Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 Tue pritunë prita Zotinë, edhe u ul tek unë, e ndëgjoi klithmënë t’eme.
2 Edhe me nxuer prei gropësë mundimit, prei baltësë ndytë, edhe qindroi kambët’ e mia mbi gurë, ndreqi hapat’ e mia.
3 Edhe vuni ndë gojët t’eme kankë të re, lavdurim për Perëndinë t’onë; shumë vetë kanë me pamë, edhe kanë me u frikuem, edhe kanë me shpëryem mbë Zotinë.
4 Lum ai njeri qi ka vumë shpëresën’ e vet mbë Zotinë, edhe nukë vështron madhështorëtë, edhe ata qi përvarenë mbë rrena.
5 Shumë janë mërekullit’ e tua, qi bane ti, o Zot Perëndia em, edhe askush s’mundetë me vumë me rrieshtë mendimet’ e tuqi ke për ne; ndë doishiem me i rrëfyem, e me folunë për ato , kapërcejënë qishdo numërë.
6 Kurban e dhunëti nukë deshe, më nxore veshëtë, kurban të gjithë diegun’ edhe dhunëti për faj s’kërkove.
7 Atëherë thashë: Qe te po vij, ndë ballë të librit ashtë shkruem për mue:
8 më k’anda me bamë dashuniminë tand, o Perëndia em, edhe ligja jotë ashtë ndë miedis të zemrësë s’eme.
9 Leçita dreitëni ndë përmbëledhëje të madhe, qe te nukë ndala buzët’ e mia, o Zot, ti e di.
10 Nukë mpëshefa dreitëninë tande ndë zemërët t’eme, rrëfeva të vërtetënë tande edhe shpëtesënë tande, nukë mpëshefa përdëlliminë tand edhe të vërtetënë tande prei përmëledhëjesë madhe.
11 Ti, o Zot, mos mërgo përdëllimet’ e tu prei meje, përdëllimi yt edhe e vërteta jote më ndimofshinë kur-do.
12 Se më qarkuenë të këqia të pa-ngjefuna, më mbërrinë pa-udhëniat’ e mia, edhe s’mundem me i pamë, u shumuenë ma tepërë se qimet e kresë s’eme, edhe zemëra eme po më le.
13 Pëlqe, o Zot, të më shpëtojsh; o Zot, nxito me më ndimuem.
14 U turpënofshin’ e u marrofshinë bashkë ata qi kërkojënë shpirtinë t’em të ma marrinë; u këthefshinë për së prapi, e u turpënofshin’ ata qi duenë të keqenë t’eme.
15 U bierrshinë për shpagim të turpënisë vet, ata qi më thonë: Të lumtë, të lumtë!
16 U gëzofshin’ e u gazmofshinë për tyi, gjith’ ata qi të kërkojënë, ata qi duenë shpëtiminë tand, le të thonë kurdo: U madhënoftë Zoti.
17 Por unë jam i vobek edhe i nevojëshim, Zoti më ka kujdes, ndifma eme edhe liruesi em ti je , o Perëndia em, mos u vono.
1 Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυιδ.
2 Μακάριος ὁ συνίων ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα·
ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ῥύσεται αὐτὸν ὁ κύριος.
3 κύριος διαφυλάξαι αὐτὸν καὶ ζήσαι αὐτὸν καὶ μακαρίσαι αὐτὸν ἐν τῇ γῇ
καὶ μὴ παραδῴη αὐτὸν εἰς χεῖρας ἐχθροῦ αὐτοῦ.
4 κύριος βοηθήσαι αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ·
ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀρρωστίᾳ αὐτοῦ.
5 ἐγὼ εἶπα Κύριε, ἐλέησόν με·
ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι.
6 οἱ ἐχθροί μου εἶπαν κακά μοι
Πότε ἀποθανεῖται, καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ;
7 καὶ εἰ εἰσεπορεύετο τοῦ ἰδεῖν, μάτην ἐλάλει·
ἡ καρδία αὐτοῦ συνήγαγεν ἀνομίαν ἑαυτῷ,
ἐξεπορεύετο ἔξω καὶ ἐλάλει.
8 ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατ᾽ ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου,
κατ᾽ ἐμοῦ ἐλογίζοντο κακά μοι,
9 λόγον παράνομον κατέθεντο κατ᾽ ἐμοῦ
Μὴ ὁ κοιμώμενος οὐχὶ προσθήσει τοῦ ἀναστῆναι;
10 καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ᾽ ὃν ἤλπισα,
ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ᾽ ἐμὲ πτερνισμόν·
11 σὺ δέ, κύριε, ἐλέησόν με καὶ ἀνάστησόν με, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς.
12 ἐν τούτῳ ἔγνων ὅτι τεθέληκάς με,
ὅτι οὐ μὴ ἐπιχαρῇ ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾽ ἐμέ.
13 ἐμοῦ δὲ διὰ τὴν ἀκακίαν ἀντελάβου,
καὶ ἐβεβαίωσάς με ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα.
14 Εὐλογητὸς κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.
γένοιτο γένοιτο.