilli ende dheu kanë me shkumë, po fjalët’ e mia s’kanë me shkumë.
32 Ende për ate ditë, e për ate orë askushi s’e di, as engjujtë qi janë ndë qill, as Biri, po veç Ati.
33 Veni ore, rrini qutë, ende faluni, sepse nukë dini kurë ashtë koha.
34 Sepse kjo ka me qenë posi nji nieri dalunë ndë dhe të huj, i cilli la shtëpin’ e vet, ende dha pushtetinë ndër shërbëtorët e vet, ende mbë gjithë-se-cillinë punën’ e vet, ende porositi portarinë me ndenjunë qutë.
35 Rrini qutë pra (sepse s’dini kurë vien i zoti i shtëpisë ndë të ngrysunit, a ndë mies-natë, a ndë këndim të gjelit, a ndë mëngjest);
36 drui se mos vien befas, e u gjen’ juve tue fjetunë.
37 Ende ato qi po u thom juve, ua thom të gjithëve: Rrini qutë.