1 Këndoni Zotit kankë të re, këndoni Zotit, gjithë dheu.
2 Këndoni Zotit, bekoni emënin’ e ati, epni za ditë për ditë për shpëtimin’ e ati.
3 Diftoni kombevet lavdin’ e ati,edhe gjithë popujvet mërekullit’ e ati.
4 Se Zoti asht’ i math, edhe i vëjefshim për me u lavduruem, asht’ i frikshim përmbi gjithë perëndinat.
5 Se gjithë perëndinat’ e kombevet janë idhuj, por Zoti bani qijetë.
6 Lavdi e madhëni ashtë përpara ati, fuqi e bukuri ashtë ndë shenjtënoret t’ati.
7 Epni Zotit, o ateniat’ e popujvet, epni Zotit lavdi e fuqi.
8 Epni Zotit lavdin’ e emënit ati, merrni dhunëtia, edhe hyni ndë oborret t’ati.
9 Lutni Zotinë ndë të bukurënë shenjtënoren’ e ati , kini frikë prei faqes’ ati, gjithë dheu.
10 Thoni ndër kombet, se Zoti mbëretënon, sepse bota ka me qenun’ e forcueme, qi të mos tundetë, ai ka me gjukuem popujtë me dreitëni.
11 Le të gëzohenë qijetë edhe le të gazmohetë dheu, le të gjimojë deti, edhe të mbushunit’ e ati.
12 Le të gëzohenë fushate, edhe gjithë qish janë nd’ato, ate-herë kanë me u gazmuem gjithë drut’ e pyllit, prei faqesë Zotit,
13 se vien, se vien me gjukuem dhenë; ka me gjukuem botënë me dreitëni, edhe popujtë me të vërtetën’ e vet.
1 Τῷ Δαυιδ, ὅτε ἡ γῆ αὐτοῦ καθίσταται.
Ὁ κύριος ἐβασίλευσεν, ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ,
εὐφρανθήτωσαν νῆσοι πολλαί.
2 νεφέλη καὶ γνόφος κύκλῳ αὐτοῦ,
δικαιοσύνη καὶ κρίμα κατόρθωσις τοῦ θρόνου αὐτοῦ.
3 πῦρ ἐναντίον αὐτοῦ προπορεύσεται
καὶ φλογιεῖ κύκλῳ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ·
4 ἔφαναν αἱ ἀστραπαὶ αὐτοῦ τῇ οἰκουμένῃ,
εἶδεν καὶ ἐσαλεύθη ἡ γῆ.
5 τὰ ὄρη ἐτάκησαν ὡσεὶ κηρὸς ἀπὸ προσώπου κυρίου,
ἀπὸ προσώπου κυρίου πάσης τῆς γῆς.
6 ἀνήγγειλαν οἱ οὐρανοὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ,
καὶ εἴδοσαν πάντες οἱ λαοὶ τὴν δόξαν αὐτοῦ.
7 αἰσχυνθήτωσαν πάντες οἱ προσκυνοῦντες τοῖς γλυπτοῖς
οἱ ἐγκαυχώμενοι ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν·
προσκυνήσατε αὐτῷ, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ.
8 ἤκουσεν καὶ εὐφράνθη Σιων,
καὶ ἠγαλλιάσαντο αἱ θυγατέρες τῆς Ιουδαίας
ἕνεκεν τῶν κριμάτων σου, κύριε·
9 ὅτι σὺ εἶ κύριος ὁ ὕψιστος ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν,
σφόδρα ὑπερυψώθης ὑπὲρ πάντας τοὺς θεούς.
10 οἱ ἀγαπῶντες τὸν κύριον, μισεῖτε πονηρόν·
φυλάσσει κύριος τὰς ψυχὰς τῶν ὁσίων αὐτοῦ,
ἐκ χειρὸς ἁμαρτωλῶν ῥύσεται αὐτούς.
11 φῶς ἀνέτειλεν τῷ δικαίῳ
καὶ τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη.
12 εὐφράνθητε, δίκαιοι, ἐπὶ τῷ κυρίῳ
καὶ ἐξομολογεῖσθε τῇ μνήμῃ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ.